Tag: Amuseleute

Moeder-zoon-dag

Een tijdje geleden werd een mail rondgestuurd bij het Project. Ketnet zocht kinderen van het 1e of 2e studiejaar om deel te nemen als publiek in een nieuwe show van Kobe. Ik heb dus één zoon die voldoet aan die vereiste, dus schreef ik hem onmiddellijk in.

De dag nadien kreeg ik al telefoon van de productie: dat Louis mocht meedoen. Er werden enkele data voorgesteld en we spraken concreet af voor vandaag, de opname van deze namiddag. We moesten er stipt om 13u zijn en het zou tot 19u duren. Zes uur dus. Het beloofde een lange dag te worden.

Dus vertrokken Louis en ik vandaag om 11u40 richting Schelle. Geen verkeersproblemen onderweg, wel even schrik gehad toen we bij de Kenndytunnel kwamen omdat er een file werd aangekondigd, maar eens daar was er niets te zien. Louis en ik waren wel zo aan het babbelen dat ik veel te laat de afslag naar de A12 misten en verder op de ring dus rechtsomkeer moesten maken. Behalve deze kleine kink ging de rest zeer vlot.

We waren er uiteindelijk 25min te vroeg, konden dus op ons gemak ons broodje opeten en waren dan nog 15min voor aanvang aanwezig. Uiteindelijk zijn ze de kinderen pas om 13u30 komen halen: tegen dat de ‘ochtendploeg’ vertrokken was en de crew gegeten had en al en zo … en ik zou Louis niet meer terugzien tot na de opnames: ze zouden drie shows opnemen.

Maar ik was voorzien want alhoewel ik vandaag dus niet op het werk was, was ik wel degelijk aan het werk. En het is goed gevlot: met oortjes in de computer en muziek op om niet afgeleid te worden door al het gebabbel rondom mij, heb ik bijna vijf uur non-stop kunnen werken. Meer gedaan dan een hele dag op mijn bureau. Zalig gevoel.

Blijkbaar ging het ook vlot met de opnames. Na de eerste opname kwam één van de mensen van het programma langs om te zien of alles in orde was bij ons (er was water en koffie, we kregen eerst cake en later nog broodjes; Jaja, ook de ouders/begeleiders werden verzorgd) en ze zei dat het een goede, enthousiaste groep was waarmee het zeer goed werken was. De eerste opname zat er al op en blijkbaar was dat zeer vlug, zeker als ze vergeleek met de groep van de voormiddag.

De volgende opnames zijn blijkbaar ook zeer vlot verlopen want om 18u15 was alles al afgelopen. Met een zakje en een MegaMindy spel werden de kinderen dan terug meegegeven. Louis straalde gewoon en heeft zich blijkbaar zeer goed geamuseerd.

Om ‘onze’ dag nog een beetje te rekken zijn we dan lekker gaan Quicken, dan nog een kort bezoekje aan mamie en grandpère en uiteindelijk tegen 20u15 thuisgekomen.

Louis en ik hebben genoten van ‘onze’ tijd samen. Volgende week (of een beetje later) krijg ik een mailke om te weten wanneer de uitzendingen zijn. Ik hou jullie ook op de hoogte hoor.

Op de valreep

Er was dit weekend Snow City in Gent: een promotie van Oostenrijk en Zwitserland als skilanden en zo. Je kon er op skilatten staan en snowboarden simuleren en in een band van een piste glijden en er stonden allemaal chalets waar je informatie en dingen kon krijgen of ook iets drinken.

Het ambetante is dat er op vrijdag en zaterdag nooit kans is om ergens naartoe te gaan, met al de kinderactiviteiten. Maar vandaag zou wel lukken.

Eerst deze namiddag een kort bezoekje van mamie en grandpère en nonkel Philippe en daarna zijn we nog eens gaan kijken. Het was al vijf uur tegen dat we konden vertrekken, dus veel hoop om nog iets te kunnen doen had ik niet.

Maar al bij al viel het nog mee. Die houten chalets werden voornamelijk bevolkt door reisbureaus, dus zo interessant was dat niet voor ons. Het belangrijkste voor de kinderen was immers de ijspiste om te skiën en de helling om af te glijden. De skipiste is dichtgegaan een paar minuten nadat wij er toekwamen, maar de helling bleef nog een tijdje open. Resultaat: de kinderen hebben in de gietende regen een klein half uur met een band naar beneden gegleden.

Als ik zeg ‘de kinderen’ is dat natuurlijk relatief. Zelie en Louis hebben dat gedaan. Jan is de eerste keer meegegaan naar boven en durfde toen niet mee te gaan met zijn broer of zus en ook niet met iemand van de begeleiders. Dus mocht ik naar boven, in een band kruipen en met Jan naar beneden. Let wel, Jan wou ook eerst niet met mij mee hoor: veel te veel schrik. Maar ik heb hem goed vast tussen mijn benen gestoken en stevig vastgehouden en dan wou hij, met toch nog wel enige tegenstand, toch glijden. Eens vertrokken vond hij het uiteraard superleuk en daarna moest ik nog eens met hem naar beneden glijden. Ik heb het op twee keer gehouden. Als hij nog eens wou, moest hij maar met iemand van de begeleiders mee of met Louis of Zelie, maar dat wou hij uiteindelijk niet en dus is hij met mij en Anna beneden blijven kijken.

Toen de helling sloot zijn Louis en Zelie nog even aan een jeansbroek gaan hangen (don’t ask) en hebben daarmee elk een bandana gewonnen en heeft Louis er nog een doos chocolade bovenop gekregen. Dat laatste was eigenlijk dankzij mij, want terwijl Louis stond te wachten op zijn beurt bleven er grotere kinderne hem voorbij steken. Toen hij eindelijk kon kondigde de presentator aan dat de laatste kandidaten geweest waren. Dus heb ik gevraagd of Louis toch nog eens mocht aub gezien hij toch al een tijdje stond te wachten en telkens voorbij gestoken was. De presentator gaf dan maar toe en alhoewel Louis minder lang was blijven hangen dan het andere kindje, kreeg hij een extra doos chocolade ‘omdat de mama zo hard gesupporterd heeft’. Straks dus eens proeven of het lekkere zijn.

Tegen dan waren we doorweekt en zijn we terug naar huis gegaan, hebben we thuis onmiddellijk onze pyjama’s aangedaan, heb ik iedereen zijn haar gedroogd en gaan we nu bokes eten.

Uit

Twee avonden op rij uit. Al bij al, als ge dat vergelijkt met den anderen valt het nog mee hé (bij hem waren het vier avonden op rij).

Gisterenavond de première van Henk zijn nieuwe show: Karton. De familie uitgenodigd, de vrienden uitgenodigd, met andere vrienden daar afgesproken en het was een meer dan geslaagde avond. Hier thuis heeft iedereen eerst goed gegeten. ‘k Heb zelfs een fantastisch compliment gekregen, alhoewel het een beetje raar verpakt was.

Daarna met zijn allen naar de première en het was vreselijk goed. De vorige show was al zeer goed, deze is nog beter. Ik kan alleen maar zeggen: als ge hem nog niet gezien hebt en ge krijgt de kans om te gaan kijken, doen! Ge zult het u niet beklagen, integendeel.

Na de show dan blijven plakken in de cafetaria van Arca en eens ze ons daar buiten gooiden afgezakt naar ons huis om nog iets te eten. Ah ja, want iedereen had wel goed gegeten voor we vertrokken, behalve ikzelf natuurlijk en Michel had blijkbaar van de zenuwen ook niet veel gegeten, en aangezien een vriendin ook nog niet gegeten had, hebben we samen nog een deel van de overschot opgegeten.

Onverwacht hadden we voor vannamiddag kaarten gekregen om naar het Filmfestival te gaan: een concert van de muziek van John Williams. Iedereen zal wel iets van zijn muziek kennen, bewust of onbewust, en vandaag ben ik er eigenlijk van verschoten hoeveel ik er nog van ken.

In mijn studententijd was ik grote fan van filmmuziek. Als ik een film zag en ik vond de muziek goed dan kon je er bijna zeker van zijn dat ik die op een cassetje staan had en op veel van die cassetjes stond dus ook muziek van John Williams. Sinds de kinderen er zijn ga ik ongelooflijk veel minder naar de cinema en veel nieuwe (film)muziek leer ik niet kennen. Maar vannamiddag heb ik dus genoten.

Nu nog een beetje House en Criminal Minds. Een wreed schoon einde van mijn weekend.

Avond twee

Gisteren was het een avondje in bed met House. De tweede weduwe-avond heb ik doorgebracht in de keuken.

Morgen gaan we naar de première van Henk Rijckaert en daarvoor hebben we vrienden en familie uitgenodigd om mee te gaan. In totaal zullen we morgenavond met 19 zijn (incl. wij zessen dus) en die moeten allemaal eten hebben. Allez, ‘moeten’ is een groot woord: ik heb hen uitgenodigd om iets te komen eten vooraleer we vertrekken.

Op het menu staan courgettesoep, 3 quiches (prei-spek, broccolli-zalm, spinazie-geitenkaas-langoustinestaartjes), mini hesp in de oven (met witloof dus), pannenkoekenbrood met zalm, gekookte krielaardappeltjes met paddenstoelen in room en een paar soorten broodjes. Tijd dus om de nieuwe keuken uit te testen.

Ongeveer vijf uur staan koken en het was zalig. De keuken is fantastisch: alles is aanwezig en staat op een perfecte plaats. Het was een lust om er te koken.

Heb ik al gezegd dat de mensen die onze keuken ontworpen hebben en nu aan het maken zijn fantastisch zijn? Anders: we hebben de beste uitgekozen, ’t is maar dat ge het weet.

Nooit geen tijd

Het was hier wat stil de vorige week, maar zoals al eerder gezegd: mijn sociale leven gaat met dalen en pieken. Enige vorm van regelmaat is ver te bespeuren. En dus was vorige week er een van pieken. Maandag, dinsdag én donderdag was er vergadering.

Eén ervan was trouwens voor de oudervereniging, weetwel, waar ik opnieuw verkozen moest worden. Zeven kandidaten voor vijf plaatsen en zo hadden we voor het eerst in drie jaar verkiezingen. Best wel spannend, alhoewel je toch wel weet dat als je een beetje je best gedaan hebt, je wel herverkozen zal zijn, wat dus ook gebeurd is. Maar wel dus drie nieuwe kandidaten en ze leken alledrie wel gemotiveerd én toffe mensen, maar er was er maar één die kon winnen. Een goede aanwinst denk ik en zij heeft nu twee jaar om dat te bewijzen 🙂

Verder nog een verjaardagsfeestje op vrijdag, de gebruikelijke kinderactiviteiten op zaterdag en sinds gisteren zijn de scouts ook weer begonnen. Gisterennamiddag even met Jan naar het Festival van Vlaanderen (M@de festival) en dan was er ’s avonds nog een drink na de scoutsvergadering die eigenlijk wel wat uitgelopen was.

Deze morgen vroeg uit de veren (afschuwelijk, zo op ‘mijn’ uitslaapdag) want er stond een rondleiding op het programma op de werf aan het Sint-Pietersstation. Wreed interessant en nu weet ik veel beter wat de plannen zijn en hoe de tekeningen te interpreteren, maar daarna was er nog een drankje en ook dat is een beetje uitgelopen.

Zo goed als pas thuis en nu de kinderen oppakken en eens gaan kijken wat er zoal te doen is op deze allerlaatste Flikkendag.

Volgende week belooft een pak minder druk te worden. Oef! Er staat maar één ding op de planning, en dat is dan nog voor zaterdag: Coldplay! Iets waar ik dus al lang naar uitkijk. In de loop van volgende week maar goed uitrusten zodat ik er tegen dan fris opsta.

Gemist

Er was vanalles te doen vandaag in Gent. Er was monumentendag, waar ik vorig jaar mijn voeten voor vanonder mijn lijf gelopen heb. Er was Gent Fietst, waar wij vorig jaar ook bij waren, al was het maar om op het plein rond te hangen.

Dit jaar was ik, en met mij dus ook de kinderen, afwezig. Geen monumentendag en geen Gent Fietst. Ergens had het wel mogelijk geweest, zeker om naar minstens één ding van Open Monumentendag te gaan, maar ik heb voor de kalme optie gekozen.

Gisteren zijn we naar Planckendael geweest (foto’s op de gewone plaats dus). We hadden afgesproken met mijn papa en mijn broer en zijn gezin en aangezien we pas om half twee hadden afgesproken konden de kinderen nog gaan turnen in de voormiddag. Vlak na het turnen vertrokken en mooi op tijd aangekomen. Het leek droog te zullen blijven, maar na een half uurtje werd onze hoop de bodem in geslagen, maar alhoewel we wel regen hebben gehad, bleef het eigenlijk grotendeels droog. Het was niet koud en dus was het al bij al een leuke dag. Vele dieren hadden zich wel teruggetrokken in hun binnenhokken, maar we zagen er toch nog genoeg. Uiteindelijk was het belangrijkste dat de kinderen zich amuseerden, elkaar nog eens zagen en met elkaar konden spelen.

Daarna nog met zijn allen gaan eten en mijn vader merkte al lachend nog op dat het uiteindelijk misschien maar goed was dat mijn zus en haar gezin er niet bij konden zijn: we waren met elf en met mijn zus erbij zouden we met 16 geweest zijn. Niet altijd gemakkelijk om zo’n bende te accomoderen.

Dat eten is dus een beetje uitgelopen. ’t Was lekker, maar het duurde toch een uur voor het op tafel stond. Pas tegen tien uur thuis dus en daarom ervoor gekozen om het vandaag minstens in de voormiddag kalm te houden en niet te beginnen rondhotsen.

Want in de namiddag mocht Jan naar een verjaardagsfeestje en aangezien het feestvarken ook een grote broer heeft die bevriend is met Louis, mocht Louis ook blijven. Anna sliep en dus zijn Zelie en ik dan maar gaan zwemmen. Gewoon wij tweetjes wat wreed wijs is want dan kan ik ook eens in het diep.

Er vanavond dan voor gezorgd dat alle kinderen mooi op tijd in bed lagen en aan de stilte te horen was het nodig.

Doorregend

Regen op de middag en kort na de middag en toen niets meer. Eigenlijk wel warm buiten en kinderen die een beetje frisse lucht nodig hadden en dus sprongen we op de fiets en gingen naar het Astridpark.

Fijne mensen, leuke atmosfeer, veel te doen voor de kinderen en genoeg te eten en drinken. Wreed hard gelachen en gezellig gebabbeld en de kinderen zien heen en weer zwaaien in een boom. Zelfs Anna wou een poging wagen maar besloot dan toch dat het (nog) niets voor haar was. Ondertussen ook gebabbeld met een paar Finnen die hier twee maanden verblijven. Heel fijn.

En toen we naar huis gingen was het beginnen regenen. Het viel nog mee toen. Een kalme regen en het was nog altijd warm buiten dus eigenlijk zelfs aangenaam. Tot we zo’n tweehonderd meter verder waren en het harder begon te regenen. En nog harder. Bakken vielen naar beneden en tegen dat we thuis waren waren we doorweekt.

Snel naar binnen, natte spullen uit, goed afgedroogd en pyjama’s aangedaan. Maar wel een zeer leuke namiddag, een regenbui waard.

Ze is weg

Vandaag was dan dé dag: om 14u moesten we aan het scoutslokaal zijn klaar voor vertrek. De hele voormiddag was ik al nerveus. Voormiddag? Wat zeg ik. Sinds gisterenavond zat ik al met zenuwen in mijn buik. Niet dat er een reden voor was: we waren 100% klaar met alle voorbereidingen.

De voormiddag is rustig verlopen. Laat ontbeten, ik sliep nog wat terwijl Michel zich met de kinderen bezighield. Eens wakker de kinderen op het gemak in bad gestoken terwijl Michel voor het middageten zorgde. ’s Middags mooi op tijd aan tafel gekunnen zodat ik Anna ruim op tijd in bed kon steken en we ons niet moesten opjagen.

Om kwart voor vertrokken naar het lokaal. De jongens ook bij papa gelaten want ik was er volledig op ingesteld dat ik een paar gastjes zou meenemen naar Nederland en ik zou toch gemakkelijk vier uur weg zijn: (een kleine) twee uur rijden en dan dus ook terugkeren. Niet dat ik er naar uitkeek, maar zolang iemand Zelie volgende zondag mee naar huis wou brengen, had ik er geen probleem mee nu te rijden.

Mooi op tijd aangekomen en staan wachten en babbelen met de andere ouders. Dan was er het aantreden, het afroepen van alle namen om te zien of alle Wouters al aanwezig waren en toen verdeelden alle kinderen zich over de auto’s om te carpoolen. Bleek dat er zo veel ouders echt wel zelf wouden rijden, dat mijn vier extra plaatsen onbemand zouden blijven. Bovendien was er in verschillende auto’s nog plaats en uiteindelijk is Zelie dus meegereden met iemand anders. Geen probleem, want ik had sowieso al voor een lift gezorgd voor de terugtocht.

Nog een dikke knuffel en een paar kusjes, en weg was ze. De valies werd gedragen door één van de ouders met wie ze meereed en ik kon nog net een traan inslikken.

Ik had dus geluk: in plaats van mijn namiddag door te brengen in de auto, mocht ik terug naar huis. Een alternatief was rap gevonden. Ik heb Anna uit haar bed gehaald en ben dan met de (rest van de) kinderen naar de Big Jump geweest.

Een namiddag op de kaai in de zon in goed gezelschap naar mensen zitten kijken die in koud water springen: een aanrader.