San's Weblog

Ben ik een topwijf? Tuurlijk datte. Daar is geen twijfel over.

Onzekerheden over mijzelf heb ik lang geleden achtergelaten. Of beter: uiterlijke tekenen daarover toch. Het is altijd al een strijd geweest tussen wat ik ‘weet’ en wat ik ‘voel’. Ik weet namelijk dat ik een topwijf ben. Ik hoor dat ook regelmatig van mijn omgeving. Maar voelen, dat doe ik niet altijd.

Ik ben een topwijf omdat ik doorga. Ik maak een keuze en ga ervoor. Geen nut om erna nog over te zagen. Daarom is het een keuze. Ik begrijp mensen niet die zagen over de gevolgen, eens ze een keuze gemaakt hebben. Als je kiest, dan is het dat. No use crying over spilt milk, gelijk dat ze zeggen. Je maakt je keuze en gaat ervoor. Blijkt het een verkeerde keuze geweest te zijn, dan moet je er maar uit leren zodat je de volgende keer beter kiest.

Er zijn gemakkelijke keuzes geweest en een pak moeilijker, maar de gemakkelijke hadden daarom niet minder impact dan de moeilijke. Maar hoe het resultaat ook was van die keuze, ik heb er nog geen spijt van. Zou ik alles identiek hetzelfde doen als ik opnieuw zou moeten beginnnen? Waarschijnlijk wel.

Ik ben een topwijf en ik ben niet beschaamd om dat te zeggen 🙂

Ik ben blijkbaar niet de enige die het hier een beetje moeilijk mee hebben. Want zoals Lien zegt, al hetgeen jullie hier lezen zijn dingen die ik wil vertellen. Hetgeen op deze blog niet verschijnt, staat er niet om een reden. En dat heeft meestal niets te maken met mezelf te beschermen, wel met anderen te beschermen. Het is niet aan mij om de vuile was van andere buiten te hangen. Zeker niet op tinternet.

Ik heb dat nog gedaan. Berichten geschreven over anderen. Berichten waar andere mensen last mee kregen of die andere mensen kwetsten, ook al bedoelde ik dat niet zo. Ik heb mijn lesje geleerd en doe dat dus niet meer. Ook niet voor wijvenweek.

Wat jullie gerust mogen weten van mij persoonlijk zijn dingen die hier waarschijnlijk al de revue gepasseerd zijn: de mesthoop die ons huis is (een gebrek aan kasten is zeer ontmoedigend om op te ruimen, maar ik vrees dat ik het ondertussen gewoon opgegeven heb om ooit weer een deftige huisvrouw te worden), het feit dat ik categoriek weiger aan sport te doen, dat ik veel te veel hooi op mijn vork heb momenteel en dat dat ook weegt op mijn relaties (met de wederhelft, de kinderen, de vrienden … maar er is gelukkig licht aan het einde van de tunnel). Dat het hier thuis ook niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar waar is het dat wel? Dat we schatjes van kinderen hebben die ik met regelmaat van de klok toch achter het behang wil plakken.

Dus hetgeen jullie hier niet lezen, dat komt er ook niet om een reden. Een goede reden, en dat wil ik zo houden.

Een thema dat me niet echt ligt, dromen. Ik kan mij niet herinneren dat ik er echt gehad heb en momenteel heb ik er ook geen, of toch?

Michel zegt:

Mijn allergrootste droom is dat onze kinderen gelukkig zijn. Dat ze openbloeien. Dat ze iets vinden waar ze door geboeid zijn, en dat ze dat dan ook kunnen doen. Dat ze iemand vinden waarmee ze gelukkig zijn, en dat ze dan al dan niet kinderen hebben als ze dat willen, en dat die ook gelukkig zijn.

Het is een droom die ik uiteraard deel, maar anderzijds: is het wel een droom? Voor mij is het eerder een hoop. Hoop dat wij als ouders goed bezig zijn. Hoop dat wij onze kinderen de juiste bagage mee zullen geven om hun weg in het leven te vinden en het goed te doen, gelukkig te zijn.

Een droom, dat is iets dat je wil voor jezelf, denk ik dan, niet voor iemand anders. En ik ben nu eenmaal altijd realist geweest. Het enige wat ik mij kan herinneren van wat ik wenste als kind, was dat ik kinderen zou hebben als ik groot was, liefst vier. Acht jaar was ik, toen ik dat hoopte. Of is dat nu een droom? Hoedanook, het is uitgekomen, dus mijn droom is in vervulling gegaan.

Wat ik verder nog wens? Geen carrière. Heb ik nooit gewild. Het enige wat ik ooit wilde was gelukkig zijn en dat ben ik ook. Al heel lang. Gewoon, met het leven dat ik heb. Met mijn partner en kinderen. Met mijn familie en vrienden. Ik heb geen grote ambities maar koester en geniet van de kleine dingen, van de mensen rondom mij en, zoals vandaag, van de stralende zon en het uitgelaten humeur van de mensen dat daarmee samengaat.

Een wens of een droom? Toeternietoe, als het maar zo mag blijven doorgaan. Nog heel lang. En die kleine ongemakkelijkheden neem er dan graag bij.

Niet echt natuurlijk. Ik heb meningen. Uiteraard. Iedereen heeft er. Het probleem is dat ik ze niet altijd goed kan verwoorden. En dan lees ik hier en daar mensen met dezelfde mening en dan vind ik het maar zo gemakkelijk om daarnaar te verwijzen.

Ik heb zo bijvoorbeeld een mening over mensen met meningen. Dat iedereen zijn eigen mening mag hebben en dat dat OK is. Dat het niet is omdat ge een andere mening hebt, dat de uwe juist is en de andere fout, of omgekeerd. Het is goed dat we verschillende mensen zijn met verschillende meningen. Het geeft kleur aan de samenleving en het maakt dat dingen evolueren, dat dingen veranderen.

Ik heb nog veel meningen, maar ik denk dat dit de mening is die ik het meest wil verkondigen. Dat mensen meer naar de kanten van anderen moeten luisteren en openstaan. Dat ze zich niet te rap een mening moeten vormen over andere mensen en iedereen een kans geven. Dat er meer dan één kant aan elk verhaal zit en dat je alle kanten moet zien vooraleer een mening te vormen.

Meningen genoeg dus. Tolerantie daarentegen. Nog werk aan.