Michel wou er niet veel over kwijt, maar ik moet toch mijn hart luchten.
Zaterdag was het kerstfeestje op de turnclub van Zelie en Louis. De kinderen keken er al weken naar uit want dan mogen ze optreden en komt de kerstman en krijgen ze kadootjes. Het was dus aftellen geblazen.
Zaterdag was het dus zo ver. Jammer voor Louis, want wij wouden niet echt het risico nemen om hem te laten meedoen (longontsteking en zo), maar zelfs zonder dat hij mocht deelnemen was hij zeer enthousiast. Wat wilt ge, als de kerstman komt.
De club op zich ziet er wel deftig uit. De leraressen lijken goed en toegewijd, de kinderen die meedoen met de competitie lijken goed te scoren en het belangrijkste: de kinderen zelf gaan zeer graag. Louis doet kleuterturnen en Zelie doet haar eerste jaar ritmisch turnen.
Maar het is niet de eerste keer dat we naar zo’n georganiseerd “feestje” gaan van de club, en het is zeker niet de eerste keer dat we ons hebben zitten opjagen in de organisatie ervan.
Het was een feestje voorzien voor de kleineren: de tieners deden niet mee. De kindjes hadden een optredentje voorbereid (individueel of in groep) voor de ouders en hadden weken hard zitten oefenen (met wisselend resultaat). Het begon om 17u. Wat ik persoonlijk al een beetje laat vind voor kleuters vanaf 3 jaar want uiteraard is dat niet voor 19u gedaan.
Er was niets specifieks voorzien voor drank voor de kinderen. Er waren brikjes fruitsap aanwezig, maar alleen voor de deelnemende kinderen, niet voor hun kijkende broertjes of zusjes. Er waren er trouwens niet genoeg voor alle deelnemende kinderen.
En om zo laat te beginnen was er zo goed als niets voorzien om te eten. Het enige te verkrijgen was een suikerwafel, al dan niet opgewarmd in de microgolfoven. En ook gelimiteerd in hoeveelheid.
Het toppunt vond ik wel de kadootjes van de kerstman. De eersten op bezoek waren (gelukkig?) de allerkleinsten. Ze kregen een zakje snoep en een leuk kadootje (van kleurboek tot knutselpakketjes). Tegen dat Zelie aan de beurt was waren alle snoepjes op (???) en Zelie’ s kadootje waren haarspeldjes. Samen met Zelie was ik een beetje teleurgesteld. We hebben Louis dan maar overtuigd om zijn snoepjes te delen, maar het ging met enige moeite gepaard. Gelukkig hebben we lieve kinderen die elkaar graag iets gunnen (mits enig prodden nu en dan :)).
Het enige absoluut positieve daarentegen, en ook voor het eerst dit jaar, was dat er in het midden van de optredens een onderbreking was voor kinderanimatie (een zeer enthousiaste Raf die de kinderen meer dan mee kreeg), met een tweede deel na alle optredens.
Enfin, we hebben onze ouderlijke plicht gedaan. Het volgende optreden is hun “examen” ergens in mei, dus tot dan zijn we weer gerust.
