Het was de laatste weken al hectisch geweest en vorige week was zo’n beetje de kers op de taart, of eigenlijk meer de druppel die de emmer deed overlopen: dinsdagavond weg, donderdagavond, vrijdagavond, zaterdag eerder de ganse dag, … Het resultaat kan u al raden: zondag radikaal gestuikt.
Niet dat het niet leuk was hé maar de leeftijd begint zich af en toe serieus te laten gelden.
De doorslag was eigenlijk vrijdag gekomen. Als lid van het oudercomité was ik van appel vrijdagavond voor het Retoricabal. Van half negen ’s avonds tot ongeveer kwart na drie ’s ochtends heb ik aan de ingang gestaan en samen met de andere leden alles in een beetje goede banen proberen leiden. Het was heel leuk, ongelooflijk druk en tegen dat ik naar huis ging had ik de moeder aller hoofdpijnen dus ge kunt u misschien inbeelden hoe gelukkig ik was.
Maar vier uur later waren de kinderen er al weer: om 9u moest Zelie op de turnles zijn. Jan had geen les en toen we om half elf haar gingen afhalen zijn we doorgereden naar de academie om even te gaan kijken naar de opendeurdag en een klein beetje zelf te tekenen. Daarna huiswaarts, eten en Zelie en Louis naar de scouts, alwaar wij allemaal rond 17u ook moesten zijn voor het jaarlijkse scoutsfeest.
Optredens gekeken (zwakker dan twee jaar terug), chinees gegeten maar vooral: een zeer gezellige avond doorgebracht met de andere ouders, eerst aan tafel en nadien in de Lounge. Resultaat: de kinderen zaten pas tegen 23u in bed en ik ben er maar onmiddellijk ook ingekropen: totaal uitgeput. De bedoeling was nochtans om na het feest nog naar een verjaardagsfeestje te gaan, maar het lichaam wou echt niet meer mee en dus hebben we met spijt in het hart afgebeld.
Het lichaam protesteerde nog meer toen Anna de volgende ochtend al om 6u wakker werd. Een uur lang heb ik geprobeerd om haar weer in slaap te krijgen maar tevergeefs. Het grote probleem was eigenlijk dat het telkens leek te lukken, dat Anna toch in slaap gevallen leek te zijn. Dus kroop ik terug in mijn bed om er dan weer uit te mogen nét toen ik opnieuw in slaap gevallen was. Na een uur was ik dus geradbraakt en zat ik te huilen op de trap. Gelukkig heeft Michel het dan overgepakt én ook de andere kinderen toen ze wakker werden en heb ik eindelijk een beetje slaap kunnen inhalen: het was half twaalf toen ik opstond.
Voor de rest werd het nog een zeer productieve dag en avond: ongeveer zeven uur strijken, gaan zwemmen met de kinderen en toch nog net niet gekookt (dat zou een beetje van het goede teveel geweest zijn).
De batterijen zijn weer opgeladen en voor de komende weken ziet het er gelukkig een pak minder druk uit. Nu nog zo houden.
🙂 ik heb me al dikwijls zitten afvragen hoe je het allemaal klaarspeelt hoor.
Ik ben nog piep, dus geen leeftijd die me parten speelt. Maar ik zou de helft niet moeten proberen van wat jij doet vrees ik. Mijn tolerantie qua slaapgebrek is nul, nul en met stress (lopen van hot naar her, mag nog leuk zijn) kan ik al helemaal niet om.
Dus: hoedje af 🙂