Tag: auto

Even naar zee en sebiet terug

’t Is weer die tijd van het jaar: ons twee oudsten hebben ons voor een week verlaten: ze zijn op kamp naar zee. Snif.

Gisteren als een gek kleren gesorteerd en gestreken en gewassen om toch maar alles klaar te hebben dat ze mee wouden nemen. Deze voormiddag was het dus kleren klaarleggen, zoeken, sorteren, markeren, lijstjes aanleggen, afchecken, in valiezen steken.

Direct na de middag was het dan gelukkig ietsje kalmer: alles was klaar geraakt net na het eten. We gingen dan nog gauw Louis zijn nieuwe fiets ophalen terwijl Anna sliep en wat bleek: platte batterij (weeral). Stom vals contact ook. Verdorie. Volgende week nog eens dringend bellen naar de garage dus om te zien of dat stom reservestuk nu nog niet binnen is. Want het is dan nog de tweede keer deze week.

Woensdag had ik het ook al zitten. Ik stond gelukkig geparkeerd rechttegenover een gebouw waar ze aan het renoveren zijn en de ganse schilderploeg had het gesputter van mijn motor gehoord. Ze zijn met zijn allen naar buiten gekomen om de auto in gang te duwen. Hilariteit bij de kinderen verzekerd, behalve bij Anna die doodsbenauwd was toen er een wildvreemde man op de plaats van haar mama kwam zitten.

Vandaag heb ik de hulp ingeroepen van iemand die ik ken met startkabels. Gelukkig was ze thuis én was ze in de mogelijkheid om te komen, anders waren we nooit op tijd weggeraakt naar zee: als ge op de mannen van touring moet wachten, op een zaterdag … en we hadden maar een uur.

De auto hebben we weer in gang gekregen, maar die fiets, dat is niet meer gelukt. We zijn wel op tijd kunnen vertrekken en dus zijn we ook op tijd toegekomen. Michel heeft Zelie geïnstalleerd, ikke Louis en dan was het weer de bijeenkomst beneden waar we ingelicht werden over de activiteiten die gaan komen.

Het afscheid was zoals gewoonlijk: dikke kus en knuffel en dan zo rap mogelijk weg, zo rap dat ze vergeten waren Jan goededag te zeggen en het ventje bleef beteutert achter. Dus ben ik met hem nog rap achter Zelie en Louis gelopen om alsnog salut te zeggen en we hadden geluk: we hebben ze nog net kunnen tegenhouden vooraleer ze op de trap naar boven verdwenen.

Jan vindt het allemaal een beetje raar. Hij vroeg vanavond of Louis daar dan een bed had? En Zelie ook? En hij had een groot bed hier maar Zelie en Louis hadden er geen daar want ze hadden hun groot bed hier 🙂 Logica van een driejarige dus. Want hij had het bed van Zelie en van Louis wel gezien daar, dus eigenlijk wist hij wel dat er een groot bed was, maar toch.

Een weekje alleen dus met Jan en Anna. Het zal hier een beetje stiller zijn in huis. De eerste dagen zal ik er van genieten, maar vanaf dinsdag zal het mij wel te stil zijn en dan wordt het aftellen naar zaterdag (maar zeven keer slapen meer, maar zeven keer slapen meer, …).

Haast

Om 22u25 sta ik op uit mijne luie zetel om de gordijnen te sluiten en wat zie ik: één politieagent en twee parkeerwachters die in de straat lopen.

Ik denk even na waar ik mijn auto geparkeerd heb (jaja, ik weet het, ik doe dat hier niet altijd reglemantair, foeifoei) en besef dat hij totaal verkeerd staat. Deze avond was ik nogal zeer laat thuisgekomen in termen van ‘laat voor de kinderen’: het was al half acht. De kinderen moesten nog eten en met Jan net ziek geweest te zijn wou ik hem niet véél te laat in bed (zijn normale uur is immers 19u en dat ging ik sowieso niet meer halen).

Ergens had ik verwacht dat Michel al ging thuis zijn en dat ik de kinderen dan kon afzetten zodat hij zou beginnen met hen eten te geven. Ondertussen zou ik dan een deftige parkeerplaats zoeken.

Maar het moet altijd lukken en net vanavond moest Michel overwerken en dus was hij nog niet thuis. Ik liet de boel dan maar de boel om eerst voor de kinderen te zorgen en ik zou dan de wagen wel verzetten als Michel thuiskwam.

Michel is pas om half tien thuisgekomen en ondertussen was ik het (uiteraard) totaal vergeten … tot ik die mannen in de straat zag lopen dus.

Parkeerwachters op zich, daar maak ik mij hier niet echt zorgen om. Zij zijn alleen bevoegd om tickets uit te schrijven en verder niets. ‘Echte’ boetes, PV’s, kunnen ze niet uitschrijven en aangezien ik een bewonerskaart heb zou ik dus toch geen ticket krijgen.

Maar als de politie erbij wordt geroepen wordt het een ander paar mouwen. Zij zijn immers wel bevoegd en het zou niet de eerste keer zijn dat ze een auto laten wegslepen hier in de straat, alhoewel ze dat tot nu toe alleen nog maar gedaan hebben als auto’s zich onterecht op de gehandicapten plaats zetten.

In zeven haasten ben ik de deur uitgevlogen, op mijn pantoffels, om mijn auto te gaan verzetten: de politieagent was net teruggelopen en de parkeerwachters waren doorgelopen. Vijf minuten sjans, dacht ik, en ik ben toertjes gaan rijden tot ik ergens een legale plaats heb gevonden.

Wat bleek toen ik terugkwam: vlak voor mijn deur staat een wagen met de verkeerde bewonerskaart en dendienen heeft geen ticket gekregen. Ofwel kunnen die mannen niet goed kijken, ofwel kwamen ze hier om een andere reden en heb ik mijn auto nu zo ver gezet voor niets.

Bah! Maar ik sta nu wel legaal 🙂

Panne

Door een aantal maanden niet thuis te zijn was het contact met mijn familie er een beetje bij ingeschoten. De kinderen waren ook al een tijdje aan het zagen om nog eens bij tante Sofie en pepe te gaan en dus gingen we een namiddagje bij mijn zus gaan.

Het kwam hier ook goed uit want Michel moest iets uitleggen ivm Het Project aan een aantal mensen, en dat lukt altijd een beetje beter als er geen vier kinderen rondlopen die je constant onderbreken 🙂

Het eerste teken dat er iets niet in orde was met de auto was het feit dat, toen ik de passagiersdeur opende, de andere drie deuren niet opengingen.

Toen de kinderen instapten merkte ik dat het lichtje achteraan in de auto nog brandde en toen wist ik het: ik rende naar de bestuurderskant en probeerde de auto te doen starten en ge raadt het: niets! Noppes! Nada!

Platte batterij.

Even gedacht of we mensen kenden in de buurt met startkabels, maar voor zover ik weet is dat niet het geval. Dan maar Touring gebeld.

Ondertussen waren hier de mensen toegekomen voor Michel zijn ding, waaronder mevrouw Onnozelheid zelve. En wat bleek toen ik vertelde van mijn batterij: zij had startkabels in haar wagen bij.

Jippie-jee! Onmiddellijk Touring afgebeld (en daarmee 228 € uitgespaard) en met mevrouw Onnozelheid de auto opnieuw proberen opstarten.

En ge raadt het nooit: twee vrouwen die geen yota kennen van auto’s hebben mijn wagen weer aan de praat gekregen.

Eerlijkheid gebiedt te vertellen dat de wederhelft, meneer volume 12 en P. ook komen kijken zijn, maar dat was dus om te kijken want de kabels waren toen al lang correct geplaatst.

Wreed accident

Zoals Michel “terloops” schreef waren wij gisterenavond in een verkeersongeval betrokken.

We waren niet in fout, noch de mensen waarbij we meereden, dus dat is nog een geluk.

Toen we terugkwamen van het optreden, wouden we nog iets drinken in Gent. Bij het binnenrijden van Gent, via de Keizer Karelstraat, moesten we even wachten omdat een auto voor ons richting “De Reep” wou inslaan en terwijl we stilstonden reed een auto ons achteraan aan.

Een enorme klap. Ik vermoed dus dat die mens ons niet gezien had en dus zelfs niet was beginnen remmen. Serieuze schok in mijnen rug en in Michel de zijnen en onze bestuurder klaagde over pijn in de nek, maar gelukkig was niemand gewond … ook de bestuurder van de andere wagen niet. De wagens daarentegen … de schade is niet mals heb ik zo de indruk.
Enfin, politie gebeld, een goed half uur mogen wachten, en ondertussen ontdekt dat de chauffeur van de ander wagen 1) op weg was zijn vrouw van haar werk te halen (die achteraf opdaagde en 5 maand zwanger blijkt te zijn) en 2) gedronken had.

Tijdens het wachten is mijn rug beginnen pijndoen, maar niet overdreven (doet nu nog pijn, maar niet meer dan gisteren en ben ondertussen bij de dokter geweest voor de zekerheid) en toen de politie eindelijk arriveerde waren we allemaal half bevroren van de kou, maar dat was het zowat.

Verklaringen opgenomen, schade vastgesteld, visitekaartjes gekregen en we mochten naar huis … ’t was ondertussen al middernacht voorbij, een goed uur later dus. Ik ben dan nog zo lief geweest om de vrouw van die zatte chauffeur naar het politiebureau te brengen waar haar man was heengebracht. Lief hé van mij 🙂
Geen gevolgen voor den kleinen zo te merken: hij beweegt nog steeds gelijk zot en is niet van plan om eruit te komen. Verd… Ge hoort zo af en toe dat zo’n ongelukken de bevalling kunnen uitlokken en ik zou niet liever willen, maar iemand denkt er duidelijk anders over.

Pff. We blijven dus verder wachten.