Tag: Familie

Feest

Gisteren gaven we een feestje, maar de genodigden wisten dat niet.

Het zat zo. We verstuurden uitnodigingen. Dezelfde uitnodiging naar één groepje mensen, en ook aan een ander groepje, en dan aan nog een ander groepje. In dat ene groepje zaten dan bv. twee koppels, in een andere drie  en in nog een andere vijf. En zo werden in totaal aan 30 mensen een uitnodiging gestuurd. Om gisterenavond dus af te komen. Er zou eten zijn, en drinken en ze mochten absoluut geen kadootje of iets meebrengen. Ze moesten alleen aanwezig zijn. Uiteindelijk bevestigden een 20 man dat ze zouden afkomen.

Een heel deel van de genodigden was familie en die hadden al een beetje door dat er voor dezelfde dag uitnodigingen gestuurd waren naar verschillende mensen. Alhoewel. Toen de mensen binnen sijpelden trokken ze toch nog ogen open. Dat er maar mensen bleven komen. De vrienden die kwamen hadden het niet echt door, want ja, die vrienden kenden noch elkaar, noch de familie, dus die konden niet met elkaar spreken om zo 2+2 te doen.

Er waren wat zorgen in de namiddag over waar we al die mensen gingen zetten, maar uiteindelijk is dat goed gelukt. Er waren voldoende stoelen, maar die werden uiteindelijk niet gebruikt wegens dat de mensen bleven staan. Er werd veel gebabbeld en gelachen en er was cava als aperitief, met allerlei knabbeltjes, niets te ingewikkeld.

Daarna was er (6kg) stoverij met (6kg) appelmoes en (10kg) frietjes, allemaal zelf en vers gemaakt en mooi in samenwerking tussen den anderen en ik: ik het stoofvlees, den anderen de appelmoes en samen de frietjes. Er waren twee soorten stoverij: runds en varkens, en in de varkensstoverij zaten er ook varkensniertjes, speciaal voor mijn papa en mijzelve. De rundsstoverij was op en van de andere blijft niet veel meer over. Van de appelmoes is nog een groot deel over maar van de frietjes hebben we maar één zakje nog in de diepvries kunnen steken. Er is dus goed gegeten geweest. Daarna was er nog ijs (vanille, pistache, aardbei, chocolade, speculaas), met rode vruchtensla (ook uit de diepvries) en verse chocoladesaus.

En het was leuk. De mensen gingen voldaan naar huis en ik denk dat ze zich wel  geamuseerd hebben. De laatste ging rond 4u weg, wat maakt dat ik nu wel een beetje moe ben, maar dat neem ik er graag bij.

Jammer dat er mensen niet bij konden zijn, maar die komen wel nog eens langs op een andere dag. Eén dag ligt trouwens al vast, nu nog de andere dagen.

Onverwacht vrij

Deze avond was er afgesproken om te gaan eten bij mijn nicht. Zij verjaart begin oktober en dan nodigt ze zo’n aantal vriendinnen uit om dat te vieren.

Maar kijk, ter elfder ure is het afgezegd geweest: zieke nicht en als de gastvrouw ziek is gaat dat nogal moeilijk om daar te gaan zitten. Dus bij deze lieve A.: veel beterschap en verzorgt u goed. Dat gezellig avondje, dat loopt niet weg. Dat wordt wel dubbel en dik ingehaald.

Hectisch

Gisteren was hectisch. OK, het was vroeger ook al zo, maar dit jaar is het (nog) een graad erger geworden. De belangrijkste oorzaak? Jan zijnen voetbal.

Begrijp mij niet verkeerd: ik vind dat fantastisch. Hoe gelukkig die jongen is als hij mag voetballen. Hoe hij daar in opgaat. Hoe veel en hoe rap ze dingen leren, in zo’n club (Jan dus niet alleen, ge moet die andere gastjes sprongen zien maken). Maar kwa tijdsroof kan het tellen.

Zaterdagvoormiddag was vorig jaar ook al druk: turnen (Zelie, Jan én Anna) en zwemmen(Jan, Louis en Zelie). Maar de namiddag was tenminste een rustpunt, zeker omdat er 2 kinderen minder waren wegens naar de scouts. Dit jaar zijn de voormiddagen opnieuw druk: ballet (Anna), turnen (Anna en Zelie) en zwemmen (Jan, Louis en Zelie). In de namiddag zijn Zelie en Louis weer naar de scouts, maar nu komt daar tussenin Jan zijnen voetbal. Elke zaterdag heeft hij een wedstrijd, soms in de voormiddag, soms in de namiddag, en een wedstrijd betekent erbij blijven. Mijn rustige namiddag is dus weg als de wedstrijd in de namiddag valt.

Maar kijk, we (de ouders) hebben zaterdag genoten. Onze jongens hebben weer verloren, maar deze keer maar met 3-4. Twee goals door Noah, één door Jan en vooral, ze hebben goed gespeeld. Op een bepaald moment een prachtige beweging gemaakt tussen 3 spelers met lange passen. Ik ga dus effectief nog een echte voetbalmama worden.

Maar kijk, dat was maar één deeltje van de hectische dag. On a different note heeft Anna haar eerste balletles gekregen zaterdag. Zelie volgt sinds 2 jaar balletles bij Ducatillion en we zijn daar zeer content van: streng maar rechtvaardig en het moet goed zijn zonder de kinderen af te jakkeren en te ontmoedigen. Het is echt ballet en geen ‘huppeldepup’ om de kinderen bezig te houden. Dit jaar kwam er een lesuur bij voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar en ik heb gevraagd of Anna het mocht proberen: ze wil graag ballet doen en ge kunt nooit weten hé. Toen ik haar afhaalde glunderde ze gewoon en de juf zei dat ze dacht dat het wel ging gaan, dus proberen we toch nog even voort.

Om een hectische dag volledig rond te maken was er nog een verjaardagsfeestje ’s avonds … in Nederland wat betekende: op tijd vertrekken als in tussen 17u30 en 18u. Als ge maar om 17u thuiskomt, 2 kinderen moet klaarmaken voor de avond én uzelf klaar maken voor een feest, laat dat niet veel tijd.

Het feestje, dat was van mijn broer en zijn vrouw, die dit jaar 40 geworden zijn endit met een zeer leuke fuif hebben gevierd: lekker eten, veel drank, mensen teruggezien die ik 15 à 20 jaar niet meer gezien had, familie, goede muziek en zeer luik gezelschap. Om 2u30 heb ik mijzelf verplicht om toch te gaan slapen: het feestje was nog niet gedaan en ik amuseerde mij rot, maar vandaag was er een lunchafspraak in België en dus moest ik op tijd opstaan. Een voordeel: mijn papa is mij thuis komen halen en heeft mij hier weer mooi afgezet zodat ik zelf niet moest rijden. Moe gelijk ik loop de laatste weken was dat maar goed ook en zo had ik bovendien nog zeer leuk gezelschap gezien Michel thuis is gebleven bij de kinderen.

Vandaag was ik toch blij dat zaterdag achter de rug was.

Trouw

Gisteren is mijn jongste nichtje getrouwd. 25 jaar en ze gaf haar ja-woord aan haar lief van 9  jaar. ’t Zijn dingen.

Eerst was er de kerkelijke ceremonie in de namiddag. Met mijn nonkel die haar weg gaf en een wreed schoon trouwkleed en familie in het lang en met hoeden en veel traantjes langs alle kanten van ontroering. Enfin, de hele santeklam. Bij het buitenkomen uit de kerk waren er kleine kadootjes voor de kindjes en kon je een ijsje eten. Met dat het toch zo ongelooflijk warm was, was dat ijsje wel zeer welkom.

En ik had ook ‘geluk’: alleen Anna was mee naar de kerkelijke trouw. Zelie en Louis hadden scouts, de aanvang van het scoutsjaar met overgang en alles en Louis ‘moest’ overgaan, van de Kapoenen naar de Wouters. Jan had voetbalmatch, iets wat de komende zaterdagen eerder regel dan uitzondering zal zijn en zo bleef ik alleen over met Anna. Ik vreesde het ergste. Tot nu toe heb ik nog geen enkele kerkelijke ceremonie kunnen uitdoen als zij erbij was. Altijd drama op één of ander (uiteraard uiterst ongeschikt) moment waardoor ik uit de kerk moest vluchten. Maar gisteren gedroeg ze zich als een engeltje. En zo kon onmiddellijk de hele familie haar zien en zien dat ze het goed stelt.

’s Avonds was er dan Het Feest. Receptie met champagne à volonté en hapjes. Mindere hapjes dan champagne in verhouding, want mijn glas geraakte maar niet leeg tot de receptie gedaan was en ik drink nu eenmaal zeer graag champagne. Ik moet toegeven dat mijn toestand niet van de nuchterste was toen ik aan tafel aanschoof. ‘Zat’ is een te groot woord. ‘Tipsie’ is wel toepasselijk. Maar kijk, ik had nog de hele avond om te ontnuchteren en dat heb ik dan maar gedaan ook. Het zeer lekkere menu heeft daarbij goed geholpen en de liters water ook 🙂 En dansen tot half vijf in de ochtend kan ook tellen om de nodige alcohol uit te zweten.

Het was een zeer leuk feest. De muziek lag mij niet altijd, maar ik steek dat dan weer op het feit dat ik een ‘oude zaag’ aan het worden ben. Nu, of muziek mij ligt of niet, het gaat mij niet tegenhouden om de dansvloer onveilig te maken.

Pas tegen 5u thuis dus. Gelukkig zaten we niet ver van huis en moesten we geen uren terugrijden: van Merelbeke tot thuis is het amper 15 minuten. Maar veel geslapen heb ik dus niet en ik vrees dat ik nu echt te lang gewacht heb om te recupereren: barstende hoofdpijn, lopende neus en kriebel in de keel zijn mijn deel. Wat gaat dat morgen geven.

Maar gelijk den anderen altijd zegt: een kermis is een geseling waard en ik heb mij wreed goed geamuseerd.

Dino’s en feesten

Vele maanden geleden zag ik een poster hangen met een dinosaurus op. Een beetje dichterbij gekomen wegens dat er hier toch een paar kinderen rondlopen die zot zijn van dino’s en dan vraagt ge u misschien al eens rapper af waarvoor ze reclame maken. Bleek dat het over een voorstelling ging van de BBC reeks Walking with Dinosaurs, maar dan met échte dino’s. Allez: een soort poppen (uiteraard) maar wel levensgroot.

In zo’n geval kunt ge maar één ding doen: kaarten bestellen en dat deden we dus ook, voor de voorstelling van deze voormiddag. En ik moet zeggen: het was zeer de moeite waard. Impressionant. En ook al zou ik niet onder de indruk geweest zijn, alleen al om de gezichten van de kinderen te zien was het de moeite waard. 2 maal 40 minuten met een pauze van 20minuten. Een bomvolle zaal. Zo te zien volledig uitverkocht en iedereen serieus onder de indruk.  Ge zoudt van minder als er plots een T-Rex voor uwen neus staat.

De timing kon, achteraf gezien toch, niet meer perfect zijn want deze zomer werd het 9e verjaardagsfeestje van mijn neefje, oudste zoon van mijn broer die in Nederland woont, op deze namiddag vastgezet. Antwerpen ligt op 1/3e op de weg daarnaartoe, dus konden we gewoon doorrijden.

En zo hadden we een prachtige dag. Eerst de verwondering over de dino’s, daarna een zeer aangename namiddag in Nederland bij mijn broer, schoonzus en onze gezamenlijke familie en alle 14 kinderen. Gooi daar nog 3 buurkinderen bij en ge kunt u de bende (en chaos) inbeelden. Maar wijs en plezant, al was het al maar om nog eens allemaal samen te zijn, allemaal samen te kúnnen zijn (met de nadruk op ‘allemaal’).

Te lang geleden

Gisteren had ik mijn broer aan de lijn, vanuit Nederland, en we hadden het erover dat we nog eens zouden moeten afspreken, maar dat er weinig tijd overbleef deze vakantie aangezien hij midden augustus voor 3 weken met zijn gezin op vakantie gaat in Zuid-Afrika. En toen viel zijn euro dat het nu dus al augustus was en, dat als hij nog eens onze papa zou willen zien, hij dat nu zou moeten doen. Het was ook al te lang geleden dat ik op bezoek was geweest bij mijn familie in Oudenaarde en dus zou hij onze zus en papa bellen om dan vandaag misschien al af te spreken.

Nog geen half uurtje later belt mijn zus mij: zij hadden niets gepland en dus was het vandaag van afspraak in Oudenaarde bij mijn zus.

Deze ochtend zag het er nog niet zeer goed uit: regen en dat op een dag waarop we met vijf volwassenen en negen kinderen gingen samen zijn. Maar kort na de middag klaarde het volledig op en eens daar toegekomen scheen de zon.

’t Was een zeer aangename namiddag. De kinderen doodcontent dat ze elkaar nog eens zagen en ik ook wreed content omdat ik samen met mijn broer, papa, zus en schoonbroer de namiddag doorbracht.

Er moeten meer van die dagen zijn.

Weeral een jaartje meer

’t Was vandaag nog eens een verjaardagsfeestje bij mijn zus. Het laatste voor haar dit jaar. Al haar kinderen zijn intussen een jaartje ouder.

The usual suspects waren er: zus en gezin (uiteraard), papa, schoonouders en schoonbroer en gezin. En onze voormalige kuisvrouw die nu een vriendin van de familie is. Altijd wreed leuk en gezellig.

Het feestvarken wordt binnen een paar dagen 6. Jongens, wat vliegt de tijd.

Voorbereiding

Straks ga ik naar Aalst. Samen zitten met mijn nicht en haar vriendinnen. Op café. Waar anders.

Want in september trouwt haar zus, mijn andere nicht dus, en dus moet de vrijgezellendag voorbereid worden. Dag. Juist. Want als we iets doen in de familie, dan moet dat ook goed en grondig gedaan worden.

Tijd om te vertrekken.

Uitgefeest

Moederdag was rustig en leuk. Deze ochtend was er eens geen gezaag van wie de koeken moest halen, de versjes en gedichten werden voorgelezen en de kadootjes afgegeven. Toch de kadootjes van Louis en Zelie. Deze van Anna en Jan had ik al woensdag gekregen wegens dat ze absoluut niet wouden wachten. Misschien nog een geluk ook, want ik kreeg van beiden een levend plantje/bloemetje en zo hebben die ondertussen toch al water gekregen.

Louis heeft en prachtige ketting gemaakt.  Er zitten zes parels op uit een doosje, maar de rest van de parels heeft hij volledig zelf gemaakt: drie dinosaurussen, een hart en drie ronde parels. Zeer mooi. Zelie heeft een prachtige kaart gemaakt van plak en knipwerk. Er staat een windmolen op en het is met allemaal kleine stukjes gedaan en het was blijkbaar zeer moeilijk en dat zie je ook. Het resultaat mag er alleszins zijn. Kadootjes om te koesteren dus. Jan en Anna hebben dan nog maar eens hun versje opgezegd.

Mijn papa is ’s middags komen eten om daarna mee te gaan naar het turnfeest en zo zijn kleinkinderen eens bezig te zien. ’t Was weer leuk. Altijd plezant om je kinderen zo bezig te zien. De kinderen moesten er een uur vroeger zijn en net zoals gisteren ging Anna zonder enig probleem met de juf mee, zonder zelfs nog om te kijken. Zowel Jan en Anna hebben hun dansje en oefeningen goed gedaan en Zelie vond ik ook zeer goed, beter dan tijdens de repetities.

En dan hadden we eigenlijk een beetje geluk, want de drie kinderen hadden hun optreden voor de pauze en in plaats van dus nog naar het tweede deel te kijken, zijn we door gegaan naar het verjaardagsfeest van mijn schoonvader.

De familie was verzameld in de tuin en het weer kon niet beter zijn geweest vandaag. We waren nog net op tijd om nog een stuk taart te eten en van de zon te genieten. De kinderen hebben dan nog in de tuin gespeeld met de achterneefjes.

Ik had de kinderen hun pyjamas mee omdat ik voorzag dat het te laat zou worden voor hen en ze hebben daar alle vier hun eigen bedje. Het is morgen toch nog altijd een schooldag. Anna en Jan dan om 20u in hun bed (sowieso al een uur later dan normaal) en om 21u was het tijd voor Zelie en Louis. Bleek dat Anna en Jan nog altijd niet sliepen en toen we nog een uur later besloten naar huis te gaan had geen van de vier al een oog dicht gedaan.

De kinderen hadden dus een zwaar weekend en dat belooft dus niet veel goeds voor de komende week. Maar het is nu eenmaal niet elke dag feest, nietwaar.

Feestweekend

Op twee dagen, vier feesten. Het is eens wat anders. En het is eigenlijk nog erger dan het klinkt want de feesten zijn niet evenredig verdeeld: vandaag één, morgen drie. Ge moet het maar doen, nietwaar.

Dat het dus een druk weekend is moet ik niet meer zeggen. Vandaag viel het gelukkig nog mee met ‘maar’ één feest. Het was namelijk het jaarlijkse schoolfeest dat dit jaar in het teken stond van techniek.

In plaats van de ‘gewone’ volks(achtige)spelletjes stonden er nu koffers op de koer van Technopolis en daar konden de kinderen allerlei proefjes en puzzels en dingen doen. Daarnaast waren er nog veel dingen te doen, zoals optredens van de kinderen (de eerste keer voor Anna en ze deed dat fantastisch), een cafetaria, knutselatelier, schaakwedstrijd, … Enfin, genoeg te doen een hele namiddag.

’s Avonds kon er gegeten worden in het humaniora en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Daar is het ook een beetje ‘mis’ gelopen want ik ben blijven hangen, en de kinderen daardoor dus ook, en plots was het bijna 22u en verschoot ik mij een bult. Het was zoals altijd weer wreed leuk en ik kijk nu al uit naar volgend jaar.

Morgen dus nog drie feesten: moederdag (niet dat er daavoor – gelukkig – iets speciaals te doen is), feest bij de turnclub en verjaardagsfeest van mijn schoonvader en ik ben er zeker van dat het veel te laat zal worden, maar dat het mij niets zal kunnen schelen 🙂