Tag: den anderen

Marrakesh, dag 1

Ik ga hier nu niet schrijven dat er elke dag een berichtje komt: internet is hier beperkt tot één ruimte en zelfs daar, beperkt tot een deel van die ruimte. Of ik hier nu elke dag ga zitten speciaal om iets te schrijven, dat denk ik nu niet, maar je weet maar nooit.

We zitten dus in Marrakesh. Vorige week moeten beslissen, zo goed als van vandaag op morgen. Het was nu of nooit en we hadden geluk dat er direct twee mensen/koppels aangeboden hebben om de kinderen op te vangen, of we gingen hier niet zitten. Michel dacht dat ik er eigenlijk niet voor te vinden was, zo een gebrek aan enthousiasme vertoonde ik. Maar binnenin juichte ik. Buitenuit moesten eerst de praktische zaken 100% in orde zijn en meer bepaald: moest ik weten waar de kinderen terecht konden en of het geen probleem zou zijn. Eens dat van de baan was keek ik er alleen naar uit.

Deze ochtend werden we opgehaald door meneer Houbi himself en zijn wederhelft, onze medereisgenoten. Voor mij altijd een pluspunt, zo een taxichauffeur hebben, want ik rij al niet erg graag (ook al heb ik niet veel keuze, vermits den anderen nog altijd geen rijbewijs heeft) en dan zo om 6u ’s ochtends vertrekken … brrr. Dus was ik dolgelukkig dat we een lift kregen van een stel zeer sympathieke mensen (weet ik nu. Deze ochtend nog niet natuurlijk, want ik kende hen niet, maar ondertussen toch wel al een beetje en het valt meer dan goed mee).

De vlucht duurde ellenlang. Opstijgen voorzien om 8u45 maar dat werd algauw na 9u (het vliegtuig moest nog ontijsd(/t?) worden; altijd zeer geruststellend nieuws). Een tussenstop in Agadir, waarbij we niet mochten uitstappen en dan doorreizen naar Marrakesh, waar we iets langer dan voorzien in het luchtruim moesten blijven wegens ‘zeer druk verkeer’ volgens de kapitein (wegens radarproblemen volgens den anderen, altijd de positivo hij). In die tussentijd kwamen we een paar luchtzakken teveel tegen voor mijn maag: mijn middagmaal (enfin, voormiddagmaal) is in een kotszakje beland. Uiteindelijk zijn we dan rond 13.30u (lokale tijd, 14.30u Belgische tijd dus) eindelijk in Marrakesh geland.

[Ik wil er hier voor de verduidelijking wel bijzeggen dat ik al heel mijn leven reisziek ben hé. En dat al die pillekes bij mij niet helpen (heb ze allemaal geprobeerd) en dat ik in heel mijn leven altijd al zeer misselijk geweest ben als ik langere tijd moet reizen (in de auto, bus, boot of vliegtuig; een trein doet me raar genoeg niets), maar nog nooit heb moeten overgeven … tot vandaag dus. Het moet voor alles een eerste keer zijn. Laat het hopelijk ook de laatste keer zijn.]

Eens uit het vliegtuig was het direct goedgemaakt: na de – 10 °C in België was het hier een zalig 18 °C. Ik heb een valies vol zomergerief gepakt en ik heb mijn eerste tenue al kunnen aandoen. Zalig! De mooie temperatuur was wel van korte duur: tegen 17u koelt het heel snel af en nu is het ongeveer 4 °C. Maar de komende dagen wordt 20+ °C voorspeld, dus ik ga daar serieus van genieten, ook al is het ’s avonds en ’s nachts nog met winterkleren te doen.

Nog niet veel gedaan dus vandaag: uitgepakt, het dorp verkend, naar de infoavond geweest, zeer lekker gegeten (ze maken reclame met hun gastronomische hoogstand en ik moet zeggen, het was een buffet om de vingers bij af te likken. Zéér lekker gegeten. Dat is al een puntje van hun reclame waar ze niet in overdrijven) en daarna naar de show gaan kijken.

Die shows, dat is zo iets bizars, vind ik. Ik moet toegeven dat ik dat wel graag zie, maar daar tegelijk sceptisch tegenover sta. Het is soms allemaal zo geforceerd, zo van ‘nu moet iedereen blij zijn en plezier hebben’ terwijl ik meer iets heb van ‘die mensen hebben daar ongelooflijk hard aan gewerkt en nu is het tijd om het te appreciëren’. Dus kan ik het appreciëren en ervan genieten, maar stoort het opzwepend sfeertje van de animatoren errond mij een beetje. Maar dan negeer ik die gewoon en dat helpt ook 🙂

En zo zit de eerste dag erop. Het ‘dansen-met-de-GO’s’ zit erop. De die-hards zijn verhuisd naar de ‘nightclub’ en wij zitten nog even te rapporteren in de bar, bar die vermoed ik zo dadelijk gaat sluiten.

Deze post zal verschijnen in België ‘morgen’, maar hier is het nog maar 23.15u en toch denk ik dat ik niet naar de ‘nightclub’ ga vanavond, maar gewoon rustig naar de kamer en eens goed slapen vannacht. Want dat was toch de belangrijkste reden voor mij om toe te zeggen: een weekje zonder kinderen, zonder studies, zonder werk, zonder stress. Mooi weer en tijd om uit te slapen, te rusten en te genieten. Al moet ik toegeven dat ik de kinderen nu al mis, maar soit, ik ga er toch ook van genieten, hoedanook.

Eén van de manieren om dat te doen is te zorgen dat we ook hier bezig blijven. Er zijn hier wel ongelooflijk veel dingen te zien en te doen, dus gaan we het meeste halen uit deze week en nog eens buiten het dorp hier gaan naar Marrekesh zelf, maar ook naar de omgeving errond. Er staan al een paar excursies op het verlanglijstje en morgen zullen we die vastleggen.

Wordt vervolgd.

Goe bezig

Den anderen en ik, wij zijn zo niet aan ‘verjaardagen’ vieren. Onze geboortedag, daar denken we meestal wel aan, maar al die andere dagen, niet zo zeer. Dus geen Valentijn hier of moederkesdag of vaderkesdag (wel voor onze eigen moeder en vader) of andere ‘feestdagen’.

Toen hij dan gisteren met de cupcake afkwam en ‘Proficiat’ zei, moest ik dan ook even nadenken ‘waarvoor?’. Niet lang hoor, een tiende van een seconde of zo, maar het verbaasde hem niet en het verbaasde mij wel dat hij het wel onthouden had. Maar anderzijds, 20 jaar is wel iets om te onthouden.

Tot mijn frank vandaag viel. Dat we gisteren 31 januari waren en niet 30 januari … en dat we gisteren dus 20 jaar en 1 dag samen waren in plaats van 20 jaar.

Ik heb het hem net verteld en we hebben er maar eens goed hard om gelachen 🙂

Terugslag

Er is nog een drukke ‘vakantie’ voor de boeg. Ik heb namelijk twee weken vakantie genomen van het werk, maar echt vakantie zal het niet zijn.

Er moeten namelijk nog twee taken gemaakt worden en één taak herwerkt. Er moeten ook nog twee examens gestudeerd worden.

Maar vandaag heb ik mijzelf een dagje cadeau gedaan om niets te doen. En morgen krijg ik er nog eentje van mijzelf.

Dus heb ik mijn vrije dag vandaag in pyjama doorgebracht en heb ik ook lang en veel geslapen. Het was blijkbaar nodig.

Gisteren vierden we Kerst bij mijn zus met lekker eten en in goed gezelschap van den anderen, papa, zus en schoonbroer, broer en schoonzus en de hele roedel kinders. Daar gebleven tot 2u30 en dan onze nest kinders in de auto en tegen 3u00 thuis.

Morgen terug naar zuslief om papa zijn 70ste verjaardag te vieren. We hebben zijn cadeau gisteren al gegeven: we gaan met de hele troep een weekendje weg en ik kijk daar al naar uit. Morgen gaan we gezellig samenzijn. Deze keer hebben we al ’s middags afgesproken zodat de kinderen nog veel met elkaar kunnen spelen. We zullen dan nog wat eten en drinken en bijpraten.

Alleszins een zeer leuk begin van een niet-zo-echte-vakantie.

Miscommunicatie

Zelie verjaart dinsdag en ik had met mijn zus, haar meter, vandaag afgesproken. Zij ging dan met Zelie naar de juwelier gaan om gaatjes te laten schieten in haar oren: haar verjaardagscadeau. En als we dan toch in Oudenaarde zijn en het zijn bierfeesten, dan kan je evengoed nog even blijven plakken.

Gisteren vroeg ik aan de wederhelft of hij mee wou gaan naar de bierfeesten en hij antwoorde dat hij daar geen zin in had, maar als het moest… Neen, het moest niet, antwoordde ik en verder ging het gesprek niet. Ik ging er dus van uit dat hij niet mee wou.

Om rap te zijn vannamiddag had ik de kinderen deze ochtend met de auto naar school gebracht. Toen de school uit was om 15.00u stond ik er dus en konden we direct doorrijden.

In Oudenaarde deden we waarvoor we gekomen waren en we amuseerden ons best, tot ik rond 18.00u een telefoontje kreeg van den anderen: waar wij waren en dat hij al sinds 16.00u thuis was en op ons zat te wachten om naar de bierfeesten te vertrekken.

Oeps!

Note to self: de volgende keer een absolute neen of ja krijgen en niet meer iets veronderstellen (na 19 jaar zou ik toch eigenlijk al moeten weten)

Leve tinternet

Deze namiddag had ik al een sms-ke gehad ‘Toegekomen in Moskou!‘ en sindsdien niets meer. Maar wie zegt dat de verbinding daar wel goed is en wat meer is, dat kost wel stukken van mensen, zo telefoneren van Rusland naar hier *houdt ze zichzelf voor*

Dus hadden we afgesproken dat er altijd nog het internet was en dat we zo wel contact zouden houden. En dat doet hij ook. Alleen niet met mij, maar met iedereen.

Maar beggars can’t be choosers, n’est-ce pas?

Zenuwen

Toen ik mij deze namiddag voor mijn laptop installeerde merkte ik dat ik één brok zenuwen was. Gans mijn maag in de knoop en ik begreep het niet goed.

Dat duurde even tot ik twee dingen weer besefte: vriendin Murphy werd geopereerd vandaag en den anderen vertrekt naar Rusland morgen. De zenuwen waren opeens verklaarbaar.

Vanavond al toch één relatief goed nieuws gehad: dochter M. deelt mee ‘terug op de kamer en helemaal groggy. Maar het is gepasseerd en voor zover ik weet is alles tot nu toe goed verlopen‘ en dat was een opluchting.

Den anderen is zonet vertrokken richting Brussel om dan morgen om 7.30u (’s ochtends) te vertrekken en daar ben ik helemaal niet gerust in. Hij is al een grote jongen, maar gelijk dat ze – niet – georganiseerd zijn en dat het daar momenteel blijkbaar toch -15 °C is en God mag weten hoe ze waar geraken en of ze er zelfs wel zullen geraken…

Dat het maar gauw weer maandag is … of zondagnacht. En dat hij kan zien dat hij regelmatig probeert te telefoneren.

Eng. Het zal wel.

Deze ochtend stond Anna aan ons bed: enge droom, dus kroop ze bij ons in bed. Ik had niet op het uurwerk gekeken om te zien hoe laat het was, maar meestal is dat zo midden in de nacht en dan kunnen we allemaal nog eens goed doorslapen.

Maar na een paar minuten ‘hoestte’ Anna. Niet zo’n normale hoest, maar zo één die op wurgen gelijkt, en mijn euro viel direct: dat wordt overgeven. In zeven haasten dat kind uit bed gehaald en naar de badkamer meegenomen en net toen ze in de badkamer stond begon ze over te geven. Oef! dus, want in de badkamer ligt vinyl en dat kunt ge tenminste goed kuisen.

Ondertussen keek ik op mijn uurwerk en ‘gelukkig’ was het al 6.15u, dus van slapen ging sowieso niet veel meer in huis gekomen zijn. Anna hing ondertussen over het toilet de rest van haar maaginhoud te legen terwijl ik er bij stond en afwachtte. Daarna wou ze wat water drinken, en dus gaf ik haar een minieme hoeveelheid. Terwijl ze nog lag te bekomen en ik op zoek was naar iets voor haar maag, draaide ze zich plots weer om en hing boven het toilet hangen: het water kwam er ook weer uit.

Niet goed dus. Een buikvirus. Ik moest absoluut op het werk zijn om nog iets af te werken voor het weekend (wegens niet werken op vrijdag is donderdag dus mijn laatste dag) en gelukkig kon Michel thuisblijven.

Enfin, bleek uiteindelijk dat hij sowieso niet ging werken want ook hij voelde zich niet goed in dezelfde streken. Twee zieke dochters en een zieke vent, het is me wat.

Achteraf gehoord dat het virus zich verplaatst heeft en dat Anna overgegaan is van overgeven naar diaree … in haar broek … tot twee keer toe. Ik heb alles wel gewassen, maar den anderen mocht de honeurs waarnemen en haar telkens wassen en verversen. Lastig als ge zelf ook niet goed zijt.

Morgen ben ik een hele dag thuis, dus zal het opruimen voor mij zijn.

19

Dat is het cijfer van de dag.

19 jaar geleden kregen den anderen en ikzelf, na drie weken aftasten en rond elkaar draaien, eindelijk de moed om elkaar een tong te draaien en sindsdien zijn we nog altijd samen.

Hoe we dat vieren? Niet. Meestal is het een dag of twee later dat we dat herinneren. Vandaag was het dankzijn Facebook:

Het jubileum van jou en Michel Vuijlsteke
Vandaag..

Allez, het is toch nog ergens goed voor 🙂

Verbod

Deze morgen stond Michel op. Wankelend op zijn benen begon hij zich aan te kleden, dus vroeg ik hem wat hij van plan was?

Hij moest een workshop geven in Brussel en ging dat dus doen. Een hele dag lang. Van ’s morgens vroeg tot vanavond laat.

Ik heb hem gezegd dat hij geschift was en dat hij terug in zijn bed moest kruipen: hij was absoluut niet in staat om een hele dag op pad te gaan. En raar maar waar, veel protest kwam er niet: hij is braaf terug in zijn bed gekropen (na eerst een mailke te sturen naar de mensen die hem verwachtten).