Tag: Amuseleute

Dagje zee

Nu ben ik ongeveer een klein uurtje thuis. Het was vandaag de dag-van-de-uitstap-naar-zee-en-kijken-naar-TAZ.

Voor de gelegenheid gingen er twee vriendinnetjes mee. Twee zusjes die zeer goed bevriend zijn met respectievelijk Louis en Jan, maar ook goed overeenkomen met Zelie en Anna. Om alles makkelijker te maken waren ze gisterenavond al gekomen en blijven slapen. Want het plan was om om 11u iets te zien en daarvoor moesten we dus de trein om 9u06 hebben aan de Dampoort.

We gingen sowieso ten laatste om 7u30 moeten opstaan, maar zoals altijd als er vriendjes blijven slapen waren ze vroeger wakker: om 6u35 (rotkinderen soms) stonden de jongens aan mijn bed. 10 minuten later heb ik mijzelf eruit gehesen om hen en de vriendinnetjes te laten ontbijten. Zelie en Anna sliepen nog en die heb ik toch nog even laten liggen.

Het is mij gelukt om iedereen klaar én paraat te krijgen tegen 8u30 en we waren mooi op tijd voor de trein. We waren dus ook mooi op tijd in Oostende, wat nodig was want we wisten wel dat we in het Leopoldpark moesten zijn, maar waar juist… Maar kijk, uiteindelijk waren we er een half uur te vroeg en hadden we eerste keuze om een goed plaatsje te vinden en reserveren. Die keuze, die bleef niet lang open, want zo’n 10 minuten later was de tribune al goed vol en zat de grond voor het podium ook al vol kinderen.

Klop om 11u begon de voorstelling: De Tovenaar van Oz, één van mijn jeugdfavorieten en de kinderen vinden dat ook een heel leuk verhaal. Het werd uitgevoerd door één acteur en het was een uur genieten voor mij: herkenbaar, leuk, grappig, jeugdsentiment. De drie oudsten vonden het ook fantastisch, Anna was een beetje aan het draaien hier en daar maar bleef verrassend kalm, Jan en zijn vriendinnetje hadden het een beetje moeilijker: enerzijds vonden ze het wel leuk, maar ik merkte dat een uur een beetje te lang was voor hen.

Daarna hebben we gepicknicked, zijn de kinderen gaan spelen in de speeltuin daar en uiteindelijk zijn we aan het strand beland, waar anders. De rest van de namiddag niets meer gedaan. Gisteren in de Blaarmeersen mijn teen opengehaald aan een steen, zodat ik het mij niet wou riskeren om te gaan zwemmen. Terwijl de kinderen zich met elkaar amuseerden (het voordeel van vriendjes mee te nemen op uitstap: veel minder ruzie en veel meer gespeel) heb ik mij op mijn handdoek gelegd en genoten van het nietsdoen.

De dag aan zee geëindigd met een leuk weerzien. Dit jaar opnieuw fantastisch wijze mensen leren kennen tijdens de Gentse Feesten en vlak voor we de trein naar huis namen heb ik één van hen nog eens ontmoet. Drukke madam want is nu medewerker voor TAZ, gaat daarna naar Berlijn, dan op post op Jazz Middelheim en dus met een beetje geluk zie ik meer van haar vanaf september. Het drankje was wel de ideale afsluiter van de dag.

Zeer raar weer aan zee: de hele dag goed warm, zonder overdreven te zijn. Zeer aangenaam warm dus. In de voormiddag meestal bewolkt zodat we geen last hadden van brandende zon tijdens de voorstelling. Toen ze op de speeltuin zaten was er wel zon, maar de speeltuin lag tussen de bomen, dus volledig in de schaduw. Eens op het strand waren de wolken terug en heeft het kwasi de hele namiddag gedruppeld: geen miezerregen of echte regen, wel relatief constante druppels. ’t Heeft ons en een hele hoop andere mensen alleszins niet van het strand kunnen verjagen.

Te lang geleden

Gisteren had ik mijn broer aan de lijn, vanuit Nederland, en we hadden het erover dat we nog eens zouden moeten afspreken, maar dat er weinig tijd overbleef deze vakantie aangezien hij midden augustus voor 3 weken met zijn gezin op vakantie gaat in Zuid-Afrika. En toen viel zijn euro dat het nu dus al augustus was en, dat als hij nog eens onze papa zou willen zien, hij dat nu zou moeten doen. Het was ook al te lang geleden dat ik op bezoek was geweest bij mijn familie in Oudenaarde en dus zou hij onze zus en papa bellen om dan vandaag misschien al af te spreken.

Nog geen half uurtje later belt mijn zus mij: zij hadden niets gepland en dus was het vandaag van afspraak in Oudenaarde bij mijn zus.

Deze ochtend zag het er nog niet zeer goed uit: regen en dat op een dag waarop we met vijf volwassenen en negen kinderen gingen samen zijn. Maar kort na de middag klaarde het volledig op en eens daar toegekomen scheen de zon.

’t Was een zeer aangename namiddag. De kinderen doodcontent dat ze elkaar nog eens zagen en ik ook wreed content omdat ik samen met mijn broer, papa, zus en schoonbroer de namiddag doorbracht.

Er moeten meer van die dagen zijn.

Zon, zee, strand

Vriendin H. zat de afgelopen twee weken aan zee met haar twee kinderen en hun grootmoeder. Juist. Hoe slim kunt ge zijn, boeken tijdens de Gentse Feesten als ge zelf van Gent zijt. Maar soit. De woorden ‘ge moet maar eens langskomen’ waren gevallen. Vorige week lukte niet (duh! wat dacht ge!), maar deze week wel.

Vriendin B., met wie we samen zouden gaan, had naar het weerbericht gekeken en we hadden afgesproken dat áls we langs zouden gaan, we dat vandaag zouden moeten doen wegens dat het de warmste dag van de week zou worden. Beetje over en weer bellen en dat kon voor H.

Er waren omstandigheden waardoor B. uiteindelijk niet meekon, maar haar kinderen wel. Al onze kinderen zijn goed bevriend, en dus stond ik deze ochtend om 10u30 bij haar thuis om haar kinderen mee te nemen. Detail: zij heeft ook 4 kinderen, zij het ietsje ouder dan de onze.

En zo deden wij een poging om deze voormiddag om 10u52 nog de trein naar De Panne te halen, wat jammerlijk mislukte. Dan maar de 11u03 naar Blankenberge … want dat is toch ook aan zee? En dan met de kusttram naar Koksijde? Hoe moeilijk kan dat zijn?

Op de trein naar Blankenberge zaten we als sardienen in een doosje. Zo volgepakt was die trein dat er amper lucht over bleef om te ademen. Ik was blijkbaar niet de enige die op het lumineus idee was gekomen om op de zonnigste dag van de week naar de zee te trekken. In zo’n overvolle trein 8 kinderen in de gaten proberen houden, maar vooral kalm proberen houden? Niet evident, ik zweer het u.

Gelukkig moest het grootste deel van het volk er in Brugge uit om over te stappen naar Knokke. Er kwamen een overvloedig aantal plaatsen vrij zodat we de rest van de rit konden zitten, én er was airconditioning. Maar net toen we Brugge verlieten kreeg ik een sms van B.: de rit met de kusttram zou toch wel zo’n 95min duren. Gebeld met H. om elkaar eventueel halverwege tegen te komen, maar uiteindelijk besloten om dat toch niet te doen. Wij zouden wel tot in Koksijde komen: het was niet alsof we een strikt schema hadden, nietwaar.

Eens in Blankenberge op de kusttram gesprongen. Halverwege werd het plotseling té erg voor twee van de kleinere kinderen die ongelooflijk dringend moesten plassen. Dan maar van de tram gesprongen, de kinderen in de berm hun ding laten doen, en gewacht op de volgende tram. De rit die voorspeld was op 95 minuten, heeft er uiteindelijk 120 geduurd.

Maar kijk, niemand vond het erg. We hadden ons eigenlijk wel geamuseerd. H. kwam ons aan de tramhalte halen. Ze had voor picknick gezorgd, de vriendinnetjes waren op het strand aan het wachten, de speeltjes lagen klaar, de zon scheen en de zee was er. Wat moesten de kinderen, en ik, nog meer hebben? We hebben een goede drie uur genoten van 10 kinderen die op en af naar zee liepen en zich met elkaar amuseerden.

Rond 18u hebben we dan iedereen en alles bijeengeraapt om terug huiswaarts te keren. Deze keer gewoon met de trein vanuit De Panne én H. ging mee terug naar Gent (zonder haar kinderen). Twee volwassenen dus om op 8 kinderen te letten, en dat helpt toch wel een beetje, zeker als ze uitgelaten en opgewonden zijn.

B. stond ons op te wachten bij aankomst in het station. We brachten H. naar huis en ik ging met mijn kinderen mee met B.: zij had voor een zeer lekkere lasagne gezorgd. Lekker eten, glaasje wijn, goed gezelschap en de kinderen die nog verder met elkaar konden spelen. Zelie en Louis zijn daar nu gebleven om bij hun vriendjes te blijven slapen.

All in all: een fantastische dag.

Profiteren

Alleen met vier kinderen naar een pretpark gaan, dat gaat niet. Onmogelijk. Niet te doen. De kinderen verschillen daarvoor teveel in leeftijd en er is altijd wel een attractie waar de ene(n) wel op wil(len) en de andere(n) niet. Voor sommige attracties is alleen gaan dan een optie, maar voor de meeste moet er begeleiding zijn en dus kan ik niet alleen gaan: er moet nog een volwassene mee.

Voor Michel is dat ongelooflijk lastig, zo naar een pretpark met zijn rug. Om niet te zeggen dat ‘lastig’ een serieus eufimisme is. Dus zoek ik meestal andere slachtoffers.

Donderdag had ik evenwel sjans: drie kinderen zaten op kamp. Eén kind thuis. ’s Avonds moest ik de drie oudsten van hun kamp afhalen en laat dat kamp zich nu net in De Panne bevinden. Wat is er in De Panne? Juist, Plopsaland.

Ge moogt zeggen van merchandising en zo wat ge wilt, maar als er één park leuk is voor zelfs de allerkleinsten, dan is het wel Plopsaland. We zijn er indertijd geweest toen Zelie en Louis nog heel klein waren en Jan er nog niet was, en toen was het voornamelijk op die hele kleintjes gericht. Het is eigenlijk pas de laatste jaren dat er meer attracties gekomen zijn voor de ‘groteren’.

Donderdag was ook de dag dat Zelie, Louis en Jan mét hun kamp ook naar Plopsaland gingen en dus heb ik er van geprofiteerd om met Anna alleen op zwier te gaan. Op vraag van madam eerst naar de zee zelf waar we lustig in de zee hebben gespeeld tot Anna bijna blauw zag van de kou (niet dat ze er toen uit wou, maar ik heb haar dan maar verplicht). Eens afgedroogd en opgewarmd en schelpjes geraapt ging het richting Plopsaland.

We hebben ons rotgeamuseerd. Toen Anna na de eerste attractie erop wou blijven zitten, en ik haar zei dat dat niet kon behalve als ze opnieuw zou aanschuiven, maar dat er nog heel veel molens te doen waren, keek ze mij nogal ongelovig aan, zo met een blik als om te zeggen: dat zegt ge alleen maar omdat ik eraf zou gaan zonder een scène te maken. Maar vijf minuten later merkte ze dat ik niet gelogen had en van dan af aan was het van het één naar het ander.

Ik heb mijn ogen open gehouden om te zien of ik Zelie, Louis en Jan toevallig niet zou zien en ik had geluk: toen we in het treintje zaten passeerden we Zelie die aan het aanschuiven was voor een attractie. Ik kon haar niet achterna gaan: we zaten nogal vast, maar mijn hart maakte toch een sprongetje van blijdschap.

Tegen 18u waren we rond. Niet dat we het hele park hadden doorlopen, maar toch het grootste deel en we waren terug aan het beginpunt. De zon blakerde en de fontein liep vol kinderen, letterlijk dan. Dus heb ik Anna maar in haar onderbroek gezet en haar ook laten lopen. Binnen de vijf minuten was ze doorweekt, maar plezier dat ze had. Een half uur later heb ik er haar vanonder gehaald. Ze was niet zeer blij, maar langs de andere kant liet ze zich nogal rap overtuigen: het feit dat ze klappertande zal er wel mee te maken hebben gehad. We hebben nog een warme hap gegeten en daarna is ze toch nog eens vijf minuten onder de fontein geweest.

Uiteindelijk zijn we rond half acht op het kampterrein toegekomen, moe maar voldaan. Zelie, Louis en Jan waren dat duidelijk ook. Ze glunderden nog na van hun dag in Plopsaland en waren niet echt enthousiast om mee naar huis te gaan. Maar eenmaal thuis in hun bed hadden ze geen energie meer om nog gelijk wat te zeggen of doen.

Gezien

Wij kunnen ons nu ook rekenen tot die mensen die Kai-Mook gezien hebben. Schoon beestje en zo schattig, maar dat zijn pasgeboren dieren meestal wel.

De kinderen hadden vandaag nog een dagje vrij wegens pedagogische studiedag op school, en ik dacht zo ‘geen vrije dag voor de meeste mensen, dus de zoo zal nu wel te doen zijn’. En gelijk had ik. Niet dat er niet veel volk was, maar het was meer dan te doen. En weer zo’n schoon weer.

We zijn nu ook abonnees op de zoo, we kunnen nu elk moment gaan en komen en moeten dus niet betalen. We gaan jaarlijks toch praktisch sowieso eens naar A’pen én naar Planckendael, dus dat is rap terugverdiend.

Wat ook maakte dat ik mij ongelooflijk wreed op mijn gemak voelde, helemaal niet opgejaagd. Kwestie dat, als we alle dieren nu niet zagen, we gewoon kunnen terugkomen zonder nog eens een fortuin neer te tellen, want met zes (of vijf, zoals vandaag) telt dat direct op. Dus toen ik zei dat we naar huis moesten en de kinderen begonnen te zagen en ik dus antwoorde dat we zeker terug gingen komen om de rest te bekijken, was het protest direct gestopt. Ook gemerkt trouwens dat je als abonnee korting krijgt in de shop wat mooi meegenomen is.

De kinderen content, ik content. Wat moet dat nog meer zijn.

Jolijt

22u ’s avonds. Een uur waarop alle kinderen in bed zitten … of toch zouden moeten zitten.

Want Zelie en Louis zijn nog wakker. Ze zitten beneden en hebben blijkbaar de tijd van hun leven: giechelen, gieren, kletsen, … Ze zijn uitnodigingen aan het knutselen voor Louis zijn verjaardagsfeestje (Ja kijk, het is al anderhalve maand geleden, maar beter laat dan nooit).

Michel is net gaan kijken en blijkbaar zijn ze doodmoe met als resultaat uitspraken als ‘ik ben mijn hyperactiviteit bijna kwijt … maar dat zal wel terugkomen’ (Louis). Ze hebben dus de slappe lach van vermoeidheid.

Michel vroeg of het geen tijd werd dat ze gingen slapen, maar ik genoot gewoon van hun plezier. Er waren al genoeg (kleine) kinderruzies geweest vandaag dat ik het zo zalig vind als ze zich zo samen amuseren.

Ze krijgen nog een half uurtje.

T-Party

Al bijna heel mijn leven ben ik fan. Fan én gebruiker. En ik overdrijf dus helemaal niet als ik schrijf ‘al bijna heel mijn leven’. Ik moet nog een klein kind geweest zijn toen het begon. Want mijn moeder was gebruiker en mijn grootmoeder ook en geloof het of niet, ik heb die spullen nog steeds en er is niets aan.

Ja, ik weet het, ik ben weer veel te cryptisch bezig. De titel geeft al een hint, daar niet van en sommigen zullen het al geraden hebben als ik zeg dat die dingen generaties meegaan. Wie weet staat er in uw kasten zo’n erfstukdat nog steeds zo goed als dagelijks gebruikt wordt.

‘T’, dat staat immers voor Tupperware en mensen, dat is goede marchandise. Geen zo’n goede reclame als mondreclame en, hier word ik dus echt niet voor betaald, reclame wil ik daar zeker voor maken.

Zoveel zelfs dat ik dus zo’n madam heb uitgenodigd om de producten eens bij ons thuis te komen demonstreren. Vandaar dus de ‘party’ in de titel. Woensdag 10 juni is het hier te doen.

En ja, dat is commercieel en de bedoeling is dus dat er gekocht gaat worden. Ik steek dat niet onder stoelen of banken. Maar het leuke is dat het de moeite is. En ja, Tupperware is niet goedkoop, maar als ge ziet dat ik nog dooskes heb van mijn grootmoeder en dat die nog steeds meer dan 100% hun dienst doen, dan is dat een investering die zichzelf terug verdiend. Want andere dooskes, die gaan hier regelmatig kapot. Tupperware niet en moesten ze toch kapot gaan, dan staat daar gewoon levenslange garantie op (mits conform gebruik natuurlijk).

Er zal kip zijn en quiche (ter plekke gemaakt) en drank (ter plekke geschonken) en leuk gezelschap. Geïntersseerd? Laat dan een commentaarke en dan stuur ik u een uitnodiging.

Relax

De voormiddag was, zoals gewoonlijk, redelijk hectisch. Kwam daar nog bij dat bij de terugkeer van het zwemmen deze middag, de ketting van Louis zijn fiets wel drie keer afgevallen was, en de stresslevels zaten tegen het plafond.

Nu er geen scouts meer is op zaterdagnamiddag heb ik daar dan ook ten volle gebruik van gemaakt. Geen wekelijkse boodschappen. Wel een kopje koffie gezet, een plakske cake (die die Zelie gisteren gemaakt had) erbij, stoeltje buiten op straat, boek erbij, stralende zon en meer moet dat niet zijn.

Of toch wel: het zeer aangename gezelschap van de buren met hun pasgeboren baby (zo’n schatje). De namiddag kon niet meer stuk.

Ideaal om te ontstressen en aan een zeer relaxe avond te beginnen.

Twee dagen zon

Twee dagen goed weer gehad. Twee dagen hebben de kinderen en ik buiten doorgebracht. Zalig gewoon.

Gisteren eerst naar het park en dan nog even naar de Blaarmeersen.  ‘k Had er niet zo direct aan gedacht om daar naartoe te gaan, maar toen Zelie mee mocht met een vriendinnetje (haar broer was daar op sportkamp) nam ik de drie anderen op en zijn we ons daar ook een tijdje gaan installeren.

Vandaag afgesproken met vrienden (mama vriendin van mij, kindjes vrienden van elkaar) en ook naar de Blaarmeersen gegaan. Gisteren met de auto, vandaag met de fiets. We namen het vriendinnetje van gisteren mee, reden naar de vrienden toe en samen fietsten we naar de Blaarmeersen: twee volwassenen en zeven kinderen. Een mooi zicht.

Maar het was ongelooflijk aangenaam. Eerst een tijdje aan het ‘grote’ strand gezeten en daarna ons geïnstalleerd aan het peuterbad. Een zeer leuke locatie waar de kinderen zich ongelooflijk geamuseerd hebben en de volwassenen ook, want wij hebben goed geholpen met het maken van een zandkasteel. Het zicht op ons achterwerk zal wel niet zo mooi geweest zijn, maar who cares, ’t was wreed plezant.

Downside: ik heb de zon serieus onderschat. Toen ik vanavond in de spiegel keek had mijn neus een mooi rood kleurtje en mijn décolleté ziet al een beetje bruin. Anna zag daarentegen een beetje rood van boven tot onder en de andere drie hadden ook hier en daar tekens van zonnebrand. Maar een gewaarschuwd vrouw is er drie waard en als het mooie weer blijft duren, zal ik de zonnencrème bij de hand houden.