Tag: Amuseleute

Grote jongens

Louis speelt met een blokkenpuzzel (zo een met kubussen en elk vlak vormt een puzzel). Jan komt erbij zitten.

J: Mag ik meespelen?

L: Neen, dit is voor grote jongens.

J: Maar ik ben een grote jongen.

L: Ja, maar het is voor grotere jongens.

J: Maar ik ben al een grotere jongen.

L: Neen. Voor andere grotere jongens.

J: Maar ik ben een andere grote jongen…

Tja, als hij iets wil, dan weet hij het zeer goed uit te leggen.

Hmm, vijf minuten later en Louis heeft het opgegeven en Jan heeft alle blokken mooi in de doos gelegd … maar geen puzzel gemaakt 🙂

Ziek-af

Zelie heeft dus de allerkortste versie van het virus gehad: toen ze deze ochtend opstond was er niets meer aan te merken. Geen pijn meer, geen last meer, niets.

Des te beter want morgen vertrekt ze op scoutskamp. Deze avond hebben we haar valies gemaakt. Het lijstje erbij genomen en alles afgegaan en dan stuk voor stuk aangevinkt als het in de valies zat.

Het thema dit jaar is ‘Circus’ en, uiteraard, moeten ze verkleedkledij meehebben daarop geïnspireerd. Dus hebben Zelie en ik onze hersenen samen gepijnigd om met een kostuum op de proppen te komen.

Resultaat: een balletpakje dat een onfortuinlijke dood gestorven was (dank u Mamie 😉 ) hebben we gerecupereerd en er een mooi lint op genaaid en afgezet met pailletten. Daaronder zal ze een legging aandoen en zo heeft ze een beetje van een acrobatenpakje.

‘We’ moet ge hier dus wel een beetje ruim zien hé: Zelie heeft het ontwerp meebedacht, ik heb het uitgevoerd. Het naaien lukt Zelie nog zo niet direct.

Morgen hebben we een lange rit voor de boeg dus ik ga er vanavond maar op tijd inkruipen. Alhoewel, het is CSI…

Update: te vroeg gejuicht. Toen ik vijf minuten geleden mij klaarmaakte om te gaan slapen hoorde ik geween: Zelie. Wakker geworden van de hoofdpijn en ze heeft weer koorts. Een nachtvariant van het virus dus.

Afwachten hoe het morgen zal zijn. Ik heb haar gezegd dat ze haar niet onnodig sterk moet houden omdat ze absoluut op kamp mee zou kunnen. Als ze morgen niet in orde is, dan stellen we het gewoon een dagje uit om haar te voeren.

Boterham met choco

Jan wou vanavond absoluut zelf zijn boterhammetje smeren. Met choco dus (ah ja, anders zou het nogal een stomme titel zijn, nietwaar).

Ik laat hem doen want uiteindelijk is hij toch al 3 jaar en 4 maand. Groot dus. Als hij klaar is kijkt hij op en vraagt aan mij of het goed is. Dus kijk ik naar hem en naar het massacre dat hij uitgevoerd heeft: een boterham met zo’n dikke laag choco dat ge er, ik overdrijf echt niet, zeker drie normale boterhammen mee kunt smeren.

Zijn mesje heeft hij in de chocopot gestoken, wat heel flink is want zo is de tafel niet besmeurd met choco. Ik neem het toch maar weer even uit de pot en zeg hem dat het wel goed is, maar toch wel een beetje veel. Om te demonstreren schraap ik dus de overtollige choco af.

Hij legde dan zelf een tweede sneetje bovenop en at toen braaf zijn boterham op. Daarna wou hij er nog één en opnieuw wou hij hem zelf smeren. Nu laat ik hem ook maar doen en als hij gedaan heeft schraap ik opnieuw de overtollige choco af (van deze keer was hij een beetje spaarzamer geweest: er was maar extra voor misschien net twee boterhammen) en legt hij er het tweede sneetje op.

Ondertussen waren de drie andere kinderen boven bij papa en gezien Jan mooi aan het eten is besluit ik om Anna in bed te steken. Het was al twee avonden laat geweest en het kind was al wakker van 13u30 ’s middags, dus hoogtijd.

Terwijl ik Anna aan het wassen en omkleden ben komt Jan boven met een dikke laag choco op beide handjes én zijn gezicht. Toen ik vroeg hoe dat nu was gekomen begon hij helemaal te glunderen. Ik heb hem dan maar meteen zijn handjes gewassen en hem naar zijn papa gestuurd voor volgend bewijsmateriaal:

Jan heeft een boterham met choco gesmeerd en opgegeten

Desondanks wist ik eigenlijk nog altijd niet hoe dat nu net kwam, want uiteindelijk had ik zijn boterham gezien voor ik naar boven ging en zoooveel choco zat daar nu toch niet op.

Nadat Anna in bed lag zijn we terug naar beneden gegaan (‘ik heb nog niet gedaan met eten’ en ‘ik heb dorst’). Eens beneden zag ik wat de chocoaanslag veroorzaakt had: bovenop het door mij gemaakte boterhammetje had Jan nog een tweede (Jan-)laag opgesmeerd.

Niet te verwonderen dus dat zowel zijn handen als zijn gezicht onder de choco zaten 🙂

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats

… wij hebben ongeloofelijke haast (Herman van Veen)

Dat was zowat gisteren mijn dag in een notedop: haast, haast, haast. Van hier naar daar rennen en terug. En nog eens over en weer. Hoe dan? Wel, als je er rekening mee houdt dat het ongeveer 35min rijden is tussen Gent en Sint-Niklaas, dan moet ge u de volgende routine proberen voorstellen:

  • 9 – 10u30: turnen Zelie – Gent
  • 11u – 14u: koorrepetitie Zelie – Sint-Niklaas
  • 11u30 – 12u30: Turnen Louis – Gent (met dank aan F.  om hem te brengen, maar zelf afgehaald)
  • 14u00 – 17u30:  Brevettendag turnen Zelie en Louis – Gent
  • 19u: Zelie afzetten in Sint-Niklaas voor koorconcert ’s avonds
  • 20u: met gezin naar Sint-Niklaas voor koorconcert

Om het zacht uit te drukken: het was hectisch.

Eerst wou ik Zelie de koorrepetitie ’s middags laten overslaan, maar in tegenstelling tot de andere kinderen van het koor was het haar eerste optreden en ik was een beetje bang dat de middag oefensessie te belangrijk was voor ’s avonds. Ik heb nog gelijk gekregen ook en Zelie was zeer blij dat ik die extra toer gedaan heb.

Eventjes respijt gehad ’s avonds toen de brevettendag al om 16u30 afgelopen was in plaats van op het voorziene uur (later). En ook een beetje geluk gehad toen ik ’s middags toestemming kreeg van de koorleiding om Zelie eventueel al een half uur vroeger te mogen brengen (vanaf 18u30 dus), anders was ik nooit op tijd terug in Gent geraakt om met iedereen dan opnieuw naar Sint-Niklaas te rijden.

Maar los van het opjagen, het was een leuke dag en vooral: de kinderen vonden het fantastisch. Louis en Zelie hebben hun turnbrevet gehaald. Niet dat er ook maar één kind het niet zou halen, daar niet van. Het is eerder een pro forma gedoe dan serieus, maar het is goed voor de kinderen en ze tonen dan trots wat ze allemaal geleerd hebben in het jaar.

’s Avonds dan met bijna heel het gezin naar Zelie gaan kijken in Sint-Niklaas, bijna want Anna is thuis gebleven onder het waakvolle oog van nonkel Philippe.

Het optreden was zeer leuk: al die enthousiaste kinderen hun longen uit hun lijf zien zingen. Het was een lust voor het oog. Niet dat het allemaal zo zuiver was, maar je zag dat ze er allemaal ongelooflijk veel plezier in hadden en dus stoorde het in het geheel niet. Na het optreden is Zelie nog enthousiaster dan voordien om ermee door te gaan. Dat belooft dus.

De kinderen lager er uiteindelijk pas om elf uur in, veel te laat ja, maar het is gelukkig vakantie en gezien ik ook niet moet werken wil dat zeggen dat ze er toch niet uitmoeten om één of andere reden.

Kunst

Ze zijn toegekomen: de door Zelie, Louis en Jan gekozen werkjes van op de SMAK-tentoonstelling “Verboden onder de 18j”. Ze zaten half in de bus en half uit de bus toen we vanavond thuiskwamen. Nog een geluk eigenlijk dat niemand ze uit de bus heeft gehaald.

De kinderen wouden ze direct openmaken maar ik ben een beetje sadistisch geweest: we moesten eerst nog naar de bakker en dus moesten ze wachten.

Eens we terug waren hebben ze dan nog een beetje gewacht en uiteindelijk pas open gedaan toen mamie toegekomen was.

Zelie en Jan hebben beide een werkje gekozen van Dick Frizzell: voor Zelie een huilende ajuin met het opschrift ‘Happy crying’. Jan heeft een banaan met opschrift ‘Happy being bent’. Louis zijn werkje is van Gerben Hermanus: een meneer op een skateboard met een knapzak op zijn schouder.

Ze hebben leuke dingen gekozen die zeer goed in hun kamer zullen passen. Ik moet toegeven: mijn kinderen hebben smaak 🙂 Nu nog een kadertje errond en een nagel in de muur en dan kunnen ze blijven genieten.

Oepsiedaisy

Het was een traag begin van de dag. Zelie en Anna sliepen ‘uit’ tot half acht. Jan en Louis heb ik pas gezien om half negen. Een uitzonderlijke luxe.

Alles ging supertraag en uiteindelijk waren we pas tegen elf uur klaar om naar buiten te gaan. Terwijl Anna sliep stelde ik voor om nog even naar de bloemenmarkt te gaan en Zelie en Jan vonden dat een goed idee. Louis wou thuisblijven bij papa.

Na nog wat over en weer geloop konden we een half uur later eindelijk vertrekken (heb ik al gezegd dat het een beetje traag ging vandaag) en net toen we op punt stonden in de auto te stappen passeerde onze buurvrouw met haar kinderen op weg naar … ons buurtfeest.

Oeps. Verdorie. Glad vergeten.

Plannen onmiddellijk gewijzigd, Louis uit zijnen luie zetel gehaald en tot aan het park gewandeld met de drie oudsten (Anna sliep nog altijd) om een glaasje te delen met de buren. En plezant dat het was.

PS: voordat ik commentaar krijg dat ik met de auto naar de bloemenmarkt wou gaan: het was niet uit luiheid, maar om praktische redenen want ik had, naast een hoop bloemen, ook (veel) potgrond nodig en om dat te voet van de Kouter naar huis sleuren terwijl ik op twee kinderen moest letten, zou zo geen goed idee geweest zijn.

Uitgelopen

Gisteren was het de laatste vergadering van de oudervereniging van dit schooljaar. Kan ook niet anders want binnen een goede twee weken is de school gedaan, nietwaar.

Het was wel niet de laatste vergadering van het ‘mandaat’ want het mandaat begint pas te lopen eind september, na de verkiezingen, en er is nog een vergadering begin september.

Maar dus de laatste vergadering voor de grote vakantie. En daarna moet er nog navergaderd worden.

Gisteren was dat zeker nodig want het was een bewogen vergadering geweest. Niet dat we daarna doorgeboomd hebben over de vergadering zelf. Absoluut niet: we hebben over vanalles gekletst behalve de vergadering. Ons hoofd geledigd voor de vakantie.

Maar het was gezellig. Eerst in het Gebed gezeten tot die mensen ons buitenstaken wegens lang na sluitingsuur en wegens dat wij nog iets wouden drinken maar het daar niet meer kregen. Dan naar de buren, de Marimain, waar we eigenlijk nog net op tijd waren om nog iets te mogen drinken.

Na een tijdje daar gezeten te hebben begon ik opeens ’te stuiken’: ik zat te knikkebollen en begon, ondanks al het lawaai en het leuke gezelschap, bijna in slaap te vallen en dat vond ik een goed moment om te besluiten om toch maar eens naar huis te gaan.

Mijn beslissing om huiswaarts te keren was blijkbaar ook een teken voor mijn mede -blijvenplakkers en toen we op ons uurwerk keken verschoten we ons een ongeluk: het was half drie. Niet te verwonderen dus dat ik in slaap aan het vallen was.

Vorige nacht dus met moeite vier uur geslapen en ik kan gerust zeggen dat ik het voel in elke zenuw van mijn lichaam.

’t Zal niet laat worden vanavond. Echt niet.

Alles in het teken van…

Gisteren gaf mijn nichtje Stef een feestje voor haar 25ste verjaardag (de huwbare leeftijd volgens haar zusje S. en ze wou dat ik het haar nog eens duidelijk zou zeggen kwestie dat nichtje Stef nog steeds vrijgezel is 😉 ).

Het was weer goed in orde. De lokatie was fantastisch: het Melkhuisje in het park van Aalst. Mijn tante en nonkel stonden achter de BBQ samen met een koppel vrienden. Er was spek, ribbetjes, kippeboutjes en heel lekker speenvarken. Lekker (pasta)slaatjes, koude groenten en sausjes erbij en het allerbelangrijkste: wreed goed gezelschap.

Ik wou het niet te laat maken omdat ik dacht deze namiddag te moeten gaan tellen en om 23u30 begon ik dus afscheid te nemen van iedereen.

Maar nichtje S. kwam vragen of iedereen een kwartiertje later zou willen naar binnen gaan omdat ze een verassing voorzien had voor haar zus en dus wou ik nog wel eventjes wachten.

Dat kwartiertje is uiteindelijk anderhalf uur geworden en ik ben dus blijven plakken. Niet dat ik daarvoor een inspanning moest leveren hoor 🙂

Twee uur na mijn geplande vertrek ben ik er uiteindelijk toch vanonder gemuisd zodat ik tegen 2u in bed zat. Veel te weinig geslapen dus, maar ja, het was het waard.

Bijzitter

Deze namiddag was ik dus opgeroepen om te gaan bijzitten in een telbureau. Ten laatste om 13u45 moest ik mij aanmelden aan bureau 68B.

De voormiddag was nogal zeer druk (naar dokter met Anna, koeken halen, ontbijten, stemmen, buurtdrink, eten maken) waardoor ik maar net op tijd aan het gebouw toekwam: 13u42 en toen moest ik het lokaal nog vinden.

Ik moet toegeven dat ik al (veel) betere aanduidingen heb gezien en ik was blijkbaar niet de enige die dat vond. Meer dan één persoon liep daar in het gebouw rond te dwalen, niet wetende of we nu naar links, rechts, boven of onder moesten.

Na enigzins verkeerd gelopen te hebben vond ik uiteindelijk toch het bureau en ik was de zesde persoon die aankwam. Toen ik mijn naam zei bleek ik eigenlijk pas derde plaatsvervangende bijzitter en de eerste van de plaatsvervangers die toekwam. De aanwezigen waren de voorzitter, zijn secretaris en al drie van de vier bijzitters. Indien niemand verder nog zou opdagen zou ik dus moeten blijven.

Vlak na mij kwam dan de eerste plaatsvervangende bijzitter toe en daarna de tweede plaatsvervangende. De kans dat ik moest blijven was plots gereduceerd tot nihil.

Wij plaatsvervangers hebben tot de allerlaatste minuut mogen wachten om zeker te zijn of we nu al dan niet moesten blijven en om één minuut voor twee is de laatste bijzitter toch nog komen opdagen. Nét op tijd.

De eerste plaatsvervangende bijzitter was opgelucht dat ze toch niet moest blijven: ze heeft blijkbaar twee tieners in huis die in de de examens zitten. De tweede plaatsvervanger en ikzelf hadden de opluchting al meegemaakt toen we wisten dat de eerste plaatsvervanger er was.

En dus heb ik nu onverwacht de namiddag vrij. Niets gepland en alle keuze van de wereld om nog dingen met de kinderen te doen.

Misschien straks eens naar het park?