Tag: Feest

Trouw

Gisteren is mijn jongste nichtje getrouwd. 25 jaar en ze gaf haar ja-woord aan haar lief van 9  jaar. ’t Zijn dingen.

Eerst was er de kerkelijke ceremonie in de namiddag. Met mijn nonkel die haar weg gaf en een wreed schoon trouwkleed en familie in het lang en met hoeden en veel traantjes langs alle kanten van ontroering. Enfin, de hele santeklam. Bij het buitenkomen uit de kerk waren er kleine kadootjes voor de kindjes en kon je een ijsje eten. Met dat het toch zo ongelooflijk warm was, was dat ijsje wel zeer welkom.

En ik had ook ‘geluk’: alleen Anna was mee naar de kerkelijke trouw. Zelie en Louis hadden scouts, de aanvang van het scoutsjaar met overgang en alles en Louis ‘moest’ overgaan, van de Kapoenen naar de Wouters. Jan had voetbalmatch, iets wat de komende zaterdagen eerder regel dan uitzondering zal zijn en zo bleef ik alleen over met Anna. Ik vreesde het ergste. Tot nu toe heb ik nog geen enkele kerkelijke ceremonie kunnen uitdoen als zij erbij was. Altijd drama op één of ander (uiteraard uiterst ongeschikt) moment waardoor ik uit de kerk moest vluchten. Maar gisteren gedroeg ze zich als een engeltje. En zo kon onmiddellijk de hele familie haar zien en zien dat ze het goed stelt.

’s Avonds was er dan Het Feest. Receptie met champagne à volonté en hapjes. Mindere hapjes dan champagne in verhouding, want mijn glas geraakte maar niet leeg tot de receptie gedaan was en ik drink nu eenmaal zeer graag champagne. Ik moet toegeven dat mijn toestand niet van de nuchterste was toen ik aan tafel aanschoof. ‘Zat’ is een te groot woord. ‘Tipsie’ is wel toepasselijk. Maar kijk, ik had nog de hele avond om te ontnuchteren en dat heb ik dan maar gedaan ook. Het zeer lekkere menu heeft daarbij goed geholpen en de liters water ook 🙂 En dansen tot half vijf in de ochtend kan ook tellen om de nodige alcohol uit te zweten.

Het was een zeer leuk feest. De muziek lag mij niet altijd, maar ik steek dat dan weer op het feit dat ik een ‘oude zaag’ aan het worden ben. Nu, of muziek mij ligt of niet, het gaat mij niet tegenhouden om de dansvloer onveilig te maken.

Pas tegen 5u thuis dus. Gelukkig zaten we niet ver van huis en moesten we geen uren terugrijden: van Merelbeke tot thuis is het amper 15 minuten. Maar veel geslapen heb ik dus niet en ik vrees dat ik nu echt te lang gewacht heb om te recupereren: barstende hoofdpijn, lopende neus en kriebel in de keel zijn mijn deel. Wat gaat dat morgen geven.

Maar gelijk den anderen altijd zegt: een kermis is een geseling waard en ik heb mij wreed goed geamuseerd.

Dino’s en feesten

Vele maanden geleden zag ik een poster hangen met een dinosaurus op. Een beetje dichterbij gekomen wegens dat er hier toch een paar kinderen rondlopen die zot zijn van dino’s en dan vraagt ge u misschien al eens rapper af waarvoor ze reclame maken. Bleek dat het over een voorstelling ging van de BBC reeks Walking with Dinosaurs, maar dan met échte dino’s. Allez: een soort poppen (uiteraard) maar wel levensgroot.

In zo’n geval kunt ge maar één ding doen: kaarten bestellen en dat deden we dus ook, voor de voorstelling van deze voormiddag. En ik moet zeggen: het was zeer de moeite waard. Impressionant. En ook al zou ik niet onder de indruk geweest zijn, alleen al om de gezichten van de kinderen te zien was het de moeite waard. 2 maal 40 minuten met een pauze van 20minuten. Een bomvolle zaal. Zo te zien volledig uitverkocht en iedereen serieus onder de indruk.  Ge zoudt van minder als er plots een T-Rex voor uwen neus staat.

De timing kon, achteraf gezien toch, niet meer perfect zijn want deze zomer werd het 9e verjaardagsfeestje van mijn neefje, oudste zoon van mijn broer die in Nederland woont, op deze namiddag vastgezet. Antwerpen ligt op 1/3e op de weg daarnaartoe, dus konden we gewoon doorrijden.

En zo hadden we een prachtige dag. Eerst de verwondering over de dino’s, daarna een zeer aangename namiddag in Nederland bij mijn broer, schoonzus en onze gezamenlijke familie en alle 14 kinderen. Gooi daar nog 3 buurkinderen bij en ge kunt u de bende (en chaos) inbeelden. Maar wijs en plezant, al was het al maar om nog eens allemaal samen te zijn, allemaal samen te kúnnen zijn (met de nadruk op ‘allemaal’).

Dubieus gevoel

Straks vertrekken we naar Nederland, naar mijn broer. Zijn jongste is 7j geworden dus reden om te feesten.

7j, dat betekent ook dat het dus zeven jaar geleden is dat mijn moeder overleden is. Elke verjaardag van mijn neefje doet mij daar weer aan denken. Enfin, nog eens extra, want ik moet daar regelmatig aan denken, daar niet van. Mijn neefje werd namelijk een week na het overlijden van mijn mama geboren. En zijn verjaardag is niet de enige, want mijn metekind, de oudste van mijn zus, is een goede week voor het overlijden van mijn mama geboren.

De associatie is niet altijd leuk, maar gelukkig bederft het het feest nooit. Mijn neefjes zijn schatjes en het is gewoon puur toeval, dus laten we het niet aan ons hart komen.

Maar dit jaar zit er toch een beetje een wrang gevoel dat een beetje knaagt want het zal voorlopig het laatste feest zijn dat Michel meemaakt en ik maak mij toch wel zorgen. Langs de andere kant, we kunnen er maar extra van profiteren.

Uitgefeest

Moederdag was rustig en leuk. Deze ochtend was er eens geen gezaag van wie de koeken moest halen, de versjes en gedichten werden voorgelezen en de kadootjes afgegeven. Toch de kadootjes van Louis en Zelie. Deze van Anna en Jan had ik al woensdag gekregen wegens dat ze absoluut niet wouden wachten. Misschien nog een geluk ook, want ik kreeg van beiden een levend plantje/bloemetje en zo hebben die ondertussen toch al water gekregen.

Louis heeft en prachtige ketting gemaakt.  Er zitten zes parels op uit een doosje, maar de rest van de parels heeft hij volledig zelf gemaakt: drie dinosaurussen, een hart en drie ronde parels. Zeer mooi. Zelie heeft een prachtige kaart gemaakt van plak en knipwerk. Er staat een windmolen op en het is met allemaal kleine stukjes gedaan en het was blijkbaar zeer moeilijk en dat zie je ook. Het resultaat mag er alleszins zijn. Kadootjes om te koesteren dus. Jan en Anna hebben dan nog maar eens hun versje opgezegd.

Mijn papa is ’s middags komen eten om daarna mee te gaan naar het turnfeest en zo zijn kleinkinderen eens bezig te zien. ’t Was weer leuk. Altijd plezant om je kinderen zo bezig te zien. De kinderen moesten er een uur vroeger zijn en net zoals gisteren ging Anna zonder enig probleem met de juf mee, zonder zelfs nog om te kijken. Zowel Jan en Anna hebben hun dansje en oefeningen goed gedaan en Zelie vond ik ook zeer goed, beter dan tijdens de repetities.

En dan hadden we eigenlijk een beetje geluk, want de drie kinderen hadden hun optreden voor de pauze en in plaats van dus nog naar het tweede deel te kijken, zijn we door gegaan naar het verjaardagsfeest van mijn schoonvader.

De familie was verzameld in de tuin en het weer kon niet beter zijn geweest vandaag. We waren nog net op tijd om nog een stuk taart te eten en van de zon te genieten. De kinderen hebben dan nog in de tuin gespeeld met de achterneefjes.

Ik had de kinderen hun pyjamas mee omdat ik voorzag dat het te laat zou worden voor hen en ze hebben daar alle vier hun eigen bedje. Het is morgen toch nog altijd een schooldag. Anna en Jan dan om 20u in hun bed (sowieso al een uur later dan normaal) en om 21u was het tijd voor Zelie en Louis. Bleek dat Anna en Jan nog altijd niet sliepen en toen we nog een uur later besloten naar huis te gaan had geen van de vier al een oog dicht gedaan.

De kinderen hadden dus een zwaar weekend en dat belooft dus niet veel goeds voor de komende week. Maar het is nu eenmaal niet elke dag feest, nietwaar.

Feestweekend

Op twee dagen, vier feesten. Het is eens wat anders. En het is eigenlijk nog erger dan het klinkt want de feesten zijn niet evenredig verdeeld: vandaag één, morgen drie. Ge moet het maar doen, nietwaar.

Dat het dus een druk weekend is moet ik niet meer zeggen. Vandaag viel het gelukkig nog mee met ‘maar’ één feest. Het was namelijk het jaarlijkse schoolfeest dat dit jaar in het teken stond van techniek.

In plaats van de ‘gewone’ volks(achtige)spelletjes stonden er nu koffers op de koer van Technopolis en daar konden de kinderen allerlei proefjes en puzzels en dingen doen. Daarnaast waren er nog veel dingen te doen, zoals optredens van de kinderen (de eerste keer voor Anna en ze deed dat fantastisch), een cafetaria, knutselatelier, schaakwedstrijd, … Enfin, genoeg te doen een hele namiddag.

’s Avonds kon er gegeten worden in het humaniora en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Daar is het ook een beetje ‘mis’ gelopen want ik ben blijven hangen, en de kinderen daardoor dus ook, en plots was het bijna 22u en verschoot ik mij een bult. Het was zoals altijd weer wreed leuk en ik kijk nu al uit naar volgend jaar.

Morgen dus nog drie feesten: moederdag (niet dat er daavoor – gelukkig – iets speciaals te doen is), feest bij de turnclub en verjaardagsfeest van mijn schoonvader en ik ben er zeker van dat het veel te laat zal worden, maar dat het mij niets zal kunnen schelen 🙂

Kleine kindjes worden groot

En voor één keer gaat het niet over de kinderen.

Na de ongelooflijk leuke nichtenavond gisteren, met fantastisch nieuws (maar dat is voor sebiets), moest ik denken aan de laatste keer dat ik over mijn ‘kleine’ zus sprak. Want dat is ze, mijn kleine zus: ze is toch twee jaar jonger dan mij. De laatste keer, want plots realiseerde ik mij dat mijn kleine zus inmiddels 25 jaar was en dus helemaal niet ‘klein’ meer. Sindsdien spreek ik over mijn jongere zus.

Gisteren hadden vier van de zes nichten net zo’n aha-erlebnis. Want tussen de zes nichten zit er een halve generatie van een 10-tal jaar: 4 zijn dertigers, 2 zij nog twintigers. De twee jongste nichtjes (en hun broer) staan bij ‘de ouderen’ dan ook bekend als ‘de kleine DM’.

Maar vorig jaar heeft de jongste van de twee (nu toch al een mooie 25j) zich al verloofd en in september trouwt ze. Gisteren kwam haar zus (net geen 27j) dan ook met het heugelijke nieuws dat zij verloofd is en volgend jaar gaat trouwen. We hadden dus iets te vieren.

Twee trouwen op twee jaar. De kleine DM worden groot. We zullen vanaf nu een andere term mogen gaan zoeken.

Oh ja: nog eens proficiat hé nichtjes én wederhelften en drie toezen.

Feest

De Sint-Barbarascouts bestaan dit jaar 90 jaar en dat werd vandaag gevierd. Nu, niet zo heel speciaal enerzijds want elk jaar is er een groepsfeest, maar dit jaar kaderde het groepsfeest dus in het thema van die 90 jaar bestaan (en ergens heb ik zo de indruk dat die zin niet klopt, maar soit, ‘k heb nu geen zin om mijn hoofd daarop te breken).

De show was alleszins leuk en (moet gezegd worden) beter dan vorig jaar. Het eten was overheerlijk en doodsimpel want we kregen WAF (Worst, Appelmoes, Frieten) en de desserts (een keuze uit een heel assortiment zelfgebakken taarten en cakes) mochten er zeker ook zijn.

Maar eigenlijk de reden waarom we elk jaar weer gaan is de sfeer. Het is daar een toffe groep en onze kinderen amuseren zich daar wreed goed en ze zo een keer zien optreden, dat doet u als ouder toch altijd iets.

Daarna uw avond doorbrengen in zeer goed gezelschap terwijl de kinderen kunnen verder spelen zonder dat ge er u zorgen in moet maken omdat ge weet dat ze veilig zijn, dat is niet te schatten.

Op naar het volgende feest.

Elf

Dat is het magische nummer van de dag.

Elf kinderen liepen hier vandaag rond in huis met leeftijden van 2 tot 11 jaar. Vandaag kreeg Jan immers zijn verjaardagsfeestje voor de schoolvriendjes en dan blijven er algauw nog wat vriendjes/zusjes/broertjes ook plakken.

Het lijkt allemaal goed te lukken. We zijn even naar de speeltuin geweest, tot het gelijk begon te regenen (dikke druppels begonnen uit de lucht te vallen) maar tegen dat we goed en wel binnen waren was het eigenlijk al gestopt.

Tegen dat we terug waren was het al tijd voor pannenkoeken en we hebben niet gezongen, want Jan vindt dat helemaal niet leuk. Ze moeten gesmaakt hebben, want er is er geen één meer over. Daarna zijn ze boven gaan spelen en ik hoor ze niet meer (en het zal natuurlijk wel helpen dat de deuren dicht zijn).

Ondertussen zijn er al twee naar huis en binnen een kleine tien minuten zullen de andere ouders één voor één toekomen.

Een leuk einde van de vakantie, dat wel.

Rust

Toen ik deze ochtend wakker werd daagde het dat Jan en Anna deze namiddag naar een verjaardagsfeestje mochten gaan. Eens dat gegeven verwerkt was dacht ik ‘Oef!’.

‘Oef’, een rustige namiddag. ‘Oef’ geen gejengel van of gekibbel met Anna omdat ze haar goesting niet (altijd) krijgt. ‘Oef’ want nu kan ik de was op mijn gemak en in alle rust doen.

Mijn tweede gedacht was eerder een gevoel. Een schuldgevoel, want wat voor slechte mama ben ik wel niet om dat te denken. Maar dat gevoel heeft niet lang geduurd. Zo’n twee seconden. Na bijna 17 jaar samen met den anderen heb ik al lang geleerd om zo’n gevoel rap van mij af te zetten 🙂