Een stokje

Bijna vergeten, maar dus niet echt. Den anderen had mij nog eens een stokje toegeworpen’ dat hij op de hoogte zou blijven. Ik ken daar gemakkelijker manieren voor, maar soit, ik ga eens proberen antwoorden.

Hoe ben je er achter gekomen dat je schrijftalent bezit?

Talent zou ik het niet noemen. Vroeger was ik een afschuwelijke schrijver, geloof het of niet. Voor mijn drie scripties aan de Univ ben ik er door gelaten. Niet dat de inhoud niet goed was. Die was zelfs meer dan goed. Maar de hele zaak was zo slecht geschreven dat het een marteling was om ze tot het einde te lezen. Ik overdrijf echt niet hoor. Ikzelf had er moeite mee om ze te herlezen. Als ge dan prof zijt en een 200-tal scripties moet lezen, en er zit zo’n draak tussen als de mijne, dan heb je het wel snel gehad.

Leren schrijven, in de zin van teksten te schrijven die vlot leesbaar zijn, dat heb ik geleerd van mijn eerste stagemeester als advocaat. Die mens had engelengeduld om mijn teksten (besluiten dan eigenlijk) niet alleen te doorworstelen, maar om me aan te leren hoe ik het beter kon. Wat er veranderd moest worden en waarom dingen al dan niet werkten. Twee jaar heb ik daar doorgebracht en na enkele luttele weken al begon ik vlotte besluiten te schrijven.

Dus geen talent, wel aangeleerd. Wat nog maar eens bewijst dat je alles kan leren. Een talent zal ik nooit worden, zo vlot schrijf ik nu nog altijd niet, maar af en toe heb ik wel eens een bevlieging die naar talent neigt, en dan besef ik wel dat ik iets moois geschreven heb en dan voel ik mij apetrots.

Als je schrijversinspiratie een stad zou zijn, welke was het dan? En waarom?

Euh, geen flauw idee. Een stad? Om over te schrijven of als inspiratie?

Ik woon in Gent. Ik woon hier doodgraag en zou nergens anders willen wonen, enfin, toch niet in België. Mijn leven speelt zich hier grotendeels af, dus heeft Gent een heel grote invloed op wie ik ben, hoe ik leef en dus ook op wat ik schrijf. Beantwoord dat de vraag?

Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?

Meestal niets. Om effectief te schrijven uiteraard wel iets, anders zouden er geen teksten komen. Logisch. Maar als ik een tekst wil schrijven zit ik daar meestal een paar dagen op voorhand mee bezig in mijn hoofd. Zeker als het een persoonlijke tekst moet worden. Dan probeer ik herinneringen op te halen, zinswendingen te zoeken, de juiste woorden te vinden. Dat kan duren van een paar uur tot een paar dagen, zelfs een week, maar nooit veel langer. Dan moet het eruit. Eens ik alles heb qua gegevens die ik nodig acht, begin ik te schrijven. Meestal in een ruk door, zonder veel nadenken en zonder nog veel geschaaf achteraf. De gegevens zitten in mijn hoofd en de zinnen vormen zich dan gelijk vanzelf. En dan ben ik altijd bang dat het niet goed genoeg is, maar ik kan het loslaten.

Ik ga er even vanuit dat je trots bent op je schrijftalent. Waar blijkt dat uit?

Dat ik verder blijf schrijven, vermoed ik, en. Iet alleen hier, maar ook op Gentblogt. Alhoewel het daar al een heel tijdje geleden is.

‘Trots’ is trouwens een te groot woord, maar ik vind het wel leuk.

Als je bevestiging zoekt voor je blogs, waar vind je die dan?

Ik ben niet beginnen bloggen voor iemand, maar ik wou zo een beetje een archief bijhouden van het opgroeien van de kinders. ‘De tijd vliegt’ en al die zever en vooral, mijn geheugen is niet van de sterkste. Of is het gewoon misschien ‘gemiddeld’? Ik merkte dat ik dingen, waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou vergeten, toch vergat en het leek mij een goed idee om die dingen hier op te schrijven. Dan konden de kinderen dat later eens teruglezen.

Ondertussen schrijf ik al lang veel te weinig dingen meer op, over de kinders, dus daar gaat mijn intentie.

Maar het is uiteraard leuk als iemand iets zegt over iets dat ik geschreven heb, online of irl. Zo vals bescheiden ben ik ook weer niet. Maar met of zonder commentaar, als ik zin heb schrijf ik toch.

Favoriete blogs, om dit stokje aan door te geven?

Ik denk dat mijn favoriete blog al de revue gepasseerd zijn, maar anders mag Pharailde het overnemen. Ik lees haar graag. En Max ook zie.

B

En toen was er vakantie … En voorbij

Dingen lijken op voorhand altijd langer te zullen duren, en dan, als het er eindelijk is, is het alsof het een paar minuten duurde. Of toch, dat het voorbijgegaan is en je geen tijd hebt gehad om iets te doen.

Vakanties hebben dat altijd bij mij. Veel plannen, dingen om te willen doen, maar ook relaxen en samenzijn en niets doen en voor je het weet is het terug school. Deze vakantie was niet anders, maar we hebben toch een aantal dingen gedaan in plaats van als lamzakken thuis te zitten en de dagen voorbij te laten gaan 🙂

De twee oudsten keken al een aantal weken uit naar de vakantie om terug naar Komaf te kunnen gaan. Een grote hit tijdens de grote vakantie en deze vakantie was het niet anders. Ze stonden om 12.50u elke dag al klaar om toch zeker ‘op tijd’ te zijn. Als ge weet dat Komaf open gaat om 13.00u, maar dat dat eigenlijk een soort opendeur ding is dat geen vast beginuur heeft … Schattig in hun enthousiasme.

Een dag heb ik ze er toch weggehouden. Dan zijn we op uitstap geweest naar het Ford van Breendonk. Het kan nooit geen kwaad om de kinderen kennis te laten maken met een stukje geschiedenis in levende lijve. Veel interessante info gekregen, redelijk visueel gebracht, maar de uitleg was veel te veel en veel te lang en als ge met een bende kinders op stap zijt (we waren met een groep mee) is dat geen goede manier om iets over te brengen. Om nog niet te spreken van het feit dat de meeste uitleg buiten werd gegeven en het ijskoud was …

De ‘kleintjes’ hadden meer geluk die dag, want zij bleven thuis bij papa en er kwamen een broer en zus spelen, vriendjes voor broer en zus hier. Geen klagen gehoord van dat bezoek, behalve dat het misschien te kort was. Maar bezoeken van vriendjes duren nooit lang genoeg, dat zijn we ondertussen wel al gewoon. Gelukkig mocht Jan de dag nadien al terug gaan spelen bij zijn vriendje, dus zijn ‘verdriet’ was rap voorbij.

Verder nog ons (inmiddels traditioneel) halloweenfeestje gehouden. Iets minder volk dan andere jaren, maar daarom niet minder plezier. Louis maakte van de gelegenheid ook nog gebruik om zijn verjaardagsfeestje te houden (maar 6 maanden te laat, maar wie houdt dat nu bij) en voor de anderen waren er ook meer dan genoeg vriendjes en vriendinnetjes. Pech voor Jan was dat hij niet bij zijn vriendjes in één kamer mocht slapen: een voetballer heeft nu eenmaal zijn rust nodig, zeker als er de dag nadien een tornooi op het programma staat dat bijna een hele dag duurt (alles gewonnen, dankuwelalstublieft).

De vakantie werd vandaag onverwacht zalig afgesloten met een misicalvoorstelling. Een vriendin had kaartjes maar kon ze niet benuttigen en dus kon ik met de kinderen gaan. Kasteel Gruwelsteyn was een pracht van een afsluiter voor de vakantie. Mooie decors, mooie liedjes, zeer mooie kostuums, soit, alles wat een goede musical moet hebben. Twee uur die voorbijgevlogen waren voor we het goed en wel doorhadden. De kinderen hebben genoten en ik niet minder.

Tijd om af te tellen naar de volgende vakantie, maar eerst moeten we daarvoor nog door de examens gaan. Hm. Minder leuk vooruitzicht, maar ik heb er een goed oog op dit jaar.

Zoef!

Vanavond op de voetbaltraining viel mijnen euro: vorige week, rond diezelfde tijd, zaten we op het vliegtuig naar Barcelona. Lekker relax en uitkijkend naar en paar ontspannen dagen. Enfin, toch bijna. Hoe snel dat een week voorbij vliegt.

En toen ik dacht dat ik alle stress in Spanje had achtergelaten, heeft dinsdagochtend mij laten weten dat die toch geniepig in de bagage gekropen was mee naar huis. Om het mij toch meer dan duidelijk te maken werd het een ochtend from hell: Anna had haar boekentas vergeten en Michel had de verkeerde boekentas nagebracht én tegelijk de oudste thuis opgesloten, zodat ondergetekende snelsnel terug naar huis moest om dat in orde te brengen.

Thuis gekomen stond ik op punt weer te vertrekken toen Zelie van achter de hoek terug kwam: platte band. Dan maar vlugvlug de auto in, want Zelie moest niet op school zijn maar in de Blaarmeersen. Gelukkig had ze een half uur extra gekregen om er ter geraken en waren we nog nét op tijd.

Daarna in vliegende vaart terug naar school om Anna haar boekentas af te zetten en eindelijk tijd om mijn eigen afspraken te beginnen. Nog goed dat mijn afspraak begrip had voor zo’n zaken, zelf mama zijnde.

De routine zat er dus direct weer in, moest ik er al ooit aan getwijfeld hebben 🙂

Terug van weggeweest

Op onze laatste dag Barcelona waren we voorzien om te gaan shoppen. Er was een budget voorzien maar jammer genoeg zijn wij slechte shoppers, heb ik ontdekt. Allez, ik wist dat ik een slechte shopper was, maar nu blijkt mijn dochter mijn manier van shoppen te hebben, zalig.

Onze laatste dag hebben we dus eigenlijk gewoon slenterend langs de straten doorgebracht, zijn we pintxos gaan eten en uiteindelijk zijn we toch 2 winkels binnen gestapt. In de eerste winkel hebben we elk een nieuwe portefeuille gekocht. Schoon spel en zo’n mooi leer. In de tweede winkel vonden we twee truitjes (mij) en een jeansbroek (Zelie). Voor de rest hebben we souvenirs gekocht voor de broers en de zus en voor den anderen.

En voor we het wisten was het tijd om naar de luchthaven te gaan en zat onze vakantie erop, snif.

Ondertussen zijn we terug thuis: plane, train en geen auto, wel wandelen tot we thuis waren, maar het station is dan ook niet ver hé 🙂 Tijd om te beginnen dromen van een nieuw uitje.

Achtervolging

Ongelooflijk, maar morgen gaan we al terug naar huis.

Het zijn al twee mooie dagen geweest. Twee dagen en een avond en morgen breien we er nog 2/3 van een dag aan want om 17u vertrekt het vliegtuig al terug huiswaarts.

We hebben al heel wat gezien, maar alles op het gemak: Zelie’s voet is nog steeds niet 100% en dat is een goed excuus om niet teveel te doen 🙂 We wandelen dus op het gemak, nemen veel de metro en bezoeken weinig dingen binnenin: het zou te lastig worden en ook, de indrukken van buitenaf volstaan meestal wel.

Wat, of beter ‘wie’ we wel overal tegenkomen, dat zijn onze Noorderburen. Altijd en overal vinden ze een plaatsje naast ons: in de kathedraal, bij de fontein, in park Güell, op het strand, op restaurant en zelf in ‘ons’ stamcafeetje. We worden dus achtervolgd. Nu, toegegeven, ze hebben het goed proberen aanpakken. We zien telkens andere mensen. Nu eens een jong koppel, dan weer een ouder echtpaar, of een bende vriendinnen, ook een groepje jongeren, … maar ze geven zichzelf weg van zodra ze hun mond opendoen.

Eens kijken of ze morgen ons spoor ook zullen terugvinden: shoppen staat op de planning en zo moeten we toch zelfs hen kunnen afschudden. Ja toch?

Rare mensen soms

Het is niet de eerste keer dat ik het tegenkom. Naar het buitenland gaan, vragen aan de inlanders waar het aangeraden is om iets te eten, en dan naar en niet-inheems restaurant gestuurde worden. Zo waren we ooit in Parijs en stuurden ze ons naar een Belgische keten. Rare mensen die Fransen, dachten we toen.

Als mensen mij dat thuis vragen, begin ik met te vragen wat ze willen eten. Als ze dan absoluut ‘gekend’ voedsel willen eten, dan zoek ik wel, maar ik ga toch eerst wel proberen ze Belgische kost te laten eten.

Gisteren toegekomen rond 22.45u in het appartement en dus nog niet gegeten. Maar Barcelona is nog volop in actie op zo’n uur, dus ging het geen probleem zijn om nog iets te eten. We vroegen aan de gastvrouw om suggesties en er werden ons hier twee Italiaanse resto’s aangeraden. Zeer bizar. Zeker omdat we hier vlakbij een plein zitten waar het vol café-achtige plaatsen is en waar ze overal Spaanse tapas serveren.

We hebben dan toch maar plaats genomen in zo’n Spaans etablissement en hebben tapas besteld: patates bravas, een variatie aan kroketjes, een aardappeltaart, kippenvleugels, stokbrood met tomatensaus. Heerlijk.

Een goede start van het weekend.

15 min

Zo lang heb ik gratis internet. Ondertussen dus al minder, want ik heb mijn mail ook al gecheckt, maar toch.

Wachten. Een goed moment om nog eens iets te schrijven. De mensen naar Straatsburg, die moeten niet meer wachten. Maar wij gaan niet naar Straatsburg. Wij gaan naar Barcelona en dus wachten wij wel nog.

Wij, dat zijn Zelie en ik. Wij trekken er een weekendje op uit. Een lang weekendje, tot en met maandag, want maandag hebben de kinders geen school en dus vonden wij dat een uitstekend moment om er even tussenuit te gaan.

Behalve onze vlucht (vanuit Rijsel) en onze logies is er niets gepland. We zien wel als we toekomen. We gaan ons alleszins amuseren, dat staat op de planning. Een beetje shopping (Zelie is nog altijd aan het groeien; nodige shopping dus, geen luxe), dat ook en proberen vriendinnen van Zelie te zien. Verder, ons gewoon laten meevoeren met het moment.

Ik kijk er naar uit.

Londen baby

Er was ergens een aanbieding voor Michel om ergens naartoe te gaan, maar als het puntje bij paaltje kwam ging het niet door. No big deal, maar het probleem hierbij was dat hij al aan Louis gezegd had dat ze weg gingen. Ik zei hem dan maar dat hij het moest zeggen en hem eventueel maar een alternatief moest aanbieden.

Michel deed veel beter: hij stelde een 3-daagse naar Londen voor, niet met Louis alleen, maar met ons allemaal. Ge ziet dat van hier dat ik ertegen zou protesteren.

En zo stonden we woensdag om 5u op om om 6u37 onze trein te halen richting Lille Flandres om dan in Rijsel de Eurostar op te gaan richting Londen.

Met al zo een ganse maand zeer laat naar bed te gaan (lees: 2u tot 3u in de ochtend) en dan te kunnen uitslapen tot 11u, deed dat dus serieus pijn, zo om 5u opstaan. Gelukkig duurt de rit naar Londen net lang genoeg om nog wat slaap in te halen.

We kwamen aan rond 10u30 en hadden dus nog een bijna volledige dat ter beschikking. We vertrokken vrijdag om 17u en dat maakte in totaal dus toch twee en een halve dag om Londen te verkennen. Veel te kort dus, maar we hebben ze ten volle benut.

De eerste dag stond het British museum op de lijst. Daar een paar uur rondgelopen en dan uitgerust in de tuin op Russel Square waar de kinderen in de fontein speelden. Daarna hebben we het contact hernieuwd met een vriend van Michel die we in 20 jaar niet meer gezien hadden (en ondertussen lekkere hamburgers gegeten, niets fast-food maar zeer vers) en zijn we dan vooral vroeg in ons bed gekropen.

Dag twee ging richting Science museum (favoriet van de kinderen) en Natural History museum (dat we er meer hebben door gejaagd). Daarna was het weer tijd om een beetje te rusten, dus gingen we richting Hyde Park om te spelen in de Princess Diana Memorial Fountain en dan vooral in de waterpartij (ja, ik ook want het was nodig om mijn voeten te laten afkoelen na ongeveer 5 uur (of was het 6?) in musea te lopen). ’s Avonds hebben we dan een musical meegepikt, wicked!

De laatste dag stond er niets op het to-do lijstje, behalve Londen zelf verkennen. Op naar de gadget winkel dus voor Louis, richting Harrods om dat toch eens gezien te hebben vanbinnen (de ogen die de kinderen trokken, machtig, en eerlijk, het was mijn vijfde keer in Londen en ik was er nog nooit geweest), een wandeling door het centrum richting M&M winkel, oriëntatie nemen om Piccadilly Circus, en dan, voor het vertrek richting station, nog even uitrusten in Regent’s Park en daar met de eekhoorns ‘spelen’ (enfin: de nootjes uit de M&M’s halen en die voederen aan de eekhoorns. Dolle pret voor de kinderen en ze waren ook vreselijk schattig).

Zalige maar veel te korte vakantie dus. Maar het heeft deugd gedaan. Volgende keer wel wat langer uittrekken.

10 mooie dagen

Dat hebben we dan ook al weer gehad. De Gentse Feesten zitten er weer op voor dit jaar en we kunnen beginnen aftellen naar volgend jaar.

Het leuke is, nu de kinderen almaar groter worden, dat we zo niet op uur en routine staan. Etensuur, warm of koud, vroege of late voorstelling, … het doet er allemaal niet toe. En Anna is ondertussen zelfs al bijna oud genoeg om zo goed als elke voorstelling te mogen bijwonen, dus dat is ook een gemak.

Zoals gewoonlijk heel wat Puppetbuskers en MiramirO gedaan dit jaar (te lezen op Gentblogt uiteraard), maar ik ben, in tegenstelling tot vorige jaren, ook al eens met een vriendin een stapje in de wereld gaan zetten, ’s avonds dan nog. Helemaal zonder kinders. Zalig! Je kan wel zeggen dat ik een nieuwe traditie heb ingezet.

En zo zit die eerste maand vakantie er dan ook bijna helemaal op. Wat vliegt de tijd.