’t Is Bargain Hunt op BBC met twee koppels ‘helderzienden’: ieieieieieieieiek!!!!
Ik ben nu niet echt de meest cynische persoon die er rondloopt en ik geloof vrij dat er meer is dan dat wat we zien, maar een voorwerp vast te pakken en zogenaamd zeggen wie de vorige eigenaar ‘waarschijnlijk’ was, nee, zover kan ik niet meegaan.
Even wegzappen dus tot ze aan de veiling beginnen, wat eigenlijk de enige reden is waarom ik naar zo’n programma’s kijk, want die veilingen vind ik fantastisch.
Al zappend kom ik net op het einde van Oprah en zij doet een oproep aan de kijkers om een kindermisbruiker te helpen vatten: zijn foto moet ergens op het internet staan.
Ik ben tegen iedereen die iets tegen kinderen doet. Ze kunnen zich immers niet verweren. Voor mijn part hangen ze ze allemaal op en dat houdt ook in de ouders die hun kinderen mishandelen. Maar om daarom de jacht op iemand te openen. Ik weet het niet hoor.
In Engeland zijn ze daar ook bezig met lijsten met kindermisbruikers en van hun namen bekend te maken. En voor mij is dat al goed en wel als er ook lijsten bekend gemaakt worden van moordenaars, dieven, etc. Want waar stopt het? Waarom die ene soort misdadigers en anderen niet?
Ik zal wel te naïef zijn zeker en te veel geloof hechten aan het feit dat mensen tot inzicht kunnen komen.
In Brugge zou er een plaats zijn waar mensen elkaar op straat vriendelijk goededag zouden (moeten?) zeggen en in Londen zijn er nu twee Chinezen die als “kunst”project wildvreemden een knuffel geven en ze filmen dat dan.
Fantastisch idee vind ik dat. Blijkbaar zijn ze in China begonnen en nu zitten ze in Londen.
Als ze ooit naar Gent komen krijgen ze van mij ook een dikke knuffel. Er wordt veel te weinig lief gedaan in publiek en tegenover vreemden, dus bring it on.
Maar eigenlijk zouden we niet moeten wachten op die Chinezen of op projecten van de stad uit om zulke dingen te doen: een glimlach van een voorbijwandelende vreemde kan je dag al goed maken, dus gewoon doen zou ik zo zeggen. Als ik buiten ga probeer ik alvast met een glimlach op mijn gezicht te wandelen en ik merk dat dat wel degelijk effect heeft op de mensen … al is het dat ze meestal denken van ‘wat voor zotte loopt er hier nu’ 🙂
Soms communiceren Michel en ik via onze blogs, wat al absurd genoeg is.
Vanavond hadden we een (heel klein beetje) conversatie via chat. En dan eigenlijk nog niet rechtstreeks: we waren beiden aan het chatten met i. en zo dus ook een beetje met elkaar.
Totaal irreëel 🙂
Even vergeten dat het Pasen was.
Want ja, ik moest nog enkele bankzaken doen, dus dacht ik: ik doe dat vlug even voor het lange weekend. Wat blijkt: het lange weekend is vandaag al begonnen voor de banken.
F***
’t Zal voor dinsdag zijn.
i. had het er al over en deze morgen (om 7u10 nog ook begod) schoot mij ook opeens zoiets in het hoofd:
“Er werd een vrouw vermoord
met een gordijnenkoord
ik heb het zelf gezien
het was om half tien
het bloed liep van de trap
’t leek wel tomatensap
haar hoofd lag in de pan
ik kreeg er honger van”
Verder weet ik het niet meer en ik vermoed dat in het stukje hierboven ook een paar foutjes zitten, maar qua lugubere kinderliedjes kan dit wel tellen, nietwaar.
Jan vrijdag nog eens thuis gehouden en ermee naar de dokter gegaan. Hij is eigenlijk helemaal niet ziek qua doening, maar hij had al een tijdje last van diaree en onder het mom van “better safe than sorry” …
Dus Jantje was thuis en genoot nog maar eens van mama’s exclusieve aandacht. ’s Ochtends hebben we een beetje TV gekeken en hij had zich in de kom van mijn arm genesteld, hoofdje op mijn schouder en dekentje over zijn benen. Heel gezellig. Genieten dat hij deed. En toen het de Teletubbies was kon hij zijn blijdschap niet op.
Bij de dokter hebben we dan samen met vormpjes gespeeld en heb ik hem proberen leren om zowel naar de vorm van een blokje te kijken als naar de vorm te zoeken in “het recipiënt” en na een drietal keer begon hij het toch door te krijgen. Ik besefte dat dit iets is waar we ons al langer mee bezig zouden moeten gehouden hebben: Louis kon dit al toen hij ongeveer 20 maanden was. Maar als je niet neerzit met de kleinen om het hem te tonen is het moeilijker voor hem omdat hij het zelf moet “ontdekken”.
Het nadeel dus aan meerdere kinderen te hebben: bij de eerste is alles nieuw en ga je er zo in mee, bij de tweede lukt het nog om er actief mee bezig te zijn zolang de oudste niet te veel aandacht opeist, maar vanaf de derde gaat dat al een pak minder. De twee oudsten zijn er ook nog en gezien het veel “gemakkelijker” is hen iets nieuws te leren (omdat zij het veel rapper begrijpen) wordt de inspanning met de derde een beetje verwaarloosd.
Dat belooft dus voor nummer 4, de sukkel.
De namiddag met Jan was iets minder: het gevolg van die overdosis exclusieve aandacht zeker? Zolang we alleen waren, geen probleem. We zijn evenwel Louis en Zelie al wandelend gaan halen en eens de anderen erbij waren was het al heel wat minder.
Op de terugweg naar huis was Jan enorm koppig en wou niet luisteren. Als hij in de buggy zat wou hij er absoluut uit en eenmaal eruit wou hij er weer in. Van vooruitgaan was dus weinig sprake. Of hij was er uit en weigerde dan mee te lopen. Als ik hem dan wou pakken liep hij weg. Ik moest Zelie vragen om hem te gaan vasthouden zodat ik hem kon pakken (lopen in mijn forte niet voor het moment). Uiteindelijk heb ik hem in de buggy moeten vastmaken en zijn we met een krijsende Jan thuisgekomen.
Minder leuk einde van anders toch wel een zeer leuken dag.
Michel werpt mij afkeurende blikken toe: alsof ik iets walgelijk doe.
Ik vraag hem: “wat?”
Hij: “niets”
Ik: “waarom kijkt gij zo afkeurend naar mij?”
Hij (mij met afkeurende blik aankijkend): “ik kijk niet afkeurend naar u”
Typisch. 🙂
Gisteren was het voor (een deel van?) de Brugse scholieren blijkbaar hun laatste 100 dagen.
Amai. Ik begrijp er niet vet veel meer van. Het zal wel aan mijn leeftijd liggen zeker?
“In mijnen tijd” (18 jaar geleden begod) bereidden we een show voor, verkleedden we ons, meestal met een aantal vrienden in hetzelfde “thema” maar vooral mooi, hadden een leuke dag op school (verplichte aanwezigheid) waar we dan alleen de voorbereidingen deden voor de show, dan de show zelf en dan vroeger (één uurtje) wegmochten om nog iets te gaan eten en drinken voor de fuif begon.
Veel muziek, gelach, leute, gelanterfant, etc. Wreed leuke dag. Aaagh, de herinneringen 🙂
Wat ik gisteren gezien heb daarentegen (en trouwens niet alleen gisteren, ’t was vorige jaar ook al zo): het leek eerder op een uit de hand gelopen doop van universiteitsstudenten.
Die gasten zaten om 9u al op café en leken dus niet van plan om nog naar school te gaan. Misschien moet dat vandaag de dag niet meer, dus tot daar.
Maar dat “verkleden”. De enige verkleedkledij waren blijkbaar overalls die ze dan nog maar halfaan hadden. Ze zaten onder de verf: kleren, alle stukjes huid dat nog zichtbaar waren, haar… waar ge het maar kunt inbeelden. Velen hadden dan nog een of andere smurrie bij de verf in hun haar.
Degoutant.
Het enige woord dat ervoor bestaat.
Nu, mij niet gelaten. Als dat het idee is van “de jeugd van tegenwoordig” van een leuke dag, het is hun dag hé. En zolang ze mij daarmee niet ambeteren. Maar toch.
Als ge op regelmatige tijdstippen de trein neemt leert ge op den duur wel een aantal medepassagiers kennen.
Op de rit naar huis bijvoorbeeld zitten vooraan in de trein bijna altijd dezelfde ploeg franstaligen. Ze zijn altijd zeer uitgelaten en hebben veel te vertellen. Ze komen, meen ik, uit Brussel (aan het Frans accent te horen toch, niet dat ik er veel van af weet) en stappen dus op in Brugge.
Sinds vorige Sinterklaas mag ik nu eerste klas reizen en daar maak ik gretig gebruik van: een beetje ruimer zitten maar vooral: veel rustiger en dus aangenamer. Niet dat de treinrit Brugge-Gent sowieso druk is, er is altijd wel meer dan voldoende plaats en zo, maar toch. De kleine luxes in het leven …
In eerste klas zie ik zo niet een vast publiek, behalve één dame. Een raar geval. Want eigenlijk is zij geen passagier eerste klas. Blijkbaar heeft zij geen ticket eerste klas en zij zit ook niet in eerste klas, neen: zij staat altijd in het inkomhalletje van de eersteklaswagon. Zij stapt meestal op langs tweede klas, als laatste, sluit dan de deur achter zich en loopt door naar de eersteklaswagon waar zij blijft staan in het halletje. Telkens er iemand bijkomend opstapt (in eerste of tweede klas) loopt zij dan naar de deur die geöpend werd om die opnieuw te sluiten. En zo blijft zij daar staan tot in Gent. Heel soms loopt zij zelfs midden in het traject de eerste klaswagon door om in het halletje aan de andere kant te gaan staan.
Een mens vraagt zich af: zij heeft een ticket, er is meer dan plaats genoeg om te zitten. Waarom geeft zij er dan de voorkeur aan om 20 minuten rechtop te blijven staan en over en weer geslingerd te worden?
Mysteries van het leven.