Ruileneten

Daarnet een wreed wijze mail in de bus:

Dag iedereen,

We doen mee aan een collectief, constructief en LEKKER experiment!

Je wordt uitgenodigd om deel te nemen aan dit receptenruil concept. We hebben uit onze vrienden, net hen eruit gepikt die dit ook leuk kunnen maken.

Het concept werkt als volgt: zend een recept naar de persoon op nummer 1 (ook al ken je die persoon niet). Het recept moet iets snels en gemakkelijks zijn, zonder vreemde ingrediënten. Eigenlijk iets dat je uit je hoofd kent en nu ter plekke kan neerschrijven. Pieker er niet teveel over, het is een recept dat je zou maken als je niet veel tijd hebt.

Nadat je het recept naar de persoon op nummer 1 hebt gestuurd, kopieer je deze tekst in een nieuwe email, zet je mijn naam op nummer 1 en jouw naam op nummer 2. Alleen mijn naam en jouw naam moeten zichtbaar zijn als je de email verstuurt. Zend de email naar 20 vrienden in BCC (blind copy). Laat iets weten als je dit niet binnende 5 dagen doen kan. Zo blijft het eerlijk en leuk voor iedereen. Je zou in het totaal 36 recepten moeten ontvangen. Het is fijn om te zien vanwaar ze komen! Slechts zelden
valt er iemand af, aangezien we allemaal nieuwe ideeën nodig hebben. Je zal heel snel feedback krijgen aangezien er maar 2 namen op de lijst zijn en je het slechts 1 keer moet doorsturen.

Awel, ik heb direct een recept teruggestuurd. Wat dacht je. Nieuwe recepten krijgen, zomaar van mensen die ik niet ken, ge ziet dat van hier dat ik daaraan meedoe.

Maar waarom ik dat nu hier zet: ik heb nu wel een hoop vrienden, maar ik vrees dat er veel gemeenschappelijke bijzitten met mensen die daaraan al meedoen. Dus dacht ik zo: misschien dat iemand van jullie geïnteresseerd is om ook mee te doen? Indien ja, geef maar een seintje in de commentaren.

Wel rap doen hé, want ik heb maar 5 dagen 🙂

Kick off

Het laatste semester staat voor de deur en dat is het semester waarin ik stage moet doen. Stage zoals in voor een echte klas staan in een echte school en les geven. Scary.

Maar vandaag een paar goede zaken.

Ik had al één stageplaats voor de helft van mijn uren en vandaag had ik een afspraak met de vakmentor. Een zeer aangenaam gesprek gehad en het ziet er naar uit dat het een goede samenwerking gaat zijn. Ik weet nu aan welke klassen ik les ga moeten geven en zelfs al welke onderwerpen ik ga geven wanneer. Bovendien heeft ze aangeboden om de andere helft van mijn stage ook te begeleiden, dus ik was direct een pak minder ongerust om niet aan mijn stageuren te geraken.

En toen kwam ik thuis en bleek nog een stageaanvraag aanvaard te zijn. Ik heb nu gewoon keuze te over.

Een gewicht is van mijn schouders gevallen want het tweede semester begint al over een goede twee weken. Nu kan ik op mijn gemak alles beginnen voorbereiden.

Klaar voor de winter

Een tijd geleden heb ik een nieuw dekbed gekocht. Een vier seizoensding. Twee aparte dekbedden om samen te voegen tijdens de winter. Het was er nog niet van gekomen om het effectief te gebruiken, maar ik sliep al een tijdje met een extra deken omdat het oude donsdeken eigenlijk te koud was.

Vorig weekend heb ik er eindelijk een punt van gemaakt en heb ik het nieuw dekbed opgelegd. Ik was wel een beetje bang: twee lagen donsdeken en ik had er dan nog een flanellen laken opgelegd. Michel is dan nog iemand die rap warm heeft, terwijl ik rapper koud heb.

Maar kijk. De eerste nacht onder het deken en we hebben alletwee zeer goed geslapen. Het was niet te warm en het was tegelijkertijd ook niet te koud.

Ondertussen liggen de flanellen lakens ook op bij de kinderen: gisteren bij de jongens en vanavond bij de meisjes. De jongens waren deze ochtend al doodcontent van het nieuw beddegoed. Hopelijk zullen de meisjes morgenvroeg ook even content zijn.

Winter, kom maar op: wij zijn er klaar voor.

Traditie doorbroken

De laatste jaren zijn wij telkens naar de nieuwjaarsreceptie van de stad geweest. Ongelooflijk gezellig. Altijd mensen tegenkomen dat je in tijden niet meer gezien hebt of net nog gezien hebt.

Het was op het nieuws vanavond: de sfeer is er niet te kloppen. De mensen komen en masse, spreken af met vrienden en kennissen en alhoewel de stad voor drank zorgt, hebben de meesten hun eigen aperitief en bijhorende hapjes mee. De kinderen vinden dat de max, want dan passeren ze overal en mogen overal wel iets proeven.

Dit jaar zijn we er niet geraakt. Shame on us. De reden is Jan en zijn hobby, voetbal, en als je dan moet kiezen tussen een bende gezelligheid of je zoon, dan is er eigenlijk geen keuze te maken.

Vijf jaar traditie (of was het al meer) doorbroken. Maar wie weet kunnen wij ze volgend jaar weer oppikken … tenminste als Jan niet weer een match moet spelen.

Over verwachtingen en het inlossen ervan

Toen maaaaaanden geleden bekend werd dat De Nieuwe Snaar er mee zou ophouden stemde mij dat zeer triest.

Ik ben, denk ik, één van die fans van het eerste uur. Als tiener liep ik op straat mijn vriendinnen te ambeteren door constant de Ardennen Doo Wop of de 900 te zingen. Fantastisch vond ik ze.

Over de jaren ben ik ze uiteraard blijven volgen heb heel wat shows gezien: in het begin nog in zaaltjes met een in zelf in elkaar gebokst podium en decor. Over de tijd heen op heel wat grotere podia met meer en meer professionele installaties. De laatste jaren ging ik dan met Michel en sinds de kinderen groot genoeg zijn gaan die ook mee: ze zijn ondertussen al even grote fan als ik.

Den anderen weet dus hoe graag ik die mannen zie en hoor spelen. Hij was zo lief om voor tickets te zorgen voor hun allerlaatste show. De tickets hebben zo een paar maanden aan de frigo gehangen en telkens ik de frigo opendeed maakte ik een mentale aftreksom … nog x aantal dagen.

Gisteren was dan D-day. Ik had de laatste tijd hun Facebookpagina gevolgd en kreeg zo al hier en daar een hint van wat er te verwachten zou zijn: a trip down memory lane; een selectie uit 30 jaar De Nieuwe Snaar.

We zijn niet teleurgesteld geweest. Ze zijn heel hun repertorium doorgegaan en hebben liedjes gebracht uit elke voorbije show. We konden goed meezingen, genieten, kijken, lachen en ook nog genieten. De kinderen genoten er ook van (alleen Anna heeft een beetje lastig gekregen, maar toen kwam ze op mijn schoot zitten en werd ze weer wat wakkerder) en voor we het goed en wel doorhadden was het meer dan 2 uur later en moesten we met spijt in het hart de zaal verlaten.

Naar goede gewoonte zijn we toch nog maar eens langs de stand gepasseerd: Kris De Smet heeft een boek geschreven over 30 jaar De Nieuwe Snaar en we hadden de CD van hun vorige show nog niet. Aangezien die mannen steeds zelf hun spullen verkopen, deden we dus nog een laatste babbel met Jan De Smet, Kris De Smet (kon ik hem direct complimenteren met zijn schoenen: zwarte met rode tippen, wreed wijs), Geert Vermeulen en Walter Poppeliers.

Het ga jullie goed mannen en wie weet, misschien komen jullie nog wel naar Gent met deze laatste show en dan kan ik nog eens gaan kijken.

En zo

zit het er weer op voor dit semester. De lessen zijn gegeven, de examens zijn afgelegd (en zijn goed gegaan), semester drie zit er op.

Of toch bijna. Nog twee kleine details: morgen de laatste les en dan volgende week nog een feedback gesprek met de lerares didactiek.

Mens, ben ik blijk dat ik er (toch voor heel even) vanaf ben. Ik heb dan even de tijd om te rusten alvorens aan de stage te beginnen.

Examen deel 1

Vandaag mijn eerste examen gehad. EHBO. Ik had er serieus voor gestudeerd en nog goed ook, want ik vond het gemakkelijk, juist omdat ik het gestudeerd had. Het is dus goed gegaan. Heel goed zelfs. Een hele opluchting.

Er waren twee delen: eerst een schriftelijk deel, dan even buiten en dan één voor één terug binnen om het praktisch deel te doen. En daar op de gang herinnerde ik mij weer waarom ik ooit gezworen had nooit meer terug te gaan studeren: examenstress.

Want zelfs als ik weet dat ik het kan (zoals vandaag bijvoorbeeld) dan nog heb ik ongelooflijk veel stress. En zelfs als het ene deel al zeer goed verlopen is en ik bevestigd word in mijn ‘weten’ dat ik het ken, dan nog vermindert dat niets aan de stress. Dus sta ik gedurende het hele examen zo gespannen als iets.

Het gaat iets beter nu: een vergadering met schuimwijn kan dan wel helpen. Maar jongens wat ga ik content zijn als donderdagavond voorbij is.

K’tshing

Vanavond dan nog maar eens een pak betalingen gedaan. Ik heb daar zo een ongelooflijke hekel aan, ge kunt u dat niet inbeelden.

En ergens is dat misschien begrijpelijk. Vroeger stak je de overschrijvingsformulieren gewoon ingevuld en ondertekend binnen bij de bank en zij deden de rest. Uiteindelijk had ik geen overzicht van hoe duur alles was en hoeveel er zo telkens van de rekeningen ging. Dat kreeg ik pas als de uittreksels werden opgestuurd. Sinds ik dat zelf moet doen draal ik altijd ongelooflijk vooraleer ik daaraan begin.

Maar soit, we zijn weer ettelijke euro’s armer. De maandelijkse kosten zijn betaald, maar ook de school van de kinderen voor het voorbije trimester is betaald, mijn eigen opleiding voor het komende (en hopelijk laatste) semester, de gezondheidsverzekering is in orde voor het komende half jaar en de zwemclub is geregeld voor het komende jaar. Zware kosten, maar dan kunnen we wel nog even voort.

En dat altijd na de gezellige decembermaand 🙁

Van de boog

Gisteren toch overdag nog wat flink doorgewerkt, want gisterenavond kregen we bezoek. Een combinatie van werk (of toch voor de toekomstige verbouwingswerken hier) en plezier, en dat is nog goed gelukt ook: er was een mooie afwisseling en er zijn knopen doorgehakt zodat we eindelijk vooruit kunnen.

Het was heel gezellig en het heeft deugd gedaan om eens met iets anders bezig te zijn en vooral, andere mensen te zien. Maar de vermoeidheid had mij ingehaald: ben ik toch niet in slaap gevallen zeker? Shame on me. Het was ‘gelukkig’ net op het moment dat het bezoek van plan was te vertrekken, maar toch.

Soit. Ik ben daarna maar onmiddellijk in bed gekropen en heb voor een keer een zeer goed nacht gehad: zeer vast geslapen en nog een klein beetje uitgeslapen ook deze ochtend. Ik voel me weer relatief kiplekker (ware het niet dat die sinussen nog niet 100% zijn, maar ook die zijn al een pak beter).

Vandaag en morgen zetten we psychologie even op kant (nog 30 blz. te gaan, dus dat zal wel lukken) om EHBO onder de knie te krijgen. Allez vooruit.