Tweiclub

Vanavond naar de voor mij eerste Tweiclub gegaan die dus eigenlijk al aan zijn tweede editie toe was.

Er was taart, chocoladekoekjes, M&M’s, cake, koekjes, … veel te veel, maar dat komt er van als ge schrijft dat we iets te knabbelen mochten meenemen. Maar er was vooral een gezellige gastvrouw en leuke gasten en we hebben gebreid en gehaakt en nog andere handwerkdingen gedaan en ook veel gebabbeld en het is altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten.

Gudrun heeft er ons uiteindelijk toch attent op gemaakt dat het al half twaalf was en dat het misschien toch wel eens interessant zou kunnen zijn om eens huiswaarts te keren. Dat is dan zo het nadeel hé, als het leuk is: de tijd vliegt en plots is het bijna middernacht.

Dus nu is het aftellen naar de volgende Tweiclub en hopen dat ik dan nog eens kan gaan.

Leve de zon

Dat goed weer is toch zalig. Deze ochtend hadden we kaartjes gekocht om naar de Kijk- en Klankzondag te gaan in de Bijloke. De zon was uit en hoe beter om naar daar te gaan dan met de fiets. Alhoewel het eigenlijk nog bitter koud was, zo s’ ochtends, was het een zeer leuke rit.

Terugkomen was nog aangenamer: vroege namiddag, lekker warm en in zo’n weer naar huis fietsen is prachtig.

Eens thuis was er net nog een streepje zon voor de deur, dus heb ik onmiddellijk de stoel buiten gezet. Toen Anna dat zag, nam ze ook haar stoeltje om naast mij te komen zitten. Jan nam de step en ging als een halve wilde tekeer in de straat. Computer erbij en zo zat ik gezellig een artikeltje te schrijven voor het Project over onze ochtend.

En zo werd ik ‘ontdekt’ door de buren die er dan maar gezellig kwamen bijzitten. Mét koffie en taart. Het werkmoment werd afgerond en de burenbanden (nog meer) aangesmeed.

De dag werd afgerond in de tuin van mijn schoonouders: zeer leuk gezelschap, prachtige zon, meer taart en koffie. Wat kan een mens nog meer willen? Ah, ik weet het, en ik weet het, ik val in herhaling: nog veel meer zo’n dagen.

Even rust

Dit weekend was het digitale doe-beurs in Gent. Den anderen zat daar het hele weekend voor het Project, dus was ik alleen met de kinderen.

Zaterdagvoormiddag was er de normale routine en met Louis op weekend was dat toch één kind minder om rekening mee te moeten houden. ’s Namiddags, eens Zelie naar de scouts was, ben ik met Anna en Jan een bezoek gaan brengen aan hun papa. Ik wou wel eens zien wat er te doen was én er was daar kinderopvang en misschien zouden de kinderen dat wel leuk vinden.

En of ze het leuk vonden. Terwijl ik boven een beetje probeerde te helpen bleven zij gezellig beneden spelen. Ze waren lang ook de enige kinderen en er waren twee meisjes om op de kinderen te passen, dus hoe veel meer aandacht konden ze zich wel niet wensen?

Anna is twee keer naar boven gekomen om te kijken of we er nog waren, maar Jan hebben we niet gezien. Ze was telkens in gezelschap van één van de meisjes en dat meisje moest telkens wachten tot ze terug naar beneden zou gaan: papa of ik mochten dat niet doen.

Deze voormiddag zijn we dan met z’n allen (min papa dan) Louis gaan afhalen. Na hun bad en middageten heb ik de kinderen dan gewoon rechtstreeks naar de opvang daar gebracht: Jan en Anna vroegen om terug te gaan en Zelie en Louis wilden wel meegaan.

Terwijl zij daar waren (met papa dus wel een verdieping hoger) ben ik terug naar huis gegaan om eindelijk de cakejes te bakken die Anna dan morgen naar school zal meenemen voor haar verjaardag. Zo’n gemak zeg als de kinderen er niet zijn en gij dan kunt doorwerken. Maar ze hebben zich zo geamuseerd en toen ik hen terug ging afhalen waren ze teleurgesteld: nu al?

Toch leuk hé als iedereen content is.

Druk weekend is nu voorbij

Ha! De titel zegt het.

Vrijdag heb ik in de voormiddag rondgereden om het probleempje met mijn vooruit op te lossen. Toen ik onlangs mijn verzekering moest betalen stond daar namelijk bij de dekking ‘glasbreuk’ en dus ging ik nog eens langs bij mijn makelaar om te zien of die ruit nu toch niet kon vervangen worden op kosten van de verzekering: ik betaal er uiteindelijk toch voor.

Nieuw telefoontje naar de verzekeringsmaatschappij. Er werd door hen geen enkele vraag gesteld over de oorzaak van de barst in de ruit en voor ik het wist hadden zij een dossier opgesteld en de nodige gegevens doorgegeven aan de garage om de ruit te laten herstellen op hun kosten. Jiha! dus want dat ging anders een serieuse streep door onze spaarrekening geweest zijn.

In de namiddag de kinderen gaan halen (zoals gewoonlijk), even thuis gepasseerd om dan naar Brussel te rijden voor het (nieuwjaars)bedrijfsfeestje op Michel zijn werk. De kinderen kijken daar wel naar uit want het stikt daar altijd van de kinderen en ze amuseren zich er rot, en persoonlijk vind ik het ook wel gezellig en kijk ik er naar uit. Plus, er is altijd lekker eten, wat mooi meegenomen is.

Zaterdag de gewone zaterdagdrukte met een extra: zoveel mogelijk voorbereiden voor het verjaardagsfeestje-van-Jan-en-Anna-voor-de-familie. Dus ’s ochtends Zelie haar ding laten doen en haar een cake laten maken, in de voormiddag zelf ook een cake gemaakt, in de namiddag de wekelijkse boodschappen gedaan inclusief deze ’s avonds en voor vandaag dus.

’s Avonds heb ik dan gekookt: bezoek van een zeer leuke dame met wie ik ’s avonds naar toneel zou gaan. Kwestie van op ons gemak te zijn had ik voorgesteld om vroeg te eten en dat zij bij ons zou komen want ik moest toch nog koken voor de kinderen.

Daarna een gezellige avond gehad. Het toneel op zich niet zo. Niet dat het slecht was, alleen bevreemdend en ik wist niet heel goed wat er van te denken. Er zaten leuke dingen in en ook minder leuke. Maar het gezelschap maakt altijd veel goed.

Deze ochtend dan vroeg uit de veren om de voorbereidingen voor het feest af te maken: taarten afhalen, pannenkoeken bakken, middagmaal maken (mijn vader kwam eten voor de rest toekwam) en alles klaarzetten voor de rest van de familie toekwam. En wat raadt ge: het is nog gelukt ook. Alles stond klaar toen de eerste de deur binnen kwamen. Het zal ook een eerste keer zijn.

Het was een zeer drukke namiddag met veel kadootjes en geklets en gespeel en eten en drinken. Er waren 16 volwassenen en 15 kinderen, vijf taarten, drie cakes, heel veel pannenkoeken en tiramisu, er was koffie, thee, wijn, frisdrank, water, bier, broodjes en beleg en bovenal: veel plezier.

Leve de afwasmachine want tussendoor heb ik twee (korte) machines gedraaid waardoor heel de keuken volledig opgeruimd was in mindern dan een uur nadat iedereen vertrokken was.

Den anderen ligt uitgeteld in de zetel naast mij en van mij schiet er ook niet veel meer over. Maar weekends zoals deze, daar heb ik het graag voor over.

Min één, plus één

Toen we gisteren Louis van de scouts gingen afhalen, mochten de twee dochters van een vriendin ook meekomen: de ouders moesten naar Antwerpen en ze had gevraagd dat, als ze niet op tijd terug waren, wij ons over de kinderen konden ontfermen. Uiteraard.

Dus waren hier gisteren in de vroege vooravond vijf kinderen in plaats van de voorziene drie. Een klein uur nadat we thuis waren kwam hun papa dan zijn dochters halen en Louis vond er niet beter op dan te vragen of de oudste, die bij hem in de klas zit, mocht blijven slapen.

Van ons mocht het en van papa ook en zo hadden we ’s avonds weer vier kinderen in huis en leek alles een beetje ‘normaal’. Het vriendinnetje sliep in Zelie haar bed en ’s morgens is ze samen met Louis koeken gaan halen en zat ik samen met de kinderen aan tafel voor het ontbijt.

’t Was leuk en niet alleen voor Louis.

Feest

De Sint-Barbarascouts bestaan dit jaar 90 jaar en dat werd vandaag gevierd. Nu, niet zo heel speciaal enerzijds want elk jaar is er een groepsfeest, maar dit jaar kaderde het groepsfeest dus in het thema van die 90 jaar bestaan (en ergens heb ik zo de indruk dat die zin niet klopt, maar soit, ‘k heb nu geen zin om mijn hoofd daarop te breken).

De show was alleszins leuk en (moet gezegd worden) beter dan vorig jaar. Het eten was overheerlijk en doodsimpel want we kregen WAF (Worst, Appelmoes, Frieten) en de desserts (een keuze uit een heel assortiment zelfgebakken taarten en cakes) mochten er zeker ook zijn.

Maar eigenlijk de reden waarom we elk jaar weer gaan is de sfeer. Het is daar een toffe groep en onze kinderen amuseren zich daar wreed goed en ze zo een keer zien optreden, dat doet u als ouder toch altijd iets.

Daarna uw avond doorbrengen in zeer goed gezelschap terwijl de kinderen kunnen verder spelen zonder dat ge er u zorgen in moet maken omdat ge weet dat ze veilig zijn, dat is niet te schatten.

Op naar het volgende feest.

Foert

Ik had van het weekend zo’n postje geschreven over de drukke voorbije dagen: de volgeboekte vakantie, de film die we zagen met vriendin E. en haar kinderen, het ongelooflijk leuke trouwfeest waar we vrijdagavond waren, het optreden van onze babysit zaterdagavond en het verjaardagsfeestje van Jan voor zijn vriendjes gisteren.

Maar toen besliste ‘iets’ ‘ergens’ er de brui aan te geven gisteren terwijl ik mijn post wou opslaan en toen was alles verdwenen. En ik heb echt geen zin om opnieuw te beginnen.

En dus is er nu een zeer minieme samenvatting. Dat moet maar volstaan.

Nat weerzien

Vriendin B. ken ik al net zo lang als vriendin E., zo’n 32 jaar ondertussen, of van het eerste studiejaar. Maar daar waar ik vriendin E. ongeveer wekelijks zie, lukt dat niet zo goed met vriendin B. Gelukkig is er nu e-mail en al zie ik vriendin B. dus niet zo regelmatig, we ‘horen’ elkaar wel regelmatiger.

En zo was het na lange tijd toch nog eens gelukt om af te spreken. Lange tijd, want het is van ergens vorig jaar geleden dat we elkaar nog eens zagen: alletwee werken we, alletwee hebben we een gezin met kinderen die vanalles doen, alletwee hebben we een (ander) sociaal leven, … en de afspraken die we probeerden te maken tussenin lukten nooit.

Tot vandaag. Vakantie voor de kinderen, ik een dag vrij genomen, zij een dag vrij genomen en dus werd er definitief afgesproken. Eerst samenkomst bij haar thuis, daarna allen samen gaan eten (zijnde wij tweeën en onze – gezamenlijke – zes kinderen) om dan de namiddag door te brengen in het zwembad van Waregem.

We hebben elkaar meer dan zes uur gezien, enfin, de onderbrekingen met de kinderen niet meegerekend, en hebben toch een goed deel kunnen bijkletsen. Een fantastische namiddag in fantastisch gezelschap, ook voor de kinderen want het klikt blijkbaar wel tussen hen.

We moeten dat meer doen. Maar we zeggen dat ook elke keer weer, dus hopelijk duurt het deze keer geen jaar om elkaar terug te zien 🙂

Meisjesavond

Morgen maak ik een uitstap met Zelie en drie van haar vriendinnen. We gaan een dagje weg, of beter, zij gaan iets doen en ik (en de mama van één van de meisjes) gaan op hen wachten.

Om zo’n uitstap voor te bereiden heb ik dan maar gezegd tegen Zelie dat de vriendinnen mochten komen slapen. Want het is voor alle ouders ook gemakkelijker om hen ’s avonds af te zetten zodat ze zich dan ’s ochtends niet moeten opjagen om hier rapraprap te zijn.

Anna slaapt vanavond bij haar broers op de kamer en de meisjes slapen dus op de meisjeskamer. Vier meisjes van 9, 10 en 11 jaar. Ge kunt u de drukte misschien inbeelden. Maar ik mag dat niet zeggen want ze spelen nu nog een beetje op de kamer en ze zijn verrassend stil.

Straks gaan zeggen dat ze mogen afsluiten voor de avond en ik vraag mij af hoe lang het gaat duren voor ze effectief stil gaan zijn.

Koffie, taart, buiten, dieren

Vandaag op bezoek bij mensen die ik in geen jaren meer gezien had. Of beter: meneer had ik in geen jaren meer gezien, zijn madam had ik nog nooit gezien.

We hebben veel gebabbeld, veel te veel taart gegeten, koffie gedronken en ook een wandeling gemaakt om naar de geiten, schapen, pony’s en paarden te gaan kijken, wat de kinderen fantastisch vonden. En ik sta er altijd versteld van hoe onze kinderen, die behalve onze poezen toch niet echt bekend zijn met dieren, zo wreed weinig bang zijn van bv. zo’n groot paard. De madam had appels en wortelen meegenomen om aan de dieren te voederen en zelfs Anna heeft een halfslachtige poging ondernomen om een raapje aan een paard te geven.

’t Was een zeer aangename namiddag. Toch leuk hé, zo’n sociaal leven hebben.