Tag: Druk

Vermoeiend

Sinds Louis weg is vind ik Jan zeer vermoeiend. Alles wat hij ziet, wil hij hebben. Of het nu om een ijsje gaat of kleren of drinken of …, dus buiten de deur komen is een opgave en een constant neen-zeggen. Ook thuis is het constant ‘ik wil’. Geen vijf minuten kan of wil hij zich bezighouden met iets of hij vraagt al naar iets anders. Het is dus al vier dagen een constante aanslag geweest op mijn  wilskracht.

Is het omdat broer en zus weg zijn dat hij zo doet of doet hij altijd zo en valt het nu alleen op omdat Zelie en Louis weg zijn, ik weet het niet. Maar als ik dus dacht dat het een paar kalme dagen zouden worden zonder de oudsten, dan had ik het dus goed mis: ik ben uitgeput.

Nochtans had ik er zin in voor vandaag: te helpen met de verhuis van mijn nicht en haar gezin. Zin op voorhand dus want de laatste dagen ben ik dus niet te fris opgestaan en deze ochtend was het niet veel beter en dus kon ik mijn moed niet bijeen rapen om te gaan helpen.

Straks gaan we dan maar de wekelijkse boodschappen doen en vanavond gaan Michel en ik gaan eten. Misschien dus maar best dat ik niet opgetrokken ben deze ochtend of ik zou vanavond niets meer waard geweest zijn: tafelgezelschap dat in slaap valt is niet het meest aangename dat er is.

Waarom ik aftel

Nog twee dagen werken en dan ben ik twee maanden thuis. Om dat te kunnen doen maak ik gebruik van een paar overheidstoekenningen zoals daar zijn ouderschapsverlof en verlof.

Zo ben ik al een tijdje aan het aftellen en eigenlijk heeft dat niets te maken met het werk zelf. Momenteel is het druk en leuk, dus daarvoor wil ik wel nog een beetje langer werken. De reden waarom ik blij ga zijn dat ik niet meer moet gaan werken, is de treinreis.

Normaal gezien ga ik doodgraag werken met de trein. Mij hoor je niet klagen. Echt niet. Zelfs de occasionele vertragingen neem ik er met plezier bij. Zo’n paar minuten vertraging gaan mijn humeur echt niet om zeep helpen. Ik heb dan eigenlijk ook wel de trein in de goede richting: in plaats van naar Brussel reis ik in de tegenovergestelde richting, richting kust dus, en daar heb je altijd ruim plaats om te zitten. Het is een zeer aangename rit van amper 20 minuten en ik kom volledig ontspannen op het werk toe. Een zeer goed begin van de dag dus.

Maar die zeer aangename treinrit verandert in een veel minder aangename rit eens het warmer weer wordt. Want dan gaat de oudere medemens ‘en masse’ naar zee. ’s Ochtends gaat het nog want normaal gezien neem ik de trein voor 9u (en de gratis treinkaartjes werken maar vanaf 9u), maar ’s avonds moeten die mensen a-b-s-o-l-u-u-t met de trein naar huis als het spitsuur is en de werkende mens zijn dag kan afsluiten. You get the picture.

Het wordt nog erger als het schooljaar op zijn einde loopt, want dan beginnen de schoolreizen. Neem nu deze ochtend: minimum vier wagons waren gereserveerd voor schoolgroepen en ik denk dat het er meer waren. Vorig jaar nam ik eens een trein waarvan 8 wagons gereserveerd waren en er 3 (I kid you not) overschoten voor het pendelende werkvolk en de dagjestoeristen. Aangenaam is anders. En ja, uiteraard mag iedereen naar zee, maar moest de NMBS daar nu eens rekening mee houden, met het feit dat er plots een paar honderd(en) passagiers meer meereizen op een sowieso al overvolle trein (wegens goed weer voorspeld), dan zouden we niet in de toestanden komen zoals op de treinen naar Brussel (wat direct de redenering doortrekt van ‘wanneer gaan die mensen daar nu eindelijk eens beseffen dat ze grotere treinen moeten in leggen tijdens spitsuur’).

Het wordt mij dus veel te druk op de trein en dus ben ik aan het aftellen: nog twee dagen op en af en daarna kan ik de treinen uitkiezen die niet overvol zitten àls ik nog eens richting kust wil.

Stress weg

U opjagen in dingen waar ge toch geen vat op hebt, dat is nutteloos. Het hoofd weet dat, maar de emoties willen dus niet altijd mee.

Er was stress over dingen die nog (meer dan?) drie maanden weg zijn maar nu al ongeveer moeten geregeld worden. Na vrijdag is daar al een pak van weggevallen. De uren voor ballet zijn bekend, die voordien dus nog niet bekend waren, en dus kon al iets meer vastgelegd worden.

Zaterdag viel nog een pak van mijn schouders: nog twee activiteiten vastgelegd en zo is het hele schema ongeveer al op zijn plaats gevallen.

Die stress van de zaterdagvoormiddag heeft evenwel nog eventjes aangesleept: ik moest de muziekschool voor Zelie van volgend jaar vastleggen. Ze doet dan zowel AMV (tweede jaar notenleer en zang en zo) als haar eerste jaar instrument. Met de uren te kennen van ballet kon het uur voor haar instrument (saxofoon) nu ook vastgelegd worden. Edoch! Zaterdag was het opendeur dag en er was mij langs alle kanten gezegd dat, als we (ten laatste) op die dag de leraars niet konden vastleggen, dat de kans groot was dat je nadien enkel nog de uren kon kiezen die ‘overschoten’ en met het strakke schema van vier kinderen was dat nu iets dat ik niet wou riskeren.

Om 9u15 stond ik met Anna, Louis en Jan in de muziekschool. Het was nog kalm en op minder dan een kwartier was Zelie ingeschreven. Tien minuten later hadden we de lerares AMV al gelokaliseerd en haar uren vastgelegd (deel één geslaagd). Na een uur wachten hadden we nog steeds geen teken gezien van de leraar saxofoon en gezien ik Zelie moest afhalen van de turnles moest ik mijn poging dus staken.

Tweede poging, een 45 minuten later. Jan op de turnles, Zelie en Louis op de tekenles dus ik met Anna naar de muziekschool. De opendeurdag was in volle gang. Een massa volk en hectisch tot en met. Info gevraagd en bleek dat de leraars saxofoon juist een optreden hadden gegeven en dus ‘ergens’ rondliepen. Samen met Anna dus een groot deel van het gebouw doorzocht, maar niets te vinden. Het was tijd om weer op te stappen (Jan afhalen) toen Anna nog naar het toilet moest. Gelukkig, bleek achteraf, want net toen we het toilet buitenkwamen en ik nog één blik rondwierp zag ik de leraar saxofoon: hij nam net zijn plaats in achter een tafel om mee te helpen.

De mens aangeklampt, hem het inschrijvingsformulier laten invullen en hij heeft de gegevens van Zelie overgeschreven én het kan op het uur dat wij willen. Joepie!

Nu moet nog enkel één activiteit definitief worden vastgelegd: tekenles voor Louis. Volgend jaar gaat Louis les volgen bij iemand privé. Vrijdag mocht hij ‘proef’meetekenen en het verliep blijkbaar zeer goed. Nu nog eens kijken welke uren zullen genomen worden, maar aangezien het voor Louis is, valt zo goed als elk uur op elke dag goed, dus daar heb ik absoluut geen stress over.

Voila zie. Zo weten we volgend jaar weer wat doen.

activiteiten1

Onderbroken

Gisterenavond kon ik de slaap niet vatten. Stress. De grote oorzaak. Ik kon de gedachten niet uit mijn hoofd krijgen.

Geen stress van het werk, maar van die kl**te activiteiten van de kinderen. Niet dat het geen leuke activiteiten zijn, maar waarom willen ze zoveel doen? Want dat is het hé: ik zeg hen niet dat ze bepaalde dingen moeten doen. Ze vragen het zelf en als ze het willen, waarom dan niet?

Het schema dus zitten opstellen en alles past zo ongeveer. Er vallen een paar activiteiten weg maar die worden jammer genoeg vervangen door andere en ik ga volgend jaar weer beroep moeten doen op de welwillendheid van andere ouders en die van mamie. Maar ook op de dagen dat ikzelf thuis ben (vrijdag en zaterdag) zal het rijden worden.

Er zijn nog een aantal onzekerheden en daar heb ik nu dus stress over. Want binnenkort zijn het opendeurdagen voor bepaalde activiteiten en als we daarvoor die onzekerheden niet hebben weggewerkt, dan zou het kunnen dat er geen plaats meer is of dat het niet meer kan op de uren die voor ons passen.

En daar lag ik dus van wakker gisterenavond.

Deze ochtend werd ik dan wakker van de stress, maar een geheel andere deze keer. Het was vandaag weer staking in de peutertuin en ik werd om 5u50 wakker met de realisatie dat ik nog geen lunchpakket had voor Anna. Nieuwe stress dus.

Vijf minuten lang heb ik nagedacht van wat ik nog in huis had, wat er nog in de frigo en de diepvries zat, en wat ik dus zou kunnen meegeven. Daarna ben ik opgestaan en ben ik beginnen koken: omelet met gebakken aardappelen en kerstomaatjes. Michel op tijd wakker gemaakt zodat hij nog brood kon halen, want het brood was op en anders had ze geen boterhammen voor haar vieruurtje.

De omelet was klaar net voor de kinderen moesten opstaan. Het brood was op tijd in huis om voor iedereen boterhammen te smeren en we waren zelfs vroeger dan anders de deur uit deze morgen.

Soms heeft het nog zijn voordelen. Stress. 

Tonight I will be mostly …

Het schooljaar met alle bijhorende nevenactiviteiten is nog niet goed gedaan of ik moet mij al bezig houden met volgend schooljaar.

Tegen vrijdag wil ik ongeveer alle activiteiten gepland hebben: zien waar, wat en wanneer alles moet. Volgend jaar moet er worden geturnd, gezwommen, naar de scouts gegaan, geschaakt. Er is ballet, jazzballet, muziekles, franse les. En dat is nog maar voor drie kinderen.

Dus vanavond ga ik eens proberen zien of ik alles in vijfzes dagen kan passen én dat te doen zonder te veel overlappingen. Tijd voor het opstellen van een schema dus.

Avondvulling

Sinds dinsdagavond geen avond meer vrij gehad. Of neen, ik overdrijf: vrijdagavond was ik thuis en had ik niets te doen, maar gezien mijn algemene toestand van vermoeidheid de laatste tijd volstond die ene avond niet om op mijn plooien te komen.

Woensdagavond was het nog eens vergadering van de wijk. Deze vergaderingen hebben geen vast stramien: ze worden belegd hoe het uitkomt en meestal naar aanleiding van één of andere gebeurtenis. De aanleiding deze keer was o.a. de toekomstige ‘Aperitief in het Park’, onze jaarlijkse wijkgebeurtenis (voor de geïnteresseerden: 15 juni van 11u tot 13u). Op de vorige vergadering waren er ook een paar bezorgdheden bij de buurbewoners gerezen en om antwoorden te kunnen krijgen was onze wijkagent deze keer ook uitgenodigd én was hij afgekomen: speciaal zijn verlof onderbroken om aanwezig te kunnen zijn én, alhoewel hij gerust terug naar huis mocht nadat hij de vragen beantwoord had, hij is nog tot het einde gebleven.

Ik weet niet hoe het met uw wijkagent zit, maar de onze is wel degelijk begaan met ‘zijn’ wijk en wat er gebeurt en het is altijd interessant om horen wat ze nu wel en niet kunnen doen en voor welke zaken je bij hem moet zijn of bij het politiebureau. Het is wel een fijne mens en dat weet ik niet alleen van zijn bezoekje aan de vergadering, maar we hebben hem al een paar keer over de vloer hier ook gehad, dus ik weet het uit eerste hand.

De politie, uw vriend, is in het geval van onze wijkagent wel degelijk dat.

Donderdag nog een vergadering: met andere mensen van Het Project over de Gentse Feesten 2008: eens zien hoe we het dit jaar gaan/kunnen aanpakken. Zo samen rond tafel met een bende geëngageerde en toffe mensen, ik moet er geen tekeningske bij maken. Het was zelfs een beetje té gezellig wegens pas om half twee ’s nachts thuisgekomen. Zo van die situaties waar ge zit te kletsen en te babbelen en dat het wreed gezellig is en dat ge dan naar uw uurwerk kijkt om tot de ontdekking te komen dat het plots een gat in de nacht is.

Vrijdagavond dan maar een beetje gerecupereerd om toch een beetje energie te hebben voor zaterdag. Het hectische over-en-weer rijden van de zaterdag in de voormiddag. Geen scouts meer maar wel naar de kapper met de kinderen en dan ’s avonds wreed leuk bezoek: Freya en Peter. Wreed leuk om twee redenen: het zijn wreed wijze mensen dus een gezellige avond gegarandeerd, maar ook: ze gaan onze keuken voor ons maken en gisteren was het dus bespreken van de laatste details en plannen om dan effectief aan de slag te gaan.

’t Was een zeer leuke avond en net zoals ik vorige keer mijn vooropgezet idee over hoe de keuken er zou uitzien moest opzij zetten, heb ik gisterenavond mijn mening moeten herzien over welke kleuren de keuken zal krijgen. Ik dacht aan donkergrijze kasten en een felgroene accentmuur. De kasten blijven donkergrijs, maar de kleuren op de muren zullen allesbehalve fel zijn en ik vind dat zelfs meer dan ok. Wat ik eigenlijk het leukst vond aan de avond en de bespreking, was dat, als er iets anders voorgesteld werd dan wat ik in mijn hoofd had, ik daar altijd een deftige en duidelijke uitleg bij kreeg zodat ik begreep waarom iets wel of niet zou werken. Onderbouwde uitleg. Altijd goed. En ook, mensen die weten met wat ze bezig zijn.

Enfin, we kennen nu de details en Michel heeft er een gadget bij: een kraan met een lichtje in. Zo content als een katje was hij met die optie en hij sprong erop. Een geluk want wat hij eerst in zijn gedacht had was een gedrocht van over de 80 cm en moest de afwasbak nu tegen de muur gestaan hebben, tot daar toe, maar gezien onze afwasbak in een soort eiland zal zitten zag ik dat niet zo direct zitten. Opgelost dus.

En nu is het in spanning afwachten tot de datum bekend is dat ze hier kunnen beginnen (na levering materialen en maken van de kasten in hun atelier en al). Wijze tijden in het vooruitzicht.

Beat

Het was deadline-day today. 21 teksten van gemiddeld 800 pagina’s die over de laatste drie weken verbeterd werden en vandaag moesten verzonden worden. 21 teksten die vandaag nog een allerlaatste controle moesten krijgen vooraleer ze verzonden moesten worden.

Dat de controle nog nodig was bleek uit de fouten die ik er hier en daar nog uithaalde en uiteraard werd er niet meer in detail gekeken (dat werd de afgelopen weken gedaan), maar sowieso was het een gekkenwerk om zoveel pagina’s erdoor te scrollen op één werkdag. ‘k Heb mijn lunchpauze tot een strikt minimum beperkt: fietsen naar de kantiene, eten binnespelen en onmiddellijk terug: 20 min en van heel de dag zelfs geen mails bekeken behalve die die te maken hadden met die tekst.

Maar het is gelukt: alles afgehandeld, net voor ik naar huis moest vertrekken.

Stress maat. Ik stond te beven toen alles eindelijk gedaan was. Maar het gevoel van opluchting en blijdschap dat het gelukt was. Amai nie. Resultaat tegen dat ik in Gent was: een knaller van een hoofdpijn van de ontlading, maar daar kunnen we mee leven. Liever zo dan ganse dagen niets te zitten doen.

Michel had tickets om vanavond als publiek te zitten bij een opname van een TV programma, en hoe ongelooflijk graag ik er ook bij was geweest, ik ben nu wel doodblij dat ik er de stress van vanavond te proberen om voor 19u in Brussel te zijn, niet bijgenomen heb.

Vegeteren

Deadlines op het werk, en dan moet ge een tandje (of meer) bijsteken om de datum te halen.

Gelukkig heb ik een laptop van het werk thuis. Alle programma’s die ik nodig heb staan er op en zo kan ik ’s avonds gezellig voor de TV verder werken: kussentje in de rug, deken op de schoot en laptop erop. Zeer comformabel.

Maar nu zijn er dus deadlines én ik werk niet op vrijdag. Met de laptop zou ik, in theorie, ook op vrijdag kunnen werken, van thuis uit, maar dat is dus de theorie. Want de vrijdagen die zitten zó vol dat ik op voorhand weet dat er toch niets van thuiswerken in huis komt.

Dan blijven de avonden over en zo werd het gisterennacht 2u vooraleer ik eindelijk kon afsluiten. Met dat ik om half zeven opsta (ja hoor, zelfs op mijn ‘vrije’ dag: de kinderen moeten nog altijd naar school) heb ik vannacht dus maar iets meer dan vier uur geslapen en dat heeft mijn oude(r wordende) lijf goed gemerkt vandaag.

De kinderen liggen in bed en ik ga nu een beetje vegeteren voor de TV en ja, ik weet dat ik beter in bed zou kruipen, maar daar heb ik gewoon de energie niet voor momenteel.

Ganse dagen niets doen

Toen Anna bij de onthaalmoeder wegging was ik van plan om op vrijdag wel eens langs te gaan. Gewoon goededag zeggen, eens langsgaan zodat ze zou zien hoe Anna evolueert, hoe ze groter wordt.

Tot nu toe is het niet gelukt en het heeft echt niets te maken met slechte wil, maar om één of andere reden vind ik nooit de tijd. Nochtans ben ik elke vrijdag thuis en doe ik toch een ganse dag niets?

Vandaag bijvoorbeeld. Opstaan om 6u40, kinderen wakker maken, kleren geven, ontbijt geven, zorgen dat de boekentassen klaar worden gemaakt, … gewone ochtenroutine dus, uiteraard met hulp van Michel. Michel vertrekt naar zijn werk (7u30), de kinderen maken zich verder klaar.

We gaan op vrijdag met de fiets naar school. Vertrek 8u05. Eerst met Zelie en Louis naar hun school; zij fietsen zelf. Anna en Jan zitten bij mij op de fiets en eens Zelie en Louis afgezet dan fiets ik door tot Jan zijn school om hem af te zetten (8u25). Even met de juffen gebabbeld terwijl Anna nog wat speelde. Daarna (8u40) rijd ik met Anna terug naar huis en passeer daarbij opnieuw langs de school van Zelie en Louis. Toen ik daar deze ochtend passeerde (8u40) kwam vriendin A. net uit de school en toen bleek dat zij niets dringends te doen had zijn we een koffie gaan drinken.

9u20: Na de koffie terug op de fiets en op weg naar huis gestopt op de markt om boodschappen te doen. Boodschappen thuis afzetten (10u05), alles wegzetten, mails controleren en dan opnieuw vertrokken naar de fietswinkel voor een nieuwe helm voor Anna (10u20): haar oude viel letterlijk uiteen en dat vond ik niet zeer veilig meer. Helm gekozen en doodblije Anna moest en zou hem natuurlijk onmiddellijk aandoen, ook al waren we toen met de buggy op stap.

Op het gemak door de oude markt gewandeld richting stadhuis alwaar we voor Het Project de persconferentie van de stad zouden bijwonen (10u50 aankomst, 11U30 vertrokken). Na de persconferentie verder boodschappen doen: naar Fnac om een oplader voor mijn fototoestel te kopen (bestellen bleek later) en nog even naar boven om te zien of er nog nieuwe chicklit was (twee boeken gekocht waarvan maar één chicklit) en dan opnieuw op weg om iets te gaan eten (12u15).

Lunchen is Exki alwaar Anna mij toch een goed uur heeft beziggehouden: pas om 13u30 het restaurant verlaten en dan nog met de rest van haar eten op haar schoot.

Richting huiswaarts want na de persconferentie had ik telefoon gekregen van de kleuterschool: de tweede kleuterklas was naar het toneel en ze hadden te weinig ouders om alle kindjes terug naar school te voeren na de voorstelling: of ik om 14u30 toch zou kunnen rijden? (ik had het hen ’s ochtens voorgesteld om te rijden, in geval dat … en het geval was gebeurd duidelijk).

Eerst langs de bakker dus om voor het avondeten te zorgen en dan de auto in naar de Kopergietery om de kinderen van de tweede kleuterklas terug naar school te voeren. Met een beetje vertraging (14u45) vertrokken naar school, kinderen afgezet, Jan meegenomen, naar school van Zelie en Louis om hen op te halen en hun fiets in de auto te steken (15u10) – geen tijd meer om eerst naar huis te gaan en mijn fiets op te halen – en rechtstreeks naar huis … om de auto achter te laten, de fiets te nemen en een kadootje te gaan kopen voor een verjaardagsfeestje waar Louis morgen naartoe moet.

16u05: Van de speelgoedwinkel naar vriendin F. en (haar) kinderen om iets af te geven en af te spreken voor morgen: groot turnfeest voor haar drie dochters en mijn oudste dochter en jongste zoon en er moet getraind worden in de namiddag en opgetreden ’s avonds. Een beetje blijven plakken door te babbelen (ik) en te spelen (de kinderen) (17u10) en dan naar huis. Kinderen hun huiswerk laten maken terwijl ik mijn artikel afwerkte (17u55) dan tafels en stoelen buiten gezet om op straat (een hotdog) te eten.

Na het eten hebben de kinderen nog wat buiten gespeeld. Anna en Jan tot zij om 19u15 in bad moesten en dan naar bed gingen na een verhaaltje (19u45). Even naar de schoonouders (19u50) met Zelie en Louis om een fotoapparaat te halen/lenen. Een korte babbel en terug naar huis (20u30) en Zelie en Louis in bed steken.

Zo. Een hele dag niets gedaan en toch genen tijd gehad. Wreed hé.

Misverstand

Tussen dat ik de drie jongste van respectievelijk de peutertuin en het school had afgehaald, en dat ik Zelie moest afhalen aan de muziekschool, had ik vandaag uitzonderlijk 45 min tijd.

Het plan: in een rapke naar huis en boterhammen smeren. Louis, Jan en Anna konden die dan opeten ofwel thuis, vooraleer we weer vertrokken, ofwel in de auto. We maakten er ook voor Zelie zodat zij ook onmiddellijk kon eten als ze gedaan had.

Want op de muziekschool komen we dan de vriendinnetjes tegen (zowel mijn vriendin als de vriendinnen van de kinderen dus) en dan blijven we nogal lang kletsen (ik) en spelen (de kinderen dus) en voor we het weten is het een half uur later en zijn we veel te laat thuis en zitten Jan en Anna dan te laat in bed.

Een goed plan dus.

Maar het was een beetje opjagen om alle boterhammen gesmeerd te krijgen en ik moest nog iets halen voor Anna van boven, dus vroeg ik aan Louis of hij de laatste twee boterhammetjes wou smeren: één met zalmsla en één met een hespensla. Geen probleem voor hem en ik dus naar boven.

Als ik terug beneden ben vraagt Louis mij waarom er nog een tweede boterham bij hem ligt? Om te smeren: één met zalm en één met hesp? Hij kijkt mij met veel verbazing aan en zegt dat hij op die eerste boterham … beide slaatjes heeft gesmeerd.

Even gecontroleerd, gezien dat dat juist was en de boterham dan toch maar in de vuilbak gedaan. De volgende keer dus nog gedetailleerder instructies geven 🙂