Tag: Anna

Momenten

Momentopnames kunnen soms de beste zijn. Korte momenten, maar ook langere.

Vanavond met bijna het hele gezin (Louis bleef aan de computer) voor de televisie. De opname van The Voice. Zeer grappig om horen hoe de kinders reageren en hoeveel van onze eigen manier van reageren ze overgenomen hebben, zeker als zo’n commentaren komen uit de mond van een 6-jarige.

Tja, het is weekend. Dan mogen Jan en Anna toch wel eens een beetje langer opblijven. Zeker als ze daarna niet alleen zonder morren gaan slapen, maar zelfs niet moeten gezegd worden om te gaan slapen omdat ze zelf zo rap mogelijk in bed willen.

Dubbel aftellen

Toen ik deze ochtend opstond kon het aftellen beginnen.

Nog een kleine vier uur werken en deel 1 van mijn verlof kon beginnen. Deel 1, want ik neem nu een kleine twee (Gentse Feesten) weken, ga dan nog eens drie daagjes werken en dan ben ik nog eens drie weken thuis.

Nog een goeie negen uur en we konden Anna afhalen aan het station. Zij heeft er haar allereerste kamp opzitten. Direct zes dagen weg en zij kon op voorhand niet wachten tot het zou beginnen. Ik kon deze ochtend niet wachten tot het gedaan ging zijn.

We kregen de meest schattige brief (“liefste mama en papa, ik mis jullie omdat ik van jullie hou”) en ik hoopte toch zo erg dat dit niet zou betekenen dat ze heimwee gehad zou hebben. Maar niets was minder waar, gelukkig. Ze heeft niet een keer geweend. Ze heeft zich rot geamuseerd en ze vond het wel leuk om terug te zijn, maar nu ging ze de leiding missen.

Nog vijf agen en dan komt Zelie ook weer terug.

Alles went

Gisteren en vandaag opnieuw afscheid moeten nemen: de twee meisjes zijn nu ook op kamp vertrokken.

Anna vertrok gisterenmiddag en omdat alles bomvol geparkeerd stond rond het station was het een afscheid dat niet korter kon: geparkeerd op de taxiplaatsen, Anna uit de auto gelaten en even meegelopen naar de groep (terwijl we door minstens 3 taxichauffeurs erop gewezen werden dat dat een parkeerplaats voor taxi’s was … terwijl we strikt genomen niet eens op een parkeerplaats stonden en er zeker, minstens, vier vrije plaatsen waren, maar soit), heel rap een dikke knuffel gegeven en we waren dan weer weg.

Deze ochtend was het dan aan Zelie om te vertrekken. Haar vertrek is hectisch gebleven tot het laatste moment. Gisterenavond vond ze haar uniform niet, dus moesten we deze ochtend nog alles ondersteboven halen. Het uur stond verkeerd genoteerd in de agenda zodat we ons nog serieus hebben moeten opjagen om op tijd te zijn. Het ontbijt werd vergeten en dus mocht ik nog rap koeken brengen op het perron. Geen dingen die we niet gewoon zijn, dus 🙂

En nu is het alleen Louis nog die overblijft. De stilsten van de troep. Maar ook een schatje, dus hij zal mij wel genoeg vertroetelen met aandacht (en omgekeerd) tot het hier weer wat drukker wordt.

En zo lang zal dat niet meer duren: overmorgen ga ik Jan halen en dinsdag komt Anna ook al terug. Dan is het nog wachten tot de zondag nadien en dan is ons gezinnetje weer compleet.

Als ze zich maar amuseren, dat is het belangrijkste.

Krop

Vorige nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Woelen, zenuwen gierden door mijn lijf. En dat allemaal omwille van kampen.

Want deze ochtend moest ik om 9u al de bagage van Anna afleveren: zij vertrekt woensdag voor de eerste maal op kamp met de scouts.

Om 10.30u ten laatste moest ik Jan dan afleveren bij zijn vriendje thuis: hij is vertrokken op voetbalkamp in de verre Ardennen. Vandaag reed hij mee met zijn vriendje en volgende zaterdag ga ik hem terug ophalen, samen met de mama van het vriendje.

Ik was er zowaar van de slag van. Zeer emotioneel. Ik stond op het randje van wenen en ik verbaasde er mijzelf mee. Want het is nu niet alsof de kinderen niet al een paar jaar op kampen her en der vertrekken.

En kijk. Ondertussen weet ik dat hij goed toegekomen is, maar ik heb zo’n zin om hem te bellen om te vragen hoe hij het stelt.

Anna vertrekt dan woensdag en donderdag is het aan Zelie en gelijk ik mij nu voel, kijk ik er niet naar uit.

Dat het maar rap Gentse Feesten is, want dan zijn ze allemaal terug thuis.

Flinke meid

We waren deze namiddag bij de buren om taart te eten, behalve dat die ‘namiddag’ eigenlijk al ‘avond’ was (18.00u). Als het dan ongelooflijk gezellig is en iedereen amuseert zich, dan wordt het rap al een tijdje later en zo bleek plots dat de kinderen naar de finale van The Voice aan het kijken waren, een finale die wij ook wel wilden zien.

Het ging dus richting huiswaarts met de vier gasten in kielzog en aangezien dat ze allevier al beginnen kijken waren, mochten Jan en Anna ook blijven kijken.

FF naar 22.00u vanavond. Anna lag al een tijdje bij mij in de zetel toen ze vroeg of het nog lang zou duren. ‘Toch wel nog even’, antwoorde ik, ‘maar je moet niet blijven kijken hoor’. Anna dacht een paar minuten na en zei toen dat ze naar haar bed ging.

Flink kind, om toe te geven dat ze te moe was om nog verder te kijken (en kijk, direct nog iets om trots over te zijn).

Eindelijk

Anna neem ik nog steeds mee achteraan op de fiets, want zelf fietst ze nog altijd niet. Ze kan het niet omdat ze het niet wilwou proberen.

Ja, die ‘wil’ is ‘wou’ geworden sinds een paar dagen. Zondag waren Jan zijn vriendjes hier voor zijn verjaardagsfeestje en toen kreeg madam het eindelijk in haren kop: ze nam haar fietske (zonder trainingswielkes) en kwam aan mij vragen of ik met haar wou fietsen. Ik was net met iets bezig en zei dat ik dat binnen een paar minuutjes zou doen, maar Zelie nam over. ‘Kom Anna’ zei ze en ze toonde aan Anna wat ze moest doen om te leren fietsen.

En ja hoor. Nog geen 15 minuten later fietste madam helemaal alleen door de straat. Bijna twee jaar nadat ze de tweede kleuterklas verliet (toen ze nét had leren fietsen maar eens thuis niet meer wou proberen) heeft ze haar vertrouwen in de fiets teruggevonden en is ze er eindelijk mee weg.

Vandaag was het nog eens oefenen geblazen: straat op, straat af, rond boompje één naar boompje twee om dan daarrond te draaien en opnieuw. En toen zei ze “Mama, als ik roep, moet je kijken hé” en dus zei ik dat ik dat ging doen en keek ik toen ze riep … en reed ze pardoes tegen een muur (omdat ze haar bocht te breed genomen had).

De tranen waren niet tegen te houden, maar ze was dapper, klom terug op haar stalen ros en deed nog een paar toertjes, deze keer zonder te botsen.

Nog een paar dagen oefenen en dan kan ze zelf op de fiets naar school. Joepie!

Vriendjes

We gaan nog eens van reclame doen. Af en toe mag dat en als het voor iets is dat nog wreed leuk is erbij, waarom niet (en op voorhand sorry voor de kwaliteit van de foto’s, want mijne GSM geeft niet echt de beste kwaliteit).

Samen met een aantal andere bloggers-met-kleine-maar-niet-al-te-kleine-meisjes kreeg ik namelijk een mail met de vraag of ik vandaag met Anna (en Zelie, moest die nog geïnteresseerd zijn) de nieuw Lego Friends wou komen ontdekken. Het was vakantie, ik vind lego wel wijs, dus waarom niet. En zo antwoorde ik dat ik zou afkomen met Anna en Zelie (laat die stoere bijna-tiener houding u niet misleiden, in haar hart is ze nog een klein meisje).

We werden ontvangen met een glaasje cava in het Pantone hotel, een hotel dat gelijk speciaal ingericht is om Lego in te presenteren. Het kader kon dus niet beter, zeker niet toen we zagen hoe die nieuwe Lego eruit zag.

De nieuwe lijn is speciaal ontworpen voor meisjes en heeft dus een hele nieuwe kleurencombinatie. Vier jaar onderzoek ging eraan vooraf en in die vier jaar ontdekten ze o.a. dat meisjes dus wel degelijk graag bouwen, maar dat meisjes graag dingen bouwen om er daarna mee te spelen en, in plaats van dingen te herbouwen, ze liever dingen herinrichten. Een ander ‘probleem’ dat meisjes met Lego hadden, bleek de peetjes te zijn: meisjes konden zich niet indentificeren met de klassieke peetjes, ze waren niet reëel genoeg.

Het resultaat: een hele nieuwe wereld, Heartlake city, gebaseerd op het leven van vijf vriendinnen, elk met hun eigen karakter en interesses. De Legomeisjes zijn niet meer vierkant en redelijk abstract, maar zijn echte kleine meisjes met elk een eigen gezicht(suitdrukking), kledingstijl en kapsel. De bouwstenen hebben andere, nieuwe kleuren dan de klassieke (paars, roze, pistachegroen, lichtblauw, …) wat ze meer meisjesachtig maakt, maar zonder er een té roze meisjeswereld te maken. Elke vriendin heeft een specifiek huis/winkel en om het meer aantrekkelijk voor meisjes te maken heeft elke zaak/bouwdoos een hele hoop accessoires (strikjes, bloemen, diertjes, barbecue met alle benodigdheden, spiegels …

Er zijn veertien dozen met prijzen gaande van 6,99 € tot 74,99 €. Dertien van de veertien dozen stonden op tafel en waren reeds gemaakt. Na de voorstelling mochten de kinderen onmiddellijk met de nieuwe Lego beginnen spelen. Maar er waren niet alleen de paketten die reeds gebouwd waren, er waren ook een heel pak dozen die nog niet geopend waren en die de kinderen dus ter plekke zelf konden bouwen.

Eens de kinderen werden losgelaten op het nieuwe speelgoed bleek het een enorm succes. Er werd gebouwd, gefantaseerd, gespeeld, geherorganiseerd, … De kinderen vonden elkaar en staken hele verhalen ineen om deze dan uit te spelen.


Het was heel leuk om zien hoe Zelie er zo volledig in opging, maar terzelfdertijd kleine zus aanmoedigde om zelf te bouwen en hielp waar het kon.



En de mama’s (en een enkele papa) die hadden een beetje tijd om te babbelen of moesten de kinderen helpen of konden, samen met de kinderen, genieten van het buffet (ik ga de eerste dagen die weegschaal toch eventjes vermijden).



We hebben Olivia’s boomhut mee naar huis gekregen en de meisjes konden niet wachten om ze ineen te zetten. Ze staat ondertussen mooi op hun kamer, klaar om hele avonturen in te beleven.

De nieuwe lijn wordt gelanceerd op 1 maart en Anna verjaart op het einde van maart. Ik heb al zo’n vermoeden wat er op haar verlanglijstje zal staan.

Missen

We staan op vertrekken. Alle valiezen in de auto. Zelie is al ter plekke. Anna staat in de gang, ik sta mijn jas aan te doen.

Ze komt naar mij, geeft mij een knuffel en zegt: ‘Ik ga u niet veel missen hoor in zo’n schoolweekje’. Ik antwoord dat ze gelijk heeft en dat ze te weinig tijd zal hebben om mijn te missen. Dat ze nu een hele week met haar vriendinnetje kan spelen.

Ze draait zich met een grote glimlach om en loopt naar de auto.

Mijn hart breekt, want ik ga haar wel missen, maar ik hoop écht dat ze mij niet gaat missen.

Hallo-weer

Oef! Dat zit er ook weer op. Het wordt hier uitgebreider en uitgebreider gevierd blijkbaar van jaar tot jaar. Dit jaar namelijk twee dagen Halloween gevierd (of is ‘gevierd’ het verkeerde woord? Met al die drukte zouden we er misschien beter ‘ondergaan’ van maken).

Zondag naar Puyenbroeck getrokken. Een heel Halloweengebeuren met kraampjes en activiteiten en een fakkeltocht. Leek leuk en wegens personeelslid van de provicie toch gratis, dus waarom niet? De kinderen aangekleed en geschminkt en ze keken er echt naar uit.

Halloween!

Ik vrees dat het de eerste én ook direct laatste keer was. We hoorden immers, eens we er waren, dat er vorig jaar niet minder dan 2.500 tickets verkocht waren in voorverkoop en dit jaar 3.000. Dat zijn dus allemaal mensen waarvan ze het op voorhand weten. Er rekening mee houdend dat je ook ter plekke nog een ticket kan kopen en dan kan je je een beeld vormen van de massa volk die er was. Overal lange rijen om iets te kunnen doen en als je wou eten was het nog erger: één frietkraam, één wafelkraam en één hamburgerkraam voor heel die massa.

Om 18.30u begon een fakkeltocht en je kon vertrekken tot 20.30u. We hadden pas ons eten om 18.30u dus aten we dat eerst op het gemak op. Daarna aangesloten bij de mensen met onze fakkel om de toch te doen. Het was gezellig, maar met zo een massa ging het dus echt niet vooruit en met vier kinderen was het niet echt aangeraden om mee te slenteren. Gelukkig kon je ook over het gras mensen voorbij steken zodat er toch nog een beetje stap in zat.

Dan nog heeft de wandeling anderhalf uur geduurd, een beetje veel te lang voor de kinders. Het eerste uur viel nochtans nog mee en de kinderen vonden de ‘engerds’ die langs de weg ons moesten in de stemming laten komen wel leuk, maar naarmate ze meer en meer moe werden, werden ze ook meer en meer bang van al die verkleedde mensen en de lol was er het laatste half uur wel vanaf. Ik denk dat we dat volgend jaar wel zullen overslaan.

Gisteren dan Halloween in de straat: een bende vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd en uiteindelijk waren er 14 kinderen die de toer in de wijk meeliepen. P., de papa van één van de vriendinnetjes, had een grote trommel meegenomen en begeleidde de stoet met gepast getrommel: zeer spooky. Maar we liepen geen anderhalf uur rond (amper een half uur), ze kregen veel snoep en eens terug thuis was er lasagne en film (voor de kinderen) of een babbel (voor de volwassenen).

Uiteindelijk zijn er 5 kinderen extra blijven slapen waardoor het deze ochtend een gezellige drukte was en we deze middag nog gezellig geaperitiefd hebben met de ouders.

We kunnen weer beginnen aftellen naar volgend jaar.