Het is voorbij

Twee jaar hard werken werd gisteren beloond, want toen kreeg ik mijn diploma. Ik heb nu het diploma van leraar (zo staat het er toch op).

De afgelopen maanden waren dan ook ongelooflijk druk. Met stages en observaties, niet-lesactiviteiten en vooral ook nog ongelooflijk veel taken, verslagen, forumgesprekken en een examen. Maar kijk, het heeft opgeleverd en daar doe je dan uiteindelijk toch voor.

Vier vriendinnen zijn het gisterenavond gaan vieren met mij. Nu, die afspraak was al vastgelegd voordat ik wist of ik geslaagd was of niet: ofwel gingen ze mij helpen om mijn verdriet te verdrinken, ofwel ging het vieren worden. Gelukkig werd het het laatste.

Want van dat verdriet verdrinken, dat was helemaal niet zo onmogelijk. Integendeel. Het zag er toch even helemaal niet goed uit en dan spreek ik over iets zeer realistisch, niet iets dat ik zeg om medelijden te wekken.

Soit. Het is voorbij. Nu nog een kleine twee weken werken en dan heb ik ook vakantie.

Time to relax, yeah!

3+ weken zonder vlees

Als ik mag afgaan op wat den anderen schrijft zijn er ondertussen 27 dagen gepasseerd zonder vlees. Enfin, voor hem toch, want hij is daar radicaler in dan ik.

Thuis heb ik vegetarisch gekookt voor man en kinderen, maar buitenshuis heb ik er echt niet naar gekeken. Op woensdag, bij mamie bijvoorbeeld, dan aten we gewoon wat de pot schafte en daar was ook vlees bij. Op het scoutsfeest was er WAF (worst-appelmoes-frieten) en de W heb ik ook niet laten liggen. Op de voorstelling van Lego Friends waren er hapjes en toen heb ik er ook niet naar gekeken of het nu al dan niet vegetarisch was, zeker omdat ik liever zout dan zoet eet, in tegenstelling tot anderen.

Maar hoofdzakelijk heb ik dus ook vegetarisch gegeten en de kinderen ook.

Het tussenverdict: ik ben daar wel content van. Ik eet ongelooflijk graag groenten en ik probeer veel nieuwe gerechten uit met bijgerechtjes. Ik moet wel langer achter de potten staan en inventiever zijn om meer dan’gewoon groenten’ op tafel te zetten, maar het lukt (ook al kost het meer inspanning). Tot mijn verbazing is zelfs de wederhelft content en vindt hij het over het algemeen lekker. De dochters zijn ook zeer content en ik heb Anna eigenlijk nog weinig met zoveel smaak zien eten. Vegetarisch eten is echt haar ding. De jongens daarentegen, die zijn aan het aftellen tot het einde van de 40 dagen. Ik denk dat ze uitkijken naar de woensdagen bij mamie om vlees te kunnen eten. Hoeveel keer dat zij al geen boterhammen gegeten hebben omdat ze het niet lustten 🙂 Soit, ze zullen het ook wel overleven.

Ik denk nu wel dat wij nadien meer vegetarisch gaan eten, maar ik vrees er eigenlijk voor: een stuk vlees, groenten en patatten erbij is toch een pak gemakkelijker op tafel te toveren. Ik ben namelijk zo’n kieken dat alles zelf wil maken en dan nog vers ook en mijn tijd achter het fornuis is de laatste weken dramatisch gestegen. We zien nog wel.

En ondertussen doen we nog een paar dagen door (behalve volgend weekend want dan gaan we een weekend weg, zonder kinders. Er zal gemengd eten zijn, dus ik zal ook wel vegetarisch eten, maar als er een buffet is dan ga ik mij niet beperken hoor).

Het kan keren

Hoe slecht ik mij ook voelde na vorige week, deze week was het dan weer een heel pak beter.

De lessen vrijdag verliepen vlot, meewerkende leerlingen, goede commentaren, … meer moet dat niet zijn.

De stress van keihard werken gedurende weken en veel te weinig slapen (enerzijds wegens doorwerken, anderzijds omdat ik in het midden van de nacht wakkerkwam van de stress) viel zomaar van mij af. Het was zelfs zo erg dat, toen ik gisteren de wekker afzette en ‘nog juist even’ mijn ogen sloot, bleek dat ik 45minuten mijn ogen had gesloten: ik was als een blok terug in slaap gevallen.

De komende weken zullen, wat lesgeven betreft, toch iets kalmer zijn. Er moet nog serieus doorgewerkt worden aan de vele taken die moeten ingediend worden, maar dat is een ander soort stress. Dat zal wel lukken. Er moet ook nog andere school gevonden worden om extra uren te geven, maar daar maak ik mij ook geen zorgen over.

Positieve gedachten. Veel en veels leuker.

Flinke meid

We waren deze namiddag bij de buren om taart te eten, behalve dat die ‘namiddag’ eigenlijk al ‘avond’ was (18.00u). Als het dan ongelooflijk gezellig is en iedereen amuseert zich, dan wordt het rap al een tijdje later en zo bleek plots dat de kinderen naar de finale van The Voice aan het kijken waren, een finale die wij ook wel wilden zien.

Het ging dus richting huiswaarts met de vier gasten in kielzog en aangezien dat ze allevier al beginnen kijken waren, mochten Jan en Anna ook blijven kijken.

FF naar 22.00u vanavond. Anna lag al een tijdje bij mij in de zetel toen ze vroeg of het nog lang zou duren. ‘Toch wel nog even’, antwoorde ik, ‘maar je moet niet blijven kijken hoor’. Anna dacht een paar minuten na en zei toen dat ze naar haar bed ging.

Flink kind, om toe te geven dat ze te moe was om nog verder te kijken (en kijk, direct nog iets om trots over te zijn).

Stoefdag

WijvenweekBen ik een topwijf? Tuurlijk datte. Daar is geen twijfel over.

Onzekerheden over mijzelf heb ik lang geleden achtergelaten. Of beter: uiterlijke tekenen daarover toch. Het is altijd al een strijd geweest tussen wat ik ‘weet’ en wat ik ‘voel’. Ik weet namelijk dat ik een topwijf ben. Ik hoor dat ook regelmatig van mijn omgeving. Maar voelen, dat doe ik niet altijd.

Ik ben een topwijf omdat ik doorga. Ik maak een keuze en ga ervoor. Geen nut om erna nog over te zagen. Daarom is het een keuze. Ik begrijp mensen niet die zagen over de gevolgen, eens ze een keuze gemaakt hebben. Als je kiest, dan is het dat. No use crying over spilt milk, gelijk dat ze zeggen. Je maakt je keuze en gaat ervoor. Blijkt het een verkeerde keuze geweest te zijn, dan moet je er maar uit leren zodat je de volgende keer beter kiest.

Er zijn gemakkelijke keuzes geweest en een pak moeilijker, maar de gemakkelijke hadden daarom niet minder impact dan de moeilijke. Maar hoe het resultaat ook was van die keuze, ik heb er nog geen spijt van. Zou ik alles identiek hetzelfde doen als ik opnieuw zou moeten beginnnen? Waarschijnlijk wel.

Ik ben een topwijf en ik ben niet beschaamd om dat te zeggen 🙂

We zouden van zelfcensuur moeten doen

WijvenweekIk ben blijkbaar niet de enige die het hier een beetje moeilijk mee hebben. Want zoals Lien zegt, al hetgeen jullie hier lezen zijn dingen die ik wil vertellen. Hetgeen op deze blog niet verschijnt, staat er niet om een reden. En dat heeft meestal niets te maken met mezelf te beschermen, wel met anderen te beschermen. Het is niet aan mij om de vuile was van andere buiten te hangen. Zeker niet op tinternet.

Ik heb dat nog gedaan. Berichten geschreven over anderen. Berichten waar andere mensen last mee kregen of die andere mensen kwetsten, ook al bedoelde ik dat niet zo. Ik heb mijn lesje geleerd en doe dat dus niet meer. Ook niet voor wijvenweek.

Wat jullie gerust mogen weten van mij persoonlijk zijn dingen die hier waarschijnlijk al de revue gepasseerd zijn: de mesthoop die ons huis is (een gebrek aan kasten is zeer ontmoedigend om op te ruimen, maar ik vrees dat ik het ondertussen gewoon opgegeven heb om ooit weer een deftige huisvrouw te worden), het feit dat ik categoriek weiger aan sport te doen, dat ik veel te veel hooi op mijn vork heb momenteel en dat dat ook weegt op mijn relaties (met de wederhelft, de kinderen, de vrienden … maar er is gelukkig licht aan het einde van de tunnel). Dat het hier thuis ook niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar waar is het dat wel? Dat we schatjes van kinderen hebben die ik met regelmaat van de klok toch achter het behang wil plakken.

Dus hetgeen jullie hier niet lezen, dat komt er ook niet om een reden. Een goede reden, en dat wil ik zo houden.

Eindelijk

Anna neem ik nog steeds mee achteraan op de fiets, want zelf fietst ze nog altijd niet. Ze kan het niet omdat ze het niet wilwou proberen.

Ja, die ‘wil’ is ‘wou’ geworden sinds een paar dagen. Zondag waren Jan zijn vriendjes hier voor zijn verjaardagsfeestje en toen kreeg madam het eindelijk in haren kop: ze nam haar fietske (zonder trainingswielkes) en kwam aan mij vragen of ik met haar wou fietsen. Ik was net met iets bezig en zei dat ik dat binnen een paar minuutjes zou doen, maar Zelie nam over. ‘Kom Anna’ zei ze en ze toonde aan Anna wat ze moest doen om te leren fietsen.

En ja hoor. Nog geen 15 minuten later fietste madam helemaal alleen door de straat. Bijna twee jaar nadat ze de tweede kleuterklas verliet (toen ze nét had leren fietsen maar eens thuis niet meer wou proberen) heeft ze haar vertrouwen in de fiets teruggevonden en is ze er eindelijk mee weg.

Vandaag was het nog eens oefenen geblazen: straat op, straat af, rond boompje één naar boompje twee om dan daarrond te draaien en opnieuw. En toen zei ze “Mama, als ik roep, moet je kijken hé” en dus zei ik dat ik dat ging doen en keek ik toen ze riep … en reed ze pardoes tegen een muur (omdat ze haar bocht te breed genomen had).

De tranen waren niet tegen te houden, maar ze was dapper, klom terug op haar stalen ros en deed nog een paar toertjes, deze keer zonder te botsen.

Nog een paar dagen oefenen en dan kan ze zelf op de fiets naar school. Joepie!

Dromen

WijvenweekEen thema dat me niet echt ligt, dromen. Ik kan mij niet herinneren dat ik er echt gehad heb en momenteel heb ik er ook geen, of toch?

Michel zegt:

Mijn allergrootste droom is dat onze kinderen gelukkig zijn. Dat ze openbloeien. Dat ze iets vinden waar ze door geboeid zijn, en dat ze dat dan ook kunnen doen. Dat ze iemand vinden waarmee ze gelukkig zijn, en dat ze dan al dan niet kinderen hebben als ze dat willen, en dat die ook gelukkig zijn.

Het is een droom die ik uiteraard deel, maar anderzijds: is het wel een droom? Voor mij is het eerder een hoop. Hoop dat wij als ouders goed bezig zijn. Hoop dat wij onze kinderen de juiste bagage mee zullen geven om hun weg in het leven te vinden en het goed te doen, gelukkig te zijn.

Een droom, dat is iets dat je wil voor jezelf, denk ik dan, niet voor iemand anders. En ik ben nu eenmaal altijd realist geweest. Het enige wat ik mij kan herinneren van wat ik wenste als kind, was dat ik kinderen zou hebben als ik groot was, liefst vier. Acht jaar was ik, toen ik dat hoopte. Of is dat nu een droom? Hoedanook, het is uitgekomen, dus mijn droom is in vervulling gegaan.

Wat ik verder nog wens? Geen carrière. Heb ik nooit gewild. Het enige wat ik ooit wilde was gelukkig zijn en dat ben ik ook. Al heel lang. Gewoon, met het leven dat ik heb. Met mijn partner en kinderen. Met mijn familie en vrienden. Ik heb geen grote ambities maar koester en geniet van de kleine dingen, van de mensen rondom mij en, zoals vandaag, van de stralende zon en het uitgelaten humeur van de mensen dat daarmee samengaat.

Een wens of een droom? Toeternietoe, als het maar zo mag blijven doorgaan. Nog heel lang. En die kleine ongemakkelijkheden neem er dan graag bij.

Een mening, wat is dat?

WijvenweekNiet echt natuurlijk. Ik heb meningen. Uiteraard. Iedereen heeft er. Het probleem is dat ik ze niet altijd goed kan verwoorden. En dan lees ik hier en daar mensen met dezelfde mening en dan vind ik het maar zo gemakkelijk om daarnaar te verwijzen.

Ik heb zo bijvoorbeeld een mening over mensen met meningen. Dat iedereen zijn eigen mening mag hebben en dat dat OK is. Dat het niet is omdat ge een andere mening hebt, dat de uwe juist is en de andere fout, of omgekeerd. Het is goed dat we verschillende mensen zijn met verschillende meningen. Het geeft kleur aan de samenleving en het maakt dat dingen evolueren, dat dingen veranderen.

Ik heb nog veel meningen, maar ik denk dat dit de mening is die ik het meest wil verkondigen. Dat mensen meer naar de kanten van anderen moeten luisteren en openstaan. Dat ze zich niet te rap een mening moeten vormen over andere mensen en iedereen een kans geven. Dat er meer dan één kant aan elk verhaal zit en dat je alle kanten moet zien vooraleer een mening te vormen.

Meningen genoeg dus. Tolerantie daarentegen. Nog werk aan.