And we’re back

Time flies when you’re having fun, zeggen ze, maar als je het ongelooglijk druk hebt ook. Ik zie dat het van november geleden is dat ik hier nog langs geweest ben. Lang dus. Te lang.

Maar kijk, het semester liep op zijn einde en dat betekende ongelooflijk veel werk: zowel op het werk (deadlines, deadlines, deadlines) als voor de opleiding en daarnaast nog de gewone troep thuis. Ik moet eerlijk bekennen dat, als ik ’s avonds niet werkte, ik uitgeput voor pampus in de zetel lag te niksen … en vooral veel te laat in bed kroop, te moe om zelfs maar naar bed te gaan. Niet goed hé.

Het is kerstavond, vanavond, en mijn laatste opdracht voor de opleiding is sinds een klein uurtje afgewerkt. De deadline is tot voor middernacht, maar ik wil toch nog iets aan het samenzijn met de familie hebben, dus ik heb maar zolang niet gewacht 🙂

Voor vanavond wens ik jullie allemaal een zeer leuke avond, met fantastische mensen om u heen om er fijne herinneringen mee op te bouwen. Veel liefde en verdraagzaamheid. Veel genot en liefdadigheid. En tot binnenkort.

Traag

Soms moet je een vitesse lager schakelen. We zijn het tegenwoordig zo gewoon dat alles snel gaat en flitst en vooruitgaat, dat, als het dan wat trager gaat, het lijkt alsof het saai is. Maar dat is niet zo.

Ik heb ondertussen geleerd dat, als het plots wat trager gaat, ik mijzelf een tik geef en zeg dat ik maar wat gas moet terugnemen en genieten van de traagheid.

En dat deed ik ook. Eerst vrijdagavond, toen vriendin M. mij meevroeg naar de première van Gij die mij niet ziet in de KVS (mét receptie achteraf). Twee acteurs die ik ongelooflijk graag zie spelen: ze moest het mij geen twee keer vragen.

En ja, het begon traag. En ja, je wist niet goed wat te verwachten. Maar eens je in het verhaal zat, gaf het niet dat het iets trager was en was het gewoon genieten. Het was een bizar stuk enerzijds, met acteurs die af en toe uit hun rol vielen (wat dan weer een rol op zich was) en anderzijds heel herkenbare en hilarische situaties.

Ik heb zeer veel gelachen, alhoewel ik er nog steeds niet zeker van ben of dat nu wel de bedoeling was. Ik heb vooral genoten: van de acteerprestaties, van de dialogen, van de situaties, van het hele stuk. Als je het mij vraagt, echt een aanrader.

Vanavond heb ik dan maar nog eens een vitesse lager geschakeld toen ik naar Atamé keek op Canvas. Ik ben een ongelooflijke fan van Almodovar en die film is ondertussen ‘oud’: van 1990 begod. Ik besef plots dat ik dus amper 20 jaar was toen ik hem voor het eerst zag.

Ook een trage(re) film, maar zo typisch Almodovar. Het was fantastisch om hem terug te zien en ik ben blij om ontdekt te hebben dat de vroegere films van Almodovar nog niets van hun kracht verloren hebben. Meer van datte.

Extra tocht

Als ik dacht dat mijn leven niet nog drukker kon worden, dan was ik mis. Vandaag werd mijn papa geopereerd aan zijn heup en zo zal hij de komende week à 10 dagen in het ziekenhuis mogen doorbrengen (alleenstaand en al en dan houden ze hem liever wat langer).

Dus zal ik de komende weekenhalf zoveel mogelijk over en weer rijden naar Oudenaarde om de ‘zieke’ te bezoeken.

Tussendoor nog een taak maken voor de les, met de kinderen naar de cinema, naar toneel en de gewone drukte van een gezin van 6 … Ik weet weer wat ik allemaal te doen heb de rest van de vakantie 🙂

Hallo-weer

Oef! Dat zit er ook weer op. Het wordt hier uitgebreider en uitgebreider gevierd blijkbaar van jaar tot jaar. Dit jaar namelijk twee dagen Halloween gevierd (of is ‘gevierd’ het verkeerde woord? Met al die drukte zouden we er misschien beter ‘ondergaan’ van maken).

Zondag naar Puyenbroeck getrokken. Een heel Halloweengebeuren met kraampjes en activiteiten en een fakkeltocht. Leek leuk en wegens personeelslid van de provicie toch gratis, dus waarom niet? De kinderen aangekleed en geschminkt en ze keken er echt naar uit.

Halloween!

Ik vrees dat het de eerste én ook direct laatste keer was. We hoorden immers, eens we er waren, dat er vorig jaar niet minder dan 2.500 tickets verkocht waren in voorverkoop en dit jaar 3.000. Dat zijn dus allemaal mensen waarvan ze het op voorhand weten. Er rekening mee houdend dat je ook ter plekke nog een ticket kan kopen en dan kan je je een beeld vormen van de massa volk die er was. Overal lange rijen om iets te kunnen doen en als je wou eten was het nog erger: één frietkraam, één wafelkraam en één hamburgerkraam voor heel die massa.

Om 18.30u begon een fakkeltocht en je kon vertrekken tot 20.30u. We hadden pas ons eten om 18.30u dus aten we dat eerst op het gemak op. Daarna aangesloten bij de mensen met onze fakkel om de toch te doen. Het was gezellig, maar met zo een massa ging het dus echt niet vooruit en met vier kinderen was het niet echt aangeraden om mee te slenteren. Gelukkig kon je ook over het gras mensen voorbij steken zodat er toch nog een beetje stap in zat.

Dan nog heeft de wandeling anderhalf uur geduurd, een beetje veel te lang voor de kinders. Het eerste uur viel nochtans nog mee en de kinderen vonden de ‘engerds’ die langs de weg ons moesten in de stemming laten komen wel leuk, maar naarmate ze meer en meer moe werden, werden ze ook meer en meer bang van al die verkleedde mensen en de lol was er het laatste half uur wel vanaf. Ik denk dat we dat volgend jaar wel zullen overslaan.

Gisteren dan Halloween in de straat: een bende vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd en uiteindelijk waren er 14 kinderen die de toer in de wijk meeliepen. P., de papa van één van de vriendinnetjes, had een grote trommel meegenomen en begeleidde de stoet met gepast getrommel: zeer spooky. Maar we liepen geen anderhalf uur rond (amper een half uur), ze kregen veel snoep en eens terug thuis was er lasagne en film (voor de kinderen) of een babbel (voor de volwassenen).

Uiteindelijk zijn er 5 kinderen extra blijven slapen waardoor het deze ochtend een gezellige drukte was en we deze middag nog gezellig geaperitiefd hebben met de ouders.

We kunnen weer beginnen aftellen naar volgend jaar.

Smeren

Ik moest lachen met i. toen ze dit schreef. Ik kreeg namelijk ongeveer dezelfde vraag van A.

Ongeveer, want bij mij was er geen melding meer van ‘piep’, al den niet meer zo. Bij mij was het gewoon rechttoerechtaan: zou je het zien zitten om een nieuwe crème van Biotherm (tegen huidveroudering, waarmee ik niks beledigends bedoel, uiteraard) te testen en er over te schrijven? Bij mij was het dus gewoon een fait accompli: bij mij is er al huidveroudering 🙂

Nu, ontkennen heeft geen zin, nietwaar. Die 4 staat er nu eenmaal en gaat niet meer weggaan, of het is dat ze veranderd in 5, 6, 7, … Maar naar beneden gaat ze niet meer gaan. En ik mag niet klagen. Ik heb amper rimpels en als ik foto’s zie van mijn leeftijdsgenoten heb ik dus veel geluk met mijn velleke op dat vlak.

Waar ik geen geluk mee heb, dat is droogte, schilfers, rode plekken. Rimpels komen er niet echt, maar mijn vel is niet echt een zicht. Nu, wat beweert die crème:

SKIN VIVO UNIFORMITY maakt komaf met tekenen van veroudering, een oneffen textuur en een onregelmatige teint en maakt het gezicht opnieuw zichtbaar en stralend jong.

SKIN VIVO UNIFORMITY, de reversieve verzorging voor textuur en teint, maakt de huid opnieuw egaal. Hij doet dit door de 5 onregelmatigheden in textuur en teint die vrouwen hebben omschreven en die de wetenschap heeft bevestigd, aan te pakken.

Dus, als ik het goed lees zouden die oneffenheden/rode en/of droge plekken ermee weggaan? Baadt het niet, het schaadt niet, dacht ik (en hoop ik) dus sinds een paar dagen ben ik nu ook aan het smeren.

Eerste indruk: het maakt geen verschil. Mijn vel voelt minder trekkerig aan, dat wel, maar kwa uitzicht blijft het hetzelfde. Maar het is nog maar een paar dagen, dus wie weet. We zullen hier binnen een week of twee nog eens op terug komen. Wat wel is, is dat de crème lekker ruikt. Dus dat is toch ook al iets.

Sowieso kan er voor u ook iets inzitten, want Biotherm doet een actie en ge kunt daarmee één jaar gratis Biotherm Skin Vivo Uniformity winnen. Elke deelnemer ontvangt ook twee kortingsbonnen voor Skin Vivo producten bij ICI Paris XL.

Wordt vervolgd.

Chapeau!

Gisteren zaten we kort na de middag in de opera van Gent. Zelie mocht er optreden als deel van Anima Perla Musica, het koor en orkest van de school. Ze deden iets met de opera Tsjarodejka van Tsjaikovski. Vier weken geleden kregen ze de partituren en vorige zaterdag traden ze al eens op in de opera in Antwerpen. Vandaag dus in Gent. Ze brachten (uiteraard) niet de opera zelf. Hun versie heette Tsja Tsja.

Het moet niet gezegd zeker dat alles volzet was? Niet alleen de ouders en familie van de kinderen uit het koor en orkest waren in grote getale aanwezig, er waren heel wat nieuwsgierigen en zelfs de pers was komen opdagen. Want ‘iedereen’ op school (zowel basis als humaniora) heeft al gehoord van het koor en orkest en heeft gehoord dat ze zeer goed zijn. Als je dat dan eens zelf kan meemaken, dan probeer je er wel bij te zijn.

Toen het begon kreeg ik zowaar tranen in mijn ogen. Die kinderen in dat orkest. Prachtig gewoon. Wat die gastjes kunnen, ik stond met verstomming geslagen. Daarna viel het koor in. Eerst de solisten (niet altijd toonvast, maar soit) en daarna het koor, en mooi dat dat was.

Een prachtige voorstelling, ineengebokst op amper vier weken. Ze zijn een weekend weggeweest om te repeteren, twee middagen tijdens de week gingen er aan op en de laatste week was er nog extra repetitie in Antwerpen en in Gent, maar het heeft zijn vruchten afgeworpen.

Ik was ongelooflijk trots. Niet alleen op Zelie die er duidelijk van stond te genieten, maar op allemaal. Gasten: chapeau!

Burgerplicht

Deze middag vertrek ik met de fiets om de kinderen van school te halen. Twee straten verder passeer ik een man die blijkbaar zeer kwaad is en het daarom nodig vindt om fietsen kapot te proberen stampen die tegen de muren van de huizen staan.

Ik ben daar zo niet voor, zo voor niets doen en verder rijden. Ik wordt nogal kwaad en verontwaardigd als mensen zoiets doen. Dus vind ik er dan niets beter op dan die mens aan te spreken. Nu, spreken is veel gezegd. Ik vroeg die mens nogal kordaat om daarmee op te houden, met op andermans fietsen te stampen.

Dat had ik dus beter niet gedaan, want die mens was dus echt heel erg kwaad. Dat bleek nog meer toen hij aanstalten maakte om achter mij te lopen. Gelukkig was ik op de fiets dus kon ik mij rap uit de voeten maken (en zonder fiets had ik mij dat sowieso niet geriskeerd, daar niet van). Die mens bleef roepen naar mij en toen ik op een veiliger afstand was stopte ik weer en riep deze keer dat hij moest ophouden met op fietsen te stampen.

Ik moet u niet zeggen dat dat niet veel hielp. Ik kan u wel zeggen dat geen enkele andere voetganger aanstalten maakte om iets te doen. Dus heb ik maar iemand tegengehouden en haar GSM gevraagd (ik had de mijne thuis laten liggen) en dan de politie gebeld: die man was zo agressief dat ik bang was dat hij nog iemand zou aanvallen los van alle andere dingen die hij zou vernietigen in zijn razernij. Tegen dan was die mens doorgelopen, maar de politie heeft toch geluisterd en de man aan de lijn zei mij dat het doorgegeven was en er iemand op afgegaan was.

Ik vraag mij af of ik hier nog iets van ga horen.

We doen dat zo niet meer

Deze namiddag kwam de buurvrouw langs voor een reparatie die er geen bleek te zijn en zo is ze gebleven tot vanavond.

Het werd een heel gezellige namiddag, zo een die mij deed terugdenken aan mijn studententijd. Toen ging ik regelmatig aanbellen bij één of andere vriend(in) om er zo de rest van de namiddag/avond/dag te blijven plakken of kwamen de vrienden bij mij om hetzelfde te doen.

Toen kon het eigenlijk ook niet anders, als je iemand wou zien. Want toen hadden wij nog geen GSM en op ons koten was er ook geen vaste telefoon. Maar we vonden het maar normaal ook, dat we dat deden en het was leuk. En als het niet pastte, dan smeten we elkaar gewoon buiten 🙂 (wat mij eigenlijk doet afvragen of de studenten van nu, mét GSM, nog zomaar bij elkaar aankloppen en binnenvallen, nu iedereen toch met een GSM rondloopt).

En dat doen we dus niet meer, zomaar langsgaan en blijven plakken. Want we hebben zelf altijd zoveel te doen en als we dan een minuutje rust hebben, kunnen we daar ook van genieten. En zelfs als we zelf tijd hebben, dan worden we tegen gehouden door de gedachte dat het de anderen wel niet zal passen. Want hoeveel toeval moet het wel niet zijn dat zowel wij als die andere persoon net dan tijd/goesting heeft?

Dus is het des te meer genieten als het wel gebeurt. Als zowel wij als zij tijd/goesting hebben en het past. Onverwachte ontmoetingen die altijd fantastische momenten opleveren.

Ha! Dat doet mij peinzen op die keer …

Vanavond les PPC (Psycho Pedagogische Competenties ofte Psychologie in ’t kort) en het ging over ADHD. Zeer interessant allemaal, daar niet van, maar dat deed mij plots denken aan een mail die ik drie jaar geleden kreeg.

Ik werd gecontacteerd door een (waarschijnlijk zeer vriendelijke) journaliste met de volgende vraag:

Beste Sandra,

Op uw blog had ik gelezen over drukke kinderen, nu lijkt het me leuk om bij een artikel over ´nieuwe kinderziekten´, commentaar te hebben van een ouder uit de praktijk.

De afgelopen tien jaar hebben deze aandoeningen, zoals ADHD, steeds meer aandacht gekregen. Er is meer aandacht voor kinderen met ADHD, ADD, ODD en NLD en noem maar op.

[…]

(Ik had u gevonden via google blogs, omdat o.a. schrijft over uw hyperactieve kindje. ´In de auto op weg naar huis toen ze allemaal in slaap vielen. Terwijl ze op de heenweg nog zo druk waren´, was het onderwerp van het verhaal).

Ik ben benieuwd hoe u hierover denkt en of u commentaar uit de praktijk wil geven voor bij het artikel.

Vriendelijke groeten

Ik vond dat toen nogal grappig, dat er op basis van één blogbericht kon besloten worden dat ik een ‘ouder uit de praktijk’ was: ik dacht toen dat ik op basis van die ene mail dan ook kon besluiten dat ‘onderzoeks’ weggevallen is bij ‘onderzoeksjournalistiek’.

De dame in kwestie heb ik er dan maar vriendelijk op gewezen dat ik dus geen ‘ouder uit de praktijk’ ben, dat kinderen die oververmoeid zijn nu eenmaal hyperactief worden en neen, dat ik niet in ontkenning was van ‘het probleem’.

Los daarvan heb ik vanavond wel veel bijgeleerd over ADHD maar dat maakt mij nog altijd geen expert 🙂

Einde testrit

Ons weekje met de Volvo V60 zit erop en een weekje, dat is toch maar kort. Zeker als je in het centrum woont, want zoveel kans om er mee te rijden heb je dan niet. Of toch niet als je ergens op tijd wilt geraken 🙂

Maar kijk, wat kunnen we zeggen na zo’n weekje met een, mogen we toch wel zeggen, luxewagen?

Ik had vooraf eens gekeken op de website naar wat voor auto het was. Toen ik hem ging afhalen bij de reclamemensen waren ze daar verbaasd over. Misschien terecht, want auto’s interesseren mij nu niet direct, maar ik weet soms graag op voorhand waar het om draait.

Het bleek een grote auto te zijn, of beter: een lange. 4,628 m staat er op de site. Ik hield mijn hart al vast. Maar dat bleek niet nodig: dat spel is langs alle kanten uitgerust met duizenden sensoren: voor te dicht langs achter en langs voor en een waarschuwingslichtje voor opzij en nog een tuuterke voor ergens anders… Gelukkig hebben al die lichtjes niet een bijpassend geluidje, of ik zou zot komen. Langs de andere kant: GE KUNT DIE OOK AFZETTEN! Zalig! Want die voor vooraan heb ik dus afgezet: de lichtjes brandden soms als ik op 20m afstand was van een wagen, maar als ik er vlakbij zat deden ze niets. Op de duur begon ik te twijfelen of die auto iets op de grond zag waar ik dus zou overrijden, maar ik heb nooit ergens overgereden, dus dat was het niet. Ik heb het dan maar uit gezet, nog zo gemakkelijk.

Behalve die sensoren, was het een zalige auto: zeer comfortabel om in te zitten, rijdt gelijk niets, er zit serieus wat kracht in de motor, wat ik wel fijn vind, ongelooflijk makkelijk handelbaar en ondanks zijn lengte, absoluut niet lastig om te parkeren of mee te manoeuvreren.

Wat ik ook zalig vond, was het automatische start/stop systeem: telkens je even moet stilstaan en de auto in neutraal zet, valt de motor automatisch uit. Hij start automatisch weer op als je de koppeling indrukt om te schakelen. Geen gezoem meer terwijl je in de file/voor een rood licht staat. Aangename stilte. En voor het milieu zal het ook wel geen kwaad kunnen.

Hij heeft ook een ruime koffer want ja, het is een break. Goed diep en er kan veel in weggezet worden. Geen fiets, toch niet zonder zetels plat te leggen en dat (kijken of de zetels al dan niet plat kunnen en hoe gemakkelijk/moeilijk dat in de praktijk dan zou gaan) hebben we niet uitgeprobeerd.

Wat er op de website wel stond, maar wat blijkbaar niet standaard is (er staat gewoon ‘opties en uitrusting’ zonder te specifiëren wat standaard is en wat optie is), is dat er achteraan geïntegreerde kinderzitjes zijn. Die hebben we dus ook niet uitgeprobeerd, want in het leenmodel zaten die er niet in. Het zou nochtans handig geweest zijn, zeker omdat Jan en Anna echt nog te klein zijn om zonder zitje in de auto te zitten.

Kwa verbruik lijkt het ook meer dan mee te vallen, zeker als ik vergelijk met ons bakske nu: na een week was de benzinemeter niet noemenswaardig verminderd.

Zou ik hem kopen? Tja, neen, want dat gaat niet: er zijn maar 5 plaatsen in voorzien dus moesten wij hem kopen, er zou altijd iemand moeten thuisblijven. Niet echt doenbaar dus. Qua budget vrees ik ook dat het serieus boven ons hoofd gegrepen is. Maar qua comfort en gemak, waarom niet, zeker als je hem vergelijkt met de rammelkar waar we momenteel in rijden 🙂

Kijk, heel veel zinnigs over een auto kan ik dus niet zeggen, maar het is toch iets, nietwaar 🙂