Vervroegd kado

Michel moest gisteren van fotoshoot doen en ‘men’ had hem gezegd dat de kinderen best mochten meekomen, verkleed zelfs.

De combinatie van (mijn) kinderen en verkleden, awel, dat moet ge hen geen twee keer zeggen, dus trokken wij gisteren naar de verkleedwinkel hier dichtbij: het was nu eenmaal een fotoshoot en de versleten verkleedkleren die we hier liggen hebben zijn nu niet iets voor op een professionele fotoshoot. Bovendien mag af en toe wel eens iets speciaals.

Eens in de winkel wisselde de gewenste kledij af: clown, neen, indianen, neen spiderman, neen Obelix, neen… tot uiteindelijk iedereen iets vond: Jan werd spiderman, Zelie Pipi Langkous en Louis spiderman 3-den zwarten. De keuze was dan nog ideaal want er bleek een thema te zijn voor de shoot: heroes (voor Anna hadden we iets thuis: tinkelbel).

Kostuumkes gepast, gekeurd en naar de kassa alwaar mij gevraagd werd of ik ze wou kopen of huren. De twee jongens waren dolenthousiast geweest toen ze hun pakje aantrokken om te passen: blinkende oogjes, springen van enthousiasme, the works, en terwijl dienen mens dat aan mij vroeg stonden ze daar alletwee vol verlangen te kijken. ‘k Heb dus maar de prijs gevraagd en toen nog bleek dat er 20% afslag op was heb ik dan maar toegegeven.

En zo zijn we hier dus twee spiderman-kostuums (én een pipi langkous pruik) rijker. Jan verjaart binnenkort (nog 10 daagjes) en twee maand later is het de beurt aan Louis, dus heb ik hen gemeld dat het wel een vervroegd verjaardagskadootje is.

Ze hadden er allebei geen probleem mee, alleen vroeg Louis, of ik alsjeblief niet naar zijn vriendjes, die naar zijn feestje zouden komen, zou bellen om hen te zeggen dat hij al een kadootje gekregen had? Als ze het niet wisten, dan zou hij misschien van hen wel nog kadootjes krijgen 🙂

Model

Vandaag moeten poseren voor een foto.

Mensen die mij kennen en al geprobeerd hebben om een foto van mij te nemen, zullen kunnen bevestigen dat dat geen sinecure is. Allez, de foto nemen is geen probleem. Het is niet alsof ik fototoestellen laat ontploffen of zo. Het resultaat, daar stelt zich het probleem.

Ik ‘plak’ namelijk niet op foto. De foto’s waarop ik enigzins deftig sta (en dat is nog niet eens ‘goed’), zijn op één hand te tellen, dus dat geeft al een idee wat die fotograaf heeft moeten doen om een enigzins mooi resultaat te bekomen.

Bijna drie kwartier staan poseren (ja die houding, uw gezicht iets meer naar links, neen, niet zo veel, kijk nu naar boven, nee, linksboven, een beetje naar beneden, uw schouders zus, uw been zo, uw armen anders, …) deze voormiddag en ik was geradbraakt, maar uiteindelijk is er toch een foto (en misschien zelfs twee, wauw!) uitgekomen. Het doet mijn bewondering voor het geduld van fotomodellen toch een graadje stijgen want die moeten dat veel langer volhouden.

Ben doodcontent dat ik indertijd, toen ik 16 was, dat aanbod om model te worden toch maar afgeslagen heb: ’t zou niets voor mij geweest zijn. Want vooral: zo saai man!

Leve mijn broer

Kijk zie, mijn familie wordt almaar bekender en bekender.

Eerst worden hier en daar gevraagd aan mijn wederhelft om foto’s te trekken/gebruiken/whatever.

Nu wordt sebiets ook mijn broer op fotografievlak een bekende naam: de website is er alvast en vanaf 17 juni begint de eerste van zijn twee opeenvolgende tentoonstellingen in het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in Oisterwijk (weliswaar in Nederland maar ’t is niet zo ver, vlak bij De Bosch).

Ga dat zien! De eerste tentoonstelling, die loopt tot 24 juli, gaat over de natuur in Nederland. De tweede gaat over landschappen en fauna in het Groene Woud en loopt tot 1 september (tevens de dag trouwens van zijn 38ste verjaardag).

Hopelijk kan hij dat dan goed vieren hé: een mooie verjaardag en succesrijke tentoonstellingen.

Foto onderwerp

Het leuke aan professionele fotografen is dat ge het praktisch niet merkt dat ze er zijn.

Het bezoek deze morgen was zeer aangenaam. Leuke babbel gehad over vanalles en nog wat en het grootste deel van de tijd was ze foto’s aan het trekken, maar het viel niet echt op en stoorde dus niet. Gewoonlijk heb ik een hekel aan gefotografeerd worden maar nu merkte ik het amper.
Het dochtertje van de fotografe was ook mee. Ze heeft grotendeels braaf en stil in het park gezeten en af en toe speelden mijn drie oudsten er een beetje mee. Wreed wijs.
Dat deed me denken aan de tijd toen ik nog advocate was. Tot Zelie bijna een jaar was nam ik haar altijd mee als ik een korte tussenkomst op de rechtbank moest doen (“Hallo. ’t Is van uitstel vragen. Bedankt”). Zelie was een doodbraaf kind en gaf letterlijk geen kik: ze zat doodbraaf in haar buggy te wachten achteraan de zaal tot ik gedaan had. Bovendien waren er altijd wel andere advocaten die niets liever deden dan zich bezighouden met haar in afwachting van hun eigen zaak. Jammer genoeg viel dit blijkbaar niet in goede aarde bij één bepaalde rechter op Koophandel: hij sprak er de stafhouder op aan en ik werd op het matje geroepen. Zelie bleef van toen af bij de onthaalmoeder: geen rechtbankoptredens meer voor haar 🙂

Nu nog hopen dat de foto’s een beetje gelukt zijn want over het algemeen plak ik niet op foto: de goede foto’s van mijzelf zijn zo op één hand te tellen en dat is absoluut niet overdreven. Het moet een familietrekje zijn of zo want mijn zus heeft hetzelfde probleem 🙂

Fingers crossed.