Zitten we gezellig aan het avondmaal, blijkt dat ik dringend een brief moet versturen per mail. Laptop erbij genomen, mail beginnen schrijven en ‘op de achtergrond’ hoor ik de kinderen wel bezig, maar echt aandacht besteed ik er dus niet aan.
Eén voor één vertrekken de oudsten naar boven en ik kan hen nog net tegenhouden zodat ze nog hun tafel afruimen. Anna is nog bezig met een kaasje te eten.
Vijf minuten later (écht waar niet langer) ben ik klaar met de mail en kijk ik op naar ons spook om te zien dat haar potje kaas leeg is, maar daarmee is dan ook alles gezegd.
Het resultaat van zeven minuten (mentale)Â afwezigheid 🙂
En dat ondeugende gezichtje erbij, koddig! 🙂
Veel te vaak krijg ik foto’s onder de neus geduwd van ‘zogenaamd’ schattige ‘kijk-mijn-kindje-nou-eens’ momenten. Dit is een complééééééééééééte uitzondering!!!!!!!! Iedereen moét de slideshow nadien bekijken.
‘k Vraag mij af, als ik zo uitgebreid zou worden vastgelegd na een kaasspelletje, of ik het de volgende keer in mijn mond zou steken. :-p
dP: ik duw u geen enkele foto onder uwen neus hé. ’t Is mijnen blog met mijn herinneringen aan mijn kinderen 😉
Maar los daarvan: ze is niet ‘zogenaamd’ schattig, ze IS gewoon schattig (zegt de volledig onbevooroordeelde moeder) 😀
En komt dat allemaal uit één potje? Of deed ze er meerdere open?
Als ik over foto’s sprak die ik onder de neus ‘geduwd’ krijg, dan had ik het in géén geval over uw blog. Hier kom ik inderdaad vrijwillig en graag. Onder andere omdat de foto’s prachtig zijn. En de fotograaf mag dan nog goed zijn, zulke foto’s kunnen voor mijn part alleen als uw kind ook effectief prachtig is. Want mij gaat het niet louter om de techniciteit van de foto’s. Het gaat om het leven dat daar te zien is.
Hihi, over een paar maanden heb ik er hier ook ééntje die zichzelf kan zitten volsmeren. Wijs! 🙂