Auteur: San

Overdracht

10 jaar oudervereniging zit er op. Begin deze maand was de eerste vergadering van het nieuwe schooljaar zonder mij en dat is dan ook de maand dat de bestuursfuncties herkozen worden.

Mijn opvolgster vroeg mij een paar dagen geleden om eens samen te zitten en te overlopen wat er al dan niet gedaan moest worden en waar dingen te posten/verspreiden/bewaren en whatnot.

We moesten toch alletwee eten, dus werd het een lunchafspraak bij Nunchi: je kan maar beter lekker eten terwijl je werkt. Dat motiveert. (en dat het lekker was!)

nunchi

En zo werd een hoofdstuk bijna definitief afgesloten. ‘Bijna’ want er volgt nog een uitzwaaidiner en ik weet niet of ik daar moet naar uitkijken of niet: er worden dan namelijk altijd gênante speeches gegeven. Anderzijds wordt er ook altijd goed gegeten.

Twijfelgeval dus 😉

Carpoolen

Anna turnt al een aantal jaar, maar vorig jaar klikte het helemaal niet met de juf en toen ze hoorde dat diezelfde juf dit jaar opnieuw les ging geven zag ze het helemaal niet zitten om verder te doen.

Wat vindt Anna leuk aan turnen: de oefeningen, het balanceren, de sprongen … Ze wou eigenlijk uiteindelijk acrobatisch turnen doen, maar daar was een ‘uitnodiging’ voor nodig. Ze was wel goed op weg, want halverwege vorig jaar mocht ze naar de gevorderden groep gaan.

Geen turnen dus en toch iets zoeken dat ze heel leuk zou vinden en dus kwam ik uit bij de circusschool. Ah ja, want als er daar niet aan acrobatie gedaan wordt, waar dan wel.

Het voorstel viel zeer goed in de smaak en toen we op de website keken naar de mogelijkheden stelde ze zelf voor om te beginnen met het multidisciplinair circus: zo kon ze van vanalles proberen om dan te besluiten wat ze nu écht graag wou doen en wat niet. Of misschien beslissen dat ze alles wou blijven doen. Kan ook natuurlijk.

De lessen gaan door in Malem. Niet dat Gent nu zo groot is, maar dat ligt toch wel een eindje van het centrum vandaan. De bus dus maar: de fiets is iets te gevaarlijk voor een 10-jarige wegens toch de binnenring over te moeten. Bovendien zijn de lessen van 17.30u tot 19.00u en met de wintermaanden voor de deur wil dat dus zeggen: koud én donker.

De eerste lessen heeft Zelie haar vergezeld om zeker te zijn dat ze de juiste bus nam en op tijd afstapte. Inmiddels gaat ze alleen.

Gaan is geen probleem: rond 17u zijn er nog voldoende bussen. Terugkeren daarentegen … Als ze heel, heel rap loopt, dan kan ze een bus hebben onmiddellijk na de les, tenminste als de les dan ook nog eens heel stipt stopt. Maar als de les een ietsiepietsie uitloopt of ze is wat trager, dan mist ze haar bus en is het rap 20 minuten wachten. Opnieuw: wintermaanden, donker, koud, brrr … Bovendien was het dan rap 20.00u tegen dat ze thuis was.

Ik stuurde begin deze maand dus een mailtje naar de school om te vragen of er geen kinderen in onze buurt woonden waar ze dan ’s avonds na de les eventueel mee kon gaan. Wegens omstandigheden kon de mail maar vandaag overgemaakt worden aan de andere ouders en kijk, vanavond al antwoord: vanaf maandag zal Anna (minstens) in de buurt worden afgezet.

Joepie! Een pak van mijn (bezorgde) moederhart.

Oh ja, en die lessen, die vindt ze ongelooflijk wijs: ze is doodcontent met de verandering en ook met de variatie.

 

Een boek begod!

Kijk: Lien heeft een boek geschreven. Over het dieet dat/de levenswijze die ze de laatste maanden volgt.

Vanavond was het de voorstelling van het boek en wij waren uitgenodigd. Ik moest nog met Z naar de zwemles (de allereerste, dus neen, ‘voor één keer’ konden wij die niet overslaan) en dus kwam ik een beetje later toe, maar heb gelukkig niet al te veel gemist.

Er waren speeches, drankjes en hapjes en vooral, heel veel bekend volk wat maakte dat er veel bij te praten viel.

Zoals gewoonlijk hebben we de boel daar gesloten en zijn we nog verder gaan babbelen bij de auteur thuis, tot ze ons daar ook buitenkegelden (niet echt hoor 😉 ).

Maar vooral: apetrots op die madam. Dat ze dat dus maar gedaan heeft. Chapeau! En ook: succes!

In spanning

Het stond al in mijn agenda van de moment dat het bekend geraakte: Coldplay komt nu toch naar België en de voorverkoop startte vandaag, 10u.

Deze ochtend mijn vrijdagse koffieafspraak zeer kort gehouden om op tijd thuis te zijn en mij voor de computer te kunnen installeren: ge zag dat van hier dat die site al ruim vóór 10u overbelast zou zijn, dus ik moest op tijd zijn.

9u15: ik sta aan mijn voordeur … die (uiteraard) gesloten is (want iedereen is naar school/werk) en ik besef dat mijn sleutels binnen liggen want wegens teveel op moeten jagen deze ochtend vergeten mee te nemen 🙁

9u17: ik bel naar den anderen: ik zou zijn sleutels wel halen op zijn werk. Resultaat ging uiteraard zijn dat ik nooit terug thuis zou zijn om op tijd achter die computer te zitten. Dat ik ‘verdrietig’ was, was zacht uitgedrukt. Kalle dat ik ben.

9u33: aangekomen bij Michel op het werk en ik heb toch een schatje van een wederhelft: hij zou wel op zijn werk proberen aan kaarten te geraken (hij heeft ook een schatje van een baas, want die stelde zelfs voor om met heel de bureau te proberen in te loggen … aanbod vriendelijk afgeslagen, maar toch …).

9u44: x-te keer op refresh geduwd (zo ongeveer elke seconde) en kijk: plots is het meer dan 60min wachttijd omdat er zoveel mensen voor ons ingelogd zijn. Zomaar, van de ene seconde op de andere.

9u58: het lijkt geen 60 min te zullen duren: het ‘oplaadklokje’ is al meer dan over de helft.

10u23: boodschap dat de wachttijd nu ‘maar’ 30min meer is: dat klokje is al een hele tijd op hetzelfde niveau blijven staan.

10u48: de pagina is eindelijk opgeladen. Ik kan beginnen bestellen. Klikety Klik – dag: 21 juni – aantal personen: 2 – best available seats: OK … Boodschap dat er wel nog 2 plaatsen zijn, maar niet meer naast elkaar. De plaatsen worden getoond: zelfs niet meer in dezelfde blok én, net zoals in Kopenhagen, volledig in de nok van het stadion.

Ik bestel en klik door voor betaling terwijl ik mijn vriendin bel met de info: prijs (91€!), plaatsen … Ze neemt haar telefoon op maar kan niet spreken. Ik heb nog 5 minuten om te beslissen en zeg haar dat. Ze zal terugbellen. Ik wacht. Ondertussen wijst den anderen mij er fijntjes op dat het toch wel heel veel geld is (echt wel) voor dezelfde plaats als in Kopenhagen (true) voor een concert dat ik dus al gezien heb. Ik denk verder na.

10u51: vriendin belt terug en ziet het niet zitten om zo’n duur ticket te kopen als we dan toch eigenlijk niet samen zullen zitten.

10u52: met nog een minuut op de klok klik ik op ‘annuleren’: zowel den anderen als de vriendin hebben groot gelijk. Geen concert op 21 juni voor mij. Ik laat de kans aan 2 andere personen.

Het was de juiste beslissing, wat niet wil zeggen dat ik er niet een beetje verdrietig om ben.

 

20 jaar – 40 jaar

Gisteren was er een jubileum te vieren: de winkel van vrienden van ons bestaat dit jaar 20 jaar. Voor elke ‘mijlpaal’ doen ze wel iets speciaals en het idee was dit jaar om een quiz te doen voor de klanten.

Ze vroegen aan den anderen om hem in elkaar te steken, wat hij met veel plezier wou doen. Bijkomend voordeel daaraan: dat maakte dat er natuurlijk vooraf veel afgesproken moest worden om de quiz en de vragen en de organisatie en zo te bespreken en zagen we elkaar toch wat vaker.

Maar dus gisteren. Aangezien Michel hem in elkaar gestoken had en ik dus de vragen al kende (ongeveer dan toch: weetwel, al die voorgaande besprekingen maakten dat de vragen natuurlijk ook getest moesten worden) hadden ze mij en Zelie gevraagd om op de avond zelf ook een beetje te helpen. Met heel veel plezier dus.

quiz-verbeteren

’t Was een heel leuke avond: ik zit veel liever achter de verbetertafel op zo’n avond dan aan een quiztafel. Maar ook, ze hadden ’tekstballonnen’ voorzien waarop iedereen hun boodschap aan de winkel kon meedelen én ermee op foto kon, allemaal zeer professioneel. En toen beseften vriendin E. en ik dat wij eigenlijk, feitelijk dit jaar al 40 jaar bevriend zijn. We hebben dat dan ook (uiteraard) vast laten leggen voor de eeuwigheid.

40jaar

Nog eens 40jaar erbij E.?

 

Pairi Daiza

Vandaag waren wel liefst 5 van de 6 kinderen thuis wegens facultatieve vrije dag/pedagogische studiedag op school. Met 6 kinderen die naar 4 verschillende scholen gaan moet dat eigenlijk nog wel lukken ook. De enige die naar school moest was Zelie, den duts.

Een dagje extra thuis met 5 kinderen, dan kies ik ervoor om een uitstap te doen. Afgesproken met een andere mama en haar dochter (vriendin van Anna) en we kwamen uit op Pairi Daiza. Niet zozeer voor de babypanda, maar omdat het zo een mooi park zou zijn én omdat de pretparken tijdens de week nu toch gesloten waren. Ik was er ooit al eens geweest, in de tijd toen het nog Paradisio heette. Het was dus al een hele tijd geleden en ik was wel nieuwsgierig naar de veranderingen.

Tot mijn verbazing zag Louis het volledig zitten om een dagje met ons op te trekken (tja tieners, ge weet dat nooit hé). Jan daarentegen besloot om niet mee te gaan en met zijn schoolvriend af te spreken. Gemakkelijk, want zo pasten we allemaal in één auto.

Het is dus effectief een zeer mooi én groot park en de dieren lijken er veel ruimte te hebben, ruimer toch dan andere dierentuinen.

Het grappige vond ik dat er daar ongelooflijk veel jonge dieren waren, waar in de media (bijna) niets over te lezen staat (behalve dan over de panda): terwijl er bijvoorbeeld allemaal heisa gemaakt wordt rond de geboorte van een babyolifant in een andere zoo, lopen er daar 3 à vier rond alsof het de normaalste zaak ter wereld is.

Soit, we hebben een mooie dag gehad met mooi weer, aangenaam gezelschap en A en Z die zich toch redelijk voorbeeldig gedroegen en flink stapten zonder al te veel te zagen. En je loopt daar toch wat kilometers af, dus voor die kleine mannen was dat een hele prestatie.

Er was even een klein drama met Anna bij de ringstaartmaki’s: je loopt door hun ‘kooi’ en dus tussen de dieren zelf zodat ze, als je geluk hebt, op je springen. Louis had geluk en had direct aantrok, maar ze wilden maar niet bij Anna komen (en het was nu niet alsof ze niet probeerden). Net op het moment dat er een aap dan toch op Anna sprong had ik Z vast om haar dichterbij een aapje te laten komen en kon ik dus geen foto trekken. Traantjes dus want nu had ze geen aandenken.

Maar voor de rest: een zalige dag gehad. Voor herhaling vatbaar.

Startschot

September loopt ten einde en dat is direct ook de start van het nieuwe scoutsjaar met de klassieke overgang.

Dit jaar geen kinders die moeten overgaan, alhoewel Zelie eigenlijk wel: zij start dit jaar bij de Jin, maar aangezien dat strikt genomen een ‘andere’ scoutsgroep is (een samenraapsel van alle Jin uit verschillende scoutsgroepen uit haar district), kan zij dus niet overgaan bij haar vorige groep.

Er staan wel wat belangrijke stappen op het programma voor volgende jaar. Een Jin-jaar dus voor Zelie waar ze in principe (o.a.) leren hoe het is om leiding te zijn en dus naar volgend jaar toewerken waar ze dan zelf een tak kunnen leiden. Niet dat Zelie dat echt nodig heeft: ze heeft al meer dan een jaar haar diploma als animator, heeft zelf een kamp ineen gestoken en geeft dus als animator zelf kampen. Ze heeft dus al wat ervaring. Maar zo met allemaal leeftijdsgenoten die weg (opnieuw) afleggen, dat ziet ze volledig zitten. Het buitenlands kamp dat erbij hoort ziet ze natuurlijk nog meer zitten.

Louis begint zijn tweede jaar als giver. Hij haalde al zijn dierentotem bij de jonggivers en mag dit jaar voor zijn adjectief gaan. Zeer benieuwd wat dat gaat worden, want hij blijft toch een specialleke.

Jan start als tweede jaar jonggiver en mag dit jaar zijn dierentotem halen. Ook zeer benieuwd dus en spannend.

Anna is derde jaar welp en dus zit er voor haar misschien een jaar als nestleider in. Ik denk dat dat wel echt iets voor haar is maar dat werd alleszins op deze eerste vergadering nog niet bepaald.

We hebben de kinders geholpen met het jaar in te zetten. Uiteraard waren we er niet bij voor de overgang, maar traditioneel sluiten ze de dag af met een maaltijd voor leden én ouders. Net zoals vorig jaar was het Chili con/sin carne en het heeft gesmaakt (ze hebben daar een lekker recept).

Op naar een nieuw scoutsjaar.

 

I do I do I do

Het was eens een keer iets anders: een trouwfeest overdag. Begonnen rond 11u om te eindigen tegen 17u. Geen dansfeest. Wel een fantastische locatie waar we eerst een zeer aangename receptie in de zon hadden in de prachtige binnentuin in zeer goed gezelschap en met veel gezelligheid. Daarna de voetjes mogen aanschuiven aan één van de twee enorm lange tafels in de galerijen waar we verder deden met de gezelligheid, leuke speeches en vooral veel en heel lekker eten.

gedekte-tafel

Een feest dat ook volledig bij het koppel paste. Ze kennen elkaar al meer dan 25 jaar en trouwden pas deze zomer. Het voordeel, zo liet de bruid ons weten: je nodigt enkel mensen uit die je er écht bij wil hebben. En dat waren onder andere wij. Een heel leuk en speciaal gevoel.

bruno-tessa-binnenkomst

Het was wel een beetje een geregel, zo een trouwfeest overdag. Onze eigen kinders zijn groot genoeg om alleen thuis te blijven, maar A en Z nog helemaal niet. Een oplossing werd gevonden in de vorm van D, hun verzorgster van in het CKG, die de eerste uren overbrugde en anderzijds onze eigen Louis, Jan en Anna die zich de erop volgende uren over de kinderen bekommerden. Ah ja, als Louis kan gaan babysitten, dan kan hij toch ook even op zijn pleegbroer en -zus passen en hij deed dat met verve.

En alles is zeer goed verlopen, zowel bij ons als bij de kinders.

Nog een voordeel van zo’n trouwfeest overdag: je bent op tijd thuis om nog een gezellige avond met je gezin door te brengen en je zit op tijd in bed 😉

Van groot worden en verantwoordelijkheid

Zelie wil volgend jaar een jaar in het buitenland doen. Wat juist en met welke organisatie, daar zijn we nog voor aan het kijken, maar één ding staat al vast: ze zal haar steentje moeten bijdragen door zelf te gaan werken.

Ik vind dat maar normaal: in het buitenland studeren is een pak duurder dan ons eigen onderwijs en zo leert ze de waarde van geld aan de lijve te ondervinden.

En kijk, ze heeft ‘vlak’ naast de deur een job gevonden. Vanaf vandaag mag ze gaan werken in l’Amuzette.

Welkom op de arbeidsmarkt, zoetje en veel succes op je eerste werkdag 😉

Veranderen van spijs

Dat Zelie het niet gemakkelijk had op school, dat wisten we al. Vorig jaar leek er (eindelijk) kentering te komen: haar 5e jaar is relatief zonder problemen (lees ‘pesten’) verlopen en ze voelde zich goed, mede doordat ze in een samengestelde klas zat waar 2 zeer goede vriendinnen ook in zaten.

Maar begin deze zomer stak het weer volop de kop op. De school werd op de hoogte gebracht, maar veel gevolg verwachtten we er niet van. Begin augustus vingen we dan nog het gerucht op dat de klassen volledig door elkaar zouden gegooid worden waardoor ze niet meer bij haar vriendinnen in de klas zou zitten. Uitleg gevraagd aan de school en gevraagd om, als het gerucht klopte, dit toch nog eens te herbekijken aub? De school antwoordde ‘Hoe deze informatie tot bij leerlingen komt weet ik niet en kan ik enkel betreuren. Mogelijk veranderen er nog zaken dus momenteel geef ik de nieuwe klassamenstelling nog niet prijs tot de uurroosters zijn opgesteld.’

Het was dus geen gerucht, maar een feit en toegegeven, ik was er allesbehalve gerust in en stelde voor aan Zelie om van school te veranderen. Dat zag ze niet direct zitten en we gingen dus de eerste schooldagen afwachten en dan (her)bekijken.

We zijn ondertussen een anderhalve week verder en Zelie is effectief van school veranderd: de klassen uiteengetrokken, Zelie zonder 1 vriend(in) in de klas, geviseerd door haar klasgenoten, … Het ging echt niet meer.

Dinsdag is ze ziek thuisgekomen en ben ik onmiddellijk gaan rondbellen. We hebben een school gevonden met een open blik en tolerante leerlingen. Ze is een paar uur gaan ‘proefdraaien’ en het klikte onmiddellijk: leerlingen die haar spontaan aanspraken om kennis met haar het maken, die vriendelijk waren en uitnodigend en haar onmiddellijk opnamen en geruststelden.

We hebben, na 2 dagen al, onze vrolijke, sterke en fantastische dochter terug. We zien haar zo openbloeien.

Achteraf denk je dan, we hadden dat eerder moeten doen, maar uiteindelijk moest het toch van haar zelf uitkomen. Ze heeft de beslissing (eindelijk) genomen en is er super content van, en wij met haar.