Ge kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, de vertrouwensrelatie met uw kinderen opbouwen.
We zijn met Zelie en Louis op de goede weg, denk ik (hoop ik).
Het is eigenlijk vorige week begonnen. De slaaproutine houdt voor Louis in dat hij een half uurtje voor Zelie gaat slapen, maar na het verhaaltje nog 5 minuten in een boekje mag kijken. Niet bij het licht in de kamer, maar bij het licht op de gang.
Vorige week “klaagde” hij dat hij dan toch niet veel zag en of het licht in de kamer aan mocht blijven en dat hij, als wij zouden zeggen om het uit te doen, hij het zeker onmiddellijk ging uitdoen. Duidelijk gesteld dat ik het wel wou proberen, maar als hij niet luisterde, hij geen boekje meer zou mogen kijken, zelfs niet bij licht van de gang. Geprobeerd én gelukt. De rest van de week keek hij ’s avonds nog eventjes in zijn boekje, Michel riep om het licht uit te doen en een paar seconden later hoorden we gestommel en het licht was uit.
Eerste fase gelukt.
Sinds ik zo moe ben de laatste weken en ik nogal veel fysieke lasten heb, vind ik het lastiger en lastiger om de kinderen ’s avonds in bed te stoppen. Niet alleen de fysieke kant (trap op, buigen om ze onder te stoppen en kusjes te geven), ook voor het voorlezen ben ik soms te moe, tot grote ergernis van de kinderen.
Zelie had al eens voorgesteld dat zij zou voorlezen, maar ik ging toen niet akkoord omdat ik dacht dat het te lang zou duren.
Vorige vrijdag dan toch maar “toegegeven” onder het mom “het is morgen geen school, dus als het wat uitloopt, who cares”. Ik zei eerst tegen Zelie “5 min”, maar toen bedacht ik mij en zei dat ze het verhaaltje mocht uitlezen en dan maar flink genoeg moest zijn om zelf onmiddellijk het licht uit te doen. Maar in tegenstelling tot wat ik dacht, had ze blijkbaar toch liever dat ik bepaalde wanneer het licht uit moest en dus heb ik gezegd dat het goed was.
Zelie en Louis waren heel stilletjes bij het voorlezen. We hebben zo’n 10 min. gewacht en dan gezegd dat het slaaptijd was. En ja hoor, lichten gingen zo goed als onmiddellijk uit.
Zelie kwam wel nog even op de gang vragen of ze naast elkaar mochten slapen: hun bedjes staan normaal gezien elk langs een tegenovergestelde muur in de kamer. Ik zei dat als ze nu braaf gingen slapen, we gingen zien voor morgen (zaterdag dus). Geen kik meer gehoord en zaterdagavond dus de bedjes tegen elkaar geschoven. En braaf dat ze waren. Misschien dat ze nog een beetje gefluisterd hebben, maar in tegenstelling tot andere avonden konden wij tot beneden tenminste niets horen.
Dus nu staan hun bedjes naast elkaar en we zullen zien hoe lang het blijft duren, maar eigenlijk heb ik er een goed oog in.
Zoals al veel gezegd: we hebben eigenlijk wreed brave kinderen.