Tag: Dieren

Pairi Daiza

Vandaag waren wel liefst 5 van de 6 kinderen thuis wegens facultatieve vrije dag/pedagogische studiedag op school. Met 6 kinderen die naar 4 verschillende scholen gaan moet dat eigenlijk nog wel lukken ook. De enige die naar school moest was Zelie, den duts.

Een dagje extra thuis met 5 kinderen, dan kies ik ervoor om een uitstap te doen. Afgesproken met een andere mama en haar dochter (vriendin van Anna) en we kwamen uit op Pairi Daiza. Niet zozeer voor de babypanda, maar omdat het zo een mooi park zou zijn én omdat de pretparken tijdens de week nu toch gesloten waren. Ik was er ooit al eens geweest, in de tijd toen het nog Paradisio heette. Het was dus al een hele tijd geleden en ik was wel nieuwsgierig naar de veranderingen.

Tot mijn verbazing zag Louis het volledig zitten om een dagje met ons op te trekken (tja tieners, ge weet dat nooit hé). Jan daarentegen besloot om niet mee te gaan en met zijn schoolvriend af te spreken. Gemakkelijk, want zo pasten we allemaal in één auto.

Het is dus effectief een zeer mooi én groot park en de dieren lijken er veel ruimte te hebben, ruimer toch dan andere dierentuinen.

Het grappige vond ik dat er daar ongelooflijk veel jonge dieren waren, waar in de media (bijna) niets over te lezen staat (behalve dan over de panda): terwijl er bijvoorbeeld allemaal heisa gemaakt wordt rond de geboorte van een babyolifant in een andere zoo, lopen er daar 3 à vier rond alsof het de normaalste zaak ter wereld is.

Soit, we hebben een mooie dag gehad met mooi weer, aangenaam gezelschap en A en Z die zich toch redelijk voorbeeldig gedroegen en flink stapten zonder al te veel te zagen. En je loopt daar toch wat kilometers af, dus voor die kleine mannen was dat een hele prestatie.

Er was even een klein drama met Anna bij de ringstaartmaki’s: je loopt door hun ‘kooi’ en dus tussen de dieren zelf zodat ze, als je geluk hebt, op je springen. Louis had geluk en had direct aantrok, maar ze wilden maar niet bij Anna komen (en het was nu niet alsof ze niet probeerden). Net op het moment dat er een aap dan toch op Anna sprong had ik Z vast om haar dichterbij een aapje te laten komen en kon ik dus geen foto trekken. Traantjes dus want nu had ze geen aandenken.

Maar voor de rest: een zalige dag gehad. Voor herhaling vatbaar.

Hop paardje! Hop!

Anna zou graag paardrijden. Ik moet zeggen dat ik dat als kind ook altijd gewild heb. Ik mocht niet van mijn moeder: te gevaarlijk. In theorie mag Anna wel van ons, maar ik zie dat tijdens het schooljaar praktisch niet geregeld krijgen: het is nu niet alsof er een manege in centrum Gent is waar Anna zelfstandig naar toe kan en met de voetbal van Jan nog eens een taxidienst spelen naar één of ander aangrenzende gemeente erbij organiseren …

Alternatief gezocht en gevonden: een paardrijkamp tijdens de vakantie. Het was direct ook een manier om te zien of ze het eigenlijk ook echt wel leuk zou vinden.

Dit weekend zijn A en Z voor de laatste keer op bezoek. Vanavond moesten we Anna in het verre Limburg afzetten voor haar paardrijkamp en dus deden we dat in 2 stappen: deze voormiddag met heel de bende naar de zoo in Antwerpen (behalve Zelie: zij had last van haar knieën is moet morgen zelf kamp geven, dus ze wou die wat sparen) om in de namiddag door te rijden naar Limburg.

Het was een heel goede ervaring: met een volle auto was er geen plaats voor een buggy en ik hield mijn hart een beetje vast: die twee kleintjes zouden de hele tijd moeten stappen. Maar zorgen voor niets. Ze zijn blijkbaar goed ‘getraind’ in het stappen, hebben geen moment gezaagd dat ze moe zouden zijn en waren overdonderd door alle dieren en zeer enthousiast.

Daarna naar Limburg en dan zijn ze beiden in slaap gevallen. Goed ook, want ik de auto durven ze wel eens zagen (normaal, daar niet van) en zo waren ze aangekomen voor ze het zelf doorhadden.

Het ziet er daar goed uit: een mooie omgeving, heel leuke speeltuin, leuke kamer en veel paarden (duh!). We waren één van de eersten en zo konden de kinderen (en wij ook eigenlijk) nog een heel eindje spelen in de speeltuin.

Op het aangeduide uur kregen we dan een korte introductie met een paar heel praktische afspraken en dan was het direct tijd om afscheid te nemen en door te gaan.

Anna liep alvast vol enthousiasme weg van ons.

 

En wijle weg

We waren aan het debatteren of we al dan niet naar de markt zouden gaan, de kinderen en ik. En er werd, hoe kan het ook anders, gevraagd wat we zouden doen vandaag.

En plots viel mijn euro waar ik onze abonnementskaartjes van de zoo (die ik nu al een paar weken loop te zoeken) zou kunnen gelaten hebben: ik herinnerde mij de laatste keer dat ik ze gebruikt had. Het was winter, dus had ik hoogstwaarschijnlijk jas X aan. Ik stoof er naartoe en BINGO! daar waren ze.

Geen markt, zelfs geen middageten, wel even naar de computer om treinuren te raadplegen en dan de fiets op, richting Dampoort station. Trein richting Antwerpen, overstappen in Sint-Niklaas. Trein richting Leuven. Afstappen in Mechelen en een broodje gekocht als middagmaal. Kleine wandeling tot aan de boot en broodje op de boot gegeten.

Na ongeveer anderhalf uur reizen waren we er dan, in Planckendael, waar we de rest van de namiddag gebleven zijn. Tot sluitingstijd.

Het voordeel van een abonnement is dat je bij een bezoek niet alles móet gezien hebben. We hebben denk ik meer tijd doorgebracht op de verschillende speeltuigen en –parcours dan bij de dieren. Maar het meeste van Azië en volledig Ocenanië hebben we wel gezien en zelfs een deel Amerika. Europa en Afrika en de rest van Amerika hebben we nog tegoed.

We zagen heel veel nieuw, jong leven: de kuikens van de struisvogels, Laila het sneeuwluipaardje, de biggen van de everzwijnen, het lamajong. De leeuwen en hun welpjes hebben we jammer genoeg gemist want die waren al binnen.

Het was 21u45 toen we thuis kwamen: we keerden terug via Gent-Sint-Pieters waar we afstapten om iets te eten en hadden ‘geluk’ dat de trein naar Antwerpen van 21u05 15min vertraging had, anders waren we nog een half uur later thuis geweest.

Het was een leuke dag. Lekker ontspannen maar toch serieus afmattend. Ik was toch blij toen we thuiskwamen en als ik naar Jan en Anna keek, was ik duidelijk niet de enige.

Gezien

Wij kunnen ons nu ook rekenen tot die mensen die Kai-Mook gezien hebben. Schoon beestje en zo schattig, maar dat zijn pasgeboren dieren meestal wel.

De kinderen hadden vandaag nog een dagje vrij wegens pedagogische studiedag op school, en ik dacht zo ‘geen vrije dag voor de meeste mensen, dus de zoo zal nu wel te doen zijn’. En gelijk had ik. Niet dat er niet veel volk was, maar het was meer dan te doen. En weer zo’n schoon weer.

We zijn nu ook abonnees op de zoo, we kunnen nu elk moment gaan en komen en moeten dus niet betalen. We gaan jaarlijks toch praktisch sowieso eens naar A’pen én naar Planckendael, dus dat is rap terugverdiend.

Wat ook maakte dat ik mij ongelooflijk wreed op mijn gemak voelde, helemaal niet opgejaagd. Kwestie dat, als we alle dieren nu niet zagen, we gewoon kunnen terugkomen zonder nog eens een fortuin neer te tellen, want met zes (of vijf, zoals vandaag) telt dat direct op. Dus toen ik zei dat we naar huis moesten en de kinderen begonnen te zagen en ik dus antwoorde dat we zeker terug gingen komen om de rest te bekijken, was het protest direct gestopt. Ook gemerkt trouwens dat je als abonnee korting krijgt in de shop wat mooi meegenomen is.

De kinderen content, ik content. Wat moet dat nog meer zijn.

Vis

Op 1 april was ik op een opening van een nieuwe winkel en daar het 1 april was hadden ze er niet beter op gevonden dan de gasten naar huis te sturen met een goudvis mét bokaal. Ik kreeg maar liefst drie goudvissen (in één bokaal) mee.

De kinderen vonden dat uiteraard fantastisch. Wij veel minder. Vissen vind ik lastige beesten, want ge ofwel geeft ge dat teveel of te weinig voedsel en binnen de kortste keren zijn die dood. Minder dus.

Zo ook dus bij deze vissen: vorige zondag heeft de eerste de geest gegeven. De kinderen vonden het jammer, maar gelukkig waren er geen drama’s. Toen Michel’s ouders voorstelden om de vissen bij hen in de vijver te steken, waren wij doodblij en hoopten dat we de kinderen zouden kunnen overtuigen.

Dat bleek geen probleem te zijn en toen we dinsdag vertrokken staken we de vissen in een plastic zakje en maakten een omtoer langs de schoonouders om de vissen in hun nieuwe verblijfplaats te deponeren.

Vandaag bleek dat minstens Louis het voorgestelde concept niet goed had begrepen, want toen we deze middag naar huis kwamen vroeg hij of we dan eerst de vissen gingen halen bij mamie en grandpère?  Neen dus 🙂

Rotbeesten

Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar sinds een dag of twee, drie zijn ze terug. Of beter: ze waren terug.

De lieve ongewenste hoofdbezoekertjes. Die kleine kruipertjes die uw hoofd zo doen jeuken. Die rotbeesten.

De kinderen zijn de vakantie begonnen volledig vrij van het ongedierte. De laatste maanden van school wastte ik steeds hun haar met een overvloedige azijnspoeling nadien en ofwel heeft dat effectief zijn effect gehad, ofwel waren de beesten niet meer op school.

Het was vakantie dus heb ik de spoeling achterwege gelaten: ze spelen nu alleen thuis, geen kinderen in de buurt, wat zou het.

Gisteren zag ik Louis krabben en nog geen klein beetje ook. Dus tijd voor een controle en ja hoor, hij heeft het weer zitten. Of beter: had. Deze avond er alles uitgehaald, hoop ik toch, en ondertussen broer en zussen ook gecontroleerd. Het moet relatief recent gebeurd zijn want er zaten alleen grote beestjes, geen eitjes en de drie anderen hebben (gelukkig) niets.

Zondag nog eens grote controle, zien of ik iets gemist heb. Maar waar ze deze keer vandaan komen, ik heb er het raden naar. Smerige beesten!

PS: de cryptische omschrijving, dat is om ongewenste bezoekers op afstand te houden 🙂

Weird

Nephthys heeft zich de laatste dagen volledig ingeburgerd bij ons. Ze beschouwt het huis blijkbaar als haar huis, loopt waar ze wilt en wanneer ze wilt en Hecate mag blazen en grollen zoveel ze wil, Nepthys kijkt eens op en doet dan gewoon verder, zonder zich er iets van aan te trekken.

Ook qua ‘bonding’ lukt het zonder problemen. Ze doet niet liever dan achter ons aan lopen en bij/op ons te komen zitten. Ze wil het liefst in de plaatsen zijn waar wij ook zijn.

Deze voormiddag heeft ze dan ook de hele tijd in mijn buurt gezeten: op mijn papieren, op mijn computer, op mijn schoot, naast mij in de zetel.

En plots was het gedaan. Vlak voor de middag is ze naar beneden gegaan en heeft ze zich aan de voordeur geïnstalleerd. Zonder (voor mij toch) aanwijsbare reden.

In het begin zat ze daar afwisselend stillekes en luid te miauwen. Na een tijdje is ze daarmee gestopt en nu zit ze daar gewoon. Braaf op het matje. Te wachten.

Ik ben al verschillende keren naar beneden gegaan om haar te gaan halen, maar telkens ik haar weer neerzet loopt ze stante pede terug naar die deur.

Vreselijk ambetant. Enerzijds omdat ik niet begrijp wat ze wilt, want als het is om buiten te gaan, daarvoor heb ik de deur naar de koer/tuin opengezet, maar daarin is ze niet geïnteresseert. Anderzijds omdat, telkens er ik de deur moet opendoen (eerst voor de postbode, daarna voor de buurvrouw), dat beestje als een pijl uit een boog naar buiten loopt en probeer haar dan nog maar eens terug te halen.

Ik wist wel dat ze dat ging proberen en dus had ik haar vastgenomen toen ik enkel maar de deur even moest opendoen. Maar de buurvrouw kwam binnen en toen zij weer buitenging was Nephthys nergens te bespeuren. Opeens kwam zij uit het niets gevlogen en liep zo rap als tel het voetpad op, onder de stelling bij de (andere) buren. Het heeft heel wat moeite gekost om haar ervanonder te krijgen, maar dankzij de hulp van de buurvrouw is het gelukt.

Sinds ze terug binnen is heeft ze zich weer aan de voordeur geïnstalleerd. Wat wil dat beest toch?

Maar er is ook een goede zijde aan dit verhaal. Nu Nephthys beneden in de gang zit, durft Hecate weer naar boven komen en zit zij nu, zoals zij altijd deed, afwisselend op de zetel en de vensterbank, te genieten van ‘haar’ domein.

Fijne dag

Het plan was om gisteren naar de zoo te gaan met de kinderen, afhankelijk van hoe Anna de nacht voordien had geslapen en ge raad het al: Anna had een prachtige nacht gehad en ik dus ook.

Geslapen gelijk dat ik in geen tijden had gedaan en zo fris als een hoentje opgestaan … om acht uur, zo’n luxe.

Jan was de avond voordien ook op tijd in zijn bed geraakt en had een volle 13 uur geslapen en hij was ook zeer goed gezind.

We hebben ons op het gemak klaargemaakt en zijn uiteindelijk rond vijf na tien vertrokken om net de trein van half elf te missen (hij vertrok net toen we op het perron aangekomen waren). Dat vond niemand erg, we waren niet gehaast, en uiteindelijk waren we rond de middag in Antwerpen.

In de zoo hebben we een plannetje genomen om zo zeker te zijn dat we alle dieren zouden kunnen zien en de kinderen hebben de weg uitgestippeld.

Het was een zeer leuke dag: net warm genoeg, zeer goedgezinde en enthousiaste kinderen, veel gelachen, gespeeld en gezien.

Het verliep allemaal zo vlot en leuk dat ik ’s avonds zelfs nog energie genoeg over had om terug naar ons huis te gaan en nog een beetje te gaan kuisen, samen met i.

Resultaat: de kamer van Zelie en Anna is nu ook in orde. Nu nog de kamer van Louis en Jan, onze kamer en de badkamer en we kunnen terug in ons huisje gaan wonen.

Straks terug naar huis en nog een beetje (proberen) kuisen terwijl de kinderen in de straat kunnen spelen en Anna haar middagdutje doet.

Yep, langzaam maar zeker en later dan gepland, maar we gaan nog thuis geraken.

4 maand anticipatie

Dat staat er ons nu te wachten.

We hebben op goed geluk een katje gereserveerd bij een colega van Michel. ‘Goed geluk’ zeg ik want normaal gezien kies je toch een kat als het al wat ouder is en je al een beetje zijn karakter ziet. Dit beestje is pas geboren dus we weten absoluut niet wat voor karaktertje het zal worden.

Maar het ziet er toch zooooooooooooooooooooo schattig uit. En het is zo’n mooi grijske. Ziet maar.

poes

So cute: kan dus niet anders dan een prachtig diertje worden hé.

Tot nu toe heb ik altijd mijn been stijf gehouden om geen tweede kat bij te nemen. Hecate is niet meer van de jongste en om zo’n beestje alleen te laten met een oudere kat vond ik niet veilig (voor dat beestje dan). Maar deze keer klopt de timing perfect.

Het is immers aangeraden om de diertjes tot 18 weken bij hun mama te laten en dat gaan we dus ook doen. Binnen vier maanden, de week na de Gentse Feesten, gaan we het dan naar huis brengen. Die laatste week van juli ben ik (als alles volgens plan verloopt) thuis. De week erop zal Michel (hopelijk) thuis zijn en de week daarna zijn we dan beiden thuis. Ideaal dus om een oogje te houden op de twee poezen en hoe ze aan elkaar wennen.

Het wordt dus aftellen en de kinderen kijken er ook al naar uit.