Vrijdagmiddag, toen ik Anna afhaalde bij de onthaalmoeder, had ze een rood kaakje. Meestal een teken van tandjes, dus heb ik maar eens in haar mondje gepierd.
En ja hoor: er kwam geen tandje door, er zat er al een door. Volledig en al, nooit iets van gemerkt deze keer. Geen koorts, niets lastig geweest. Alleen donderdag had ze blijkbaar niet veel eetlust maar vrijdag was dat al volledig voorbij.
Tand nummer 5, snijtand rechtsboven, is een feit. Nog maar 15 te gaan.
’t Is al een tijdje geleden dat ik iets over Anna schreef *kuch kuch* en ze groeit zo snel op, dat ik nog zou vergeten te vertellen wat ze allemaal bijleert.
Momenteel is ze goed aan het leren haar voetjes te coördineren: rechttrekken aan iets en dan opzij proberen gaan. Ge ziet haar dan zo geconcentreerd kijken en één voetje zweeft dan zo eventjes in de lucht vooraleer een centimeter opzij te gaan. En zo komt ze heel langzaam maar zeker waar ze wil zijn.
Haar eerste stapjes zijn dus een feit, zij het met steun.
Een ander iets waar ze zich nu mee bezighoud is dingen in haar handjes nemen en op eigen wil loslaten. Niet zo gemakkelijk.
Hét uitgesproken spelletje daarvoor is ‘dank u, asjeblieft’ waarbij een voorwerp dus gegeven wordt aan Anna (asjeblieft) en dat zij dan teruggeeft (dank u). Telkens het loslaten op vraag lukt verspreid er zich een grote glimlach om haar lipjes.
Ge kunt er haar toch eventjes mee zoet houden.
Eén minder leuke kant aan haar groter worden: ze wordt zeer éénhandig. Ze kent haar mensen en daar moet het maar bij gelaten worden. Van iedereen waarmee ze niet zeer regelmatig in contact komt moet ze nu niet meer weten. Probeer haar zelfs maar geen eten te geven: ze valt nog liever dood van de honger dan een hap te aanvaarden.
Ze hangt vooral aan mij, letterlijk dan, en nog meer als er dus (voor haar relatief) onbekenden aanwezig zijn.
Het doet mij een beetje denken aan Louis aan die leeftijd. Hij liet mij ook (letterlijk) niet los. Telkens ik hem op de grond zette klampte hij zich vast aan mijn been. Hij ging nooit meer dan een halve meter bij mij uit de buurt en telkens er maar iets beweegde klampte hij zich weer vast.
Bij Louis heeft dat geduurd tot hij goed anderhalfjaar oud was. Toen is het zo goed als plots gestopt.
Anna is zo erg (nog) niet, maar het kan tellen. Dus als ik Louis als voorbeeld mag nemen, dan zal dat nog zo’n goed half jaar duren. Pfff.
Het sluipen is nu definitief voorbij voor Anna: kruipen is nu hét van hét.
Als het in het begin nog wat traag ging en voorzichtig, gaat ze er nu vandoor als een haas, een echte stoomwals. Maar ze doet het met elegantie.
Telkens ze een knietje verschuift/verzet, doet ze dat met haar voetje elegant in de lucht gestrekt. Als het andere knietje moet verzet worden gaat dat voetje dan in de lucht en gaat het eerste voetje zachtjes op de grond.
Zooooo schattig en grappig dat dat is, ge kunt het u niet inbeelden.
Eh voila!
Gisteren ging het blijkbaar al veel beter met Anna: geen koorts, vrolijk en goed slapen. Zeer goed slapen zelfs, dus blijkbaar een inhaalmaneouver van de laatste dagen.
’s Avonds, toen ik haar pyjama aandeed, even gevoeld aan haar tandvlees boven en ja hoor: tand 4 zit erdoor. Misterie opgelost. Het is haar tweede snijtand boven, de middenste links.
Ook deze ochtend sliep ze lang en werd ze zeer vrolijk wakker én: ze eet weer zeer goed. Joepie, ze is weer helemaal de oude.
Dat Anna niet in haren haak is, wist ik al. De laatste nachten slaapt ze zeer onrustig en komt ze vaak, zij het heel kort, wakker. Eergisteren was ze al lastig en wou (zeer moeilijk tot) niet slapen.
Gisteren was het blijkbaar niet veel beter. ’s Voormiddags zou ze nog geslapen hebben maar in de namiddag kregen ze haar er met geen stokken in. En maar lastig zijn en maar wenen.
Enfin, ik zou het niet echt weten want ik was aan het werk: papa en mamie hebben me dit verteld. Niet dat ik ze niet zou geloven. Zoals ik al zei: eergisteren was ze al lastig en wou ze (zeer moeilijk tot) niet slapen.
Toen ik gisteren dan thuiskwam zat ze bij papa op de schoot en verspreidde er zich een reuzegrote glimlach rond haar lippen toen ze me zag. Maar eens ik haar opgepakt had kon ik haar met geen stokken meer van mij af krijgen: telkens ik maar een poging deed om haar neer te zetten begon ze hartverscheurend te wenen.
Ze hoest wel, maar niet overdreven, en heeft geen koorts. Ze is (soms) wel vrolijk en actief. Echt ziek is ze dus niet. Wat wel, dat is de vraag. Ik opperde dat ze misschien gewoon haar mama had gemist …
Maar misschien dat het vandaag (iets) beter gaat want vannacht heeft ze voor het eerst in dágen rustig doorgeslapen zonder wakker te worden (en mij dus wakker te maken). Ik hoop dus dat dit een teken is op beterschap.
Ik zal het vanavond wel horen zeker … of vanmiddag al per e-mail 🙂
Heb ik al verteld dat Anna ook ziek is?
Nee, dus. Bij deze dan: na Louis en Zelie is Anna ook geveld. Niet na Michel want hij is pas een dag later ziek geworden. Anna was dus nummer drie, Michel nummer vier.
Niet dat het me verwonderde: ze hoestte al een tweetal dagen, maar leuk is anders. Qua timing was het anders wel perfect: vrijdag was ik thuis en de krokusvakantie begon, dus ze is toch thuis tot volgende week.
Maar ’t is een rare zieke. Donderdagavond, toen ik haar afhaalde bij de onthaalmoeder, zei zij me dat Anna in de namiddag was wakker geworden met 38,9 °C. Ze had haar een suppo gegeven en toen ik haar kwam ophalen was ze dus koortsvrij.
’s Avonds getwijfeld of ik haar nog een suppo zou geven voor het slapengaan, maar ze was vrolijk en had geen koorts dus toch maar niet gedaan.
De hele nacht en de volgende dag: niets meer … tot opnieuw na haar middagdutje: 38,7 °C. De dokter was toevallig in huis en ik heb voor de zekerheid maar eens laten kijken (met het weekend voor de deur). Behalve vaststellen dat ze een verkoudheid had kon hij ook niet meer doen. Dus weer een suppo gegeven.
Het scenario van de vorige dag herhaalde zich en gisteren was het van hetzelfde: de ene suppo maakte dat de koorts wegging en niet meer terugkwam.
Vandaag is ze al de hele dag koortsvrij maar redelijk lastig. Ze heeft weinig geslapen en lijkt pijn te hebben zodat ik me afvraag of het weer niet eerder haar tandjes zijn dan koorts van ziek te zijn.
Afwachten dus of tand nummer vier eraan komt.
Anna heeft vandaag haar handjes ontdekt. Meer precies: ze heeft ontdekt dat je beide handjes tegen elkaar kan slaan.
Leutig!
Dus nu, als we ‘bravo’ klappen, doet ze met veel enthousiasme mee. En lachen dat ze erbij doet!
We kunnen nu officieel zeggen dat Anna kruipt.
Gisteren zat ze in de living en ze hoorde mij in de keuken (ze zag mij niet) en dus is ze naar mij toe gekropen, mooi op handjes en knietjes, niets op de buik geslopen.
Ze zal nog wel sluipen hoor, maar nu weet ze toch al hoe het moet en voor we het weten zullen we vergeten zijn dat ze niet kroop.
Eve vroeg “waren al uw gasten zo pijnlijk tijdens het tandjes krijgen?”.
Voor zover ik mij herinner: alleen Zelie. Bij de jongens heb ik er niet overdreven veel van gemerkt. De eerste tandjes hebben we geweten, maar ze hebben beiden nooit zo hard en veel geweend. Vooral van Jan zijn laatste tanden heb ik niets gemerkt: vier maaltanden die er plots stonden, zonder enige waarschuwing.
Maar bij Zelie herinner ik mij ook nog de huilbuien, de rode openliggende billetjes, het gehuil, de koorts, … Ik heb sindsdien wel gelezen dat tandjes krijgen en rode billetjes/koorts geen oorzakelijk verband zouden hebben, maar maak mij wat anders wijs.
Bij Anna nu ook. Sinds tand drie er probeert door te komen (en ik zeg wel: probeert. Het was hetzelfde met die eerste twee: een klein puntje maar de rest volgt niet echt) heeft ze ‘koortsaanvallen’: ik weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken. Vermoedelijk, telkens het tandje duwt, krijgt Anna hoge koorts (vrijdag tot zelfs 39,5 °C), maar een half uurtje later is daar helemaal niets meer van te merken. Ze is verder ook niet ziek, dus ik zie niet in van wat het anders kan zijn. Uiteraard kan er iets ‘sluimeren’, maar ik betwijfel het.
Haar billetjes zien ook ongelooflijk rood en hebben de neiging om veel rapper te evolueren naar ‘open’ wonden. Tot nu toe er telkens tijdig bij geweest en de dikke lagen cold cream doen hun preventiewerk, maar als haar tandjes niet duwen heeft ze helemaal geen last van rode billetjes.
De laatste nachten waren ook wel in orde. Vrijdagnacht heeft ze 3 volle uren liggen krijsen. Eerst dacht ik dus ’tandje’ maar dat heb ik moeten herzien. Uiteindelijk bleek het een aantal liter lucht te zijn in haar darmen. Uiteindelijk is ze om half drie (’s ochtends) in slaap gevallen … tot ze om 5u45 wakker werd gemaakt door een pijnscheut van haar tandje.
Relatief uitgeput heb ik zaterdagnamiddag dan maar een dutje gedaan toen Anna en Jan sliepen, maar Anna is toen twee keer half wakker geworden, half wenend (weer tandje dat duwde zeker) zodat dat ook maar half heeft gewerkt.
Zaterdagnacht was niet veel beter: doodstil tot ongeveer middernacht en toen heeft ze het volgende anderhalf uur, telkens zo om de 5 Ã 10 minuten, een aanvang gemaakt om te beginnen wenen om dan uiteindelijk toch verder te slapen. Telkens ik dus wou opstaan om haar op te pakken en te troosten viel ze stil. Tot ze dus om 1u30 eindelijk echt wakker werd van de pijn en het op krijsen zette. Suppo gegeven en de rest van de nacht heeft ze dan rustig doorgeslapen.
Zondagnacht dacht ik eindelijk dat het ergste voorbij was. De hele avond stil geweest en toen ik ging slapen nog steeds niet. Mijn hoop werd in de grond geslagen toen ze om 5u wakker werd.
De wallen blijven dus aangroeien.
De wallen onder mijn ogen zullen weer aanzienlijke proporties aannemen de komende dagen: Anna haar derde tandje (snijtand linksonder) komt erdoor.
Het resultaat sinds gisteren: ik ben haar uitzonderlijk ’s middags gaan ophalen en de hele dag, tot ze ging slapen, wou ze mij (letterlijk) niet loslaten. Nu, ze heeft mij wel moeten loslaten (eten, verversen, omkleden, …), maar telkens ik haar ergens neerzette was het drama tot en met.
Dat het een tandje was, was initieel nog niet echt duidelijk: ik dacht gewoon dat ze niet goed genoeg geslapen had en dus moe was. Tot ik haar ’s avonds in bed ging steken en zag dat ze een bloedrode wang had: toen begon het te dagen.
Gehoopt dat het toch niet dat was want in de verhuis had ik mijn ‘kinderapotheek’ niet meegebracht. Dus geen pijnstillers of -verzachters, geen koortswerende middelen (ze voelde een beetje warm), … niets.
Bedje binnen en geen enkel probleem: onmiddellijk in slaap gevallen. Toch doodmoe, dacht ik opgelucht, en ging met een gerust hart zwemmen met Louis (die het uitstekend doet trouwens).
Toen ik terugkwam zat Anna zielig te wezen op papa’s schoot. Blijkbaar had ze nog een half uurtje geslapen en was ze huilend wakker geworden. Direct toen ze mij zag begon ze weer te neuten. Ik heb haar dan maar overgepakt, er even mee rondgelopen en nadat ik Louis en Zelie in bed had gestoken Anna er ook weer ingelegd. Opnieuw zonder probleem: ze viel als een blok in slaap.
Tot 00u30: krijsend is ze wakker geworden, voelde gloeiend heet aan (maar dat kon ook van te warm toegedekt geweest zijn) en ze had duidelijk pijn.
Grandpère is zo lief geweest om in de auto te springen en de ‘kinderapotheek’ thuis te gaan halen. Tegen dat hij terugkwam was Anna haar temperatuur al weer normaal (dus effectief te warm toegedekt geweest) maar haar pijn was er duidelijk nog altijd. Suppo gegeven, opnieuw in bed en opnieuw direct ingeslapen.
De hele verdere nacht is ze zeer onrustig gebleven: nog drie keer heb ik er haar moeten uitpakken om haar te troosten, maar ik kon ze na een paar minuutjes ook onmiddellijk weer neerleggen en ze viel direct weer in slaap. Tussen die drie keer is ze nog een paar keer half wakker geworden en kon ik haar met een zacht “sssst, mama is hier” weer laten inslapen.
Vandaag heb ik dus een paar mooie wallen onder mijn ogen en tot het tandje er volledig doorzit vrees ik voor nog zo’n paar nachten.
Hoeveel tanden komen er nu ook weer in zo’n kindermondje 🙁