Hebt ge dat ook, dat als ge moe zijt en ge moet lachen, dat dat dan kan uitdraaien in een slappe lach?
Ik zit hier nu al bijna een uur voor het minste te gieren van het lachen en ik kan met moeite ophouden. De laatste keer stroomden de tranen bijna over mijn wangen toen ik dit las: ‘En die mensen die zeggen dat er alleen maar tuis uitkomt als ik erin spreek‘, want ‘die mensen’ awel, dat ben ik, lol.
Het was de laatste weken al hectisch geweest en vorige week was zo’n beetje de kers op de taart, of eigenlijk meer de druppel die de emmer deed overlopen: dinsdagavond weg, donderdagavond, vrijdagavond, zaterdag eerder de ganse dag, … Het resultaat kan u al raden: zondag radikaal gestuikt.
Niet dat het niet leuk was hé maar de leeftijd begint zich af en toe serieus te laten gelden.
De doorslag was eigenlijk vrijdag gekomen. Als lid van het oudercomité was ik van appel vrijdagavond voor het Retoricabal. Van half negen ’s avonds tot ongeveer kwart na drie ’s ochtends heb ik aan de ingang gestaan en samen met de andere leden alles in een beetje goede banen proberen leiden. Het was heel leuk, ongelooflijk druk en tegen dat ik naar huis ging had ik de moeder aller hoofdpijnen dus ge kunt u misschien inbeelden hoe gelukkig ik was.
Maar vier uur later waren de kinderen er al weer: om 9u moest Zelie op de turnles zijn. Jan had geen les en toen we om half elf haar gingen afhalen zijn we doorgereden naar de academie om even te gaan kijken naar de opendeurdag en een klein beetje zelf te tekenen. Daarna huiswaarts, eten en Zelie en Louis naar de scouts, alwaar wij allemaal rond 17u ook moesten zijn voor het jaarlijkse scoutsfeest.
Optredens gekeken (zwakker dan twee jaar terug), chinees gegeten maar vooral: een zeer gezellige avond doorgebracht met de andere ouders, eerst aan tafel en nadien in de Lounge. Resultaat: de kinderen zaten pas tegen 23u in bed en ik ben er maar onmiddellijk ook ingekropen: totaal uitgeput. De bedoeling was nochtans om na het feest nog naar een verjaardagsfeestje te gaan, maar het lichaam wou echt niet meer mee en dus hebben we met spijt in het hart afgebeld.
Het lichaam protesteerde nog meer toen Anna de volgende ochtend al om 6u wakker werd. Een uur lang heb ik geprobeerd om haar weer in slaap te krijgen maar tevergeefs. Het grote probleem was eigenlijk dat het telkens leek te lukken, dat Anna toch in slaap gevallen leek te zijn. Dus kroop ik terug in mijn bed om er dan weer uit te mogen nét toen ik opnieuw in slaap gevallen was. Na een uur was ik dus geradbraakt en zat ik te huilen op de trap. Gelukkig heeft Michel het dan overgepakt én ook de andere kinderen toen ze wakker werden en heb ik eindelijk een beetje slaap kunnen inhalen: het was half twaalf toen ik opstond.
Voor de rest werd het nog een zeer productieve dag en avond: ongeveer zeven uur strijken, gaan zwemmen met de kinderen en toch nog net niet gekookt (dat zou een beetje van het goede teveel geweest zijn).
De batterijen zijn weer opgeladen en voor de komende weken ziet het er gelukkig een pak minder druk uit. Nu nog zo houden.
Zo’n mooi weer vandaag en daar moesten we van genieten, op één of andere manier, dus kreeg ik het briljante idee dat we eens met de fiets naar mamie zouden rijden. Ik was daar een paar dagen geleden mijn GSM toch vergeten, dus had ik ook een goede reden.
Probleem één: een stoeltje voor Jan. Toen Zelie geboren was hebben we twee fietsstoeltjes gekocht, één voor aan het stuur en één voor vanachter. Op één of andere manier hebben we er nog een tweede voor achteraan bijgekregen. Gelukkig, want toen mijn fiets gestolen werd zat dat ene stoeltje daar nog op én het bevestigingsstuk voor het stoeltje aan mijn stuur.
Aan het stoeltje dat hier nog was ontbrak evenwel een rechter voetsteuntje én voor het stuurstoeltje ontbrak dus een bevestigingsstuk, maar gelukkig zijn het vervangbare stukken en die ben ik dan een paar maanden geleden (eindelijk) gaan halen.
Ik was die stoeltjes toen ook beginnen installeren. Het voorste was op één, twee, drie gedaan, maar ik was in tijdsnood gekomen voor het tweede stoeltje zodat de installatie niet vervolledigd was. ‘k Had het bovendien verkeerd geïnstalleerd waardoor ik het opnieuw moest losmaken en herinstalleren. Door omstandigheden had ik het altijd uitgesteld maar vandaag moest het er maar van komen.
Met goede moed eraan begonnen en deze keer was het geen enkel probleem om het bevestiginsstuk te installeren. Het stoeltje ontbrak nog een voetsteuntje en ik was het steuntje van de juiste kant gaan halen, maar toen ik de verpakking open deed bleek het toch de verkeerde kant te zijn: verkeerde label dus.
Geen probleem, dacht ik: Jan kan op het stoeltje met één voet vast en de andere steunt op mijn zadeltassen. Misschien. We konden het proberen. En dan eerst naar de fietswinkel om het stuk te wisselen (én bevestigen), want dat is toch niet zo ver, om dan verder te rijden.
Dus zei ik tegen Louis om zijn fiets te nemen. Nog geen twee meter had hij zijn fiets verplaatst toen die blokkeerde. Eens kijken wat het probleem was en bleek dat de ketting afgevallen was.
Plan B dus: fiets in de koffer van de auto, verkeerd stukje in de passagierszetel, Louis en Jan in hun stoeltjes achteraan in de auto en zo naar de fietswinkel. Voor een afgevallen fietsketting, hoor ik jullie nu denken. Juist, voor een fietsketting op te leggen gaan wij naar de fietswinkel. Want het is een fiets met vitessen, en de ketting moet een paar toeren maken vooraleer ze erop gelegd kan worden en de mensen van de fietswinkel, die dat als job doen, hebben er zelfs last mee om die ketting op te leggen. Dus ja, ik ga naar de fietswinkel om een ketting te laten opleggen.
In de fietswinkel was er geen probleem: onmiddellijk de ketting opgelegd en het stukje zonder enig probleem kunnen wisselen en op een goed kwartier (want er waren nog mensen voor ons) stonden we weer buiten.
Terug naar plan A: een fietstochtje in het mooie weer met de kinderen naar mamie en grandpère. Daarvoor moesten we dus eerst terug naar huis en dat deden we dan ook. Thuis de auto geparkeerd, fiets uitgeladen, steuntje voor de fietsstoel vastgemaakt, alles verliep (eindelijk) zonder problemen. Ondertussen haalde Michel Anna uit bed en tegen dat zij klaar was was alles/iedereen klaar en konden we vertrekken: Louis op zijn fiets, Anna vooraan bij mij op de fiets en Jan achteraan bij mij op de fiets.
Het was een zeer leuk en zalig tochtje. Louis reed voorop en luisterde voortreffelijk naar al mijn instructies. Hij had schrik als hij op kasseien moest rijden en langs trambanen, maar ondanks dat deed hij het zeer goed en fietste dapper door. Zelfs op de Sneppebrug gaf hij niet af en fietste zonder stoppen volledig naar boven.
Moe maar voldaan kwamen we bij mamie en grandpère toe … om te ontdekken dat zij niet thuis waren. Gelukkig was nonkel Philippe er wel dus had ik nog een beetje klap bij mijn (welverdiende) kopje koffie. Een half uurtje later kwam Louis al vragen wanneer we terug zouden keren. Hij was moe toegekomen maar ondertussen volledig gerecupereerd en hij stond te popelen om opnieuw te fietsen.
Van in Sint-Denijs zijn we naar Zelie gereden die bij de scouts zat (ik had er met haar naartoe gereden met de fiets) en dan zijn we alle vijf mooi samen naar huis terug gereden.
Voor herhaling vatbaar en misschien maken we er nu wel een vrijdag ritueel van: op vrijdag ben ik toch thuis, dus kunnen we evengoed met de fiets naar school gaan. Nu de zitjes erop staan houdt niets ons nog tegen.
Michel moest gisteren van fotoshoot doen en ‘men’ had hem gezegd dat de kinderen best mochten meekomen, verkleed zelfs.
De combinatie van (mijn) kinderen en verkleden, awel, dat moet ge hen geen twee keer zeggen, dus trokken wij gisteren naar de verkleedwinkel hier dichtbij: het was nu eenmaal een fotoshoot en de versleten verkleedkleren die we hier liggen hebben zijn nu niet iets voor op een professionele fotoshoot. Bovendien mag af en toe wel eens iets speciaals.
Eens in de winkel wisselde de gewenste kledij af: clown, neen, indianen, neen spiderman, neen Obelix, neen… tot uiteindelijk iedereen iets vond: Jan werd spiderman, Zelie Pipi Langkous en Louis spiderman 3-den zwarten. De keuze was dan nog ideaal want er bleek een thema te zijn voor de shoot: heroes (voor Anna hadden we iets thuis: tinkelbel).
Kostuumkes gepast, gekeurd en naar de kassa alwaar mij gevraagd werd of ik ze wou kopen of huren. De twee jongens waren dolenthousiast geweest toen ze hun pakje aantrokken om te passen: blinkende oogjes, springen van enthousiasme, the works, en terwijl dienen mens dat aan mij vroeg stonden ze daar alletwee vol verlangen te kijken. ‘k Heb dus maar de prijs gevraagd en toen nog bleek dat er 20% afslag op was heb ik dan maar toegegeven.
En zo zijn we hier dus twee spiderman-kostuums (én een pipi langkous pruik) rijker. Jan verjaart binnenkort (nog 10 daagjes) en twee maand later is het de beurt aan Louis, dus heb ik hen gemeld dat het wel een vervroegd verjaardagskadootje is.
Ze hadden er allebei geen probleem mee, alleen vroeg Louis, of ik alsjeblief niet naar zijn vriendjes, die naar zijn feestje zouden komen, zou bellen om hen te zeggen dat hij al een kadootje gekregen had? Als ze het niet wisten, dan zou hij misschien van hen wel nog kadootjes krijgen 🙂
De drukke week is voorbij en vandaag is het allemaal al zeer rustig gegaan: het is namiddag en ik heb mijn pijama nog altijd aan en het ziet er niet naar uit dat ik mij vandaag nog aankleed 🙂 Ben pas na 9u opgestaan (dank je Anna), we hebben pas rond 10u ontbeten, middageten was om half twee. Deze voormiddag, tussen het late ontbijt en het middageten nog het verslag afgewerkt van de vergadering van dinsdag en deze namiddag wat met de kinderen DVD bekijken, mails lezen en blogs inhalen. Meer moet dat niet zijn.
De vergadering van dinsdag was trouwens zeer goed: vruchtbaar, geanimeerd en goede discussies gehad. Het was een aantal vergaderingen geleden dat dat gebeurd was en bij die vorige vergadering kwam ik daar zo moedeloos buiten: alsof het de mensen niet interesseerde wat er op school gebeurde. Het was op een bepaald moment zelfs zo erg dat we erover dachten om het hele concept van klasafgevaardigde af te schaffen.
Maar dan is er zo’n vergadering zoals dinsdag, waarbij alle ouders hun mening zeggen, waarbij we discussiëren en argumenteren en in debat gaan met de directeur. Waarbij iedereen intens meedoet en waarbij je buiten komt met een goed gevoel, ook als er dan nog niets echt besloten is. Waarbij je beseft dat die vergaderingen effectief wel nut hebben en nodig zijn.
Daarna met nog drie andere ouders iets gaan drinken. In tegenstelling tot de vergaderingen van de oudervereniging die tot 23u duren, duren de klasafgevaardigdenvergaderingen maar tot 22u. We gingen één glas raprap drinken, maar uiteindelijk is het toch middernacht geworden. Maar we waren allemaal content en opgetogen en voelden dat we iets konden bereiken. Wreed wijs dus.
Donderdag was het niet laat: tegen 22u15 was ik thuis. De kine heeft wreed deugd gedaan en mijn zus en ik hebben leuk gebabbeld. Alleen daarvoor al wil ik mij laten martelen (want die behandelingen zijn geen luxe hoor. Pijnlijk op het moment zelf, maar deugd dat dat doet achteraf).
Vrijdag Comedy Zone dus. Eerst Gunter Lamoot en dan Ter Bescherming van de Jeugd, TBJ in het kort. Voor een volledig verslag verwijs ik jullie naar Gentblogt: het is niet omdat mijn wederhelft het geschreven heeft, maar hij zegt volledig wat ik er ook van vond. Toegegeven, ik was niet zo enthousiast om Gunter Lamoot te zien. Hetgeen ik in het verleden van hem zag sprak mij niet altijd aan: stukken wel, andere stukken dat weer totaal niet. Maar vrijdagavond heeft hij mij zeer aangenaam verrast en ik was achteraf dus zeer blij om hem gezien te hebben. Van TBJ had ik al stukken gezien in try-out en ik vond dat toen al wreed goed en ze hebben mij niet teleurgesteld.
Het is niet al te laat geworden: tegen half twaalf waren we thuis en ik ben onmiddellijk in mijn bed gekropen. Ik had wel geen tijd gehad om te eten voor we vertrokken en dus was ik uitgehongerd na het optreden, maar tegen dat ik goed en wel thuis was was ik zo moe dat ik zelfs geen energie meer had om te eten.
Gisterenavond dan naar de laatste avond van Comedy Zone: Crazy Comedy Contest, een wedstrijd waarbij stand-up comedians andere comedians nadoen. Op één na was het genen vetten: één iemand die het niet slecht deed en dat wel een glimlach ontlook, iemand die het goed leek te doen maar op één of andere manier kwam het niet over, bij drie gewoon niet goed: niet overtuigend, flauw, zeer slechte timing, … noem maar op, een ander waarvan je wist dat hij het zeer goed zou kunnen doen maar er gewoon zijn voeten aanveegde en alles afhaspelde. De winnaar winnaar deed het niet alleen goed, maar gewoon fantastisch. De commentaar van de jury zat er op: het was beter dan het origineel. Het was dus een echte winnaar, niet een winnaar-bij-gebrek-aan-beter. Wat wel zeer goed was aan de hele avond was de presentator: fantastisch gewoon! ‘k Heb mij een breuk gelachen en zo maakte hij veel goed wat aan de kandidaten mankeerde.
Alhoewel de optredens dus niet denderend waren was het een enorm leuke avond. Daarna zijn we nog ‘iets’ gaan drinken in de foyer van de Minard en daar was het meer dan goed: P. en haar partner, i. was er ook en zo zaten we het grootste deel van de avond met ons vijven aan een tafeltje. Alle comedians van de avond zaten in het café en nadat P. en vriend naar huis gingen bleven wij nog plakken en zijn er nog een aantal comedians bijgekomen waar Michel mee gebabbeld heeft maar ik niet want ik ken die mensen niet, behalve van zien (en behalve Henk dan), en dan durf ik dat niet. Maar ’t was wreed wijs, (iets te) veel gedronken en uiteindelijk waren we rond half vier thuis.
Kwa moe zijn valt het nog mee vandaag en neen, ik heb absoluut geen kater: zoveel heb ik nu ook weer niet gedronken. Grootste nadeel van zo’n drukke week is de strijk die weer ongelooflijk opgelopen is: die ene avond die ik thuis was zag ik het echt niet zitten om dat dan te doen, maar vanavond pak ik mijn moed in beide handen en zet ik er mij weer aan: eerst nog een machine of twee/drie wassen … kwestie dat ik toch ga weten wat gedaan 🙂
‘k Heb het er al meer over gehad, van die periodes dat het superdruk is op sociaal vlak en dat dat meestal samen valt. Februari lijkt op zo’n superdrukke maand.
Deze week ben ik welgeteld 3 avonden thuis. Ik was namelijk maandagavond thuis, deze avond ben ik thuis en dan nog zondagavond. Maar maandagavond was het niet van niets-doen thuis: ik had thuis een vergadering gepland voor GiG van het Project, dus was ik wel degelijk ‘bezet’.
Gisteren had ik dan vergadering van de klasafgevaardigden van ’t school: ik ben zelf klasafgevaardigde én ook secretaris dus dubbele reden om aanwezig te zijn. Morgen ben ik weg naar mijn zus, niet zozeer voor de gezellig babbel, alhoewel die zeker niet zal ontbreken, maar vooral om mij te laten ‘martelen’: ze behandelt mijn rug dus en die behandeling zelf doet minder deugd. ’t Is dat het effect heeft, want anders…
Vrijdag- en zaterdagavond ga ik mijn ventje vergezellen naar het Comedy Zone festival: vrijdagavond samen met beste vriendin E. en haar partner, zaterdag ‘alleen’ want gezien Michel een perspas heeft via het Project zal ik alleen mogen zitten, maar dat vind ik niet erg, zolang de optredens goed zijn.
Zondag staat nog als volledig leeg in de agenda en hopelijk komt daar niets meer in tegen dan, want ik denk dat ik een rustige dag zal kunnen gebruiken. Alhoewel, rustig, met vier kinderen? Nah! Trouwens, die gaan willen gaan zwemmen en een fris bad, dat kan maar deugd doen.
‘In de boekskes’ staat dat je, als ouder, zo af en toe eens exclusieve aandacht moet besteden aan één kind. Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, want met vier kinderen, werken, sociaal leven (zowel van hen als van mij), is het niet altijd evident om zo’n momenten te vinden.
Gisteren was er evenwel een kans en ik heb ze gegrepen: Zelie en Louis waren naar de scouts, Anna sliep en aangezien het vrijdagavond laat was geworden zat het er dik in dat ze lang ging slapen en Jan was in een actieve bui. Toen ik dus voorstelde aan Jan om de namiddag gewoon met ons tweetjes door te brengen, was hij heel enthousiast.
De bedoeling was gewoon een beetje in ’t stad rond te wandelen, handschoenen te kopen voor hem, misschien iets te eten en/of drinken en dan tegen 17u bij Zelie en Louis te zijn op de scouts. Het was mooi weer, dus ideaal om een beetje buiten rond te lopen.
Rond half drie vertrokken, richting Vrijdagsmarkt. Daar was de zaterdagsmarkt bezig en dus stopten we eerst bij het kraampje om koffie en een warme chocomelk te kopen en dat was al direct een hit … vooral toen Jan zijn chocomelk uit zijn handjes liet glippen en de hele beker over zijn jas en broek werd leegegoten. Er waren traantjes, maar al bij al viel dat nog mee, vooral toen de lieve mevrouw Jan zomaar een nieuwe chocomelk aanbood.
De start van onze uitstap was niet zo gelukkig: we zijn onmiddellijk opnieuw huiswaarts gekeerd om hem verse kleren aan te doen, maar eens Jan in een nieuwe broek en jas zat konden we er eindelijk nog eens aan beginnen.
De rest van de namiddag is vlot verlopen, zonder nog enig probleem: we zijn een paar winkels binnen gewandeld, hebben handschoenen gevonden voor Jan, zijn een milkshake gaan drinken in de Tasty World (toch één van mij en de kinderen’s favoriete stopjes voor een drankje) en zo belandden we tegen 17u waar we moesten zijn.
Het was een zeer leuke namiddag. Alleen het terugkeren naar huis, toch nog een wandeling die in de beste omstandigheden met de kinderen een goede 20 minuten duurt, was minder. Tegen dan was Jan wel relatief uitgeput maar hij heeft zich over het algemeen nog zeer goed gedragen en we zijn zonder kleerscheuren thuisgekomen.
Op naar het volgende moment.
Terug van het nieuwjaarsfeestje/-drink/-dink bij Michel op zijn werk. We keken er eigenlijk allemaal naar uit, ‘allemaal’ zijnde ik en de drie oudste kinderen, want dan zouden we de mensen en kinderen terugzien die we (nog beter) hadden leren kennen in oktober.
Vorig jaar waren we er ook bij, maar toen werkte Michel er nog maar relatief pas en kende ik geen kat. ‘k Heb mij toch goed geamuseerd: ’t zijn allemaal sympathieke en sociale mensen, dus dat compenseert mijn associaliteit wel een beetje, maar het is toch leuker met mensen te praten die je ondertussen als eens meer gezien hebt en waar je al een gedeelde ervaring mee hebt.
De drank en het eten was weer overvloedig en zeer lekker: wraps, lekkere slaatjes, zalm, iets speciaals/aparts voor de kinderen, scampies (allemaal koud) en zeer lekkere (warme) kipcurry en rijst. ‘Uiteraard’ hebben we een deel van de overschot mee in doggy bags.
Deze keer gebleven tot 21u20 maar het heeft toch nog een half uur geduurd voor het doodstil was in de auto en iedereen, behalve de chauffeur uiteraard (ikzelf dus), lag te slapen.
Thuisgekomen eerst Anna naar boven gedragen en in haar bedje gelegd. Gelukkig had ik reeds op de receptie haar pijama aangedaan want ze was met geen stokken wakker te krijgen, wat ook een eerste is.
Daarna Jan naar boven. Die is wel wakker geworden en was niet goed gezind en wou plots absoluut nog eten en iets drinken. Uiteindelijk heb ik hem toch kunnen kalmeren door hem een slokje te laten drinken en is hij braaf gaan slapen.
Dan een derde keer naar beneden om Zelie en/of Louis te halen, maar net toen ik Louis er wou uithalen werden ze allebei wakker. Oef, want nu konden ze zelf naar binnen en boven in plaats van dat ik ze moest dragen. Het was toch half elf vooraleer ze er alle vier eindelijk inlagen.
Dan eindelijk mails gechecked, een paar blogs gelezen, een beetje geschreven en nu is het tijd om zelf ook in bed te kruipen: ‘k ben de vorige twee dagen mooi op tijd gaan slapen dus best deze goede trend doorzetten (geloof mij: half twaalf is ‘op tijd’ voor mij).
Drie avonden op rij niet thuis, dat kruipt eigenlijk wel in de kleren. Maar plezant, dat wel.
Die eerste avond niet echt speciaal: mijn wekelijkse kine bij mijn zus, maar altijd wel gezellig. Want behalve die kine doen we uiteraard nog een kletske en zo blijven we op de hoogte van elkaars leven. Altijd leuk dus.
De tweede avond kon niet meer fantastisch zijn: ik mocht voor het Project naar de Handelsbeurs gaan om een concert/dansavond te verslaan. Ik heb gedanst met de tijger en me wreed goed geamuseerd: ge kunt daar mijn avond in detail lezen. En voor de mensen die willen weten hoe goed, kijk dan maar naar het nieuws van vrijdagvanavond op Eén en dan kan je een glimp van mij zien al swingend met een gelukzalige glimlach op mijn smoel.
Derde avond was het tijd voor toneel. Met een uitnodiging om mee te gaan met Eve naar de Minard hebben we een zeer leuke voorstelling kunnen meepikken. Alle details kan u (opnieuw) morgen lezen op het Project want als we voor Gentblogt ergens naartoe gaan, is dat niet zonder verplichtingen 😉
De strijk is dus (weeral) een tijdje blijven liggen en is dus alleen vermeerderd, maar daar gaan we vanavond direct iets aan veranderen.
’t Was een zware nacht vorige nacht en voor één keer lag het niet aan één van de kinderen. Neen: buikgriep was de oorzaak en daar laat ik het verder bij want alles meer daarover zou te grafisch worden.
Laat het gezegd zijn dat ik maximaal twee uur aan één stuk heb doorgeslapen en telkens ik wakker werd was het hollen om op tijd op het toilet te zitten. Gelukkig was het ‘erop zitten’ en niet ‘erover hangen’: small blessings 🙂 Tegen dat ik deze morgen moest opstaan voelde ik mij dus allesbehalve uitgerust … en zo mottig als maar kon zijn: doodmoe, trillen op mijn benen, draaierig, moe (of heb ik dat al gezegd).
Michel heeft een tandje moeten bijsteken voor het ochtendritueel want het lukte echt niet en, daar waar normaal gezien Anna op vrijdag thuis is, heb ik gebeld naar de opvang of zij vandaag toch niet zou kunnen komen. Dat laatste niet alleen omdat ik mij slecht voelde, maar ook omwille van de namiddagplanning.
De opvang kon Anna er vandaag niet meer bijnemen en dus is ze bij mij gebleven. Eens thuis gekomen ben ik toch in bed gekropen: ik kon echt niet anders. Anna heeft nog een klein half uurtje over en weer gelopen tussen de slaapkamer en de living en is dan uiteindelijk bij mij in bed gekropen, heeft zich op mij genesteld (haar buik op mijn buik en met haar hoofdje zo schattig op mijn linkerschouder) en zo hebben we samen de daaropvolgende twee uur geslapen. Zalig.
Net na de middag wakker geworden, Anna eten gegeven (de gedachte aan eten voor mijzelf sprak mij niet echt aan) en daarna zijn we naar de school getrokken.
Vorig jaar was er op het einde van de laatste dag voor de Kerstvakantie een Kerstdrink geörganiseerd en dat was zo in de smaak gevallen bij school én ouders dat we direct besloten om een nieuwe traditie te starten. Dit jaar viel de organisatie ervan in mijn schoot, dus dat ziek worden van deze ochtend was niet echt op een goed moment gekomen.
Maar na ons dutje van de voormiddag voelde ik mij al een stuk beter en uiteindelijk is alles zeer goed verlopen. De voorbereiding verliep vlot, de nodige hulp was op tijd aanwezig en vooral: iedereen had er zin in.
Ondanks de ijzige koude werd er veel gebabbeld en gedronken, maar iets minder dan vorig jaar dit waarschijnlijk dank zij de ijzige koude. Het was wel zeer gezellig en iedereen heeft zich goed gehad. We zijn klaar voor de editie van volgend jaar! Mevrouw Polly merkte op dat zij wel een goede school voor hun zoon hadden uitgekozen, wel dat kan ik ook zeggen van de school van onze kinderen.
Wat begon als een mindere dag is wel goed geëindigd, al ben ik fysiek nog niet 100%, maar sebiets eens op tijd onder de wol en tegen morgen zal dat ook wel in orde zijn.