Wat kan Anna ondertussen zoal? Af en toe schrijf ik wel eens iets van haar nieuwe kunstjes, maar nu eens een klein overzichtje.
Vorige week is Anna zestien maanden geworden en volgens ‘de boekskes’ zit ze op schema. Ons kleine meid is een echte hartendief. Ze kan je zo aankijken met haar blauwe ogen zodat je helemaal smelt … en dat weet ze zeer goed. Ze is erg pienter, maar welk kind van (bijna) anderhalf is dat niet.
Ik bedoel hiermee dat ik altijd zo versteld sta van die kleine ukjes. Amper een armlengte groot en ze weten zeer goed wat ze willen en hoe het te verkrijgen. En dan volgt het moeilijke deel: neen zeggen, want hoe kan zo’n klein ding nu iets opzettelijks verkeerd doen 🙂
De laatste weken begint ze meer en meer te zeggen, of beter: woordjes te herhalen. Nieuwe klanken komen vlotter en vlotter uit haar mond maar echt veel verstaan zal de buitenstaander nog niet doen. Bepaalde woorden zegt ze (bijna) perfect: chat, shoe, been, teen, konijn, mama, papa, … en ik mis er wel nog een paar, andere zegt ze herkaanbaar genoeg: Owie (Louis en Zelie), katshé - thys – Kathys (voor Hécate en/of Nephthys),
Haar lichaamsdelen kent ze al bijna allemaal: kin, mond, neus, been, teen, voet, hand, … Niet dat ze ze allemaal al bij naam noemt, maar als je vraagt waar ze zijn dan toont ze ze mooi aan. Aanduiden bij een ander, dat lukt niet zo helemaal. Bij mij kan ze mijn neus al aanduiden maar toen papa haar vanavond vroeg om zijn neus aan te duiden greep ze naar haar eigen neus.
Lopen, dat doet ze … of toch niet. Het hangt er van af wat je onder lopen verstaat. Ze kan hele afstanden aan de hand lopen maar laat voorlopig nog altijd niet los. Ze kan het. Alleen staan en lopen. Maar ze doet het niet. Wil niet. Alhoewel ik de laatste dagen ook hier een beetje verandering zie. Af en toe stelt ze zichzelf recht en doet een pasje of drie, soms vier, en dan zet ze zich weer neer. In vergelijking met de andere drie is ze dus de traagste: al twee en een halve maand trager dan Zelie en Louis en anderhalve maand trager dan Jan. Maar ik maak mij geen zorgen: ik heb het zware vermoeden dat ze weet dat, eens ze zelfstandig loopt, we haar minder gaan pakken. Dom, dat is ze alleszins niet 🙂
Maar ze loopt misschien nog niet zelfstandig, klimmen doet ze als de besten en helemaal zonder hulp: op trappen en stoelen, in zetels. Op en af, op en af. Ze kijkt altijd doodcontent als ze op ‘een grote’ stoel of zetel zit. Glunderen doet ze dan.
Ze hangt soms (te) veel aan mij en ik geef toe, het is moeilijk haar niet op te pakken. Ze is ook mijn laatste en ik wil zoveel mogelijk van haar genieten. Maar ik zet haar ook genoeg neer dat ze haar plan moet trekken en in eerste instantie zet ze dan haar keel ongelooflijk luid open. Als je niet beter zou weten is het alsof ze net zwaar mishandeld werd. Eens ze merkt dat je er toch niet op reageert is het even prompt gedaan als het begonnen is en begint ze mooi te spelen alsof er nooit iets gebeurd is.
Haar broers en zus heeft ze volledig rond haar kleine vingertje gewonden. Stuk voor stuk zijn ze dol op haar. Zelie doet niet liever dan met haar rondzeulen en soms vechten ze bijna om met haar te kunnen spelen. Zeer leuk om zien. Uiteraard is het niet altijd zo. Meestal doen ze het pas als het hen uitkomt natuurlijk, maar toch spelen ze er heel veel mee.
Voor de rest is ze zeer vreemd bij mensen die ze niet kent, behalve als ze bij mij of bij Michel op de arm zit. Alhoewel, dan nog steekt ze haar hoofd weg als ze kan. En ergens is het onvoorspelbaar hoe lang het duurt. Overlaatst bij mijn zus, haar tante, heeft ze bijna het hele bezoek aan mijn benen gehangen. De dag erop, bij vrienden, was ze na een half uur al bijna het hele huis aan het verkennen. De aanwezigheid van een kat kan daar fel toe bijgedragen hebben want van onze poezen, daar kan ze niet genoeg van krijgen.
Anna doet niet liever dan de poezen op haar schoot te hebben of de poes te aaien en er in de buurt van zijn. Ze is zot van die beesten. Hecate laat ze eigenlijk met rust maar Nephthys daarentegen. Ik vraag mij af of ze doorheeft dat Nephthys eigenlijk maar een klein katje is net zoals zij een kind is. Gelijk kinderen kinderen aantrekken, misschien is het ook zo met dieren?
Anna slaapt goed: ’s nachts toch zo’n twaalf uur en dan doet ze een flinke middagdut van een drietal uur. Ik weet echt niet of ze nu al die uren slaapt, daar niet van. ’s Middags ga ik altijd eens kijken na drie uur en dan blijkt ze altijd wakker te zijn. Hoe lang al? Niemand weet het want Anna geeft geen kik als ze wakker komt: ze brabbelt niet tegen zichzelf of begint niet te huilen of maakt ergens een of ander lawaai. Voor hetzelfde geld slaapt ze maar één uur en ligt ze dan nog twee uur stilletjes en braaf in haar bedje. Maar dat denk ik niet. Ik weet zeker dat ze minimum twee en een half uur slaapt en dat ze na drie uur zeker wakker is, dus ga ik haar halen na drie uur. Alles ertussen is extra rust en blijkbaar stoort het haar niet.
Ondertussen kan ze ook volledig zelfstandig eten en drinken … maar het is toch beter om het haar niet volledig alleen te laten doen. Het scheppen lukt beter en beter en drinken van een beker is absoluut geen probleem. Maar als je er niet op toekijkt dan vliegt het eten voor je het weet op de grond en gooit ze de inhoud van haar beker over haar schouder. Aangezien ze dat nooit doet als je erbij bent vermoed ik dat het een tactiek is om aandacht te krijgen. Ze is nog klein genoeg om ermee weg te komen. En als ik het niet doe, dan mag ik de keuken kuisen, dus de keuze is gauw gemaakt.
Nee. We hebben niets te klagen van ons meisje. Ze is lief, braaf en ze luistert (toch meestal). Het is een wolk van een kind en ik geniet met volle teugen van mijn laatste baby.
