Gentse Feesten na 4 dagen

Ondertussen zijn ze al vier dagen bezig, die Gentse Feesten en we hebben ons toch al zeer goed gehad. We zijn ook al nat geweest, maar dankzij de investering in dikke plastieken capes vorig jaar kunnen we zeggen ‘nat’ en niet ‘doorweekt’.

Het weer heeft nog niet echt meegezeten dus, maar dat houdt ons niet tegen. We hebben ons verbonden bij Het Project om over dingen te schrijven, en schrijven zullen we dan ook doen. En om te kunnen schrijven, moet ge wel eerst gezien hebben.

Dus gingen we zaterdag naar de openingsstoet en daarna naar de eerste voorstellingen van het Puppetbuskersfestival alwaar we o.a. de meest schattige kabouters tegenkwamen. Waagden we ons zondag opnieuw door de regen om nog een aantal voorstellingen te bekijken die niet afgeschaft waren (wij zijn niet de enige ‘dapperen’, ook de artiesten weten niet van opgeven).

We hadden zelfs nog energie over op zondag en dus gingen we een kijkje nemen op BataBANG, het omstreden nieuwe concept van Cirq (en als ge u afvraagt waarom ‘omstreden’, ga dan eens op hun Facebookpagina kijken). Ik vond er niets omstreden aan en de kinderen ook niet: ze hadden op voorhand aangekondigd wat ze zouden doen, dus als het u niet aanstaat, waarom ga je er dan naartoe? Soms zijn er toch rare mensen.

Trokken we gisteren nog eens onze capes aan om te kijken hoe de mindervalide medemens zo een Gentse feesten beleeft en ook te kijken naar bijzondere dieren te gaan kijken. Vandaag hebben we er dan onze voorlaatste Puppetbuskersdag opzitten, want donderdag begint dan MiramirO.

Al heel schoon dingen gezien en ik ben er van overtuigd dat er nog veel schone dingen zullen volgen. Alleen jammer dat ik ’s avonds geen iota energie meer overheb om nog een toerken te doen: de vermoeidheid van de laatste maanden heeft mij duidelijk ingehaald. Soit, zolang we overdag overeind blijven, blijft het genieten.

Op de vooravond

Tijdens de Gentse Feesten neem ik al een aantal jaren verlof. Gewoon dat het leuk is om naar de Feesten te kunnen gaan en omdat ik een aantal dingen absoluut wil doen/zien.

Want al van voor ik kinderen had ging ik overdag naar de feesten, naar het Puppetbuskersfestival en naar MiramirO. In die tijd heetten die festivals nog niet zo, maar ze waren er al wel. En dus kon je mij vinden op het Emiel Braunplein, (bijna) vastgeplakt op de tribunes, kijkend naar voorstelling na voorstelling. En ’s avonds kon ik dan naar mijzelf kijken op AVS, want gegarandeerd was ik gefilmd op die voorstellingen.

Met de kinderen is het nog leuker. Ik moet ze wel verplichten om mee te gaan. Op voorhand is het altijd gezaag. ‘Moet dat nu echt?’, gaat het dan en dan zeg ik, ‘Ja, het moet’. Want ook al kijken ze er niet naar uit, eens ze er zijn zie ik ze genieten met volle teugen.

We proberen zoveel mogelijk voorstellingen te zien, want we doen dat niet voor onszelf alleen: wat we er van vonden komt bij Het Project te lezen te staan.

Om zoveel mogelijk mee te pikken, zonder ons de benen vanonder het lijf te moeten lopen, is er wel een planning nodig en normaal gezien staat die al een week of twee voor het begin van de Feesten op poten. Dit jaar dus niet.

Ik heb dit jaar blijkbaar nogal last van uitstelgedrag, en niet alleen wat betreft de Feesten dus. Maar kijk, als het moet gebeurt het uiteindelijk toch en zo staat sinds en paar minuten de planning redelijk vast: er zijn nog een paar gaten om te vullen ‘op den bots’.

We zijn er dus klaar voor, voor morgen. Laat de Feesten maar beginnen.

Aversie

Ik begrijp het zelf niet goed, maar ik heb een echte aversie tegenover die belastingen. Elk jaar stel ik dat uit tot op de laatste moment.

Nochtans is dat zo geen zware karwei. Gemiddeld duurt dat op en al vijf minuten. We hebben nu eenmaal geen ‘kostenplaatje’ te berekenen, enkel nog de leningen ingeven en een beetje kinderopvang, de rest staat al mooi ingevuld door de belastingen zelf.

En toch is het elk jaar weer hetzelfde: uitstellen tot het niet anders meer kan.

Soit, de mijne zijn eindelijk binnen. Nu vanavond nog den anderen de zijne indienen.

Dubbel aftellen

Toen ik deze ochtend opstond kon het aftellen beginnen.

Nog een kleine vier uur werken en deel 1 van mijn verlof kon beginnen. Deel 1, want ik neem nu een kleine twee (Gentse Feesten) weken, ga dan nog eens drie daagjes werken en dan ben ik nog eens drie weken thuis.

Nog een goeie negen uur en we konden Anna afhalen aan het station. Zij heeft er haar allereerste kamp opzitten. Direct zes dagen weg en zij kon op voorhand niet wachten tot het zou beginnen. Ik kon deze ochtend niet wachten tot het gedaan ging zijn.

We kregen de meest schattige brief (“liefste mama en papa, ik mis jullie omdat ik van jullie hou”) en ik hoopte toch zo erg dat dit niet zou betekenen dat ze heimwee gehad zou hebben. Maar niets was minder waar, gelukkig. Ze heeft niet een keer geweend. Ze heeft zich rot geamuseerd en ze vond het wel leuk om terug te zijn, maar nu ging ze de leiding missen.

Nog vijf agen en dan komt Zelie ook weer terug.

+ 1

Neenee, niet + 1 als in ‘nog een kindje erbij/zwanger’.

Maar binnen een uurtje vertrek ik hier, richting Luik en nog meer specifiek, richting Stoumont. Samen met M. gaan we onze zonen afhalen op hun kamp. Een week is voorbijgevlogen en gelukkig maar.

Nieuws hebben wij niet gekregen, maar M. Heeft een ‘brief’ ontvangen waarin haar zoontje N. schreef dat de trainingen moeilijk waren en dat het daar leuk is. Mijn papa heeft een brief gekregen dat het daar leuk was en dat hij blij was dat Spanje gewonnen heeft in het EK. De brief was niet ondertekend, maar met de voetbalverwijzingen belde mijn papa mij op om te vragen of Jan soms op kamp zat 🙂

Een weekje zit erop. Vanavond zijn we al weer met vier thuis.

Alles went

Gisteren en vandaag opnieuw afscheid moeten nemen: de twee meisjes zijn nu ook op kamp vertrokken.

Anna vertrok gisterenmiddag en omdat alles bomvol geparkeerd stond rond het station was het een afscheid dat niet korter kon: geparkeerd op de taxiplaatsen, Anna uit de auto gelaten en even meegelopen naar de groep (terwijl we door minstens 3 taxichauffeurs erop gewezen werden dat dat een parkeerplaats voor taxi’s was … terwijl we strikt genomen niet eens op een parkeerplaats stonden en er zeker, minstens, vier vrije plaatsen waren, maar soit), heel rap een dikke knuffel gegeven en we waren dan weer weg.

Deze ochtend was het dan aan Zelie om te vertrekken. Haar vertrek is hectisch gebleven tot het laatste moment. Gisterenavond vond ze haar uniform niet, dus moesten we deze ochtend nog alles ondersteboven halen. Het uur stond verkeerd genoteerd in de agenda zodat we ons nog serieus hebben moeten opjagen om op tijd te zijn. Het ontbijt werd vergeten en dus mocht ik nog rap koeken brengen op het perron. Geen dingen die we niet gewoon zijn, dus 🙂

En nu is het alleen Louis nog die overblijft. De stilsten van de troep. Maar ook een schatje, dus hij zal mij wel genoeg vertroetelen met aandacht (en omgekeerd) tot het hier weer wat drukker wordt.

En zo lang zal dat niet meer duren: overmorgen ga ik Jan halen en dinsdag komt Anna ook al terug. Dan is het nog wachten tot de zondag nadien en dan is ons gezinnetje weer compleet.

Als ze zich maar amuseren, dat is het belangrijkste.

Een beetje toch al

Ik moet nog werken tot volgende week. Op het werk is 11 juli een officiële feestdag en vanaf dan ben ik ook in verlof. Tot 17 augustus. Wel met nog een onderbreking van 3 dagen werken, maar aangezien het halve dagen zijn, voelt dat niet echt aan als een onderbreking.

En dat is het voordeel van parttime te werken: deze ochtend lekker vroeg kunnen vertrekken zodat ik om 12u kon uitlokken en dus nu ook al vakantie heb. Enfin, toch in de namiddag.

Niets moet, alles kan.

Ik denk dat we hier eens weg zijn, schatten zoeken in één of ander museum en genieten van de vakantie. Een beetje toch al.

Krop

Vorige nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Woelen, zenuwen gierden door mijn lijf. En dat allemaal omwille van kampen.

Want deze ochtend moest ik om 9u al de bagage van Anna afleveren: zij vertrekt woensdag voor de eerste maal op kamp met de scouts.

Om 10.30u ten laatste moest ik Jan dan afleveren bij zijn vriendje thuis: hij is vertrokken op voetbalkamp in de verre Ardennen. Vandaag reed hij mee met zijn vriendje en volgende zaterdag ga ik hem terug ophalen, samen met de mama van het vriendje.

Ik was er zowaar van de slag van. Zeer emotioneel. Ik stond op het randje van wenen en ik verbaasde er mijzelf mee. Want het is nu niet alsof de kinderen niet al een paar jaar op kampen her en der vertrekken.

En kijk. Ondertussen weet ik dat hij goed toegekomen is, maar ik heb zo’n zin om hem te bellen om te vragen hoe hij het stelt.

Anna vertrekt dan woensdag en donderdag is het aan Zelie en gelijk ik mij nu voel, kijk ik er niet naar uit.

Dat het maar rap Gentse Feesten is, want dan zijn ze allemaal terug thuis.

13 jaar geleden

Om 10u56 in de ochtend, na een kleine vijf uur ‘werken’ (ik toch) werden wij voor het eerst ouders. Ik vind dat nog altijd hallucinant. Want ondertussen zijn we al vier keer ouders geworden en is dat klein babieken dus 13 jaar geworden.

13 jaar en het eerste jaar humaniora zit er bijna op.

13 jaar en ze is bijna het huis uit. Het ‘hoofd’huis toch, want tijdens de voorbije examens heeft ze er een gewoonte van gemaakt om in het achterhuis te studeren en sindsdien slaapt ze daar ook. Ik vermoed dat de puberjaren er goed aan het doorkomen zijn, want het achterhuis is dus ingepalmd en ze blijft daar uren aan een stuk zitten ‘luisteren naar muziek’ of ‘chatten op skype met de vriendinnen’. Voor de rest valt het (voorlopig) nog mee maar ik vermoed dat stukje bij beetje de inhoud van haar kleerkast richting achterhuis zal verhuizen.

13 jaar en ik hield het niet voor mogelijk dat je zoveel van iemand kan houden als van je kinderen.

Een heel gelukkige verjaardag, Zietje, en houdt dat puberen maar zoals het nu is, dan blijft het leefbaar 🙂