Tag: Anna

Bijna volledig

Dit weekend was het laatste weekend dat nog niet alle kinderactiviteiten begonnen zijn. Vanaf maandag is het weer vollen bak. Er zijn meer activiteiten dan vorig jaar, maar bizar genoeg hebben we nu wel twee avonden niets te doen, dus eigenlijk meer vrije tijd.

Vanaf volgende week ziet de planning er als volgt uit:
dinsdag:
16u00-17u00: dwarsfluit – Louis (nieuw)
16u30-17u00: saxofoon – Zelie
17u00-18u00: AMV – Louis

woensdag:
13u30-15u00: turnen – Zelie
14u00-15u30: AMV – Louis
16u00-17u15: voetbal – Jan
17u30-18u30: Urban/Clipdance – Zelie & Breakdance – Louis (nieuw)

vrijdag:
16u45: ballet – Zelie
17u00: voetbal – Jan (nieuw)

zaterdag:
8u30-11u00: AMV – Zelie
9u00-10u00: ballet – Anna
10u30-11u30: turnen – Anna (nieuw)
12u00-13u00: zwemmen – Zelie, Louis, Jan (en als er een plaatsje vrijkomt in de club, ook voor Anna)
13u30-16u00: Animatiefilm – Louis (nieuw)
14u00-18u00: Scouts – Zelie
en ook, niet op een vast uur, soms voormiddag, soms namiddag, speelt Jan een voetbalmatch.

Voor dinsdag is het redelijk makkelijk: Zelie en Louis trekken hun plan en gaan samen naar de muziekschool. Het is niet ver van de school, ze kennen de weg en er zijn voldoende vriendjes die ook die richting uitmoeten zodat ze sowieso begeleid zijn.

Voor woensdag hebben we de routine al onder de knie. Mamie vangt ons gelukkig op op woensdag, zodat de kinderen die niets te doen hebben daar kunnen blijven terwijl ik de taxiservice doe.

Vrijdag gaat Zelie alleen naar ballet. Ik heb nu les tot 16u20 dus is het een beetje haasten om de andere kinderen van school te halen, naar huis te crossen en terug te vertrekken naar de voetbal. Gisteren waren we te laat (10 minuutjes) en ik heb de trainer dan maar ingelicht van mijn opleiding en dat het er dus dik in zat dat we op vrijdag iets later zouden zijn. Hij apprecieerde het dat ik hem waarschuwde en dat is dus in orde.

Afhankelijk van wanneer Jan zijn voetbalmatch heeft op zaterdag zal den anderen zich dit jaar dus ook moeten inzetten om te halen en te voeren: het is nogal moeilijk op verplaatsing te gaan (want dat is altijd in de voormiddag) én tegelijk in Gent de kinderen over en weer te voeren. Vorig weekend was het van dat en dat is dus prima verlopen.

Allez-hup. We zijn weer vertrokken.

Volle avonden

Deze week ga ik één avond thuis zijn: woensdagavond. De andere avonden zijn geboekt. Een drukke week dus.

Deze avond ingezet met de eerste van drie infoavonden op school. De leraar van Zelie leren kennen, het einde van de info bij Anna haar lerares nog meegemaakt (het is onze 4e keer dat we die meemaakten, dus toen we moesten kiezen was de keuze rap gemaakt) en we weten weer iets meer over wat we het komend jaar mogen verwachten.

Na de info nog even met beide leerkrachten gesproken en tot nu toe alleen maar positief nieuws, over hoe de kinderen het in de klas doen. OK, er zijn nog maar 4 dagen voorbij, maar beginnen op een positieve noot is toch ook al iets.

Morgen naar de lerares van Louis en donderdag in de klas van Jan op bezoek.

Vandaag ook de eerste dag dat de kinderen met huiswerk naar huis gekomen zijn. Het schooljaar is dan nu ook officiëel van start gegaan.

Een nieuw schooljaar

Gisteren kreeg ik nog een berichtje op Facebook van een vriendin waarin ze zei dat haar kinderen wel zenuwachtig waren voor vandaag.

De onze niet, of toch niet dat ik kon merken. Ze zijn braaf en zonder veel protest gaan slapen. Enfin, de Anna, Jan en Louis toch. Zelie heeft het naar goede gewoonte nog wat gerokken, maar is uiteindelijk toch niet al te laat naar bed gegaan.

Waren de kinderen niet zenuwachtig, ik des te meer. De afgelopen jaren is 1 september niet altijd onverdeeld leuk geweest en ik maakte mij dus een beetje zorgen over hoe het dit jaar zou meevallen.

Zorgen gemaakt om  niets, zo bleek deze morgen. Zelie is bij de leraar beland waar haar voorkeur naar uitging. Ook de samenstelling van de klas vindt ze fantastisch. Louis zit opnieuw bij al zijn vriendjes van vorig jaar én dit jaar zijn nog een paar oude vriendjes teruggekeerd. Zijn juf vindt hij heel goed. Jan zit ook bij al zijn vriendjes én bij de meester, dus ook doodcontent.

Anna zit dit jaar ook op ‘de grote school’. In tegenstelling tot haar oudere broers en zus, die, eens ze hun klasindeling hadden gezien, onmiddellijk weg waren, bleef ze mooi aan mijn hand hangen. Ze was duidelijk onder de indruk. Ik ben zelfs mee moeten gaan tot aan de klasdeur, maar ik had haar duidelijk gezegd dat dat het verste was én dat het maar deze ene dag zou zijn. En ja hoor, eens bij de klas liet ze mij spontaan los, gaf nog een kus en was ze ook weg, samen met de ander kinderen naar binnen, zonder nog om te kijken.

Deze middag 4 doodgelukkige kinderen van school gehaald: ze hadden allemaal een zeer leuke eerste dag gehad.

Oef!

Controle

Vandaag nog eens een controle gehad met Anna voor haar handje. Deze keer niet bij Harry, maar bij de plastisch chirurg zelf. Enfin, zijn assistent toch.

‘k Moet zeggen dat ik niet zo overtuigd was van die jongen. Goeie student waarschijnlijk en zo en ook op weg om een goede dokter te worden, maar ik denk niet dat hij al veel ervaring heeft met brandwondenverloop bij kleine kinderen.

Dus na zijn ‘diagnose’ toch nog eens langs geweest bij Harry. In theorie omdat Anna haar verbandjes toch nog eens onder de naaimachine moeten, maar dan toch maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om de diagnose van de dokter te bespreken.

En Harry is eerder van mijn mening en ik voel mij toch wat meer gerustgesteld 🙂 Ondertussen ook een nieuw soort siliconen gekregen om uit te testen en binnen twee weekjes eens terug voor een evaluatie.

Voor de rest ziet het er allemaal goed uit en evolueert alles prima, maar het zal nog een hele tijd duren voor we er vanaf zullen zijn.

Hoe doet Anna het

Anna zit dit jaar in de 2e kleuterklas. Een jaartje te vroeg dus, want ze is amper 4 geworden in maart.

We hebben daar lang over nagedacht en na haar ziekenhuisopname dubbel over getwijfeld of het wel de juiste beslissing was voor haar.

Maar in de peutertuin werd ze lastig 5 maanden voor ze naar school mocht gaan. Ze was op 2 jaar en 1 maand volledig schoolrijp en verveelde zich rot tussen de andere kinderen.

Toen ze naar school mocht leefde ze op en ging ze met sprongen vooruit. Haar karakter in aanmerking genomen vreesden we voor een lastig jaar mochten we haar laten ‘dubbelen’ en dus besloten we om haar mee over te laten gaan naar de 2e kleuterklas.

De school stond niet echt achter onze beslissing en ik moet zeggen, ik ben er absoluut ook geen voorstander van om een kind vooruit te zetten, maar voor Anna dachten wij dat dat het best ging zijn.

Vandaag was het oudercontact. Gedurende het hele jaar heb ik wel contact met haar leerkracht, daar niet van. We babbelen regelmatig voor en na school en ik had toch nog geen negatieve opmerkingen gehoord, maar ge kunt nooit weten, nietwaar. Dus ik hield mijn hart toch een beetje vast: hadden we nu de juiste beslissing genomen of niet?

De juf beschreef Anna volledig hoe ze was: een kind met een serieus eigen willetje dat zich niet gauw laat doen. Ze werkt goed mee in de klas en ze kan het ook en we moeten er absoluut niet aan twijfelen dat ze klaar is om volgend jaar naar het 3e kleuterklas te gaan.

Oef! Een juiste beslissing dus.

Flashback

Voor de verzekering moesten we een papier hebben van Anna haar ziekenhuisopname vorig jaar.

Uiteraard herinner ik mij dat maar al te goed, maar eigenlijk heb ik nooit iets zwart op wit gezien over haar opname en haar toestand. Waarom zou ik ook? Dat zijn meestal rapporten tussen dokters en alle vragen die we stelden en zelfs niet stelden werden sowieso beantwoord. Geen moment hebben we daar de indruk gehad dat ze iets zouden achterhouden.

Maar ik vroeg dus naar zo’n papier aan de huisarts en toen gaf hij mij het verslag van haar opname in de PICU en uiteraard ben ik dat beginnen lezen.

Het is eigenlijk heel bizar wat een selectief iets een geheugen is, want als de mensen er mij naar vragen zeg ik altijd automatisch dat het 6 dagen waren terwijl het er 8 waren. En dan wordt ik verbeterd en dan besef ik dat ik het mis had, maar toch blijf ik mij telkens weer vergissen.

Ik ben moeten stoppen met lezen na dag 2. Ik werd zo wreed erg weer teruggeslingerd naar die dagen, dat ik het niet meer kon opbrengen verder te lezen. Mijn keel werd dichtgesnoerd en ik begon weer volledig in paniek te geraken.

Dag 3 en volgende komen nog wel. Ik wil het gewoon weten wat er nu allemaal gebeurd is en hoe en wat en wanneer. Maar het zal met kleine stukjes gelezen worden.

De korte versie staat bij den anderen.

Vakantievertier

In het verleden had ik al gemerkt dat, als de kinderen lang thuis zijn zonder iets in het voortuitzicht, dat ze wel eens vervelend konden doen. Vriendin H. maakte mij attent op de Grabbelpas en zij ging haar dochter voor een paar activiteiten inschrijven en vroeg of de onze niet ook zin hadden? Hier waren ze direct akkoord en enthousiast, dus heb ik de kinderen ingeschreven voor een paar activiteiten. Zo is de vakantie ook een beetje gebroken.

Vandaag was de eerste activiteit en het was direct een daguitstap. De activiteiten zijn in leeftijdscategorieën ingedeeld, maar zowel de ‘kleintjes’ (4-6j) als de ‘groten’ (7-11j) gingen op uitstap naar Nederland, zij het wel een andere plaats. En zo schreef ik Jan en Anna in voor de ene uitstap en Zelie en Louis voor de andere.

Het zou Anna haar eerste uitstap worden, zo met wildvreemden mee. OK, haar broer was mee, maar dan nog. Ik hield mijn hart vast. Sinds de inschrijving had ik er regelmatig met haar over gesproken, kwestie van haar toch voor te bereiden. Telkens vroeg ze dan of ik toch zou meegaan maar toen ik zei dat dat niet zo was, dat ik haar alleen naar de bus zou brengen, zei ze gewoon ‘maar je gaat toch mee naar de bus?’. Dat ‘meegaan’ was dus enkel naar de bus, niet op de uitstap.

Ze zag het volledig zitten dus, ik iets minder en vreesde tot het laatste moment dat ze alsnog ging beginnen huilen en niet mee zou willen gaan.

Maar dat was buiten ons madam gerekend. Vanaf het moment dat ze haar naam moest zeggen aan de monitoren was ze enthousiast en zo bleef ze ook. Toen aan de kinderen werd gevraagd om op de bus te stappen, kon ze niet rap genoeg bij de deur zijn. En eens op de bus was ze zo druk bezig met zich te installeren, dat zij noch Jan zich zelfs de moeite getroosten om nog eens op te kijken om te zien waar ik stond.

Pas toen de bus aanzette keek Jan plots op. Niet dat hij mij zocht, maar hij zag mij toch. Hij stootte Anna aan en beiden begonnen enthousiast en met een grote glimlach te zwaaien, blij dat ze vertrokken.

Deze namiddag kreeg ik twee overcontente kleuters terug met heel veel te vertellen en moe van het spelen.

Een geslaagde uitstap dus.

Hieperdepiep

De dagen hier rijgen zich zo een beetje aaneen. Niet al te veel te vertellen. Gang doen, zeer op het gemakje, stukje bij beetje. We hebben tijd, nietwaar.

Maar vandaag valt er veel te vertellen: onze kleinste prinses is 4 jaar geworden, een verjaardag die er vorig jaar niet zo zeker uit zag, maar die er gelukkig toch gekomen is.

Anna prinses

Na het ballet samen haar haar cadeautje gaan halen: ze wou een prinsessenjurk en dat kreeg ze dan ook, maar dan kon ze ook beter zelf kiezen.

Een heel gelukkige verjaardag schat!

Het lukte

Ze was al een tijdje aan het oefenen op de tweewielertjes, maar ik had niet verwacht dat het voor voor het einde van het jaar zou zijn.

Ik dacht, ze is voorzichtiger en zal eerst een tijdje proberen balanceren voor ze haar voetjes op de pedalen zal zetten, mar toen ik vandaag bijna weg ging, zette ze zich op een fietsje en begon ze gewoon te fietsen. Zo helemaal alleen, zonder steunwieltjes, zonder iets gezegd te hebben ‘want ik kan het nog niet helemaal’ zei ze, toen ik vroeg waarom ze nog niets gezeg had.

‘Niet helemaal’, dat wil eigenlijk zeggen dat ze nog geen grote afstanden kan doen, dat haar voetjes nog rap op de grond komen. Dus heb ik haar uitgelegd dat de afstand niet belangrijk is, dat ze effectief kon fietsen en nu alleen moet oefenen op afstand.

Maar blinken dat ze deed.