Blogbrunch #boostyourpositivity

Kom eens uit je comfortzone, dacht ik bij mezelf, toen ik de mail kreeg over een blogbrunch van Boost your positivity. Dus schreef ik mij in.

Met al de miserie hier de laatste dagen heb ik tot op het moment dat ik vertrok getwijfeld of ik ook effectief zou gaan, maar uiteindelijk trok ik mijn stoute schoenen aan (of eerder: mijn regen/winterjas) en vertrok ik.

Net zoals P. heb ik eigenlijk een beetje vals gespeeld en heb mij beperkt tot het bijpraten met bekenden, maar het deed deugd: prachtige locatie (zaal Lux), mooi aangekleed voor de gelegenheid

zeer lekkere en copieuse brunch, met zelfs een dessertenbuffet erbij

en dus zeer aangenaam, bekend gezelschap dat blijkbaar onmiddellijk ook mee was met de sociale media 😉 maar ook gebabbeld met de voor mij onbekenden die aan tafel zaten (pluim voor mezelf).

IMG_20151213_130142

’t Was lekker én het heeft deugd gedaan en daar gaan we toch voor, nietwaar.

Magische dieren

Begin dit jaar is Anna met een nieuwe hobby begonnen: Woord. Zeer toevallig eigenlijk. De juf woord zat in de zaal bij de inschrijving voor AMV en vroeg of Anna geen zin had om een les bij te wonen, gewoon om te zien of ze het niet leuk zou vinden. Ze kwam dolenthousiast terug en we schreven haar dus in.

Vrijdag was er een optreden/toonmoment, samen met enkele leerlingen piano. Afwisselend waren er een paar pianostukjes en een toneeltje.

IMG_20151211_183651

Op het programma stond Anna’s stukje in het midden geprogrammeerd, en dat was maar goed ook, want ik kon niet tot het einde blijven (vandaar de slechte foto’s: ik stond achteraan in het lokaal om zo weinig mogelijk te storen als ik weg ging. Grote zus kon gelukkig wel blijven en zat helemaal vooraan).

IMG_20151211_183721

En zie: je zag duidelijk dat ze er ongelooflijk haar kot in had om te doen en ook: ze deed dat zelfs zeer goed. Ze speelde een oud vrouwtje en ik geloofde het zelfs 😉

In mei treden ze nog eens op, blijkbaar dan in een ‘echte’ zaal. Ik kijk er al naar uit om dan te genieten van op een stoel, én vanop de eerste rij.

Stroomversnelling

Vorige week bij de huisarts om de resultaten van het bloedonderzoek te bespreken, dinsdag afspraak bij de nefroloog en woensdag opgenomen in het ziekenhuis.

Het blijkt dus allemaal nog dringender dan gedacht en ik doe hard mijn best om toch maar positief te blijven en niet te paniekeren. Voorlopig lukt dat dus nog. Niet dat er veel keuze is met 4 kinders in de buurt.

Normaal gezien komt hij vrijdag terug naar huis. Normaal gezien, want eigenlijk moeten we eerst de onderzoeken allemaal nog afwachten en dat zijn er een batterij. Sowieso ligt een volgende opname al in het vooruitzicht voor verdere behandeling. De vraag is dan alleen: wanneer juist.

En ondertussen, duimen maar.

 

Vandaag

De dag leek zo te gaan eindigen:

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=ipSWMSqEe_8[/embedyt]

Maar dankzij de vele knuffels in huis, mijn twee kleine schatten die mij chocolaatjes meebrachten na school, nog een prachtig cadeau van mamie, vriendinnen E. en B. die mij onverwacht meenamen op café, en de vele internetwensen, werd ik toch nog een ‘stars onof 45′.

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=7skQvj-aBV8[/embedyt]

Bedankt voor de vele en lieve wensen. En ook ‘hiephiephoera voor mijn blog’: 10 jaar is ook al een mooie leeftijd.

Impuls

Ha! Coldplay brengt vandaag hun nieuwe plaat uit en in maart beginnen ze aan hun tournee. In mei komen ze naar Europa … maar niet naar België.

Ik was er bij in 2008 en in 2011 en het zag er naar uit dat ik dit concert dus ging missen. Want naar één van de onmiddellijke buurlanden gaan kijken zit er niet in: nét iets te ver om rap over-en-weer te gaan, en ik wil dan wel rap over-en-weer kunnen gaan want tijdens de examens.

Beetje verder gekeken en zie: er kwamen extra data bij, maar opnieuw: niet in België. Maar! Maar! Wel een extra datum in juli. Begin juli. Als alle kinderen weg zijn met de scouts op kamp. Alleen, het is in Kopenhagen.

Kopenhagen. Al gehoord dat het een mooie stad is. En als de kinderen niet thuis zijn, dan moeten wij ook niet thuis zijn. Niet dat den anderen geïnteresseerd is om naar Coldplay te gaan, maar een citytrip … Hij móet niet mee hé, naar het concert. Anderzijds is het niet zeker dat den anderen zelfs mee zal kunnen gaan of dat ík tegen die tijd nog weg zal willen gaan.

Vandaag met vriendin S. gesproken en zij zei: gewoon doen. Bestel dat ticket en dan kan je nog zien of je er geraakt of niet. En gelijk had ze: de toekomst is toch niet te voorspellen, dus thuisgekomen en onmiddellijk besteld.

Et voila, dit net ontvangen:

Bevestiging bestelling Coldplay Kopenhagen

Thank you for purchasing tickets from Billetnet. Please save this receipt.
This e-mail is merely a confirmation of your purchase.

Information about your purchase
Purchase date: Friday, December 4, 2015
Quantity: 1
Method of delivery: TicketFast

You have purchased tickets for
COLDPLAY – A Head Full Of Dreams Tour
Parken
Wednesday 6 July 2016 at 19:00
B TRIBUNE UNIBET ØVRE B11 Entrance B7/11 – Row 16, Seat 158 – Standa

Het zijn niet de beste tickets (uitverkocht uiteraard), maar ik kán dus naar het concert. Nu nog zien of we er effectief gaan geraken.

Een ongelukkig kindje

De zondag voor hij op Ardenneklas vertrok kloeg Jan over pijn aan zijn knie . Hij had in de voormiddag gevoetbald, dus hij zou wel eens een verkeerde beweging kunnen gemaakt hebben.

Doktersbezoek kon toen niet, want hij vertrok maandagochtend op Ardennenklas. Maar een week bosklas dus een week geen voetbal/breakdance/sport (behalve veel wandelen in de Ardennen dan), dus dat kwam waarschijnlijk wel in orde.

Niet dus: toen hij terugkwam was dezelfde klacht er nog steeds. Maandag bleef hij dan thuis van school om naar de dokter te kunnen gaan. Tijdens de bosklas had hij ook nog eens een steen op/tegen zijn knie gehad en dus schreef de dokter een RX/echo voor, om te kijken of de pijn lag aan het groeien of aan een trauma.

Afspraak bij de radioloog dinsdagochtend en het nieuws was minder goed: de ziekte van Osgood-Schlatter. Het ‘goede’ nieuws van de hele diagnose: het zit in het beginstadium. Met een 4-tal weken volledige rust zou het genezen moeten zijn. Het slechte nieuws van de diagnose: 4 weken volledige rust. Geen voetbal, geen breakdance, geen sport op school. Het is dat, of het zal verergeren en dan is het direct 6 maanden.

Dinsdag nam Jan het nieuws nog goed op. Redelijk gelaten en met schouderophalen. Geen probleem.

Woensdagmiddag drong het eigenlijk pas door, toen we het hadden over het niet moeten klaarmaken van de voetbalzak voor de training ’s avonds: 4 weken geen voetbal. Plots veranderde hij van een vrolijke jongen in een zeer verdrietig kindje.

Voor de rest van de namiddag was het om zeep: voor het minste wenen, ongelooflijk gefrustreerd en boos voor alles dat niet onmiddellijk lukte, schouders laten hangen, … Heel lang geleden dat ik hem zo verdrietig zag. Ik heb hem heel veel moeten vastpakken en troosten.

Gisteren ging het al een beetje beter, maar het zullen geen leuke 4 weken worden, dat weet ik nu al, en dan is het eigenlijk nóg niet zeker dat hij daarna opnieuw mag sporten: binnen 4 weken moet hij op controle en pas als het genezen is mag hij herbeginnen met sport.

Duimen maar dat alles vlug en goed geneest.

 

Angst

In Brussel blijft het dreigingsniveau op 4, maar scholen en metro gaan weer open. Mensen zijn bang en dat is denk ik de bedoeling van gans het opzet van de terroristen. Want bange mensen nemen foute beslissingen. Dat is een feit.

Ik hoor angstboodschappen langs alle kanten: mensen durven hun kinderen niet meer naar school doen, en niet alleen in Brussel. Ik hoor het hier in Gent ook. Of ze zeggen uitstappen af, want ge weet maar nooit dat de terroristen net daar en dan gaan toeslaan. Supporters mogen niet mee met hun ploeg, want ja, Parijs heeft een paar fanatiekelingen op bezoek gehad. Er wordt zelfs met gerechtelijke sancties gedreigd. Hoe ver kan je gaan? Waar zijn die basisprincipes van vrij verkeer van personen en goederen.

Er wordt harde taal gesproken door verschillende regeringen, maar uiteindelijk doen ze allemaal wat de terroristen op het oog hebben: onze manier van leven saboteren. De boel lamleggen. En dus winnen ze.

Ik heb geen angst. Echt niet. Ik vind het vreselijk wat er gebeurd is in Parijs, maar ik vind het even vreselijk wat er in andere delen van de wereld gebeurt op vlak van aanslagen, terrorisme, oorlog. Het is niet omdat het dichter bij huis is, dat het erger is. Maar: ik heb echt geen schrik.

Den anderen heeft ook geen schrik, en we praten erover met de kinderen en zij hebben ook geen schrik (oef!).

Waarom niet? Omdat het geen nut heeft. Hoeveel bewaking, politie, militairen er ook op straat lopen, die enkele fanatiekelingen ga je daar mee niet tegenhouden. Je kan nu eenmaal niet elke persoon controleren, dag en nacht, dag in dag uit. Dat gaat gewoon niet.

Ik denk dan aan Hans Van Themsche, die absoluut geen terrorist was. Gewoon iemand die niet goed meer wist wat hij deed. Gruwelijk? Ja, maar vooral brute pech, zowel voor hem als voor de mensen die hij neergeschoten heeft.

Of het drama in een kinderdagverblijf waar een man gewoon binnenging en gewoon lukraak mensen neerstak. Even gruwelijk en neen, weer geen terrorist.

Als een individu iets wil bekomen, al dan niet georganiseerd, zal het over het algemeen wel lukken. Want er staat nu eenmaal niet ‘pas op! Ik ga iets ergs doen’ op hun voorhoofd getatoeëerd.

Begin dit jaar woonde ik een lezing bij van prof. Rik Coolsaet, heel toepasselijk, over Angst en wat het met ons doet. Over het feit dat dit niet nieuw is, hoe vaak we ook wel willen denken dat het dat wél is. Want blijkbaar beperkt onze herinnering zich tot maximum 2 generaties terug. Maar als we de geschiedenis bekijken dan zien we dat alles terugkomt. Dat niets nieuw is en dat alles met vlagen gaat.

Als ik morgen in de buurt van een terrorist kom te staan die zichzelf opblaast, dan zal ik pech hebben. Als het mijn kinderen overkomt, dan zal ik kapot gaan van verdriet. Maar de mogelijkheid zal mij niet weerhouden om naar concerten te gaan, gezellig te gaan eten, een stapje in de wereld te zetten, steden te bezoeken. Het zal niet maken dat ik mijn kinderen ga verbieden om zich te amuseren, te genieten van het leven, weg te gaan met hun vrienden, te leven.

En leven zonder angst, dat wil ik doen en zal ik ook doen.

De kinders #boostyourpositivity

Een onderwerp waar ik niet goed van weet wat erover te schrijven. Klinkt misschien een beetje raar, maar uiteindelijk schrijf ik al heel veel over mijn kinders hier, kan je al sinds ik begon meelezen hoe ze groeien en bloeien, waar ze goed of minder goed in zijn. De leuke momenten en de mindere staat hier ook. Van vroeger, nu en dat blijft waarschijnlijk zo ook in de toekomst. Dus wat nu nog?

Misschien dat ik altijd al geweten heb dat ik kinders wou hebben. Ik denk dat ik 10jaar was toen ik verkondigde dat ik 4 kinderen wou. Met ouder te worden heb ik dat verlangen dan wel bijgesteld naar realistische, praktische doelen (altijd de pragmaticus, ikke): eerst zien of ik wel kinderen kón krijgen, dan zien of ik een vent vond die ook kinders wou, en dan één voor één: wie weet had ik het gehad na eentje. Dus eens ik volwassen was beperkte mijn verkondigingen zich tot: ja, ik wil kinders. En we zien wel of dat lukt.

Dat het gelukt is, dat staat ondertussen vast. Dat ik alles gekregen heb waar ik als kind van droomde, dat ook. Dat de ‘be carefull what you wish for’ in dit geval NIET van toepassing is, dat ook. Want ik heb nog geen moment spijt gehad van ‘al’ die kinders. Ze waren stuk voor stuk gewenst, gepland en welkom.

En net zoals alle mensen (of dat nu kinders zijn of volwassenen) hebben ze hun goede en slechte dagen, maar al bij al mag ik mijn beide pollekes kussen: ze zijn braaf, ze luisteren, ze zijn open (tegenover ons toch: ze praten met ons), ze komen met elkaar overeen (zo een schrik voor gehad, dat dat niet zou klikken), ze zijn verstandig (en dan heb ik het niet over dat ze kunnen studeren, maar gewoon in hun doen en laten), ze zetten zich in voor anderen en durven op te komen voor waar ze in geloven, nu al (uiteraard de ene dag al meer dan de andere), ze engageren zich.

En neen, het zijn geen heiligen, maar dat zijn wij ook niet en ik zou denk ik horendol worden moesten zij het wel zijn. Maar ongelooflijk tevreden en trots op mijn kinders, dat ben ik wel.