Tandpijn

It’s a bitch. En pijn dat dat doet. Kloppende tand. Barstende koppijn.

Leve ‘drugs’: na tien minuten voel ik al een groot verschil, binnen een kwartier zal ik al vergeten zijn dat ik pijn had.

’t Is gisterenavond begonnnen. Eens kijken hoe het evolueert en als het tegen morgen niet betert de tandarts bellen. Blèh.

Update: de pijn verbeterde er niet op, zelfs met pijnstillers en dus belde ik deze middag voor een afspraak met de tandarts: geen plaatsje te vinden tot vrijdag en dan er ook tussen gepropt.

In eerste instantie dus aanvaard, maar tegen dat ik vanavond thuiskwam stond ik te beven van de pijn en was ik zo misselijk als een zieke hond. Eens Michel thuiskwam heb ik dan maar mijn fiets gepakt en ben ik gewoon bij de tandarts gaan aanbellen. Opdagen is over het algemeen overtuigender dan telefoneren.

Ik mocht (gelukkig) blijven en na een uur wachten kon hij mij zien. Diagnose: een ontsteking in mijn (reeds ontzenuwde) tand. Hij heeft geboord, zonder verdoving want anders kon ik hem niet zeggen waar het pijn deed :s, maar uiteindelijk deed het niet meer zeer dan het al deed.

Nog een uur later buiten gestapt met watjes met ontsmettingsmiddel in mijn tand, een voorschrift voor antibiotica, een serieus zwaardere pijnstiller dan die ik al had en een graadje minder pijn wegens een deel van de druk weggenomen.

Volgende week dinsdag terug om alles terug in orde te stellen en nu is het wachten tot de pijnstiller zijn werk begint te doen (moest eerst eten voor ik mocht pillen pakken).