Alles in het teken van…

Gisteren gaf mijn nichtje Stef een feestje voor haar 25ste verjaardag (de huwbare leeftijd volgens haar zusje S. en ze wou dat ik het haar nog eens duidelijk zou zeggen kwestie dat nichtje Stef nog steeds vrijgezel is 😉 ).

Het was weer goed in orde. De lokatie was fantastisch: het Melkhuisje in het park van Aalst. Mijn tante en nonkel stonden achter de BBQ samen met een koppel vrienden. Er was spek, ribbetjes, kippeboutjes en heel lekker speenvarken. Lekker (pasta)slaatjes, koude groenten en sausjes erbij en het allerbelangrijkste: wreed goed gezelschap.

Ik wou het niet te laat maken omdat ik dacht deze namiddag te moeten gaan tellen en om 23u30 begon ik dus afscheid te nemen van iedereen.

Maar nichtje S. kwam vragen of iedereen een kwartiertje later zou willen naar binnen gaan omdat ze een verassing voorzien had voor haar zus en dus wou ik nog wel eventjes wachten.

Dat kwartiertje is uiteindelijk anderhalf uur geworden en ik ben dus blijven plakken. Niet dat ik daarvoor een inspanning moest leveren hoor 🙂

Twee uur na mijn geplande vertrek ben ik er uiteindelijk toch vanonder gemuisd zodat ik tegen 2u in bed zat. Veel te weinig geslapen dus, maar ja, het was het waard.

Derde keer, goede keer

Nee, gelukkig is het niet zover gekomen. Eerder tweede keer, goede keer.

Vandaag dus opnieuw naar Nederland en deze keer waren we juist: het was effectief het feestje voor de vijfde verjaardag van mijn neefje Louis en gans de familie was daar.

Enfin, gans. Toch zo goed als. Alleen mijn nichtje K. was er niet maar blijkbaar zijn ze net terug van vakantie en zijn bij de kleinen daar de windpokken uitgebroken. Redenen genoeg dus om thuis te blijven en een beetje te proberen uit te rusten.

Voor de rest: the ususal suspects waren er en het was reuze gezellig (ja: Nederland hé 🙂 ). Er was zeer lekkere taart, cakes, fruitsla, het weer was prachtig zodat iedereen buiten zat in de zalige zon.

De kinderen, zo’n zestien toch, liepen binnen en buiten en speelden fantastisch met elkaar. Er zijn amper probleempjes geweest. Tja, waarschijnlijk dat het mooie weer daar ook voor iets tussen zit.

Voor ’s avonds had mijn broer een heerlijke pastaschotel voorzien (canneloni met ricotta en spinazie) en iedereen is veel te laat vertrokken omdat we niet weg wouden.

Uiteindelijk hebben we de knoop toch doorgehakt want morgen is een schooldag. We waren pas om negen uur thuis en de kinderen zijn onmiddellijk naar bed gegaan en hebben geen piep meer gegeven.

Nu naar het einde van Prison break kijken en dan ook onmiddellijk in bed. Ik kan het ook gebruiken.

Foutje

Gisterenavond viel opeens mijn frank: we moesten vandaag naar het verjaardagsfeestje van mijn neefje. Een feestje bij mijn broer in Nederland.

Gelukkig geen probleem: ik wist het al een tijdje op voorhand, had het er vorige week nog eens met mijn zus over gehad, maar ik was het even uit het oog verloren dat het weekend er al was. Vandaar die frank die viel.

Deze ochtend nog een cadeautje gaan kopen, op tijd gegeten (ah ja, want het is toch anderhalfuur rijden) en toch nog een beetje te laat vertrokken.

Iets voor vier kwamen we er aan en … er klopte iets niet.

Naast de auto’s van mijn broer en schoonzus stond er stond maar één andere auto. Hmm. Ik begon al iets te vermoeden, namelijk dat ik misschien toch beter nog eens mijn kalender had bekeken en of het niet de verkeerde dag was?

Toch maar aangebeld en ja hoor: we waren een dag te vroeg. Het feestje is morgen.

K.t! F..k!

We hebben iets gedronken, de kinderen hebben eventjes met elkaar gespeeld en we zijn dan maar terug naar huis gereden.

Morgen opnieuw en nu voor de juiste keer 🙂

Kermis

Het was hun vorige week al beloofd, dus vertrokken we deze namiddag naar Oudenaarde om met mijn zus en haar gezin naar de kermis te gaan.

Mijn papa trakteerde (dankuwel papa) zodat wij met vier volwassenen en vijf kinderen (Anna gaat nog niet op de molens, waar) een (financieel toch) onbezorgde namiddag hadden.

Zowat alle molens gedaan waar de kinderen op konden en we hebben allemaal genoten.

Zelie content dat Louis de floche gepakt heeft

Aan het springen

Jan content

Zelie is met tante Sofie ook nog op de Breakdance geweest en tante Sofie, nonkel Andy en ikzelf zijn met vier van de vijf kinderen (de oudste van mijn zus had daar geen zin in) zelfs op de rups geweest.

Jan zat bij mij en eens de rit begonnen was begon hij het niet meer zo leuk te vinden. Eerst was er de rit vooruit en halverwege zei hij al dat hij eruit wou. Maar dan moesten we nog achteruit.

Eruit willen of niet, leuk vinden of niet, schrik had hij niet. Hij heeft absoluut niet geweend of geroepen.

Eens eruit was hij eerst nog een beetje onder de indruk, maar na een minuut of twee kwam hij naast mij lopen met een enorme glimlach op zijn gezicht en zei: “Dat was leuk hé mama”.

The mind boggles 😀

Maar we hebben een prachtige namiddag gehad. Vanavond waren we nogal laat thuis, dus zal het morgenvroeg niet zo leuk zijn als ze er om half zeven uitmoeten. Maar zoals hun papa altijd zegt: ‘een kermis is een geseling waard’.

Bugs

Bij de ene familie vallen ze als vliegen voor het ene virus. Bij ons is het een ander: het heel leuke ‘buikgriepvirus’.

Vrijdag is Louis thuisgebleven na een accidentje donderdag op school. Niet dat hij door dat accidentje moest thuisblijven, maar het accidentje was een teken van het uitbreken van het virus. Donderdagavond was hij zo moe en mottig dat hij, weliswaar onder vriendelijke dwang, vroeger in zijn bed is gekropen en prompt in slaap is gevallen. Aangezien hij vrijdagochtend nog steeds buikpijn had hebben we hem dus maar thuis gelaten bij mamie.

Over het weekend is het enigzins verbeterd bij hem: nog wel diarree, maar de buikpijn was over en hij voelde zich goed, zodat hij gisteren weer naar school is gegaan.

Maar gisteren is het bij mij beginnen kriebelen. Nu, kriebelen zou nog leuk zijn. De krampen die ik voel zijn allesbehalve kriebelig. Maar behalve de buikkrampen (en de gevolgen erna) voel ik me eigenlijk niet al te slecht, alleen een beetje slapjes in de benen.

Maar na Louis en ik, was Zelie deze ochtend ook helemaal van de kaart: ook buikpijn. Ze is naar het toilet gegaan en opnieuw in haar bed gekropen, waarna ze prompt opnieuw in slaap is gevallen. En opdat Zelie nog eens zou inslapen, moet ze zich eigenlijk al zeer slecht voelen want in principe zou ze liever doodvallen dan toegeven dat haar bed misschien de beste oplossing zou zijn.

Three down, three to go? Of beter: ‘six to go’ gezien we nu bij mijn schoonouders wonen. Ik hoop van harte van niet.

Hiep hiep hiep

Er is er een jarig, hoera, hoera! Allez, er was er toch één jarig want het is ondertussen al middernacht gepasseerd.

Mijnen papa is gisteren, tweede kerstdag, 65 jaar geworden. De mooie pensioengerechtigde leeftijd. En dat speciaal getal vonden wij, als kindjes, toch eens de moeite om in de bloemetjes te zetten dus besloten we dan maar om samen iets te gaan eten: papa, drie kindjes en drie partners. Met ons zevenen dus.

We hebben er lang over gesproken maar nooit effectief iets aan gedaan tot een kleine twee weken geleden we plots in gang schoten. Als zotten beginnen rondbellen naar allerlei restaurants en wat bleek: de meeste zijn gesloten tussen kerst en nieuw. En als ze niet de hele week gesloten zijn, zijn ze toch alleszins gesloten op tweede kerstdag.

Even gedebatteerd om het uit te stellen tot na nieuwjaar maar dat bleek ook niet vanzelfsprekend: mijn broer en schoonzus zijn niet alleen doktoren, met wachten dus, maar wonen bovendien in Nederland. Zij konden al niet de week na nieuwjaar. Wij waren al ‘geboekt’ voor het weekend nadien en daarna kon mijn zus niet. En zo zouden we direct al moeten reserveren voor februari. Een verjaardag vieren meer dan een maand later ontneemt ook wel een beetje van de vreugde.

Uiteindelijk bij Auberge du Pecheur beland. Het restaurant was gesloten maar de Brasserie was open, met beschrijving, volgens de website

‘Naast een lekkere grillade kan u er ook genieten van een snack, de suggestie van het moment of een lekkere dagschotel’.

Een ‘snack’ was nu niet wat we voor ogen hadden voor zo’n gelegenheid, maar we dachten: het is belangrijker het te vieren en gezellig samen te zijn. Maar wat zij onder snack verstaan is blijkbaar in het geheel niet wat wij eronder verstaan: de kaart was iets uitgebreider dan dat.

Uit een uitgebreide keuze van voorgerechten (foie gras, coquilles, scampi, hazeterrine, kaaskroketten, slaatjes, …) kozen wij met vier voor de garnaalkroketten en verder een gebakken geitenkaasje, oesters en carpaccio van coquilles. Het ging allemaal zeer smakelijk binnen.

De hoodgerechten waren ook zeer gevarieerd met zowel een uitgebreide keus in vis (kabeljauw, tong, tonijn, paling, …) als vlees (steak, lam, wild, …). Wij lieten onze keuze vallen op drie maal hazenfilet, één fazant, één griet, één ossenhaas en één zeebaars. Jammie.

Mijn papa heeft zichzelf getrakteerd op een zeer goede fles wijn bij het eten (om samen te drinken uiteraard) en we hebben besloten met een koffie.

Het eten was zeer lekker, het kader was zeer aangenaam en het gezelschap was fantastisch. Wat moet je nog meer op zo’n avond.

De avond voor …

Vanavond is het kerstavond en dat vieren wij hier ten huize Vuijlsteke-Pattyn traditioneel met mijn familie.

Jaren lang gingen wij, ik en mijn gezin en mijn broer en zus met hun gezin, dit vieren bij mijn ouders. Toen mijn moeder overleed in 2002 hebben we de locatie dan maar verlegd: de eerste drie jaar bij mijn zus, waar mijn zus en ik samen kookten. Vorig jaar en dit jaar bij mijn broer in Nederland.

Gezien hij zo ver woont (allemaal relatief uiteraard) helpen wij hem niet echt met koken, maar proberen we toch ons steentje bij te dragen. Vorig jaar zorgde mijn zus bijvoorbeeld voor de groenten. Ik zorgde voor de tafeldecoratie.

Dit jaar ben ik weer verantwoordelijk voor de decoratie en werd mij gevraagd ook voor de taarten te zorgen. Eerst gedacht om ze hier te bestellen, bij Françoise bijvoorbeeld of bij Damme, maar toen dacht ik: waarom niet zelf doen?

Michel heeft eindelijk ontdekt hoe een fantastisch lekker lemon curd te maken en de tartes tatin van zijn moeder zijn zalig, dus … heb ik Michel chinese vrijwilliger gemaakt (uiteraard niet zonder het hem eerst te vragen hoor).

Vanavond is het dus het uur van de waarheid: we hebben al het materiaal in huis, de voorbereidingen zijn getroffen, dus nu is het afwachten want gisterenavond wou de meringue (nog) niet lukken.

Deze namiddag trekken we naar Nederland. Een verslagje volgt nog wel maar tot dan: een zeer gelukkig kerstfeest.

Getrouwd

Na járen en járen samen zijn mijn nicht An en haar ‘lief’ Pascal eindelijk getrouwd.

Niet alleen al járen en járen samen maar ook al drie kindjes ondertussen van respectievelijk 4, 5 en 6 jaar. Fantastisch toch.

Het was een ‘hele dag’ gedoen, dat we tot onze hele grote spijt voor een deel moeten missen hebben, nl. het deel van de trouw zelf, zowel de wet als de kerk. Enerzijds omdat ik, met de vrijgezellendag vorige week, niet echt zin had om de kinderen weer een hele namiddag te missen. Anderzijds omdat, zelfs moest ik het gewild hebben, het praktisch ook niet kon: de schoonouders hadden ook plannen en om 4 kinderen een hele dag bij een babysit te laten … Ge moogt die meisjes ook niet overbelasten hé 🙂

Rond 18u zijn we er dan toch geraakt. Een heel gezellige receptie met allerlei hapjes uit drie streken: uit Spanje, Italië en China. Zeer lekker en gevarieerd en veel: indien we wouden konden we toen al ons buikje voleten maar dat hebben we nog niet gedaan. Gelukkig maar want daarna was het nog een hele maaltijd bestaande uit een 5-tal gangen om te eindigen met een dessertbuffet. Eens gegeten had en begon te dansen werd op een lange tafel nog vanalles gezet om de kleine (dans)honger te stillen. Op vlak van eten dus alleszins niets tekort gehad. En lekker.

Het feest zelf was ook dik in orde. De DJ was een oude bekende van het koppel (in de zin dat hij al regelmatig op hun feestjes gedraaid heeft) en dus ook een beetje voor ons en hij weet er de sfeer in te brengen en te houden. Wreed veel gedanst dus en al bij al een fantastisch leuke avond en nacht gehad.

Zoals gewoonlijk op familiefeestjes waren we bij de mensen die de zaal sloten en rond 6u waren we dan thuis, moe maar voldaan. Ik zou zeggen: voor herhaling vatbaar maar eigenlijk niet. Of tenminste: toch niet met hen 😀

Spur of the moment

Mijn broer heeft zich ergens in de jaren ’90 definitief in Nederland gevestigd samen met zijn vrouw C. Ze hebben daar dus ook hun twee kindjes gekregen. Eerst woonden ze in Nijmegen, sinds een aantal jaar (twee of drie?) hebben ze zich gevestigd in O. Een goed ding want dat ligt zo’n 30 minuten dichter bij België.

Uiteraard is dat het einde van de wereld niet, ware het niet dat we hier in België zo rotverwend zijn qua afstanden zodat we een half uur rijden al een hele afstand vinden. Mijn broer woont dus anderhalf uur ver. Erg hé *grijnst*

Twee maanden vakantie en het was ons nog niet gelukt om er te geraken. De laatste keer dat ik mijn schoonzus en neefjes gezien had dateert van het feestje voor Anna (in juni dus) en daar was mijn broer niet bij wegens conferentie ergens in het buitenland (meer bepaald Tsjechië). Vrijdag dan eindelijk de knoop doorgehakt om af te spreken.

Gisteren is het dan gelukt. Broerlief had een zwaar weekend met veel diensten (hij en zijn vrouw zijn allebei dokters) maar wou dolgraag dat we toch afkwamen en dus werden we verwacht tegen 12u. Gezien ik gisterenavond spaghettisaus ging maken voor de diepvries) stelde ik voor ze mee te nemen zodat ze het niet te lastig zouden hebben qua organisatie en tijd (broerlief moest om 18u weer weg).

Voor één van de zeer weinige keren in mijn leven is het gelukt om op tijd te komen. De kinderen werden hier thuis een beetje achter de vodden gezeten en om 12u02 stonden we voor de deur in Nederland.

Een zeer goede en leuke dag gehad. De kinderen waren blij elkaar terug te zien. Leuk bijgebabbeld met broer en schoonzus. ’s Middags zeer lekkere courgettesoep gegeten, versgemaakt door C. Daarna spaghetti met door mij gemaakte saus. ’s Namiddags een kopje koffie om ’s avonds, voor het naar huis gaan, nog een boterhammeke te eten: C. had zelf rozijnenbrood gebakken en het heeft iedereen zeer goed gesmaakt, zelfs mij en ik lust eigenlijk geen rozijnen, dus dat zegt wat. Echt zéééér lekker brood.

We hebben ook wreed sjans gehad met het weer: een ganse dag zonneschijn tot ongeveer 17u. De kinderen hebben de ganse tijd buiten kunnen spelen en na het middageten zaten wij ook buiten op het terras. Dan is het beginnen overtrekken maar niets van regen en we hebben nog een korte leuke wandeling gemaakt terwijl de kinderen fietsten.

Pas toen we 10 minuten onderweg waren naar huis is het beginnen regenen en nog geen klein beetje ook. Een geluk dat de autostrades in Nederland er zo goed bijliggen (het waren van die waterafstotende banen) of ik had me langs de kant mogen zetten wegens zo goed als geen zichtbaarheid. Een beetje veel trager gereden maar het duurde gelukkig niet de hele weg naar huis.

Kalmte

Niet voor de storm, maar nà de storm, die van de Feesten dan.

Deze morgen was het eerste kind (Anna) wakker om 8u, gevolgd door Zelie (8u15), Jan (8u30) en Louis (9u).

Tegen half tien aan de ontbijttafel en daarna een beetje gelanterfant tot half twaalf. Alles in slow motion. Alles op het gemak.

Dan gaan eten bij Michel’s ouders voor een BBQ en voor de rest van de namiddag daar rondgehangen: ze hebben een grote tuin en de kinderen kunnen er dus heel goed spelen.

De kinderen hebben daar ook hun bedjes, dus hebben we Jan daar zijn middagdutje laten doen terwijl de oudsten in het zwembadje speelden. Anna sliep ook goed en dus kon ik ook een beetje lezen en een (mini) dutje doen, wat wreed deugd deed.

’s Avonds nog een boterhammeke gegeten vooraleer naar huis terug te keren.

Voorwaar een kalme, aangename dag.