Auteur: San

Vuur

Vandaag gaan kijken voor een kookvuur en het ziet er naar uit dat we ons goesting gevonden hebben. Joepie.

Het eerste stuk van onze nieuwe keuken. En met nieuwe keuken bedoel ik dus alles nieuw hé. De rest zal nog niet voor morgen zijn, maar alle begin is moeilijk en we zijn tenminste begonnen: eerst het vuur, dan een frigo en diepvries en uiteindelijk de kasten.

Ge moet weten waar uw prioriteiten liggen hé 🙂

Intuïtie

Zelie was 22 maand toen Louis geboren werd. Ik herinner mij haar in de tijd dat ik zwanger was van Louis.
Zelie was altijd al een redelijk “zelfstandige” baby en kind. Als baby moest ge haar bv. niet zo in typische wieghouding vastpakken. Ze zat veel liever recht op de schouder. Dat zie je aan de foto’s zelfs van in het ziekenhuis: nog geen dag oud en ze wou al recht zitten.

Eens ze begon rond te kruipen was ze nooit een schootjeszitter. Altijd in beweging. Ze kwam wel veel aaikes en kusjes vragen en geven en was zeer aanhankelijk, maar op de schoot blijven zitten: niets voor haar.

Tot ik 8 maand zwanger was. Zo een ommezwaai. Het was alsof ze door kreeg dat er iets fundamenteels ging veranderen en ze wou er nog rap het meeste uithalen. Plots wou ze niet anders dan op de schoot zitten en gepakt worden. Ze wou (bijna) niet meer lopen en bleef maar aan mijn rokken hangen. Wreed raar.

Bij Louis heb ik nooit zoiets gemerkt toen ik zwanger was van Jan. Misschien omdat hij toen toch bijna 3 jaar was en dat ene jaar maakt wel een groot verschil bij zo’n klein kind.
Maar ik krijg nu de indruk dat het bij Jan hetzelfde is. Jan is nu 25 maand en bij hem is het niet zo zeer dat hij meer aanhankelijk is (Jan was altijd al aanhankelijk) maar voor het minste begint hij nu te huilen. Niet zo een hysterisch kwaad geschreew van een kind in zijn “terrible two’s” (al heeft hij nog altijd die periodes ook hoor), maar echt hartverscheurend, indiep droef huilen van verdriet. En ook niet meer willen lopen: altijd gepakt willen worden.

Ik denk echt dat het een soort intuïtie is over een grote verandering die op komst is.

Humeur

Gisterenavond was mijn humeur opperbest: zo blij dat ik er voorlopig vanaf ben (het werk dus :)).

De kindjes hebben het ook gemerkt: heb mij niet opgejaagd, bleef rustig en heb zelfs de energie gevonden om nog een beetje te spelen.

Qua wisselvalligheid kan het wel tellen, daar niet van: deze ochtend al heel wat minder: kort aangebonden, nerveus, geen geduld… Deze middag een dutje gedaan en het ging al een beetje beter, maar toch maar een beetje.

Enfin, als slaap mij goed doet dan zal het er alleen maar op vooruit gaan de volgende dagen, niet? Hope springs eternal…

Laatste dag

Mijn laatste werkdag.

Gisteren mijn vervanger al een beetje “opgeleid”, vandaag doen we verder. Voor de rest, niet al te veel te doen: zorgen dat alles gearchiveerd is, de laatste teksten nog eens controleren, papieren sorteren, dingen die ik wil terugvinden als ik terugkom achter slot en grendel steken … Dat zal het zowat zijn.

Mijn kantoor gaat (zo goed als) vijf maanden op slot, voor de zekerheid. In principe moet niemand hier zijn, zelfs mijn vervanger niet (hij heeft al zijn eigen bureau) dus kan ik dat doen. De sleutel geef ik af aan de werkvrouw hier (die over alle dubbele sleutels waakt) zodat, moest iemand onverwacht toch een kantoor nodig hebben (een visiting professor of zo), mijn kantoor altijd TIJDELIJK ter beschikking kan gesteld worden. Tijdelijk want op 4 september moet iedereen die NIET Sandra Pattyn heet hier weer buiten 🙂

Mens, ik ga kunnen genieten!! Nu eerst nog een beetje aftellen (nog 5 uur…)

Week 37

Nog drie weken te gaan.

Alleszins geen goed begin van deze week. Rotochtend gehad.

Hoe vlot alles gisteren verliep, zo chaotisch en uit de hand gelopen was het deze morgen. De wet van Murphy zeker: alles wat mis kon gaan ging ook mis.

De kinderen waren traag, zowel Zelie als Jan hebben hun melk op de grond gegoten (eigenlijk “gemorst”, maar het was er zo veel …), Jan nog mogen een ander broek aan doen, Zelie die haar leesboek niet vond en die absoluut deze ochtend nog wou vinden, te laat thuis vertrokken, Jan die een paar kuren kreeg in de auto met een half uur gekrijs als gevolg, abonnement “vergeten” verlengen en betrapt geweest, boete gekregen die NIET moest betaald worden verzekerde de conducteur mij maar die hij gaf “voor de verzekering” en die aan het loket toch betaald moest worden “omdat ge uw abonnement niet verlengt madam”. Ben in bleiten uitgebroken voor gans Brugge en voelde mij absoluut 500% belachelijk want zo’n drama was dat nu ook weer niet.

Er zijn van die dagen …

Enfin, nog twee dagen werken en dan: rusten. Het stressgehalte zal stevig naar beneden gaan en de kinderen zullen hopelijk een leukere mama krijgen de komende weken. Ik ben, ik weet het, niet echt meer te genieten en dan vooral ’s avonds niet.

Blijven aftellen dus.

Gezellig avondje

Gisteren nog eens bij mijn zusje geweest voor mijnen rug te deblokkeren.

Altijd leuk eigenlijk want we gebruiken die gelegenheden dan ook om een beetje bij te kletsen. Als we afspreken met de kinderen erbij is dat altijd druk en zo en zijn de mannen erbij, dus veel “vrouwenklets” doen we dan niet.

Niet dat we zo veel vrouwenklets doen zonder ons mannen erbij, maar het is toch anders, al is het misschien alleen het gevoel dat het anders is.

En Sofie houdt er ook rekening mee dat ik misschien nog niet gegeten heb. Als ik naar haar toe ga vertrek ik thuis van zodra Jan in bed zit en dus heb ik niet altijd tijd om vooraf te eten. Gezien wij beiden nogal heel graag slaatjes eten (haren vent is daar zo geen fan van) maakt ze dan van de gelegenheid gebruik om nog eentje uit te proberen.

Gisteren was het een zeer lekkere pastasalade: met vlindertjes, tomaatjes, komkommer, hesp, kippewit, bloemkool, broccoli, paddestoelen met een lekkere dressing (en het zou mij niet verwonderen als ik nog een paar dingen vergeten ben). Zeer lekker alleszins.

Dus een zeer geslaagde avond op veel vlakken: lekker gegeten, zeer leuk gezelschap, een beetje TV gekeken/becommentarieerd, rug gedeblokkeerd, gezellig gekletst. Wat moet een mens nog meer hé?

Geheugen

Jan zijn neusje is goed aan het genezen: de korstjes beginnen er langzaamaan stilletjes af te komen. Dit brengt waarschijnlijk het nodige gejeuk met zich mee want hij zit regelmatig aan zijn neus te krabben.

Michel en ik dan (bijna) gezamenlijk: “niet krabben jongen”, waarop Jan zijn standaard antwoord geeft: “neusje pijn edaan, bedje evallen”.

Ik vraag mij af hoe lang hij zich dat zal herinneren? Ik vrees echter, eens hij niets meer voelt aan zijn neus, dat de herinnering ook zal verdwijnen … en dan zal hij wel nog eens proberen uit zijn bed te kruipen zeker.

Optreden

Ons dochtertje doet aan ballet. Elke week op vrijdag van 15u tot 16u wordt dat als extra-curriculaire activiteit op school gegeven en aangezien Zelie graag danst wou ze dus meedoen. Geen probleem voor ons.

Gisteren gaf de school haar (voor ons toch) eerste optreden. De lerares is juffrouw Greet en zij heeft een balletschool “Il Cigno” en de juffrouw geeft duidelijk les in meer dan één school én in haar eigen school.

Grootse bedoening in de Capitole. Een show van zo’n 2 uur. En ik vond het echt goed gedaan: de dansertjes waren duidelijk blij en opgezet met het gebeuren, de kostuums waren heel mooi gedaan, een mooi verhaaltje dat de verschillende stukjes goed aan elkaar “naaide”. Leuke avond gehad.

Voor ons was het hoogtepunt uiteraard Zelie zien optreden. Al weken is ze bezig met haar dansje: de bewegingen, de pasjes, enz. Al van ongeveer de eerste les kent ze het dansje uit haar hoofd en te pas en te onpas werd het ons getoond.

Ik stond eigenlijk nogal vol bewondering te kijken telkens ze het toonde want ze deed het echt perfect en zo kort was het nu ook weer niet. Uiteindelijk is ze nog geen 7 jaar en een dansje van een 3-tal minuten onthouden lijkt me niet al te gemakkelijk.

Toen ze gisteren op het podium stond was ik dan ook apetrots. Alle kindjes zagen er prachtig uit in hun kikkerkostuum en ze leken allemaal op hun gemak … Tot ze moesten beginnen dansen.

Uiteraard heb ik eigenlijk zo goed als alleen Zelie gezien. De andere kindjes zag ik wel vanuit mijn ooghoeken. En ik merkte dat, eens de lichten aangingen, haar rust een beetje weg was.

Ze heeft goed gedanst maar in tegenstelling tot thuis heeft ze twee foutjes gemaakt. Waarschijnlijk was dit niet zou opgevallen moest ik niet uitdrukkelijk naar haar gekeken hebben.

Toen ik haar ’s avonds thuis zei dat ze toch wel heel mooi en goed gedanst had, maar misschien een klein foutje gemaakt had, kwam het eruit “Ik was bang”. Ik vond dat nu zo vertederend.

Ik heb haar maar direct gerustgesteld: dat is niet echt bang maar het heet “plankenkoorts” en iedereen die moet optreden heeft daar wel last van op één of andere manier. En naarmate ze meer zal optreden zal zij er ook wel mee leren omgaan. Haar gezichtje ontspande zich toen gelukkig.

En nu voor het volgende optreden: een solo 🙂