Nog 7 weken te gaan.
De kleinen ligt lastig momenteel: ergens op mijn maag zodat ik bijna constant het gevoel heb dat ik teveel gegeten heb.
Het wordt tijd dat hij een beetje zakt. Niet te veel, want hij moet nu niet te (veel te) vroeg geboren worden, maar toch een beetje zodat ik weer een beetje meer plaats in mijn maag heb.
Ik ben serieus aan het aftellen.
Ik ben niet goed in “fan” zijn van iemand: een groep of persoon, doet er niet toe. Ik kan er de interesse en energie eigenlijk niet voor opbrengen. Trouwens, de meeste muziek doet me niet echt iets. Niet dat ik het slecht vind, maar om “fan” te zijn vind ik toch dat het me ergens moet raken.
De laatste jaren ben ik toch wel “fan” geworden van Coldplay. Hun muziek en teksten geven me over het algemeen kippevel en ik hoor het echt graag. Jammer genoeg heb ik ze nooit echt live gezien. Ik zeg “echt live” want ik heb hun live concert van Glastonburry vorig jaar op TV gezien.
En nu belt mijn lief schatje me met het “leuke” nieuws dat ze splitten.
Is het niet fantastisch om zo’n lief te hebben die uw dag goed maakt 🙂
Morgen is het oudercontact bij Zelie.
Om 17u20 hebben we een afspraak met haar leraar, meester Pol. Dan om 17u30 afspraak met het CLB.
Zelie heeft gisteren namelijk een test afgelegd bij het CLB en ik vermoed dus dat we morgen het resultaat zullen te horen krijgen.
We krijgen “maar” 10 minuten bij de meester. Waarschijnlijk omdat er niets te zeggen valt: Zelie doet het goed, is braaf, werkt goed mee… Allemaal in superlatieven (stoef, stoef). En hoe lang kunt ge dat rekken hé 🙂
Zelie deze morgen:
Z: “weet je waarom wij twee ogen hebben in plaats van maar één”
Ikke: “neen, vertel eens”
Z: “awel, moesten we maar één oog hebben, en we zouden naar iets in de verte kijken” (kijkt richting wasmachine 3 meter verder) “… wacht, ik ga nu mijn verbeelding gebruiken want dát is niet ver” … 🙂
Zo grappig!
Vanavond op “Man bij Hond” in de rubriek “word gevolgd” zeiden Zelie en Louis allebei: die meneer heeft een vogel dood gedaan.
Ik kijk dus en zie dat het een taxidermist is en twee seconden later toont hij hoe hij de laatste hand legt aan een hondje: liggend met zijn hoofdje recht alsof hij net opkijkt van het slapen.
Zoooo vies!
En ik moest dan maar proberen uitleggen aan de kindjes: dat de meneer geen dieren dood deed, maar dat ze al dood waren en hij ze nu opzette, meestal voor hun baasjes. Ik ben daar niet goed in.
Dé man om het goed uit te leggen is natuurlijk de papa … die uitgerekend vanavond laat moest werken.
Die man is trouwens dol op opgezette dieren, maar ik gruwel ervan. Lang geleden heb ik hem mijn standpunt duidelijk gemaakt: ofwel een opgezet beest, ofwel ik.
Tot nu toe heeft hij dus duidelijk de goede keuze gemaakt 🙂
Op Vijf TV een programma over “Helse Tieners”. Ge moogt het niet gedroomd hebben.
OK, het komt van twee kanten en beide partijen zijn over het algemeen schuldig, maar toch: nachtmerrie!
Ik slaap de laatste tijd nogal raar.
Het is eigenlijk dat ik niet echt weet of ik nu slaap of wakker ben.
Ik heb de indruk dat ik gedurende periodes tijdens de nacht wakker wordt en dan over allerlei dingen begin na te denken, maar dat dat evengoed kan zijn dat ik niet wakker ben en dus droom dat ik wakker wordt en over dingen nadenk. Want als ik dan effectief wakker wordt (bv. omdat één van de kinderen mij wakker maakt of omdat de wekker gaat) weet ik begod niet meer waarover ik aan het nadenken was.
Anderzijds ben ik wel constant moe, hoe vroeg of laat ik ook naar bed ga, wat een indicatie kan zijn dat ik dus effectief zou kunnen wakker worden tijdens de nacht en dus geen goede nachtrust heb.
Doet mij een beetje denken aan de discussie of we nu wakker zijn of slapen en hoe we nu zeker kunnen zijn dat we niet slapen en dromen dat we wakker zijn en een leven hebben en zo.
Ik zal het maar op “de hormonen” steken zeker. Altijd een goede oplossing.
Zoals gewoonlijk geen valentijn gehad van Michel … en hij ook niet van mij hoor.
Once in a blue moon, toen onze liefde nog pril en nieuw was :), heb ik geprobeerd om er een traditie van te maken om elkaar iets kleins te geven op Valentijn.
Michel heeft mij dan een (door hem persoonlijk) gedroogde roos gegeven (heel mooi, daar niet van) … waarvan achteraf evenwel bleek dat hij die eigenlijk gedroogd had voor een vorige vlam. De gelegenheid om die aan haar te geven was nooit gekomen, dus had hij die dan maar aan mij gegeven.
Zijn uitleg: de bloem was voor een speciaal iemand gedroogd. Bleek achteraf dat die vorige vlam uiteindelijk niet zo speciaal was en dat hij ze dus bewaard had en nu aan mij gaf: wél een speciaal iemand.
Mijn interpretatie: “ik was Valentijn volledig uit het oog verloren maar had dit nog liggen”.
Mannen en vrouwen hé.
Meteen ook het einde van een ultra korte “traditie”. En het begin van een nieuwe (meer originele) traditie: er zijn eigenlijk geen speciale belangrijke data die we “moeten” vieren 🙂
Een groot gemak, daar niet van.
Ons huis is een beetje lastig ingericht als het op rusten aankomt:
de keuken en speelruimtes van/voor de kinderen zijn beneden terwijl de living boven is. Dus als ik eventjes wil in de zetel zitten of liggen kan dat niet want dan zijn de kinderen alleen beneden. In principe geen probleem met Zelie en Louis: die zijn “oud” genoeg om “alleen” beneden te spelen, maar gezien ze het niet leuk vinden dat er “niemand” (t.t.z. een volwassene) bij hen is, komen ze dan ook boven zitten.
Gisteren waren we bij Michel zijn ouders op bezoek en hun huis is “normaal” ingericht: leefruimtes beneden, slaapruimtes boven.
En wat ik daar dus wél kan doen: in de zetel gaan liggen en rusten. De kinderen zien mij en spelen op hun gemak en ik doe dan mijn ogen dicht en kan een beetje “soezen” zoals ik het zelf noem: half wakker, half slapen, alles horen maar toch niet echt, maar àls er iets zou zijn ben ik direct alert. Niet dat de grootouders niet zouden reageren (integendeel), maar ge kent kinderen … en moeders 🙂
Genieten!
Twee dagen Trends achter de rug en ’t was de moeite.
Ook al had ik mij initiëel vergist (vrijdagavond geen opening van de kunstwerkjes van de kinderen maar van de “echte” kunstenaars) het was toch interessant vrijdagavond een hebben we een heel pak mooie en goede werken gezien.
Niet dat ik er nu zoveel van ken (integendeel) maar voor mij draait kunst vooral om wat ik persoonlijk al dan niet goed vindt. Ik vermoed dat dat voor vele mensen zo is.
Ondertussen zijn we zaterdag dan gaan kijken naar de kunstwerkjes van de kinderen van de basisschool en het mag gezegd worden: er zitten er daar toch wel een aantal pareltjes bij.
Dus voor de mensen die nog willen gaan kijken: doen!
De aanduiding kon een beetje beter/duidelijker dus even een beetje richtingaanwijzing:
voor de kinderen hun werkjes: in de Savaanstraat, de garage rechttegenover de inrijpoort van het humaniora, volledig boven. Als je beneden staat kan je al enkele werkjes zien hangen;
voor de kunstenaars: de inrijpoort van het humaniora binnen en langs de overkant van de koer zie je een rode loper: die gewoon volgen.
Geniet … en als je nog geld hebt: koop maar 🙂