Tag: Amuseleute

Uitgeslapen

Het voordeel van ziek te zijn is dat ik ongelooflijk veel geslapen heb de vorige week. Goede nachten en overdag telkens tussen de 2,5 en 4u. Een geluk bij een ongeluk dus, want voordat ik ziek werd was ik relatief oververmoeid.

Een dubbel geluk want zo kon ik het weekend fris beginnen. Vrijdagavond was het namelijk het Retoricabal van Sint-Barbaracollege en wij van de oudervereniging helpen daarbij. Ik ben meestal al paraat van 20u om de mensen te verwelkomen en controleren die eerst naar de receptie gaan. Om 22u begint dat het eigenlijke bal en komt het jong geweld toe.

Het was mijn derde jaar op rij en ik moet eerlijk bekennen, ik vind dat wreed leuk om doen. Tussen 22u30 en 00u is het razend druk. Meer dan 2000 jongeren die langs 2 ingangen (en op het allerdrukste zelfs 3 ingangen dit jaar) binnenkomen, ik zweer het u, ge moet ogen op uw gat hebben. Maar al zeg ik het zelf, we zijn goed georganiseerd, het balcomité levert fantastisch voorbereidend werk en zo verloopt de avond toch wel vlot en neen, meedansen en fuiven, dat doen wij niet.

En dankzij mijn slaapkuur van de afgelopen week ben ik niet gestuikt. Rond 3u30 naar huis gegaan, niet omdat ik te moe werd, maar omdat ik op zaterdagochtend om 9u met Anna moest gaan zwemmen.

Zaterdag was het razend druk, zoals gewoonlijk, en daar waar ik dacht om tijdens de scouts een beetje slaap in te halen is dat niet gelukt: eerst een goed uur staan babbelen met een andere ouder en tegen dat ik thuis kwam bleek het de moeite niet meer en dus ben ik maar naar de Colruyt getrokken voor de wekelijkse boodschappen om vandaar dan Zelie en Louis weer af te halen.

Toen ik aan het wachten was op de kinderen babbelde ik met een andere mama en die bleek die avond vrij te zijn: kinderen op logement en echtgenoot die wacht had. Spontaan dan maar afgesproken om samen naar de film te gaan en ons te amuseren.

Het was nipt om het eten klaar te krijgen, de kinderen eten te geven en Anna nog in bed te steken voor ik zou vertrekken. A. kwam mij ophalen om samen naar de cinema te gaan en (maar) vijf minuten later dan gepland zijn we vertrokken. Gelukkig had ik (via Michel) tickets via internet besteld zodat het niet op een paar minuten aankwam.

We hebben ‘The Curious Case of Benjamin Button’ gezien en alhoewel hij drie uur duurt, we hebben het niet gemerkt. Zeer goede film, drie uur emotie van de bovenste plank en not a dry seat in the house en daarna natuurlijk nog eentje gaan drinken. Tegen 1u thuis gekomen en ondanks mijn gebrek aan slaap de nacht voordien voelde ik mij nog relatief fris.

Vandaag voornamelijk geklust in het huishouden: de laatste troep van het loodgietersbezoek opruimen, afwas-, was- en droogmachines op volle toeren laten draaien, koken en alles weer opruimen, … the usual dus.

Druk maar zeer plezant weekend. Zo mogen er meer zijn.

Min één, plus één

Vandaag een dagje vrijgenomen om allerlei te doen. Veranderingen op het werk die doorsijpelen in mijn leven en waar dus iets mee gedaan moet worden.

Een ongeluk bij een geluk want vandaag had Zelie een verjaardagsfeestje hier achter de deur in het MIAT en dus was dat gemakkelijk nu ik thuis was. Maar ja, thuis zijn met ‘maar’ drie kinderen, dat kon toch ook niet hé, dus belde ik maar naar B. of haar dochter mocht komen spelen met Louis 🙂

Het was leuk. De kinderen hebben mooi samen gespeeld en om het nog leuker te maken heb ik dan maar pannenkoeken gebakken. Het verdict van het vriendinnetje was, dat ze wel lekker waren, maar dat de pannenkoeken thuis toch nog lekkerder waren, waarop Louis zei: ‘Natuurlijk, want die zijn door uw thuis gemaakt’. Nu, minder lekker of niet, het heeft haar toch niet belet om er vijf binnen te spelen.

Zo een bende kinderen samen, het blijft toch fantastisch.

2009

Zeer lyrisch ben ik niet aangelegd dus kort en bondig: allemaal een zeer gelukkig nieuwjaar toegewenst. Alles wat jullie wensen in 2009 en veel maar, maar vooral: be carefull what you’re wishing for.

Voor de rest hoop ik dat jullie het oude jaar in even leuk gezelschap mochten afsluiten als wij. De familie samen, lekker eten en drinken en ‘het jaar dat de kadootjes werden afgeschaft’ en we dus nog weinig zoveel kadootjes hebben gezien 🙂

Het was laat gisterenavond, of beter: het was vroeg deze ochtend, maar elke minuut er één te weinig eigenlijk. Soms toch jammer dat een mens moe wordt en moet gaan slapen.

Opluchting

Kerst- en nieuwjaarskadoos, dat is elk jaar serieus stress. Niet alleen omdat het een serieuse hap uit het budget is, maar ook: zoeken en doen en overwegen en afwegen van wie wat wel al dan niet leuk zou vinden en dan hopen op de avond zelf dat ‘men’ er ook effectief content mee is. En het gebeurde dus weleens dat ge de teleurstelling op de gezichten zag, hoe goed men ook dacht dat weg te steken.

Langs mijn kant van de familie hadden we het budget al een paar jaar geledens serieus beperkt, op twee vlakken. We zijn met drie koppels en elk koppel kocht iets voor één ander koppel voor een maximum budget. Ofwel werden er dus twee kado’s gekocht (één voor man, één voor vrouw) ofwel werd een kado voor het koppel gekocht, dat werd overgelaten aan de koper. De kinderen werden ook zo evenredig mogelijk verdeeld en vanaf dit jaar is dat nog makkelijker: elk koppel ‘krijgt’ drie kinderen toegewezen en zij krijgen elk een kadootje (of meer) ook voor een maximum bedrag. Tot slot kochten we dan één gezamenlijk kado voor mijn vader waarbij elk koppel rbijdroeg. Uiteindelijk viel het kadootjesgeld dan nog mee.

Langs den anderen zijnen kant werden er geen beperkingen gesteld: noch kwa prijs, noch kwa aantal. Wat er dus op neerkwam dat iedereen voor iedereen kadootjes kocht. Als je er dan rekening mee houdt dat we daar toch gemiddeld met 7 volwassenen zijn op oudejaar en dan nog eens 2 extra op nieuwjaarsdag, plus nog de kinderen (dit jaar voor het eerst 6 in totaal), én als je er rekening mee houdt dat den anderen nogal uit de bocht kan gaan als het op kado’s geven aankomt (hij doet niet liever), dan is dat een serieuse aderlating.

Een paar weken geleden belde mijn zus: of ik al iets gekocht had voor de volwassenen? Neen, nog geen tijd gehad. Ik had dat voorzien voor tijdens de vakantie, wegens dat de laatste werkweken ongelooflijk druk waren met zeer stricte deadlines. Of het dan geen goed ideen zou zijn om die volwassenkado’s gewoon over te slaan en alleen iets te kopen voor de kinderen? I couldn’t agree more. Weg stress van zoeken, kijken, vergelijken en afwegen. Winkel in- en uitlopen en uiteindelijk met iets buiten te komen in de hoop dat de anderen er even content mee zouden zijn. Als de weerga werd dan bij de schoonfamilie ook besloten om perk en paal te stellen aan het kadokopen dit jaar.

En zo waren er gisteren een bende gelukkige kinderen en een hoop opgeluchte volwassenen. We hadden één uitzondering gemaakt: wel nog een kado voor mijnen papa. Niet alleen omdat het onze papa is, maar eigenlijk ook omdat het op tweede Kerst zijnen verjaardag is.

Wij hebben een fantastische avond doorgebracht met heel veel babbelen en zeer lekker eten en eerlijk gezegd, ik heb het absoluut niet gemist om geen kadootje(s) te krijgen. We waren het zelfs zo erg uit het oog verloren dat we bijna vergeten waren om papa zijn kado te geven.

Zo gans de familie samen en genieten, meer moet dat niet zijn voor mij om een fantastische Kerst(avond of oudejaar) te hebben. Hopelijk hadden jullie een even aangename avond en sowieso: nog een heel zalig Kerst gewenst.

Zinnen verzetten

Vanavond een wreed goed concert gezien: intiem, ingetogen en tegelijkertijd vol vuur en passie. Meer daarover binnenkort op het Project, maar het is altijd fijn om een optreden te zien waar het ervan afdruipt dat de artiesten zich ook rotamuseren. Dat heeft altijd dat tikkeltje meer.

Daarna in goed gezelschap nog een klein stappeke in de wereld gezet. Eerst eens gaan piepen daar aan het glazen huis. Gewoon uit nieuwsgierigheid eens gaan kijken hoe het daar was, we hebben ons er absoluut niet tussen gewaagd, hadden daar ook helemaal geen zin in.

Eens de nieuwsgierigheid bevredigd zijn we onze dorst gaan lessen in een zeer leuk caféke: Hasta manana (er moet daar ergens nog een tilde op, maar ge moet ze u maar inbeelden). Leuke muziek, lekkere cocktails en zeer lekkere tapas. Gezellig (bij)gebabbeld en zo was het dan plots middernacht en vonden we het tijd om misschien toch eens naar huis terug te keren.

Morgen eens een artikelken plegen. Nu eerst in mijnen nest kruipen.

Klein kind

Gisteren was het Site van het Jaar dingen in het NTG en met het Project waren we er dus ook. Voor het Project zijn er ook nieuwe stickers. Schoon dingskens, mooie kwaliteit en ideaal van formaat … om te taggen.

Oververmoeidheid doet rare dingen met een mens en gisteren gedroeg ik mij als een kind op één april die op iedereen aprilviskes probeert te plakken zonder dat ze het merken. En dan zien hoe lang het duurt voor de mensen het merken.

Dus liep ik rond in de hal van het NTG om zoveel mogelijk mensen ongezien een sticker op de rug te plakken en ondertussen maar giechelen als een bakvis. ‘k Heb mij ongelooflijk geamuseerd en zelfs Bart De Pauw en Lucas Van Den Eynde ongemerkt een sticker op hun rug kunnen plakken.

Een kinderhand is gauw gevuld, nietwaar.

Wandeling in de kou

Toen we gisterenavond thuiskwamen waren onze tenen en vingers bevroren, ondanks de handschoenen en de kousen en de schoenen. Vandaag kwam mijn vriendin M. langs met haar kinderen. Het plan was om deze middag samen iets te eten en dan met de kinderen de stad in te gaan.

Toen ik de kinderen deze morgen naar de turnles bracht had ik niet de indruk dat het vandaag warmer was dan gisteren, dus toen we deze namiddag zouden vertrekken heb ik iedereen nog eens dubbel en dik ingeduffeld. Alle kinderen kregen een extra trui aan én een extra paar kousen. Anna, Zelie en Jan deden zelfs broekkousen of een extra broek aan (Louis wou niet) en eens iedereen ingeduffeld was met de nodige handschoenen, sjaals en mutsen vertrokken we.

En ja, het was relatief ijzig koud, maar ik heb geen kind horen klagen. Uiteraard lag dat niet alleen aan het ingeduffeld zijn. De voornaamste reden zal wel hun geloop en gespeel geweest zijn. Een bende uitgelaten zotten waren het, alsof ze nog nooit buiten geweest waren.

Het was zalig om zien en wreed leuk ook dat ze zo goed overeen kwamen. Want mijn kinderen hebben mijn vriendin haar kinderen al gezien voordien, maar er zit toch eigenlijk alweer een paar jaar tussen. Dus weet je maar nooit. Maar het klikte en bijna vanaf de moment dat ze hier toekwamen tot we afscheid namen hebben ze zich goed geamuseerd met elkaar, zonder ruzie.

Een zeer plezante wandeling in een drukke stad. Een nog plezanter weerzien en babbel met vriendin M. En straks zien we elkaar nog eens bij Comedy Casino. Hoogtijd dat ik mij klaarmaak en vertrek.

Als én als én als

Was het bij den Humo van vorige week of die ervoor, ik zou het niet weten. Ik lees dat namelijk niet, den Humo. Ik lees niet veel weekbladen. Ik ben geabonneerd op Libelle, maar dat lees ik ook eigenlijk niet echt. ‘k Zou wel willen, anders zou ik geen abonnement hebben, maar ik vind amper de tijd.

Ah ja, wat het juist was? Awel, er zat aan de omslag zo een bon om naar Plopsaland te gaan: alle kinderen van één gezin konden gratis binnen mits begeleid van (minstens) één betalende volwassene. Ik had dat dus niet gezien. De kinderen wel. Nochtans lezen zij ook den Humo niet. Maar ze hadden het wel gezien. Uiteraard natuurlijk. Hoe zouden ze dat kunnen gemist hebben.

Dé vraag natuurlijk hé: of we gingen? Het ticket gold maar voor twee weekends, vorig weekend en dit weekend. Gezien ze de bon maar vorige week gevonden hadden bleef alleen dit weekend over. Zaterdag zit al bomvol met allerlei activiteiten, dus bleef alleen zondag (vandaag) over.

Dus had ik gezegd misschien, heel misschien. Als het weer niet tegenzat, zijnde dat het dus droog bleef én niet te veel verkoudde. Want in nat, koud weer op attracties zitten, niet leutig dacht ik zo. Als het gisterenavond niet te laat werd. Want met oververmoeide kinderen een dag rondhotsen, niet leutig dacht ik zo.

En zo werd het gisterenavond wél laat, maar sliepen de kinderen toch uit. Enfin, om 8u was het eerste kind wakker, wat toch een half uur later is dan op een gewone zondagochtend. En zo hees ik mij om half negen uit mijn bed om de kinderen aan te moedigen voort te doen met het ochtendritueel als ze nog naar Plopsaland wouden gaan, want halfslapend had ik dus een besluit genomen. En zo konden we eindelijk om half elf de voordeur achter ons dichttrekken. En zo bleek het te miezeren en kouder te zijn dan gisteren en hoe langer we reden, hoe meer de miezerregen veranderde in gewone regen, maar tegen dat we daar toekwamen was het weer overgegaan in miezerregen.

Als dit en als dat. Het werkt niet altijd. En ondanks de kou en de miezerregen, die ergens gedurende de hele dag toch wel een half uur opgehouden heeft, hebben we ons wel goed geamuseerd. Het park was niet overbevolkt. Goed ingeduffelt valt die kou toch eigenlijk wel mee. De kinderen zien lachen van plezier en zich rotamuseren, dat doet ongeveer elk ongemak wel vergeten en meedoen met de zottigheid en gewoon genieten maakt er een fantastische dag van.

Eigenlijk wel jammer dat die parken zo pokkeduur zijn, of ik zou het meer doen.

Avondgebeuren

En zo zaten we gisterenavond nog eens op school. Ja, vijf dagen op de week is het aan de kinderen, een paar dagen/avonden per jaar mogen wij er ook zijn. Gisteren voor het jaarlijkse schooletensfeest. Dit jaar in de Griekse sferen en het moet gezegd zijn: de moussaka was zeer lekker.

Dat eetfeest, daar gaan wij dus al plichtsbewust naartoe sinds Zelie in de eerste kleuterklas zit. Toen zaten we met ons drietjes aan een tafel. Eigenlijk met ons tweetjes, want Zelie zat in een buggy en lag te slapen wegens dat het al avond was en zij gemakkelijk sliep in de buggy. Met twee wegens dat wij toen nog amper andere ouders kenden op school en echt sociaal zijn wij niet altijd aangelegd. Maar we waren er, al was het maar om de school (financieel) te steunen.

Gisteren zaten we daar met meer 40 personen, volwassenen en kinderen: een 16-tal ouders en de rest dus kinderen. Vier tafels gereserveerd en nog plaats te kort, maar ‘gelukkig’ hadden een aantal van de kinderen bij ander vriendjes aan andere tafels een plaatsje gevonden zodat iedereen uiteindelijk toch kon eten.

Zo’n schooleten, dat is dus ongelooflijk wijs vind ik en ideaal om langs de ene kant, met de ouders die ge al kent een heel gezellige avond door te brengen en langs de andere kant, om met de ouders die ge nog niet kent kennis te maken. Na gisterenavond zullen we volgend jaar misschien voor het dubbele mogen reserveren, maar dan vragen we misschien de lerarenrefter 🙂

Blijven plakken tot de tweede shift begon en toen we wensten het gekeuvel verder te zetten in één of andere after-dinner gelegenheid, bleek die er dit jaar niet te zijn. Zo ongelooflijk jammer. En daar stonden we dan, met 15 volwassenen en een hoop kinderen, te bedenken wat we zouden kunnen doen. Want allemaal de stad intrekken met zo’n hoop kinderen, dat zagen we niet direct zitten. En naar huis, dat zagen we ook (nog) niet zitten. Tot een vriendelijke man ons aanbood om hem te vervoegen in een andere zaal waar de oud-leerlingen(?) zaten en waar er ook drank was en waar er geen tweede shift was en waar er ruim plaats was om nog na te babbelen. En zo belandden we voor nog een tweetal uur in de Muzenzaal en konden we dus nog even blijven plakken.

Dat zijn van die avonden waar ik echt naar uitkijk. We kunnen weer beginnen aftellen naar de volgende gelegenheid en hopelijk is er dan wel iets voorzien om te blijven plakken 🙂

Alleen dag

Vandaag was mijn eerste dag alleen thuis. Anna zit haar tweede vrijdag op school en Louis zijn tandartsbezoek moest niet herhaald worden, dus zat ik vandaag voor de eerste keer zonder kinderen.

Om het ‘gemis’ in te vullen heb ik er dan maar direct een activiteit bijgenomen. Het eerste uurtje op vrijdagochtend is het leesuurtje in Louis zijn klas. Dus zit ik nu het eerste uurtje van mijn kinderloze dag … tussen de kinderen. Ik mocht bij Louis zijn groepje zitten en hen horen lezen. Nog een weekje en daarna moeten alle kinderen weer een leestest afleggen en de bedoeling is dat ze dan allemaal een niveau omhoog gaan. Na de leestest krijgen de leesmama’s, -papa’s, -oma’s en -opas een ander groepje, een groepje waar ‘onze’ kindjes dan niet meer in zullen zitten en als die rotatie dan blijft zal ik op het einde van het jaar misschien alle kinderen horen lezen hebben. Lijkt mij wreed wijs (toemme, ik ben toch wel een echte mama).

Na dat uurtje was ik vrij en dus ben ik met een andere leesmama/vriendin koffie gaan drinken. Twee uur lang koffie drinken en kletsen, zonder gestoord te worden door een kind dat moet drinken, plassen of gewoon weg wil. Eigenlijk wel wreed wijs.

Daarna even naar huis waar onze keukenmakers druk aan het werk waren en die ik even kon helpen met onze verwarming in de keuken op te hangen (joepie! we hebben nu ook – weer – verwarming in de keuken). Tegen dan was het middag en ben ik soep gaan drinken met vriendin E. Na de soep nog een koffie (what else) en toen was het tijd om de kinderen terug van school te halen.

Als elke vrijdag zo gaat zijn, ga ik mij nog goed amuseren.