Autoloze zondag: De Dampoort

Vorig jaar ontdekten we op het einde van autoloze zondag dat de Dampoort voor een deel afgesloten was. Maar mensen, het zag er naar uit dat het daar ongelooflijk plezant geweest was.

Het was al na 17u en er liep nog volop volk. Gezellig lummelend op de stoeltjes die op het grasveldje stonden, genietend van de activiteiten en duust kinders die rondliepen en speelden. Toen was de opkuis en opruim al begonnen, maar toch bleven we er nog een beetje plakken en sloten we de autoloze zondag op een heel leuke manier af. Ik onthield het wel voor eventueel dit jaar.

Zondag was ik dan ook nieuwsgierig: zou het daar weer vollen bak zijn? In plaats van eerst eens in het centrum te gaan kijken, trokken Anna en ik direct naar De Dampoort. En ja, het was daar weer afgesloten. Meer zelfs nog dan vorig jaar en aangezien we er nu wel in de vroege namiddag waren, was er nog plenty te doen.

Er was een grote loopton-achtig iets waarin de kinderen konden lopen en zo hun letters in graffiti op de grond zetten. Ge ziet van hier dat Anna dat natuurlijk ook moest doen.

Er lagen bamboestokken en rekkers om mee te bouwen.

Het resultaat was … iets 🙂

De mensen van Inner Kitchen stonden er met een superleuk concept: jij bracht groenten/fruit mee, in ruil kreeg je 2 bonnetjes. Met al de ingrediënten maakten zij iets klaar en dan kon je zelf opscheppen waar je zin in had. Voor ons werd het een vreslijk lekkere bonen/paprika/ajuin/kool (en god weet welke groenten nog allemaal)-curry, rijst, tomatensla en een smoothie, en dat allemaal voor de luttele som van 1,40€. Zottekes.

WP_20150920_15_45_51_Pro

Touwen werden handgeknoopt/-gehaakt om een prachtige poort te maken en uiteraard werd er iets voor de natuur gedaan.

De Dampoort was ‘nog’ meer afgesloten, want niet alleen een deel van het rondpunt van de Dampoort lag toe, ook de Land van Waaslaan was afgesloten in het kader van Land van Garage, dus extra wandelruimte en dingen te beleven. Jammer genoeg waren we nét te laat om de kunstwerken in de garageboxen te gaan bezien: ik zweer het, 1 minuut, maar ze waren zeer strikt. Niet dat ik het hen verwijt: aan het volk te zien hadden ze meer dan hun werk gehad. Maar gezellig was het daar wel en ook al konden we de garageboxen niet meer binnen, we zagen onderweg toch nog wat kunst en genoten nog met volle teugen van de sfeer en de dingen die er wel nog te doen waren. Zelie en haar vriendin zijn ons daar zelfs nog komen vervoegen.

Volgend jaar gaan wij weer van de partij zijn. Benieuwd wat ze dan allemaal gaan doen.

 

Wei-eird!

Bizarre spoken op mijn blog hier: het nieuwe thema verdwijnt met regelmaat.

Niet veel aan te doen. We hebben het al bekeken en vinden niet waarom WP zo moeilijk doet over een nieuwe lay-out. Er zit dus niets anders op dan het geregeld te controleren en opnieuw erop te zetten.

Nu maar hopen dat de aanhouder wint en dat WP het gaat opgeven om de lay-out te verwijderen.

Er is iets raars

Dat was ongeveer het eerste dat Jan kwam zeggen toen hij deze ochtend aan bed stond. Zijn boeken lagen allemaal op de grond en er was iets met een doos en kaders die er lagen.

‘Papa zal er misschien tegen gebotst zijn toen hij vannacht opstond’. Ik dacht er verder niet veel bij na.

Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft voor ik door had dat niemand ergens tegen gebotst was. Dat de schoolboeken met opzet op de grond gegooid had. Dat de boekentas, waar die boeken inzaten, verdwenen was.

Verder kijken en dan doorhebben dat er meer dingen ‘raar’ zijn tot de frank valt: er is ingebroken en het is niet het enige dat anders is. Mijn handtas ligt uitgegoten in de gang: Kindle op de grond, portefeuille weg. Boven ontbreken 3 laptops. Beneden hebben ze Louis zijn laptop ook mee (en zijn portefeuille blijkbaar). Al Michel zijn fotomateriaal is verdwenen …

Het is maar materiaal. Momenteel zit ik nog zo niet mee. Alles wordt gerationaliseerd. Er is geen lichamelijke schade. Iedereen is gezond. We zijn niet wakker geworden met een wapen tegen ons hoofd. Hopelijk blijft het daarbij en krijg ik straks/morgen/later mijne weerslag.

Maar kijk, nog iets dat we een keer hebben meegemaakt.

Kijktekeeriere

We zaten in de auto, Zelie en ik, en ik luisterde met een half oor naar de radio. Stubru staat bij mij standaard op (tot grote ergernis van gans het gezin), maar ik denk niet dat Zelie het zich deze keer beklaagd heeft.

Er was namelijk gebabbel (dé grootste ergernis van het gezin op die zender) en het liep naar zijn einde en ik ving iets op van ‘gratis tickets’ en ‘Maze runner’ en dan een telefoonnummer waarnaar je moest bellen. Ik porde Zelie direct aan dat ze moest bellen.

‘Jamaar, is dat met een vraag?’ vroeg ze. ‘Weetiknie’ zei ik: ik had toch maar het einde van het gebabbel gehoord. Bovendien is ze fan genoeg van die film/boeken dat ze wel het antwoord sowieso zou weten … hoopte ik.

Ze belt en na 1 x overgaan werd de verbinding verbroken. ‘Lukt niet’ zei ze en ging stoppen. ‘Neen, verder proberen: de truuk is om binnen te geraken’. Ze probeerde opnieuw en opnieuw en … en ik tegelijk ook. En plots ging haar telefoon niet 1 x over, maar verschillende keren en had ze de presentatrice van het programma aan de lijn: ze had geluk want kreeg de allerlaatste tickets (soit, van de tickets die zij mochten weggeven natuurlijk).

Uitnodiging Stubru Maze Runner

Ik denk dat ze de rest van de namiddag vreugdesprongetjes gemaakt heeft. Zoo content was ze. En omdat ik haar aangepord heb, mag ik mee. Toeval wil dat ze voor de avant première van de eerste film ook tickets heeft gewonnen en dat ik toen ook mee heb mogen gaan 🙂

Zaterdagavond heb ik een date met de dochter. Jippee!

We waren er klaar voor

We hadden een plan, boekjes en potloden. Er was uitleg en een uitgestippeld parcours. Het vriendinnetje was erbij. We waren er klaar voor.

IMG_20150913_144704

We zagen de Baudelokapel van binnenuit en vooral de plannen van hoe het er zal gaan uitzien. We lazen de geschiedenis en waren enthousiast.

Maar hoe langer we buiten waren, hoe overtrokkener het werd en toen we het Gravensteen binnengingen begon het net te druppelen. ‘Tegen dat we buiten zijn, zal het wel opgeklaard zijn‘, dacht ik. Het Gravensteen is altijd leuk met kinderen en nu loopt er trouwens ook een prachtige tentoonstelling, Departures, over de dood en afscheid nemen. Echt, moet je gaan zien want niet alleen ik was onder de indruk, de kinderen ook.

De combinatie van ‘klassiek’ Gravensteen, het doe-boekje voor de meisjes en de heel mooie tentoonstelling maakte dat we eigenlijk een pak langer binnen waren dan gepland, maar ondanks dat was het nog steeds aan het regenen toen we buitenkwamen.

De meisjes lieten het niet aan hun hart komen, want boven op de kantelen had ik immers warme choco beloofd moest het nog regenen. Dus trokken we richting Gwenola, want wat is warme choco nu zonder pannenkoek 😉

Toen de pannenkoek op was bleek het (even) opgeklaard en aangezien we vlakbij het stadhuis waren zag ik dat we nog de troonzaal konden bezoeken vooraleer het vriendinnetje thuis moest zijn. We stapten flink door (vriendin moest op 17u thuis zijn en het was al 16.50u) en eens aangekomen bleek dat het stadhuis eigenlijk ging sluiten om 17u en mochten we niet meer binnen … maar eens heel lief glimlachen en vriendelijk vragen van de meisjes leverde ons toch nog toegang op. De dame ging zelfs mee tot aan de troonzaal en zo kregen we nog een persoonlijke gidsbeurt met de nodige uitleg.

Het vriendinnetje was thuis om 17.10u en wij gingen onmiddellijk ook naar huis. Het begon echter net weer te regenen, een normale bui, tot we zo’n 50m verder waren: toen kwam het plots met bakken naar beneden. Een korte schuilstop onder de stadshal maakte dat we niet doorweekt geraakten, maar eens het ergste voorbij was zijn we toch door de regen naar huis gegaan.

Een korte open monumentendag, maar wat we gezien en gedaan hadden was een succes. De dames hebben zich kostelijk geamuseerd, en dat is toch het belangrijkste.

OdeGand

Geloof het of niet, maar ik was nog nooit naar OdeGand geweest. Klassieke muziek is echt niet mijn ding (en ja, ik weet dat er ook andere dingen zijn, maar toch) en dan nog die massa … Niet dat ik problemen heb met massa’s, maar als de basis uw ding al niet is, waarom vrijwillig er naartoe gaan.

Daarnaast had ik ook al elk jaar iets anders te doen (gelukkig), dus moest ik zelfs geen excuses zoeken, zelfs al vond ik het zeer jammer vorig jaar toen ik niet mee kon met den anderen en de dochter.

Maar kijk, gisteren ben ik dan wel eens geweest en nog geheel vrijwillig ook. Het stond zelfs al enige tijd in mijn agenda (met dank aan Zelie) want het slotconcert was niets minder dan de uitvoering van West Side Story, originele versie dan nog. En laat dat nu toch één van allerfavorietste musicals allertijden zijn.

De planning was gemaakt: vroeg eten en rond 19.30 zouden we dan, gepakt en gezakt (stoel, deken, drank, gezelschap, …) ons begeven naar de Graslei om een leuk plaatsje te proberen te veroveren, en dan gezellig wachten. Maar eerst passeerde buurman P. in de (nogal late) middag met zijn kindjes en vroeg of we zin hadden om een toertje te doen langs het kidsparcours. Alles beter dan binnenzitten, dus strekten we even onze benen.

Veel kidsstuff was er niet meer te doen (het was al bijna 17u), maar we konden ons wel nog verkleden in superheld en we zagen wel een zalige vogel (pelikaan?).

’t Was toch al dat.

Maar het was mij dus vooral om het avondprogramma te doen. We kregen eerst thuis leuk gezelschap en aten samen pizza van om de hoek (zo vlak bij huis moest dat eens uitgeprobeerd worden. Goed bevonden, trouwens). De timing was iets trager dan voorzien, maar rond 19.50u konden we dan toch vertrekken richting Graslei.

Het weer mocht dan wel tegenzitten, we waren duidelijk niet de enigen die op die gedachte kwamen. Maar we vonden nog een goede plaats, net genoeg om onze stoelen te zetten (nog meer dan 2u rechtstaan zit er tegenwoordig niet meer in) en konden aan het wachten beginnen.

Wachten kan trouwens ook leuk zijn 🙂

En als je goed beschermd bent, dan deert de regen niet.

Eerst nog een voorprogramma met zalige tangomuziek.
WP_20150912_20_30_09_Pro

En toen was het tijd voor West Side Story. Het was genieten en uit volle borst meezingen. Prachtige voorstelling (de foto’s doen het geen recht aan).

Als afsluiter vuurwerk (nog slechtere foto’s, maar soit, ne mens moet roeien met de riemen die hij/zij heeft, nietwaar), en we hadden een meer dan geslaagde avond.

Update

Ik vroeg aan den anderen of ik ook foto’s naast elkaar kon zetten, i.p.v. allemaal onder elkaar. En kijk, voor ik het wist zit de blog in een volledig nieuw kleedje.

Past wel in het opnieuw-leven-inblazen van mijn blogactiviteiten. Hopelijk vinden jullie het ook leuk.

Open monumentendag: kadoots

Marie van Walkie Talkie vroeg of ik zin had in een uitstapje komende zondag: het was toch open monumentendag.

Open monumentendag, daar ga ik meestal naartoe: er is zoveel te bezoeken en bekijken in Gent, we moeten daar geen inspanning voor doen. Meestal laat ik het wel afhangen van het weer, want als het te druilerig is blijf ik ook liever binnen.

Maar kijk, als je een extraatje kan krijgen om er een leuke wandeling van te maken, waarom niet. Zeker niet als er dan nog eens extra vriendjes in huis zijn, want dan hebben we geen excuus om binnen te blijven.

Open monumentendag in Gent staat dit jaar blijkbaar in het teken van het culturele themajaar ‘Gent Kleurt Oranje’ (n.a.v. het ontstaan van het Koninkrijk der Nederlanden 200 jaar geleden waar Gent toen ook toe behoorde). Er is een “Gent kleurt Oranje” stadsplan dat je door de straten van de stad gidst en zo ontdek je dan allerhande monumenten die gelinkt zijn aan de periode 1815-1830. Naast de Willemwandeling werd voor kinderen tussen 6 en 12 jaar een ‘Willemwandelboekje’ gemaakt, een doe-boekje dat kinderen spelenderwijs de belangen van het koningschap van Willem I en de daarbij horende monumenten doet ontdekken.

Dus, om te antwoorden op de vraag van Marie: uiteraard had ik zin.

En zo zat er vandaag dit in mijn brievenbus:

Het maaktde de kinderen ongelooflijk nieuwsgierig en dus liet ik ze maar even zweten vooraleer het open te doen. Maar kijk, het was een pakje vol, want omdat ik gezegd had dat er vriendjes zouden komen had Marie er een paar extra doe-boekjes bijgestoken.

WP_20150911_16_42_59_Pro

En zelfs een potlood. Een oranje potlood (het zijn de details waar ik soms zo blij van kan worden).

Het lijkt een heel parcours en geen flauw idee of we het allemaal zullen doen, maar vervelen zullen we ons alleszins niet.

Wordt zeker vervolgd.

1 Gelukkige jongen: check!

Louis gaat dus naar een nieuwe school. Ik zei het al, we hadden er een goed gevoel bij. Zowel bij de school als bij de richting als bij het feit dat Louis daar wel eens goed zou  kunnen passen. Dat het iets voor hem was.

Gisteren kwam Louis thuis en dus stelde ik de klassieke vraag: hoe was het op school?

Spontaan antwoorde hij ‘Goed’ en nog spontaner verbeterde hij zichzelf: ‘Heel goed’ en begon hij te vertellen. Dat hij al vrienden had, in zijn klas én met dezelfde interesses (voornamelijk gamen dus). Het is een kleine klas van 8 leerlingen en dan is dat toch des te belangrijker. Op dat vlak viel hij dus al niet uit de boot. Dat de lessen zooo leuk waren: hij dacht dat ze nog maar een kwartuurtje bezig waren maar de leerkracht zei al dat het uur voorbij was. Dat hij echt graag ging.

Hij komt ’s morgens zonder morren uit zijn bed (was vorig jaar heel wat anders), is vrolijk aan tafel en kijkt uit naar zijn dag.

Fingers crossed dat het zo blijft, want een zo een gelukkige Louis tijdens het schooljaar hebben we lang niet meer gezien.

1 september

Geen foto’s van de groten: het is niet alsof we daar nog (moeten) meegaan naar school op 1 september. Wel van de kleintjes.

Elke 1e september is spannend voor ons gasten, want ze weten dan pas bij welke leerkracht ze zullen zitten en wie van hun vriendjes al dan niet in de klas zitten. Ik heb al drama’s meegemaakt omdat ze niemand van hun vrienden in de klas hadden, en ook al heel gelukkige eerste dagen.

Dit jaar was er een van blijdschap: Jan zit bij de juf waar hij liefst wou bijzitten én er zit zeker 1 goede vriend in zijn klas.

Anna is nóg gelukkiger: ze zit niet alleen bij een zeer goede juf, maar ze zit met haar volledige vriendinnengroepje samen (vorig jaar nog verspreid over 3 klassen).

Ze zien het duidelijk volledig zitten.