Familie – San's Weblog

Weekend vol bezoek

De ouders van A en Z zijn nog in beeld. Elke 14 dagen is er bezoekrecht en daarvoor waren er 2 mogelijkheden: Drongen of Oudenaarde. Ik zei dat Oudenaarde geen probleem was: mijn papa en zus wonen daar en dan is dat direct een extra mogelijkheid om hen te bezoeken.

Zaterdag was het de eerste keer en den anderen en Anna waren ook mee naar Oudenaarde met dan het plan om mijn papa te bezoeken tijdens het bezoekrecht van A en Z. Mijn zus was nog op reis (terugweg). Een gezellig bezoek gehad en pas gemerkt toen we bijna terug in Gent waren dat ik mijn telefoon bij papa was vergeten. Geen probleem: eerst iedereen afgezet thuis,Â Jan afgehaald bij voetbalvrienden (hij had tornooi gehad)Â en danÂ terug naar mijn zus gereden die ondertussen thuis gekomen was en waar papa de telefoon hadÂ achtergelaten.

Een bezoek bij mijn zus is nooit een rap-binnen-en-buiten gelegenheid. Het was ook een tijdje geleden dat weÂ elkaar gezien haddenÂ en dat de kinders elkaar gezien hadden en dus was het plots 23u. De jongens waren ondertussen aan het zagen of Jan mocht blijven slapenÂ en dus stelde ik voor dat mijn nichtje dan maar met mij mee naar huis zou gaan om bij ons te blijven slapen en met Anna te spelen.

Om 23.30u hebben wij dan Anna wakker gemaakt die toch wel een paar minuten nodig had om te beseffen wat er gebeurde en daarna dolgelukkig was om haar nichtje te zien.

Zondag dan terug gereden en nu met het hele gezin om dan van ‘kinderruil’ te doen en het werd weer een heel lange en gezellige namiddag waar we dan direct ook afspraken voor maandag namiddag: het hele gezin van mijn zus jaagt op PokÃ©mon (ja hoor, mijn zus ook) en ze wilden eerst naar het Citadelpark daarvoor om daarna naar de cinema te gaan. Wij dus mee.

Vandaag dus ging Jan mee PokÃ©mon jagen met mijn zus haar gezin, terwijl Zelie, Anna, Michel en ikzelf bij de speeltuin luierden en Z enÂ A in de speeltuin speelden. Daarna met z’n allen naar Finding Dory (jammer genoeg Nederlandse versie, maar ja, met die kleintjes kon dat moeilijk anders).

Een overload aan familiebijeenkomst dus, maar niet echt want zo leuk.

Dance baby, dance

Louis en Jan doen nu al een paar jaar breakdance en het was dus weer jaarlijkse show.

Uiteraard ben ik bevooroordeeld, maar ik vond het wel zeer goed. Vooral, de twee leerkrachten die het georganiseerd hebben zijn dit jaar met hun eigen dansschool begonnen, dus een fantastische prestatie met hun twee.

Jan was zeer goed (’t is den kleinsten van den hoop, met de langste solo), maar dat zagen we al langer dat hij dat wel kon. Wat mij vooral opgevallen was is hoe veel Louis er dit jaar op vooruit is gegaan. Ik had het er nog over met zijn leraar, en die had dat ook opgemerkt (logisch, maar toch).

Schone show en ook leuk concept voor erna: de show was op de middag enÂ aansluitend was er eten. Ideaal om op het gemak nog een beetje bij te praten en na te genieten.

De pleegkindjes waren ook mee vandaag: hun eerste volle dag bij ons. OokÂ hun eerste ontmoeting met iemand anders van de familie, mijn schoonmoeder. Vanavond danÂ mooi teruggebracht naar het centrumÂ en ik moet zeggen, ik ben zeer moe: volledig vergeten hoe vermoeiend zo’n kleine kinderen zijn 🙂

Ge houdt het niet voor mogelijk

Zaterdag zaten we op een trouwfeest. Familie, vrienden, wreed gezellig. Een aperitiefke of 2 binnen, want ja, het was nog vroeg op de avond, 21u, en de eerste uren gingen we toch niet naar huis. Bij het eten zou ik dan niets meer drinken, want ja, altijd Bob, nietwaar.

21.10: de nummerplaat van mijn wagen wordt afgeroepen in de zaal, en of de eigenaar naar buiten wou komen?

OK dan? Ik dacht na of ik toch niet verkeerd geparkeerd stond: ik had de laatste parkeerplaats recht tegenover de zaal ingenomen en voor zover ik gezien had mocht ik daar toch staan. Ik dus naar buiten. Daar stond de overbuurman van de zaal en een aantal mensen van de catering die net getuigen waren geweest van iemand die doodleuk achteruit tegen de auto had gereden en dan dus maar gewoon weg was gereden. VluchtmisdrijfÂ … terwijl er 3 mensen op stonden te kijken!

De overbuurman bleek van de lokale politie te zijn en hielp mij bij het aangeven van de feiten bij zijn collega’s. Hij had de auto en nummerplaat genoteerd en de aanrijding zien gebeuren. De 2 mensen van de catering hadden de bestuurder van de wagen goed gezien.Â Blij dat de politieman getuige was,Â want het woord van een politieagent weegt toch wel door. Maar, vroegen ze op het commissariaat: of ik naar daar kon rijden om aangifte te doen want ze hadden niet genoeg manschappen om tot bij mij te komen.

Euh, neen, zei ik: ik had net twee glazen cava op en alhoewel ik niet dronkenÂ was wist ik ook wel dat ikÂ op dat momentÂ niet achter het stuur moest kruipen: ze wisten namelijk dat ik op een trouwfeest was, dus, redeneerde ik, grote kans dat ikzelf ga moeten blazen. Geen probleem, zei de vriendelijke agente aan de andere kant: wacht gerust een uurke en kom dan af.

Een uur later dus naar het commissariaat gereden om verklaring af te leggen. De politieagent daar was een stuk botter, om niet ronduit vijandelijk-aggressief te zeggen. Soit, eens hij de aangifte vanÂ zijn collega terugvond werd de sfeer toch een beetje gemoedelijker, maar niet veel. Ik kwam aangifte doen van een aanrijding tegen mijn wagen, zonder dat ik zelfs maar in de buurt was, en ik voelde mij alsof ik de dader was. En ja hoor: uiteraard mocht ik blazen (negatief gelukkig).

Twee uur heeft dat lolleke mij gekost: 15min heen, 15min terug en anderhalf uur daar mogen zitten om te antwoorden op alle vragen betreffende de aanrijding: “Ik weet het niet: ik was er niet bij. Vraag het aan de getuigen.” En ondertussen zat den anderen daar moederziel alleen (maar niet echt: genoeg familie en vrienden om hem gezelschap te houden hoor en hij heeft zich kostelijk geamuseerd, wat hij anders ook mag beweren).

Het trouwfeest dus gedeeltelijk gemist en ook bijna een deel van de gerechten, maar gelukkig was er de catering die alles dus gezien en gevolgd had: zij hadden de gerechten, die ondertussen geserveerd waren geweest, mooi opzij gehouden voor mij zodat ik alles kon inhalen. Prachtige mensen.

Ondertussen gehoord dat de dader bekend heeft, dus verzekeringsgewijs komt dat wel goed. Maar de miserie van alles nu in orde te moeten laten brengen en dan de auto kwijt te zijn voor herstel, dat komt dus nog.

Freekje Forever

Tegenwoordig kunt ge voor alles en nog wat geld vragen aan bekenden, maar ook aan onbekenden en dit via crowdfunding. Als er iets is dat ons interesseert, doen we daar dan wel aan mee, maar veel heisa errond maken we niet.

Maar dit is iets waar ik/wij volledig achter staan en graag heel veel oproepen voor willen doen. Het gaat namelijk om Freekje die de bruutste pech kreeg dat ge u kunt inbeelden.

Freekje is een zeer goede vriendin van mijn nichten. Een jonge madam, een ‘hippe dertiger, mama en verloofde’, zoals ze zo mooi omschreven wordt.Â Door een bloeding in de hersenstam kon ze plots niet meer praten of bewegen. Locked-in-syndroom klonk het zware verdict.

Ik heb het sinds het gebeurde meegevolgd, via mijn nichten. Maar die madam, dat is een straffe. Een echte vechter. En ook: een wreed toffe met ongelooflijk veel gevoel voor humor. Ge moet maar eens kijken naarÂ ‘Iedereen beroemd‘ waar ze haar in tonen.

Van iemand die totaal niets kon behalve horen en met haar ogen knipperen, kan ze ondertussen al een beetje lopen en begint ze alweer woorden te zeggen: zeg nu zelf, hoe straf is dat niet.

En nu is haar doelstelling om tegen eind 2016 terug naar huis te kunnen. Logisch. Alleen: daar is nogal wat geld voor nodig om dat mogelijk te maken, want het huis moet volledig aangepast worden aan haar Ã©n er zijn ook centen nodig voor nadien: hulp, aangepaste wagen, … Soit: met de subsidies die de overheid voorziet kom je er niet.

Dus: crowdfunding en wel deze link. Ik kan alleen maar zeggen: DOEN! en uw vrienden, familie, buren, kennissen, … allemaal vragen om ook zelfs maar een klein steentje bij te dragen, want vele kleintjes maken een groot. Pretty please!

Update: er komt gezinsuitbreiding

We kregen het telefoontje al enige tijd geleden, maar daar zaten nog heel veel ‘als’-en tussen:

Â als de rechtbank akkoord is
als de ouders akkoord zijn
als de begeleiders van de kinderen akkoord zijn
als, als, als …

Maar ondertussen zijn die als-en opgelost en is het officieel: we worden, als alles goed gaat, pleegouders van een broer en zus van respectievelijk 3,5 en 4,5 jaar.

Volgende stappen: kennis maken met de ouders en dan kennis maken met de kinders.

Het blijft ‘als alles goed gaat’. De ouders hebben wel hun fiat gegeven, maar uiteindelijk hebben de kinderen zelf er ook nog een zegje over.

Maar we zien het helemaal zitten en als de timing van pleegzorg klopt, dan zullen de kindjes ergens midden augustus definitief bij ons komen wonen. En als jullie je nog steeds afvragen of dit een bevlieging was of niet, lees dan de historiek maar bij den anderen: we hebben hier al zeer lang en zeer veel over nagedacht. Echt wel 😉

Traditie nieuw leven ingeblazen

Mijn vader namÂ ons als kind altijd mee naar de FloraliÃ«n. Nu ja, ‘altijd’ misschien niet, maar zo herinner ik mij dat. Ik denk zelfs dat er een periode was dat mijn broer en zus niet meer wilden, maar ik ging wel mee.

Het moet al een hele tijd geleden zijn, mijn laatste bezoek. De FloraliÃ«n waren toen nog in het ICC. Ik herinner me heel vroeg opstaan, om als Ã©Ã©n van de eersten aan te komen zodat de bezoekersdruk niet al te groot zou zijn. Er was wel al veel volk, toen we toekwamen, maar we merkten dat, toen we weggingen, dat niets was met de massa die er toen stond aan te schuiven. Maar zelfs zo vroeg in de ochtend was het schuifelen en drukken om toch maar iets te zien.

Cadeaus voor mijn papa vinden: niet altijd gemakkelijk. Die mens is 74 jaar en heeft alles wat hij nodig heeft. De aankondiging van de FloraliÃ«n was dus een geschenk uit de hemel: ik wist dat ik hem daar ongelooflijk veel plezier mee ging doen. En ik had gelijk: ik gaf hem de tickets voor zijn verjaardag (in december al) en hij glunderde. En of ik toch meeging gaan met hem? Tuurlijk datte.

Vandaag was het dan zo ver. Dit jaar op 4 locaties en ik wist niet goed of papa het wel ging trekken: hij is tenslotte al 74 jaar en niet zo vlot meer te been, in de zin van: vlug moe en pijn in zijn rug, maar anders wel nog volledig mobiel.

Maar kijk wat wilskracht en nieuwsgierigheid kunnen doen (en een beetje hulp van een pendelbus): we hebben de 4 locaties grotendeels gedaan en het was prachtig. En omdat het op 4 locaties was had je nooit de indruk dat er (overdreven) veel volk was. Geen geschuifel, geen gedrum, alles op het gemak kunnen bekijken.

’t Was echt wel mooi (en de foto’s doen het eigenlijk absoluut geen recht aan).

Weet ge nog, die ‘opleiding’?

Awel, we zijn geslaagd. T.t.z. we hebben geen examen of toetsen of zo moeten afleggen. We zijn eerder ‘goedgekeurd’.

De laatste maanden zaten we op maandagavond in een CAW-zaal. We volgden er vormingsavonden rond pleegzorg. ‘Maanden’ klinkt zo veel, want uiteindelijk duurde die vorming welgeteld 5 weken (niet zo veel dus) en zijn ze 3 maal bij ons thuis geweest om enerzijds zowel den anderen als ikzelf te ‘doorgronden’ en anderzijds om met de kinderen te praten. Een dergelijke stap zet je namelijk niet zonder dat elk gezinslid erachter staat.

Gisteren kregen we dan de bespreking van de afgelopen weken en evaluaties en het bijhorende verslag en we werden als gezin aanvaard.

We staan nu dus officieel op de lijst als pleegouder. Benieuwd hoe lang het gaat duren vooraleer we iets horen.

Opleiding

We zijn een paar weken geleden met een nieuwe opleiding begonnen. ‘We’ als in den anderen en ik.

Eentje van kortere duur dan de kooklessen die we nu bijna 3 jaar geleden begonnen zijn (en waar den anderen door zijn gezondheid heeft moeten mee stoppen) en eentje met een veel grotere impact op de rest van ons leven, als we zouden slagen. EentjeÂ die ookÂ gevolgen zal hebben op en voor de kinders.

Vandaag

De dag leek zo te gaan eindigen:

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=ipSWMSqEe_8[/embedyt]

Maar dankzij de vele knuffels in huis, mijn twee kleine schatten die mij chocolaatjes meebrachten na school, nog een prachtig cadeau van mamie,Â vriendinnen E. en B. die mij onverwacht meenamen op cafÃ©, en de vele internetwensen, werd ik toch nog een ‘starsÂ onof 45′.

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=7skQvj-aBV8[/embedyt]

Bedankt voor de vele en lieve wensen. En ook ‘hiephiephoera voor mijn blog’: 10 jaar is ook al een mooie leeftijd.

Vrolijk Kerstfeest, gelukkig nieuwjaar, beste wensen, ladida

Die ‘ladida’, dat is niet gemeen of neerbuigend bedoeld hoor. Ik wens iedereen echt het beste voor volgend jaar. Evenveel geluk, liefde en plezier als ik zelf mag ondervinden. Goede vrienden en gezondheid, een goede job, een pracht van een lief en, als je die wil, zalige kinders. Ik heb het geluk om dat allemaal al te hebben en zou het de max zijn moest iedereen zoveel geluk mogen beleven.

Om even bij te praten:
– De kinders doen het goed. Louis heeft wel een steekste laten vallen tijdens de examens, dus dat wordt opvolgen, maar ik had erger gevreesd. Nu ‘goed’, dat is op studievlak. Ondertussen was Zelie vorige week bijna een volle week thuis met een keelontsteking en is Louis nu thuis met koorts, keelpijn en watnogallemaal en begint Jan zich mottig te voelen, maar soit. Het voordeel van grote kinders is dat ze alleen thuis kunnen blijven en aangezien ze 70% van de dag slapen merken ze niet dat ze alleen thuis zijn. Maar als Jan ook ziek zou worden, … Soit, zorgen voor ‘als’.

– De feestdagen waren druk, om het zacht uit te drukken. Den anderen en ik hadden nl. aangeboden om te koken voor zowel kerstavond als oudejaarsavond. Michel ging toch vakantie hebben en ik had geen werk … tot ik dus plots toch werk had. Ik vroeg aan Michel of hij het nog zag zitten en hij was 100% overtuigd dat het geen probleem ging zijn … tot hij serieus ziek werd. Soit, het is uiteindelijk wel gelukt, zij het met de nodige stess (voor kerstavond dan toch, oudejaarsavond was al iets relaxter wegens beter voorbereid en georganiseerd). Twee perfecte maaltijden op tafel getoverd, iedereen vol lof, goed gegeten. Het waren zeer aangename avonden met een aangenaam samenzijn met de familie. Geslaagde feestdagen dus.

– Werk. Wat kan ik zeggen na amper anderhalve maand? Fantastisch! De max! Ik amuseer mij rot! Toffe collega’s, uitdagende en interessante inhoud. Een droomjob. Dat het zo mag blijven en dat de bazen even content van mij zijn als ik van de job. Nog tot eind maart interim en dan een vast contract met proefperiode. Aftellen.

Een nieuw jaar, nieuwe dingen te ontdekken, dingen te doen, mensen te ontmoeten, plaatsen te zien, uitdagingen aan te gaan … Ik kijk er naar uit.