Tag: Amuseleute

Gentse Feesten na 4 dagen

Ondertussen zijn ze al vier dagen bezig, die Gentse Feesten en we hebben ons toch al zeer goed gehad. We zijn ook al nat geweest, maar dankzij de investering in dikke plastieken capes vorig jaar kunnen we zeggen ‘nat’ en niet ‘doorweekt’.

Het weer heeft nog niet echt meegezeten dus, maar dat houdt ons niet tegen. We hebben ons verbonden bij Het Project om over dingen te schrijven, en schrijven zullen we dan ook doen. En om te kunnen schrijven, moet ge wel eerst gezien hebben.

Dus gingen we zaterdag naar de openingsstoet en daarna naar de eerste voorstellingen van het Puppetbuskersfestival alwaar we o.a. de meest schattige kabouters tegenkwamen. Waagden we ons zondag opnieuw door de regen om nog een aantal voorstellingen te bekijken die niet afgeschaft waren (wij zijn niet de enige ‘dapperen’, ook de artiesten weten niet van opgeven).

We hadden zelfs nog energie over op zondag en dus gingen we een kijkje nemen op BataBANG, het omstreden nieuwe concept van Cirq (en als ge u afvraagt waarom ‘omstreden’, ga dan eens op hun Facebookpagina kijken). Ik vond er niets omstreden aan en de kinderen ook niet: ze hadden op voorhand aangekondigd wat ze zouden doen, dus als het u niet aanstaat, waarom ga je er dan naartoe? Soms zijn er toch rare mensen.

Trokken we gisteren nog eens onze capes aan om te kijken hoe de mindervalide medemens zo een Gentse feesten beleeft en ook te kijken naar bijzondere dieren te gaan kijken. Vandaag hebben we er dan onze voorlaatste Puppetbuskersdag opzitten, want donderdag begint dan MiramirO.

Al heel schoon dingen gezien en ik ben er van overtuigd dat er nog veel schone dingen zullen volgen. Alleen jammer dat ik ’s avonds geen iota energie meer overheb om nog een toerken te doen: de vermoeidheid van de laatste maanden heeft mij duidelijk ingehaald. Soit, zolang we overdag overeind blijven, blijft het genieten.

Marrakesh, dag 1

Ik ga hier nu niet schrijven dat er elke dag een berichtje komt: internet is hier beperkt tot één ruimte en zelfs daar, beperkt tot een deel van die ruimte. Of ik hier nu elke dag ga zitten speciaal om iets te schrijven, dat denk ik nu niet, maar je weet maar nooit.

We zitten dus in Marrakesh. Vorige week moeten beslissen, zo goed als van vandaag op morgen. Het was nu of nooit en we hadden geluk dat er direct twee mensen/koppels aangeboden hebben om de kinderen op te vangen, of we gingen hier niet zitten. Michel dacht dat ik er eigenlijk niet voor te vinden was, zo een gebrek aan enthousiasme vertoonde ik. Maar binnenin juichte ik. Buitenuit moesten eerst de praktische zaken 100% in orde zijn en meer bepaald: moest ik weten waar de kinderen terecht konden en of het geen probleem zou zijn. Eens dat van de baan was keek ik er alleen naar uit.

Deze ochtend werden we opgehaald door meneer Houbi himself en zijn wederhelft, onze medereisgenoten. Voor mij altijd een pluspunt, zo een taxichauffeur hebben, want ik rij al niet erg graag (ook al heb ik niet veel keuze, vermits den anderen nog altijd geen rijbewijs heeft) en dan zo om 6u ’s ochtends vertrekken … brrr. Dus was ik dolgelukkig dat we een lift kregen van een stel zeer sympathieke mensen (weet ik nu. Deze ochtend nog niet natuurlijk, want ik kende hen niet, maar ondertussen toch wel al een beetje en het valt meer dan goed mee).

De vlucht duurde ellenlang. Opstijgen voorzien om 8u45 maar dat werd algauw na 9u (het vliegtuig moest nog ontijsd(/t?) worden; altijd zeer geruststellend nieuws). Een tussenstop in Agadir, waarbij we niet mochten uitstappen en dan doorreizen naar Marrakesh, waar we iets langer dan voorzien in het luchtruim moesten blijven wegens ‘zeer druk verkeer’ volgens de kapitein (wegens radarproblemen volgens den anderen, altijd de positivo hij). In die tussentijd kwamen we een paar luchtzakken teveel tegen voor mijn maag: mijn middagmaal (enfin, voormiddagmaal) is in een kotszakje beland. Uiteindelijk zijn we dan rond 13.30u (lokale tijd, 14.30u Belgische tijd dus) eindelijk in Marrakesh geland.

[Ik wil er hier voor de verduidelijking wel bijzeggen dat ik al heel mijn leven reisziek ben hé. En dat al die pillekes bij mij niet helpen (heb ze allemaal geprobeerd) en dat ik in heel mijn leven altijd al zeer misselijk geweest ben als ik langere tijd moet reizen (in de auto, bus, boot of vliegtuig; een trein doet me raar genoeg niets), maar nog nooit heb moeten overgeven … tot vandaag dus. Het moet voor alles een eerste keer zijn. Laat het hopelijk ook de laatste keer zijn.]

Eens uit het vliegtuig was het direct goedgemaakt: na de – 10 °C in België was het hier een zalig 18 °C. Ik heb een valies vol zomergerief gepakt en ik heb mijn eerste tenue al kunnen aandoen. Zalig! De mooie temperatuur was wel van korte duur: tegen 17u koelt het heel snel af en nu is het ongeveer 4 °C. Maar de komende dagen wordt 20+ °C voorspeld, dus ik ga daar serieus van genieten, ook al is het ’s avonds en ’s nachts nog met winterkleren te doen.

Nog niet veel gedaan dus vandaag: uitgepakt, het dorp verkend, naar de infoavond geweest, zeer lekker gegeten (ze maken reclame met hun gastronomische hoogstand en ik moet zeggen, het was een buffet om de vingers bij af te likken. Zéér lekker gegeten. Dat is al een puntje van hun reclame waar ze niet in overdrijven) en daarna naar de show gaan kijken.

Die shows, dat is zo iets bizars, vind ik. Ik moet toegeven dat ik dat wel graag zie, maar daar tegelijk sceptisch tegenover sta. Het is soms allemaal zo geforceerd, zo van ‘nu moet iedereen blij zijn en plezier hebben’ terwijl ik meer iets heb van ‘die mensen hebben daar ongelooflijk hard aan gewerkt en nu is het tijd om het te appreciëren’. Dus kan ik het appreciëren en ervan genieten, maar stoort het opzwepend sfeertje van de animatoren errond mij een beetje. Maar dan negeer ik die gewoon en dat helpt ook 🙂

En zo zit de eerste dag erop. Het ‘dansen-met-de-GO’s’ zit erop. De die-hards zijn verhuisd naar de ‘nightclub’ en wij zitten nog even te rapporteren in de bar, bar die vermoed ik zo dadelijk gaat sluiten.

Deze post zal verschijnen in België ‘morgen’, maar hier is het nog maar 23.15u en toch denk ik dat ik niet naar de ‘nightclub’ ga vanavond, maar gewoon rustig naar de kamer en eens goed slapen vannacht. Want dat was toch de belangrijkste reden voor mij om toe te zeggen: een weekje zonder kinderen, zonder studies, zonder werk, zonder stress. Mooi weer en tijd om uit te slapen, te rusten en te genieten. Al moet ik toegeven dat ik de kinderen nu al mis, maar soit, ik ga er toch ook van genieten, hoedanook.

Eén van de manieren om dat te doen is te zorgen dat we ook hier bezig blijven. Er zijn hier wel ongelooflijk veel dingen te zien en te doen, dus gaan we het meeste halen uit deze week en nog eens buiten het dorp hier gaan naar Marrekesh zelf, maar ook naar de omgeving errond. Er staan al een paar excursies op het verlanglijstje en morgen zullen we die vastleggen.

Wordt vervolgd.

We raise a glass … or two

Gisteren waren mijn vriendinnen hier nog voor een gezellige vrouwenavond. Het was lang geleden dat we zo allemaal nog eens samenzaten, want één vriendin werkt in Duitsland sinds oktober waardoor er een pak minder tijd is en ikzelf heb het vorig semester zo ongelooflijk druk gehad met naar de les gaan, werkjes maken, voorbereidingen doen, proeflessen geven en examens studeren, dat ik er ook niet toe kwam om ’s ochtends nog een koffie te gaan drinken en bij te kletsen.

Doodle to the rescue en we vonden een gezamenlijke datum die dan gisteren bleek te zijn. Iedereen hier thuis. Gezellig. Want we hebben die avonden al in een café georganiseerd, maar daar is dan zoveel lawaai dat het niet altijd lukt om bij te babbelen. En dus deden we de vorige bij vriendin I. thuis en was het deze keer bij mij.

Ik had voor hapjes gezorgd (ansjovis, worstjes, kaas, chips en drie zalige quiches – al zeg ik het zelf) en zij voor drank en plots was het 1.30u en vonden we het toch maar wijselijk om er een punt achter te zetten. Maar leuk dat het was. En hoognodig ook.

Vandaag heb ik de quiches verder kunnen gebruiken want we hebben het nieuwe jaar gevierd met de wijk op onze tweejaarlijkse nieuwjaarsaperitief. Volgens de ‘conventies’ rijkelijk te laat, maar who cares. Het was koud maar oh zo gezellig. De quiches gingen als warme broodjes binnen en we hebben ondertussen ook onze nieuwe overburen leren kennen: een leuk jong koppel.

Waar zijn de dagen naartoe

Gisterenavond zijn den anderen en ik dan gaan eten met mijn papa in zowat het stamrestaurant van mijn papa, Wine & Dine. En mens, wat hebben we lekker gegeten. Die gasten kunnen er echt wat van. Papa had als voorgerecht rivierkreeftjes besteld en ze smolten op de tong. Het hoofdgerecht kozen we dan zelf (steak voor Michel, lamsnavarin voor mij, tong meunière voor papa) en ook hier werden de borden afgelekt teruggegeven. Voor dessert hebben we dan alledrie gepast.

We zijn niet blijven plakken, want deze ochtend moesten voor een keer nog eens allebei paraat zijn: Jan had match tegen de U7 van KAA Gent (hijzelf speelt al bij de U8) en Anna moest naar ballet.

In de vorige twee matchen hadden die jongens van KAA Gent al bewezen dat ze waardige tegenstanders zijn voor onze U8 (één match gewonnen met 11-8 en één gelijk gespeeld met 8-8). Het moet ook gezegd zijn dat ons ploegske een zeer goede start gemaakt had in het begin van het seizoen, maar de laatste weken het toch niet altijd kon waarmaken. We vreesden dus een beetje voor de goede afloop, maar ik weet niet wat ons jongens gegeten hadden de laatste dagen, maar voor het eerst sinds weken stonden ze er weer. Er werd mooi samen voetbal gespeeld, prachtige passen gegeven en mooie goals gemaakt en de einduitslag was een verdiende 6-15 voor Mariakerke. En ja, ondanks de uitslag was het een zeer spannende match.

Daarna was het weer over-en-weer-voeren en boodschappen doen en toen was Zelie haar vriendien H. hier en aten we avondeten en stak ik de kleintjes in bed (die dan nog zonder protest braaf naar bed gingen: ze moeten wel moe geweest zijn) en vertrok ik met Zelie en vriendin naar het lichtfestival.

Ik ben zeer blij dat ik eigenlijk al donderdag geweest was, want de massa volk vanavond was bijna niet te doen. Dus zijn we selectief geweest en hebben we maar delen van het parcours afgelopen, maar wel heel mooie delen.

Dat waren dus 6 avonden op rij dat ik niet thuis was. Maandagavond ‘moet’ ik weer weg, maar eerst ga ik morgen toch wel zoveel mogelijk in mijne luie zetel zitten, ik denk dat ik dat wel verdiend heb.

De laatste loodjes

Weer twee dagen niet geschreven, maar daar zijn goede redenen voor.

Maandag vergadering met de schoolraad. Altijd wreed interessant. Altijd leuk om de verschillende opinies te horen over schoolzaken, de meningen te horen van mensen die volledig buiten de school staan, de leerlingen van de school zelf, de leerkrachten, de directie en uiteraard de ouders ook.

Dinsdag nog een schoolgerelateerde vergadering, deze keer met de klasafgevaardigden van de basisschool. Ik mocht de vergadering openen, wegens dat de voorzitter een beetje later zou zijn. Niet zo leuk als ge daar niet echt op voorzien zijt (ben normaal gezien de secretaris), maar het viel wel mee. Toch content toen de voorzitter opdook, daar niet van. Leuke vergadering gehad en een nog leukere navergadering. Gezellig bijgepraat, want met die opleiding was het lang geleden dat ik nog eens op mijn gemak kon kletsen met mijn vriendinnen en kennissen.

En dan vanavond weer weg en het is nu ook definitief: mijn korte vakantie-van-de-opleiding is voorbij. Vanavond was het namelijk de informatievergadering voor onze laatste semester, ook gekend als de semester-waarin-we-onze-stage-moeten-doen. Veel informatie gekregen en ik weet nu ook al wie mijn stagebegeleider gaat zijn (had gehoopt op M. en heb haar ook ‘gekregen’, joepie!). Ik weet nu ook dat het tijd wordt om toch al een paar dingen te beginnen voorbereiden, dus tijd om de studies weer op te nemen.

Het wordt nog eens een zeer druk semester, maar ik heb de indruk dat het toch beter gaat meevallen dan vorig semester. Ik voel mij toch al geruster en ik vermoed dat mijn stagebegeleider daar toch ook wat mee te maken heeft: ’t is een heel toffe, zeer correcte madam, iemand waar ik mij zeer op mijn gemak bij voel, dus alle commentaar die zij gaat hebben, weet ik dat ik dat niet verkeerd ga opnemen. De vakmentor op mijn stageschool is ook al een toffe madam waarmee het lijkt te zullen klikken, dus mijn uitgangspunt is al een pak minder zenuwachtig.

De laatste rechte lijn is ingeslagen. Op naar het einde.

Avondje uit

Zaterdag is een over-en-weer dag. Een dag waarop ik over het algemeen weinig achter de computer zit en dus op tinternet. Vanaf 9u ’s ochtends tot 17u ’s avonds is het rijden van hier naar daar om de kinderen van en naar hun hobby’s te brengen.

Maar kijk, zo tussen 14.30u en 15.45u heb ik over het algemeen toch een beetje rust: drie kinderen op de scouts en de vierde op de academie. En zo zat ik toch eventjes op tinternet en zag ik plots deze boodschap verschijnen op Facebook:

Iemand die nog mee wil naar Theo maasen vanavond in Antwerpen?

Ik wou gewoon al mee om gezelschap te houden aan degene die het vroeg, maar voor de zekerheid googlede ik de man toch nog eerst om te weten wie Theo Maassen wel mocht zijn. Ik had een vermoeden dat het met comedy te maken had en dat bleek nog zo te zijn ook.

Geïnformeerd hoe het praktisch ineen zou zitten (vertrekstijd en zo), kwestie om te zien of het wel haalbaar zou zijn en juich oh juich, we zouden maar om 18.45u vertrekken, dus tijd genoeg om alle kinderen af te halen, eten te maken en op tijd klaar te zijn om te vertrekken. I was in.

En wat een goede beslissing was het om te antwoorden. Het was een heel fijne en zeer leuke avond daar in Antwerpen. Een comedian die in het eerste deel hilarisch praatte over het feit dat hij eigenlijk toch niets te vertellen heeft, dan maar doodleuk een pauze nam (‘Het is dan nu pauze’ en toen een aantal mensen bewogen riep ‘Voor mij! Wat heeft u gedaan om pauze nodig te hebben’) om in het laatste deel het vooral te hebben over dingen die verkeerd-om zijn. Wreed hard gelachen (al verstond ik zijn verwijzingen naar de Nederlandse voorbeelden niet altijd, soit).

Het gezelschap was nog fijner en we eindigden de avond in een heel leuk café om nog een beetje verder te praten en uiteindelijk nog op een redelijk deftig uur thuis ook.

Soms zijn het van die onverwachte dingen waar je enorm veel genot van kunt hebben. Een leuke bonus (voor mij dan toch): aangezien ik eens niet zou moeten rijden, kon ik op het gemak een glaasje drinken.

Ruileneten

Daarnet een wreed wijze mail in de bus:

Dag iedereen,

We doen mee aan een collectief, constructief en LEKKER experiment!

Je wordt uitgenodigd om deel te nemen aan dit receptenruil concept. We hebben uit onze vrienden, net hen eruit gepikt die dit ook leuk kunnen maken.

Het concept werkt als volgt: zend een recept naar de persoon op nummer 1 (ook al ken je die persoon niet). Het recept moet iets snels en gemakkelijks zijn, zonder vreemde ingrediënten. Eigenlijk iets dat je uit je hoofd kent en nu ter plekke kan neerschrijven. Pieker er niet teveel over, het is een recept dat je zou maken als je niet veel tijd hebt.

Nadat je het recept naar de persoon op nummer 1 hebt gestuurd, kopieer je deze tekst in een nieuwe email, zet je mijn naam op nummer 1 en jouw naam op nummer 2. Alleen mijn naam en jouw naam moeten zichtbaar zijn als je de email verstuurt. Zend de email naar 20 vrienden in BCC (blind copy). Laat iets weten als je dit niet binnende 5 dagen doen kan. Zo blijft het eerlijk en leuk voor iedereen. Je zou in het totaal 36 recepten moeten ontvangen. Het is fijn om te zien vanwaar ze komen! Slechts zelden
valt er iemand af, aangezien we allemaal nieuwe ideeën nodig hebben. Je zal heel snel feedback krijgen aangezien er maar 2 namen op de lijst zijn en je het slechts 1 keer moet doorsturen.

Awel, ik heb direct een recept teruggestuurd. Wat dacht je. Nieuwe recepten krijgen, zomaar van mensen die ik niet ken, ge ziet dat van hier dat ik daaraan meedoe.

Maar waarom ik dat nu hier zet: ik heb nu wel een hoop vrienden, maar ik vrees dat er veel gemeenschappelijke bijzitten met mensen die daaraan al meedoen. Dus dacht ik zo: misschien dat iemand van jullie geïnteresseerd is om ook mee te doen? Indien ja, geef maar een seintje in de commentaren.

Wel rap doen hé, want ik heb maar 5 dagen 🙂

Traditie doorbroken

De laatste jaren zijn wij telkens naar de nieuwjaarsreceptie van de stad geweest. Ongelooflijk gezellig. Altijd mensen tegenkomen dat je in tijden niet meer gezien hebt of net nog gezien hebt.

Het was op het nieuws vanavond: de sfeer is er niet te kloppen. De mensen komen en masse, spreken af met vrienden en kennissen en alhoewel de stad voor drank zorgt, hebben de meesten hun eigen aperitief en bijhorende hapjes mee. De kinderen vinden dat de max, want dan passeren ze overal en mogen overal wel iets proeven.

Dit jaar zijn we er niet geraakt. Shame on us. De reden is Jan en zijn hobby, voetbal, en als je dan moet kiezen tussen een bende gezelligheid of je zoon, dan is er eigenlijk geen keuze te maken.

Vijf jaar traditie (of was het al meer) doorbroken. Maar wie weet kunnen wij ze volgend jaar weer oppikken … tenminste als Jan niet weer een match moet spelen.

Van de boog

Gisteren toch overdag nog wat flink doorgewerkt, want gisterenavond kregen we bezoek. Een combinatie van werk (of toch voor de toekomstige verbouwingswerken hier) en plezier, en dat is nog goed gelukt ook: er was een mooie afwisseling en er zijn knopen doorgehakt zodat we eindelijk vooruit kunnen.

Het was heel gezellig en het heeft deugd gedaan om eens met iets anders bezig te zijn en vooral, andere mensen te zien. Maar de vermoeidheid had mij ingehaald: ben ik toch niet in slaap gevallen zeker? Shame on me. Het was ‘gelukkig’ net op het moment dat het bezoek van plan was te vertrekken, maar toch.

Soit. Ik ben daarna maar onmiddellijk in bed gekropen en heb voor een keer een zeer goed nacht gehad: zeer vast geslapen en nog een klein beetje uitgeslapen ook deze ochtend. Ik voel me weer relatief kiplekker (ware het niet dat die sinussen nog niet 100% zijn, maar ook die zijn al een pak beter).

Vandaag en morgen zetten we psychologie even op kant (nog 30 blz. te gaan, dus dat zal wel lukken) om EHBO onder de knie te krijgen. Allez vooruit.

Traag

Soms moet je een vitesse lager schakelen. We zijn het tegenwoordig zo gewoon dat alles snel gaat en flitst en vooruitgaat, dat, als het dan wat trager gaat, het lijkt alsof het saai is. Maar dat is niet zo.

Ik heb ondertussen geleerd dat, als het plots wat trager gaat, ik mijzelf een tik geef en zeg dat ik maar wat gas moet terugnemen en genieten van de traagheid.

En dat deed ik ook. Eerst vrijdagavond, toen vriendin M. mij meevroeg naar de première van Gij die mij niet ziet in de KVS (mét receptie achteraf). Twee acteurs die ik ongelooflijk graag zie spelen: ze moest het mij geen twee keer vragen.

En ja, het begon traag. En ja, je wist niet goed wat te verwachten. Maar eens je in het verhaal zat, gaf het niet dat het iets trager was en was het gewoon genieten. Het was een bizar stuk enerzijds, met acteurs die af en toe uit hun rol vielen (wat dan weer een rol op zich was) en anderzijds heel herkenbare en hilarische situaties.

Ik heb zeer veel gelachen, alhoewel ik er nog steeds niet zeker van ben of dat nu wel de bedoeling was. Ik heb vooral genoten: van de acteerprestaties, van de dialogen, van de situaties, van het hele stuk. Als je het mij vraagt, echt een aanrader.

Vanavond heb ik dan maar nog eens een vitesse lager geschakeld toen ik naar Atamé keek op Canvas. Ik ben een ongelooflijke fan van Almodovar en die film is ondertussen ‘oud’: van 1990 begod. Ik besef plots dat ik dus amper 20 jaar was toen ik hem voor het eerst zag.

Ook een trage(re) film, maar zo typisch Almodovar. Het was fantastisch om hem terug te zien en ik ben blij om ontdekt te hebben dat de vroegere films van Almodovar nog niets van hun kracht verloren hebben. Meer van datte.