En zo

zijn we weer thuis.

Na het zonnetje en de blauwe hemel van de afgelopen week waren de wolken niet zo’n welkom zicht. Het bericht op het vliegtuig dat het 9 °C was in Brussel, was dan weer welkomer: het vroor tenminste niet meer.

De oudste dochter was aanwezig toen we werden afgezet bij mamie. De andere drie zaten op hun respectievelijke activiteiten en we waren op tijd thuis zodat ik ze zelf kon afhalen. Drie verbaasde maar zeer blije gezichtjes toen ze mij zagen en ik al even content.

Onze vakantie zit erop. Volgende week zijn de kinders wel thuis, op Jan na want die heeft voetbalkamp, en ik zal maandag en vrijdag ook thuis zijn. Het wordt dus sowieso een korte werkweek. Gelukkig, want dat vakantiegevoel, dat zit er wel nog in.

Marrakesh dag 5 en 6

We zullen dag 4 voor het gemak maar overslaan en u daarvoor doorverwijzen naar den anderen. Hij heeft schoon foto’s en dan kunt ge er u ook nog iets bij voorstellen.

Maar voor de rest: Ha! De titel is al totaal verkeerd, want wij waren niet eens in Marrakesh op dag 5 en 6. Wij zijn met een 4×4 richting Ouarzazate getrokken, via Kasbah Telouet en Aïd Benhaddou. Over de Atlas, langs de sneeuw en talloze prachtige landschappen.

We aten bij een echte berber, echte berbertajines (wreed lekker, manmanman), bezochten een vervallen paleis van een pasha met prachtige mozaïeken en houtsnijwerk (dat uiteraard nog niet vervallen was anders hadden we het niet gezien) en mochten ’s avonds in een vijfsterrenhotel slapen. Vandaag reden we dan terug naar Marrakesh via een prachtige Oasis (die van Flint) waar we traditionele thee uitgeschonken kregen door Aziz de l’oasis (lekker, moet ge ook eens doen als ge in de buurt zijt), een bezoekje brachten aan de kasbah van de pasha terug in Ouarzazate en dan, in plaats van terug te gaan eten in het vijfsterrenhotel, gewoon terug te rijden en onderweg iets te eten zoals de Marokkanen dat doen (opnieuw een heerlijke tajine en een zeer lekkere gril van vlees dat we er vlak voor zelf uitgekozen hadden aan de haak … enfin, dat de gids zelf uitgekozen had, maar dat zijn details).

We waren een uurtje vroeger terug dan voorzien en dus heb ik een uurtje gerust met een boekje en nu is het tijd om nog een laatste keer te aperitieven, uitgebreid te eten, een showke van de GO’s mee te pikken en toch nog eens te gaan kijken wat dat nu is, die disco hier.

En dan zit de vakantie er weer op, want morgen is het vroeg opstaan om terug naar huis te keren. Snif. Maar het was wel leuk.

Marrakesh dag 3 (en ook 2)

Ja kijk, als er geen internet op de kamer is, heb ik geen zin om mijnen computer steeds mee te sleuren, dus is het een beetje wachten soms.

Gisteren was het luilekkerochtend omdat we niets gepland hadden. Maar de tijd vliegt toch. We hebben het domein een beetje verkend zodat we wisten wat waar allemaal was, hebben uitgebreid geaperitiefd in de zon (heb ik al gezegd hoe zalig dat wel is, die zon?) en voor de verandering weer eens veel te veel gegeten, zowel ’s middags als ’s avonds. De keuze is zooo uitgebreid en het is dan nog allemaal lekker klaargemaakt dat ik dan van alles wil proeven. Het is geen vakantie voor mensen die op hun lijn letten.

Elke dag hier heeft een thema. Zondag was het Frankrijk en konden we ’s avonds uitgebreid van de franse keuken proeven. Gisteren was het een oriëntaalse dag, met ’s middags een zeer groot assortiment aan tajines en ’s avonds nog een groter. De oriëntaalse dag werd ’s middags ingezet met de intrede van de bruid, die op traditionele wijze naar het altaar werd gebracht en met bijhorende lokale muziek. ’s Avonds waren er dan optredens met traditionele muziek, een slangenbezweerder en buikdanseressen.

Wij hebben hier niet de hele dag rondgehangen, maar zijn in de namiddag naar Marrakesh zelf getrokken. Er is een bus die over en weer rijdt, elk half uur, en dat is dan maar zo gemakkelijk. Afgezet in het centrum en direct de soukhs binnen. Meer dan drie uur hebben we daar rondgelopen. Een paar dingen gekocht en veel onderhandeld vooraleer die dingen te kopen. Ik dacht dat dat niets voor mij was, dat onderhandelen, en de eerste keer was een beetje lastig, maar ge komt daarin en tegen dat we aan de derde onderhandeling bezig waren was ik al een ‘keiharde’ … uiteindelijk hebben we voor alles nog altijd veel te veel betaald, dat weten we ook, maar het is de gedachte die telt, nietwaar 🙂

Zo drie uur rondslenteren kruipt in de kleren en dus hebben we de ‘grote show’ ’s avonds niet meer gezien, maar zijn op het gemak naar ons kamer gegaan om iets te lezen. Het moet nochtans wel spectaculair geweest zijn, want de eerste show hebben we wel gezien en die hadden de circusartiesten voor hun rekening genomen en het was écht wel goed gedaan en verzorgd, kledij en al.

Deze ochtend hebben we een kookdemonstratie bijgewoond: de Marokkaanse kokin ging tonen hoe je kip met geconfijte citroen moest maken, een traditioneel Marokkaans feestrecept. Het receptje zit ondertussen veilig weg zodat ik het ook eens thuis kan maken want we hebben wel niet zelf mogen koken, het was alleen kijken, maar achteraf konden we wel proeven en het was heel lekker.

Na de middag was er dan nog eens een ’trouw’ door de GO’s in elkaar gezet en het was echt hilarisch. Ik vraag mij af of die ’trouws’ een manier zijn om het thema van de dag op te starten. Als er morgen nog een ’trouw’ is, dan kan ik dat dus bevestigen.

De plannen voor vandaag zijn voor de rest niet bijster interessant. Het grote zwembad kan nog niet gebruikt worden wegens dat het hier ’s nachts nog te koud is en dus teveel afkoelt, maar ik denk dat ik straks naar het kalme bad ga en daar eens het water ga uittesten en een beetje zon ga laten schijnen over de lichaamsdelen die de laatste maanden bedekt zijn geweest tegen de koude.

Want als zou er hier anders niets te doen zijn, het is echt zalig om in 18+ °C rond te lopen, in stralende zon en lekkere temperaturen. Alleen daarvoor al zoudt ge naar hier komen.

Marrakesh, dag 1

Ik ga hier nu niet schrijven dat er elke dag een berichtje komt: internet is hier beperkt tot één ruimte en zelfs daar, beperkt tot een deel van die ruimte. Of ik hier nu elke dag ga zitten speciaal om iets te schrijven, dat denk ik nu niet, maar je weet maar nooit.

We zitten dus in Marrakesh. Vorige week moeten beslissen, zo goed als van vandaag op morgen. Het was nu of nooit en we hadden geluk dat er direct twee mensen/koppels aangeboden hebben om de kinderen op te vangen, of we gingen hier niet zitten. Michel dacht dat ik er eigenlijk niet voor te vinden was, zo een gebrek aan enthousiasme vertoonde ik. Maar binnenin juichte ik. Buitenuit moesten eerst de praktische zaken 100% in orde zijn en meer bepaald: moest ik weten waar de kinderen terecht konden en of het geen probleem zou zijn. Eens dat van de baan was keek ik er alleen naar uit.

Deze ochtend werden we opgehaald door meneer Houbi himself en zijn wederhelft, onze medereisgenoten. Voor mij altijd een pluspunt, zo een taxichauffeur hebben, want ik rij al niet erg graag (ook al heb ik niet veel keuze, vermits den anderen nog altijd geen rijbewijs heeft) en dan zo om 6u ’s ochtends vertrekken … brrr. Dus was ik dolgelukkig dat we een lift kregen van een stel zeer sympathieke mensen (weet ik nu. Deze ochtend nog niet natuurlijk, want ik kende hen niet, maar ondertussen toch wel al een beetje en het valt meer dan goed mee).

De vlucht duurde ellenlang. Opstijgen voorzien om 8u45 maar dat werd algauw na 9u (het vliegtuig moest nog ontijsd(/t?) worden; altijd zeer geruststellend nieuws). Een tussenstop in Agadir, waarbij we niet mochten uitstappen en dan doorreizen naar Marrakesh, waar we iets langer dan voorzien in het luchtruim moesten blijven wegens ‘zeer druk verkeer’ volgens de kapitein (wegens radarproblemen volgens den anderen, altijd de positivo hij). In die tussentijd kwamen we een paar luchtzakken teveel tegen voor mijn maag: mijn middagmaal (enfin, voormiddagmaal) is in een kotszakje beland. Uiteindelijk zijn we dan rond 13.30u (lokale tijd, 14.30u Belgische tijd dus) eindelijk in Marrakesh geland.

[Ik wil er hier voor de verduidelijking wel bijzeggen dat ik al heel mijn leven reisziek ben hé. En dat al die pillekes bij mij niet helpen (heb ze allemaal geprobeerd) en dat ik in heel mijn leven altijd al zeer misselijk geweest ben als ik langere tijd moet reizen (in de auto, bus, boot of vliegtuig; een trein doet me raar genoeg niets), maar nog nooit heb moeten overgeven … tot vandaag dus. Het moet voor alles een eerste keer zijn. Laat het hopelijk ook de laatste keer zijn.]

Eens uit het vliegtuig was het direct goedgemaakt: na de – 10 °C in België was het hier een zalig 18 °C. Ik heb een valies vol zomergerief gepakt en ik heb mijn eerste tenue al kunnen aandoen. Zalig! De mooie temperatuur was wel van korte duur: tegen 17u koelt het heel snel af en nu is het ongeveer 4 °C. Maar de komende dagen wordt 20+ °C voorspeld, dus ik ga daar serieus van genieten, ook al is het ’s avonds en ’s nachts nog met winterkleren te doen.

Nog niet veel gedaan dus vandaag: uitgepakt, het dorp verkend, naar de infoavond geweest, zeer lekker gegeten (ze maken reclame met hun gastronomische hoogstand en ik moet zeggen, het was een buffet om de vingers bij af te likken. Zéér lekker gegeten. Dat is al een puntje van hun reclame waar ze niet in overdrijven) en daarna naar de show gaan kijken.

Die shows, dat is zo iets bizars, vind ik. Ik moet toegeven dat ik dat wel graag zie, maar daar tegelijk sceptisch tegenover sta. Het is soms allemaal zo geforceerd, zo van ‘nu moet iedereen blij zijn en plezier hebben’ terwijl ik meer iets heb van ‘die mensen hebben daar ongelooflijk hard aan gewerkt en nu is het tijd om het te appreciëren’. Dus kan ik het appreciëren en ervan genieten, maar stoort het opzwepend sfeertje van de animatoren errond mij een beetje. Maar dan negeer ik die gewoon en dat helpt ook 🙂

En zo zit de eerste dag erop. Het ‘dansen-met-de-GO’s’ zit erop. De die-hards zijn verhuisd naar de ‘nightclub’ en wij zitten nog even te rapporteren in de bar, bar die vermoed ik zo dadelijk gaat sluiten.

Deze post zal verschijnen in België ‘morgen’, maar hier is het nog maar 23.15u en toch denk ik dat ik niet naar de ‘nightclub’ ga vanavond, maar gewoon rustig naar de kamer en eens goed slapen vannacht. Want dat was toch de belangrijkste reden voor mij om toe te zeggen: een weekje zonder kinderen, zonder studies, zonder werk, zonder stress. Mooi weer en tijd om uit te slapen, te rusten en te genieten. Al moet ik toegeven dat ik de kinderen nu al mis, maar soit, ik ga er toch ook van genieten, hoedanook.

Eén van de manieren om dat te doen is te zorgen dat we ook hier bezig blijven. Er zijn hier wel ongelooflijk veel dingen te zien en te doen, dus gaan we het meeste halen uit deze week en nog eens buiten het dorp hier gaan naar Marrekesh zelf, maar ook naar de omgeving errond. Er staan al een paar excursies op het verlanglijstje en morgen zullen we die vastleggen.

Wordt vervolgd.

Missen

We staan op vertrekken. Alle valiezen in de auto. Zelie is al ter plekke. Anna staat in de gang, ik sta mijn jas aan te doen.

Ze komt naar mij, geeft mij een knuffel en zegt: ‘Ik ga u niet veel missen hoor in zo’n schoolweekje’. Ik antwoord dat ze gelijk heeft en dat ze te weinig tijd zal hebben om mijn te missen. Dat ze nu een hele week met haar vriendinnetje kan spelen.

Ze draait zich met een grote glimlach om en loopt naar de auto.

Mijn hart breekt, want ik ga haar wel missen, maar ik hoop écht dat ze mij niet gaat missen.

Oef!

Vorige week was hard werken want vandaag moest ik voor de eerste keer les geven. Direct drie uur.

De lessen zaten al een tijdje in mijn hoofd. Ik wist wat ik wou doen, maar dat allemaal nog op papier krijgen is iets anders natuurlijk. Dus was het nadenken en opschrijven en herschrijven en opzoeken om toch maar op zoveel mogelijk voorzien te zijn op het onvoorziene.

Gisteren was ik toch wel zenuwachtig en lag ik nog even te woelen in bed, maar gelukkig niet te lang. Uiteindelijk heb ik nog een deftige nachtrust gehad.

En dan deze morgen. Afspraak om 9u met mijn vakmentor om nog de laatste kopies te pakken en dan was het tijd voor mijn eerste les. De les die ik wou geven was gedeeltelijk gebaseerd op een oefening waarmee ik begon en ik had toch wel schrik dat de leerlingen niet zouden meewerken of ook, dat ze te weinig gegevens zouden uit de oefening naar voor brengen. Maar niets van dat. De oefening was een succes, iedereen werkte goed mee en ik kreeg meer antwoorden dan dat ik ooit verwacht had. Zalig.

De volgende twee lessen verliepen ook vlot en goed en bij die derde (en laatste) les was mijn stagebegeleider ook al direct aanwezig. De laatste les werd dan besproken met mijn stagebegeleider en zij was ook wreed content.

De kop is eraf dus. Drie van de 20 lessen zijn gegeven. Het aftellen is begonnen.

Van knopen

Vanavond samengezeten met de mensen die hier o.a. de binneninrichting zullen doen. Na het tekenen van plannen en veranderen van plannen en opnieuw tekenen en denken en bijsturen, zijn de plannen nu eindelijk definitief (op de badkamer na dan).

We hebben voor alle ruimtes dus materialen gekozen en eigenlijk is dat toch wel wreed wijs. Dat kleurke hier, een ander daar, combineren met glans of hout of iets anders. En kijk, het heeft toch wel een drietal uur geduurd, maar we zijn erdoor geraakt.

Nu een definitieve datum afspreken wanneer ze beginnen. Ik kijk er al naar uit.

Samen werken

En zo zitten Zelie en ik samen aan de keukentafel. De extra verwarming erbij geschoven voor comfort (want de keuken is écht te koud en gewoon niet warm te krijgen), want we moeten alletwee nog werken voor school. Zij een les leren, ik lesvoorbereidingen maken.

Want vrijdag moet ik voor het eerst zelf voor de klas staan. Drie uur les geven aan twee klassen. En het moet goed zijn ook want mijn stagebegeleidster komt direct kijken naar mijn derde uur. Spannend.

Dus hebben Zelie en ik een extra trui aangetrokken, de bijverwarming onder de tafel gezet om warme benen en voeten te hebben en zijn we hard aan het werken.

Het geeft toch op als je niet alleen moet werken.

We raise a glass … or two

Gisteren waren mijn vriendinnen hier nog voor een gezellige vrouwenavond. Het was lang geleden dat we zo allemaal nog eens samenzaten, want één vriendin werkt in Duitsland sinds oktober waardoor er een pak minder tijd is en ikzelf heb het vorig semester zo ongelooflijk druk gehad met naar de les gaan, werkjes maken, voorbereidingen doen, proeflessen geven en examens studeren, dat ik er ook niet toe kwam om ’s ochtends nog een koffie te gaan drinken en bij te kletsen.

Doodle to the rescue en we vonden een gezamenlijke datum die dan gisteren bleek te zijn. Iedereen hier thuis. Gezellig. Want we hebben die avonden al in een café georganiseerd, maar daar is dan zoveel lawaai dat het niet altijd lukt om bij te babbelen. En dus deden we de vorige bij vriendin I. thuis en was het deze keer bij mij.

Ik had voor hapjes gezorgd (ansjovis, worstjes, kaas, chips en drie zalige quiches – al zeg ik het zelf) en zij voor drank en plots was het 1.30u en vonden we het toch maar wijselijk om er een punt achter te zetten. Maar leuk dat het was. En hoognodig ook.

Vandaag heb ik de quiches verder kunnen gebruiken want we hebben het nieuwe jaar gevierd met de wijk op onze tweejaarlijkse nieuwjaarsaperitief. Volgens de ‘conventies’ rijkelijk te laat, maar who cares. Het was koud maar oh zo gezellig. De quiches gingen als warme broodjes binnen en we hebben ondertussen ook onze nieuwe overburen leren kennen: een leuk jong koppel.

Observeren

Vandaag kennis gemaakt met ‘mijn’ klassen, de klassen waar ik vanaf volgende week les aan ga mogen geven.

Ik weet niet goed wat ik ervan ga mogen verwachten. Het leek allemaal best mee te vallen en ik heb al een beetje mogen meedoen in de les. Niet les geven natuurlijk, maar de lessen hadden bijna allemaal te maken met recht en dus werd mijn mening af en toe gevraagd.

Ondertussen heb ik al een hoop informatie verzameld voor mijn eigen lessen. Tijd om alles eens in een echte les te gieten zodat ik er echt goed klaar voor ben volgende week.

Weekendwerk! Joehoe!