Tag: den anderen

Wachten op de wizard

Toen ik deze ochtend mijn computer opensloeg om mijn mails te bekijken ging dat niet. Nochtans zei het icoontje van het draadloos internet dat er verbinding was, en een ‘excellente’ daar nog bovenop. Beetje bizar, want de computer was niet afgesloten geweest sinds gisterenavond en toen was er geen probleem.

Computer afgesloten en heropgestart maar geen avance: nog steeds niets, nog steeds geen internet. Even gewacht en opnieuw geprobeerd maar het bleef maar niet lukken. Uiteindelijk het slimme idee gehad om ook eens op den anderen zijn computer te kijken en oef, het lag dus niet aan mijn computer want op de andere computer was er ook geen internet.

Een hele dag geen internet dus, tot den anderen thuiskwam. Even een kleine vermelding en tegen dat ik Anna en Jan in bed had gestoken liep alles weer als een trein.

Een echte tovenaar in huis. Machtig hé.

Brunch

Brunch vind ik wijs. Dat is dan zo’n combinatie van allemaal ochtend en middagvoedsel maar eigenlijk meestal toch meer ochtendvoedsel maar het wijstste eraan vind ik dat dat iets is dat nogal lang duurt en heel op het gemak is.

Ik heb dat al een paar keer gedaan, zo voor een verjaardagsfeestje voor de kinderen als de familie dan komt, en dat valt altijd meer dan goed mee. Er is dan zoveel keuze van voedsel dat iedereen altijd wel iets vind om te eten dat ze lekker vinden en zo is iedereen content.

Vriendin E. doet morgen van brunch en omdat haar wederhelft vanavond moet werken vroeg ze eerst of we wilden komen en daarna of ik het zou zien zitten om een handje te helpen. Eten én koken? Natuurlijk, dat moet ge mij geen twee keer vragen.

Dus kwamen we gisteren samen voor de lunch om eens te zien wat er zo allemaal op tafel zou kunnen gezet worden en om aan taakverdeling te doen. Zo werd er uiteindelijk een hele waslijst gemaakt van de dingen die te kopen waren en de dingen die te maken waren en ik zou daarvan drie dingen voor mijn rekening nemen: een hespenmousse, een salade ‘niçoise’ (tussen aanhalingstekens, want het is de versie van mijn mama en dat is er één met vlees én vis) en fruitsla.

Deze ochtend en namiddag de nodige boodschappen gedaan en er vanavond dan aan begonnen. Het waren ‘maar’ drie dingen, maar het waren wel drie dingen die niet op één-twee-drie gedaan waren. Rond 19u begonnen. Om 23u gedaan. Hopelijk zal het nu nog lekker zijn ook, want tijd om te proeven heb ik niet gehad.

Oh ja. Terwijl ik op zoek was naar mijn laatste ingrediënt (niet te vinden in de eerste twee locaties), liet ik het koken over aan Michel en bij de vorige boodschappen had hij zijn eigen lijstje van ingrediënten doorgegeven. In mijn afwezigheid zorgde hij dus voor het avondeten (macaroni met kaas en hesp) en was hij begonnen aan zijn recept: een kaastaart.

Morgen gaan we die ook meenemen en het is de allereerste keer dat hij die gemaakt heeft. Het koude kaasmengsel was heel lekker, dus ik ben ongelooflijk benieuwd naar het afgewerkte product.

En om af te sluiten nog een tip: fruit kuisen en snijden met handen die opengekrabt zijn van de kat, niet aan te raden.

Oeps

Er zijn een aantal dingen aan de hand waar ik mij ongelooflijk bezorgd om maak en die dan ook de laatste twee weken serieus aan mijn humeur tornen. Ze zijn negatief en hebben effect op ongeveer elk vlak van mijn leven. Dat ik daardoor tegenwoordig niet altijd vrolijk loop is niet verwonderlijk.

Over Zelie had ik het al. Ding één dus. Het gaat niet slechter en zelfs iets beter, maar veel beter? Ik weet het niet. Ze zegt ergens van wel. Ze probeert het van zich af te zetten en met andere kinderen te spelen. Maar langs de andere kant, als ze dan al twee weken constant van bij het opstaan tot aan het slapen gaan rondloopt met hoofd- en buikpijn, dan denk ik toch dat ze het zich nog genoeg aantrekt.

Het tweede is dus vandaag relatief definitief geworden. Waar we (bijna) vijf jaar geleden al voor gewaarschuwd werden is dus waarheid geworden: een spil in Michel zijnen rug is gebroken. Niet het nieuws waar we naar uitkeken en als ik u zeg dat ik in lichte paniek was vandaag, dan is dat nog een understatement. Enfin, de paniek is nu weg en nu kunnen we alleen afwachten wat de neurochirurg te vertellen zal hebben na nieuwjaar. Doemscenario’s spelen zich al af voor mijn ogen, maar langs de andere kant probeer ik toch positief te blijven. Positief dat hij het gemerkt heeft en dat het dus niet van de ene dag op de andere totaal ineengestuikt is zodat zijn ruggemerg doorgesneden zou zijn (één van de mogelijke scenario’s). Positief dat de breuk boven zijn beschadigde wervels is en niet in het stuk over de wervels. Afwachten dus, dat is de boodschap.

De andere dingen, daar kan ik nog niets over zeggen. Nog te ver in de toekomst om iets concreets mee te kunnen doen, maar desalnietemin dichtbij genoeg om er mij nu al zorgen over te maken.

Niet verwonderlijk dus dat ik er uitgeput bijloop. ’s Nachts een paar keer wakker worden is niet echt goed om u uitgeslapen te voelen. ‘k Heb het ook lastig om naar mijn bed te gaan. ‘k Zie op tegen de nacht en dus blijf ik naar het ene (opgenomen) programma naar het andere kijken tot ik stuik.

Maar het is vakantie. Er zijn een paar zekerheden en, hoe negatief die ook mogen zijn, dat helpt tenminste al om er mij mee te verzoenen. Onzekerheid, dat is eigenlijk het ergste en die is dus weg. Of toch grotendeels. Dus ga ik proberen genieten van de vakantie. Ga ik proberen om mij niet op te jagen in het feit dat den anderen van plan is om die voornamelijk in zijn bed en zijnen zetel door te brengen 🙂 (en jawel, ik weet wel dat dat het beste is)

De plannen? Ik ga helpen koken voor de familie voor Kerstavond, of toch zoveel mogelijk, kwestie dat mijn zus niet alles alleen moet doen op Kerstavond. Ik ga mamie zoveel mogelijk helpen om oudejaar voor te bereiden en gezellig samen te zijn en ga ik vooral genieten van de kinderen en van het samenzijn met hen en onze families.

Een rustige vakantie. We gaan er allemaal geniet van hebben.

Oh kadooh!

Ha. Ik heb nog niet gezegd wat een leuk kadoo ik gekregen heb voor mijnen verjaardag van den anderen. Nu, mensen die ook bij hem lezen zullen het eigenlijk al weten, maar datoeternietoe.

Op de avond van mijn verjaardag hadden wij vergadering van het Project en daarvoor komen we dan wel eens samen om eerst iets te eten. Hij was er al, toen ik toekwam en eens ik neerzat gaf hij mijn kadoos. Jawel, met een ‘s’ erachter.

Eerst een doos pralines van Neuheus. Met chocolade te geven zit ge altijd veilig bij mij. Eerste kadoo geslaagd dus. Daarna volgde een kleinere doos. Er stond een foto van John Lennon op en toen dacht ik eerst ‘de verzamelde collectie van de Beatles?’ maar dat werd direct verworpen wegens te klein om CD’s te kunnen zijn. Doosje open gedaan en wat zat daarin? Een I-pod touch, al gevuld met mijn lievelingsfilms, leuke series en tientallen foto’s van de kinderen.

Of ik er al geniet van gehad heb? En of. Series bekijk ik op de trein van en naar het werk. Daarvoor bekeek ik mijn series op mijn computer, maar dat was zo omslachtig. De computer moest opgestart worden en dat duurde wel even (paswoorden, opladen, folders openen, programma’s openen, …). De kwaliteit was dan wel goed, maar ik moest regelmatig mijn muis bewegen of ik zat met een zwart scherm. En met zo’n open laptop rondlopen is ook niet echt handig.

Met de I-pod is er dus geen enkel probleem meer. Open in een wip. Zonder problemen en wachten switchen tussen muziek en video. Het dingske kan handig weggestoken worden en nu heb ik altijd foto’s van de kinderen bij om erover te kunnen ‘stoefen’.

Mijn zoetje weet toch altijd leuke kadoos te kiezen (én het zou een tweedehands zijn zodat ik ook een beetje gerustgesteld ben kwestie van de prijs en zo).

Oude doos

Gisteren vroeg den anderen mij wanneer de kinderen geboren waren. Niet gewoon de datum, maar het uur ook.

Zelie en Louis, dat wist ik zo. Zelie op de minuut, Louis op één of twee minuten verschil. Maar voor Jan en Anna moest ik even nadenken. De loop van de dag nagaan van wanneer ik naar het ziekenhuis ben gegaan en waneer die eerste wee er weer was en hoe lang het daarna nog geduurd had. Uiteindelijk kwam ik bij alle twee op een uur uit en ik dacht: give or take 15 minutes.

Maar dan is er uiteraard het internet en beide bevallingen staan ongeveer minuut per minuut op den anderen zijnen blog, en dus ben ik eens gaan kijken naar de exacte uren. En wat bleek: ik zat er bij alle twee op maar een paar minuten naast, veel minder dan ik gedacht had.

Wat nog leuker was dan het juiste uur te vinden was de foto’s terug zien van hun geboorte.  Hoe klein ze waren en hoe ongelooflijk veel veranderd dat ze zijn. Zelfs de foto waar Zelie en Louis en Jan komen kijken. Manmanman. Zijn de kinderen ondertussen al groot geworden (en het stopt hier nog niet).

Ik moet dat meer doen, zo naar foto’s kijken. Dat is zoooo wijs.

Weduwe voor twee avonden

’t Is dus niet altijd ik die alleen weg ben hé. Vanavond en morgenavond ben ik alleen thuis terwijl den anderen de bloemetjes gaat buitenzetten.Vanavond gaat hij naar een première, met een andere vrouw dan nog. Morgen heeft hij een ‘date‘ met zijn vader.

Op zich vind ik dat helemaal niet zo erg, ware het niet dat hij vanavond, ook al is hij er niet, toch de TV ingepalmd heeft door twee oerendstomme progamma’s op te nemen. Twee programma’s tegelijk opnemen betekent dat ik niet naar digitale TV kan kijken, dus ook niet naar eerder opgenomen programma’s en er is NIETS op de ‘gewone’ TV dat wel leuk is.

Dus zorg ik voor een alternatief: in bed kruipen met mijn computer en verder kijken naar seizoen 3 van House (jaja, ik weet dat ik gigantisch achterloop). We hebben toch geen verwarming en dan ga ik tenminste warm hebben en als ik toch in slaap zou vallen, moet ik mijzelf dan tenminste niet meer wakkermaken om mij naar mijn bed te slepen.

Kijk zie, er zijn eigenlijk alleen maar voordelen.

Tevergeefse zoektocht

De ochtendrituelen hier zijn nogal stresserend, om het zacht uit te drukken. Vier kinderen en twee volwassenen die zich moeten klaar maken om respectievelijk op tijd naar school en werk te geraken, ik moet er u geen tekeningetje bij maken.

Onze routine is dat ik de kinderen wakker maak en hen help kleren te kiezen. Zij kleden zich dan aan, al dan niet met (mijn) hulp, tegelijk met papa. Papa gaat met de kinderen naar beneden om hen eten te geven en de koeken en fruit klaar te zetten terwijl ik mij klaarmaak. Tegen dat ik beneden kom zijn de kinderen bezig met eten, ligt alles klaar voor de boekentas en kan papa naar het werk vertrekken. Ik moet hen dan nog ‘enkel’ achter de vodden zitten om voort te maken.

Michel is dus altijd als eerste de deur uit.

Avondritueel, dat valt allemaal wel mee, maar uiteindelijk komt het erop neer dat de laatste die binnenkomt ’s avonds, ook de deur sluit. De sleutels worden dan van de deur afgetrokken en op hun vaste plaats gelegd, mooi buiten rijkafstand van onverlaten die het in hun hoofd zouden krijgen om het raam van onze voordeur in te smijten.

Die sleutel, die ligt dus altijd op dezelfde plaats ’s ochtends. Dus die wordt ’s ochtends bovengehaald, op de deur gestoken en dan wordt de deur opengemaakt. Nog een ritueel: die sleutel blijft dan mooi zitten tot de laatste de deur uitgaat: de kinderen en ikzelf dus. De laatste weken nog meer dan vroeger, want Michel heeft momenteel geen sleutel van de voordeur, dus a fortiori is de voordeursleutel MIJN sleutel want ook hangende aan MIJN sleutelbos (met autosleutels, fietssleutels, werksleutels, … aan).

Deze ochtend wou ik dus de deur achter mij dichttrekken en ik vond mijn sleutels niet. Niet op de deur, niet op hun normale plaats, niet in de keuken, niet op de grond, niet achter hun normale plaats, niet in mijn handtas, … nergens te bespeuren. Enige mogelijke plaats waar ze zouden kunnen zijn was dus bij Michel: hij had toch de deur opengedaan deze morgen?

Proberen bellen. Geen succes wegens GSM niet aan. Dan maar de fietsen gepakt, de voordeur opengelaten en de kinderen met de fiets naar school en peutertuin gebracht. Gebeld naar mijn baas dat ik dan vandaag zou thuiswerken (ik kan moeilijk de hele dag ons huis laten openstaan) en de mannen van de werf verderop in straat mijn excuses aangeboden voor het in beslag nemen van de door hun gereserveerde parkeerplaats, maar dat ik mijn auto niet kon verzetten. Eens terug thuis den anderen gemaild of hij mijn sleutels had.

Eerste antwoord: neen! en dus sloeg de volle paniek bij mij toe: waar zijn die dan in godsnaam gebleven? Terug mijn stappen nagegaan van de laatste anderhalve dag (laatste keer met zekerheid gebruikt toen ik de kinderen zaterdagmiddag van de turnles haalde met de auto) en als ik ze al van toen kwijt was, wou dat zeggen dat ik de voordeur gedurende twee nachten niet op slot zou gedaan hebben. Nochtans was ik ervan overtuigd dat ik zondagochtend, toen ik koeken ging halen, de deur opengedaan had (mét sleutel) en dat ik gisterenavond speciaal terug naar beneden gekomen was om de deur op slot te doen. Begon ik nu echt door te slaan?

Opnieuw mail naar de wederhelft: hebt ge die echt niet? Hoe hebt ge dan de deur opengedaan deze ochtend of stond ze open?

Antwoord: ‘Vanmorgen heb ik de deur denk ik met mijn sleutels opengedaan’. Iets wat dus pertinent niet waar was gezien hij geen sleutel heeft van de voordeur. Ik heb hem dus maar eens op de feiten gewezen en toen heeft hij pas echt gekeken welke sleutels hij bij zich heeft. Juist. De mijne.

Enfin, eind goed al goed. Ik zat al met scenario’s in mijn hoofd van bellen naar allerlei instanties voor extra sleutels te maken en dan er met mijn fietske overal achter moeten rijden. Van werken zou er dan niet veel in huis komen, vandaag.

’t Is dus in orde, maar hij zal toch met een schoon excuus mogen afkomen hoor vanavond.

Happy B-day

Vandaag is het de verjaardag van een zeer fijne mens. Er is een drink, maar met dat wij normaal gezien later gingen thuis zijn hebben wij niet voor een babysit gezorgd. Ergens jammer want ik had er graag bij geweest. Langs de andere kant: ik heb echt geen fut meer na vandaag.

Den anderen is er wel naartoe, met een kadootje. Ik denk dat hij het een leuk kadootje gaat vinden. Maar ik wijk af. Den anderen, die dus geradbraakt was na een dag pretparken, is er naartoe om het kadootje af te geven en zou ’ten hoogste een half uurken’ weg zijn, wegens … geradbraakt zijn dus van een dag pretparken.

Ik geloofde niets van die uitspraak want ik ken mijnen vent wel een beetje goed, en zie, we zijn nu twee uur later 🙂

Leve vader!

En zo is vaderdag nog eens achter de rug.

In tegenstelling tot vorig jaar ben ik dit jaar een betere dochter geweest. Geloof het of niet, maar vorig jaar was ik zelfs vergeten mijn papa te telefoneren. Mens, heb ik mezelf toen voor het hoofd geslagen. Slechte dochter, San. Foei!

Dit jaar zou mij dat dus niet overkomen en het is mij gelukt ook. Wauw. Prestatie (niet dus). Voor vaderkesdag dit jaar hebben wij (den anderen en ik dus) mijnen papa gisteren uitgenodigd voor een etentje in een restaurant naar zijn keuze. Het enige dat hij moest doen was reserveren voor drie, en dat heeft hij gedaan.

Het werd een heel gezellige avond in de Wine & Dine met heel lekker eten. Een goede drie uur gekletst bij voorgerecht (twee maal garnaalkroket, één tonijn carpaccio), hoofdgerecht (één gebakken sint-jacobsschelpen, één tournedos en één kabeljauw) en dessert (twee dame blanche en één frambozensoep met vanilleijs) en afgesloten op het appartement van mijn vader voor koffie.

Vandaag tijd dan om de andere papa’s te vieren. Eerst en vooral mijn wederhelft en de vader van mijn kinderen die ook eens in de bloemetjes mag gezet worden. Dit jaar was ik heel tevreden van mijzelf want ik had een kadootje gevonden waarvan ik toch wel zeker dacht dat 1. hij het nog niet had en 2. hij er content van ging zijn. En het is gelukt. Jeej! Want geloof mij vrij: een kadootje vinden voor den anderen waar hij echt content van is én dat geen stukken van mensen kost, is geen sinecure.

Deze middag zijn we dan gaan eten bij mijn schoonouders, schoonpapa een dikke proficiat gewenst en een kadootje gegeven (uiteraard een vondst van den anderen) en hebben daar dan de rest van de dag doorgebracht. Zoals altijd heel lekker gegeten, wreed aangenaam gezelschap en lekkere taart als toetje (onze bijdrage tot de maaltijd). Zo van die namiddagen die puur genieten zijn. Altijd leuk.

Einde vaderdag 2008. Op naar volgend jaar.

Terug

Hij is terug. Sinds ergens deze middag.

Er was vaag iets gezegd van afhalen en afspreken, maar uiteindelijk heeft hij gebeld toen hij al thuis was, dat hij dus al thuis was en niet moest afgehaald worden en dat er dus ook niet moest afgesproken worden. Niet dat hij naar mij gebeld had. Neen, dat was naar zijn moeder want zij was degene die hem eventueel zou afhalen en waarmee hij dus zou moeten afspreken.

Neen, ik hoorde hem al om twintig na acht deze morgen om te horen dat hij in Rome was. En daarna hoorde ik hem terwijl hij nog uit het vliegtuig stapte. Hoe ik wist dat ik hem op dat exacte moment kon bellen? Dankzij deze mevrouw die mij op deze website wees waardoor ik het moment meemaakte dat het vliegtuig effectief in België landde. Een magisch moment toch wel. Daarna hoorde ik hem terug toen hij al thuis was en ik dus hoorde van hemzelf dat hij dus thuis was en niet bij zijn ouders.

Hij heeft blijkbaar amper geslapen sinds maandagochtend half acht Miami tijd en hij zag er nog zeer goed uit. Deze (late) namiddag heeft hij zich dan met Anna en Jan beziggehouden (ik moet er geen tekeningetje bijmaken zeker van hoe blij ze waren dat papa terug was, alle vier) en hen eten gegeven terwijl ik de twee oudsten van de Franse les haalde. Eens de kleinsten in bed zaten hebben de rest van het gezin en meneer Brutin samen gegeten en daarna heeft hij nog wat op de computer getokkeld.

Toen hij zich eindelijk in zijnen trekzetel installeerde om samen met mij naar onze wekenlijkse wijvenfilm op wijfTV te kijken is hij dan toch gestuikt. Radikaal. Met de nodige geluiden erbij. Zeer storend. Dus heb ik hem dan maar weer wakker gemaakt om hem naar zijn bed te sturen alwaar hij nu eindelijk een paar verloren uur slaap aan het inhalen is.

Maar hij is terug thuis. Eindelijk.