Echte vrienden zijn eigenlijk een zeldzaamheid. Zo van die vrienden die ge ambeteert als het niet goed gaat, of mensen die je jaren niet meer spreekt, maar als ge ze hoort dat het is alsof je elkaar elke dag gezien hebt.
Vriendschap onderhouden vergt wat inzet en dat ontbreekt soms bij mij. ’t Is dus niet van niet-willen, eerder van nonchalance.
Uit mijn kindertijd heb ik twee zeer goede vriendinnen overgehouden: B. en E. ken ik sinds het eerste leerjaar en sommige jaren waren we beter bevriend dan andere, maar steeds opnieuw hebben we onze vriendschap bevestigd. Vooral toen ik gepest werd in het humaniora stonden ze er voor mij, ook al was B. eigenlijk één van de ‘stichters’ van het hele pestgedoe in het laatste jaar basisschool. Raar hoe vriendschappen dus kunnen lopen.
Aan de universiteit heb ik welgeteld één zeer goede vriendin gemaakt en twee zeer goede vrienden. De vriendschap met de vriendin is volledig uitgedoofd en voor één keer niet wegens gebrekkige inspanningen langs mijn kant. De laatste keer dat ik van haar gehoord heb was na de geboorte van Zelie. Sindsdien is het stil en ik weet momenteel ook niet goed hoe haar terug te contacteren, maar misschien komt dat nog wel.
Eén van de mannelijke vrienden, S., die hoor ik nog regelmatig alhoewel het ‘zien’ iets minder is. Maar we houden contact en ik heb hem en zijn gezin telkens gezien na de geboorte van elk kind, telkens afscheid nemend met goede voornemens om elkaar meer te zien, maar om één of andere reden lukt dat niet goed: één keer is het toch gelukt, toen ze naar hier kwamen voor de Gentse Feesten. Ik vind het niet erg hoor, want hoedanook houden wij contact en overlaatst heeft hij eindelijk de chat functie op gmail ontdekt waardoor ik vermoed dat ik hem nu nog een beetje vaker zal horen … hopelijk.
Vriend J. daarentegen heb ik al een tijdje niet meer gezien of gehoord. We hebben elkaar op kot leren kennen (hij zat in hetzelfde gebouw als mij) en er was vanaf het eerste moment die klik. Drie jaar zaten we bij elkaar en daarna is hij afgestudeerd en verder gaan studeren in het buitenland. Daarna terug gekeerd naar Gent en we hebben nog een tijdje traditie gehad om één avond per week bij hem en zijn vrouw te gaan kaarten. Zeer gezellige avonden. Dan is hij verhuisd naar Zwitserland, daarna naar Nederland-Amsterdam en na het feest om zijn vijfjarig huwelijk te vieren ben ik door een stomme computercrash al zijn gegevens verloren: adres, e-mail, telefoonnummer, … noem maar op.
Gezocht in Michel zijn gegevens maar niets meer teruggevonden en aangezien ik een nieuwe account nodig had voor mijn e-mail (vraag mij de details niet meer) kon hij mij ook niet meer bereiken. Maanden heb ik op allerlei manieren geprobeerd om ‘iets’ terug te vinden, maar geen geluk. Zeer frustrerend was dat, tot ik er mij bij neergelegd heb.
Nu, jaren later, heb ik hem terug gevonden. Via Linkedin. Ik was stomweg aan het kijken bij mijn afstudeerjaar van de univ of ik zo nog een paar contactjes kon toevoegen, toen mijn frank viel dat J., proffesioneel als hij is, daar misschien ook een account heeft. Gekeken op zijn afstudeerjaar en bingo! Gevonden.
Ik heb hem nu een invitatie gestuurd en hopelijk is die account nog actief zodat ik binnen de kortste keren eindelijk weer contact kan opnemen. Mens, ik ben zenuwachtig 🙂
Tof! Een paar jaar geleden was ik op linkedin op zoek naar iemand van wie ik ook dacht dat hij er zeker een account had. Niets! Nooit!!! Vorige week eens toevallig geprobeerd en .. ook bingo. Linkedin is soms leuker dan verwacht.