Zo leert ge een buitenlandse collega eens kennis maken met een heerlijk stukje Belgische chocolade en dan krijg je deze conversatie (met als titel van de mail ‘OMG!!!’):
Zo is mijnen dag ook gemaakt voor vandaag.
Twee identieke pannenkoeken pannen.
Echte pannenkoeken pannen want dat hebben we niet. Dat zijn zo van die heel platte met een rechtopstaand randje en heel handig blijkbaar om pannenkoeken mee te bakken.
Ik bak nochtans af en toe pannenkoeken en dat gaat wel zeer goed met mijn Tefal pannen, daar niet van. Dat gaat zelfs uitstekend en zeer vlot. Vermoedelijk, als ik dan zo’n speciale pannen heb, zal dat een stuk minder gemakkelijk gaan wegens niet gewoon en al. Maar toch wil ik er. Twee dan nog.
Geen twee zoals in twee verschillende formaten. Ah neen. Twee identieke, dezelfde pannen. Want er zijn hier vier kinderen in huis. Vier kinderen die graag pannenkoeken eten. Die allemaal af en toe vriendjes meebrengen die ook graag pannenkoeken eten. Als er dan vier kindjes zijn en ze hebben allemaal maar één vriendje bij, dan zijn dat er acht. En probeer maar eens acht hongerige monden te voeren met één pan.
Uiteraard heb ik twee Tefal pannnen. Ik heb er zelfs meer dan twee. Maar al die pannen hebben een ander formaat en dan begint het natuurlijk hé. Want wie krijgt de grote pannenkoek en wie de kleine? En wie heeft er laatst een grote gekregen en mag nu een kleine en omgekeerd? Voer voor ruzie dus en dat is niet uit mijnen duim gezogen.
Pannenkoeken kunnen ook op voorhand gebakken worden. Ge kunt dat dan op het gemak doen en alles staat klaar en iedereen moet dan niet zo lang wachten. Uiteraard heb ik dat ook al overwogen en heel af en toe gedaan, maar over het algemeen ben ik zo organisatorisch niet ingesteld. Als ik dat de dag voordien moet doen, dan moet ik daar meestal ’s avonds aan beginnen en dan zie ik dat op die moment niet zitten wegens te moe, te laat, te sie en te la. Altijd excuses. Dus ‘moet’ ik dat de dag zelf doen en dan wordt het, om het zacht uit te drukken, nogal hectisch met één pan.
Dus moet ik twee identieke pannenkoeken pannen hebben. Hint voor een verjaardag want ik kan gerust wachten tot december: de kinderen verjaren allemaal in het voorjaar 🙂
Deze middag zijn we gaan pic-niccen. In het (nieuwe) park aan de Nieuwe Wandeling. Voor ons was het alleszins nieuw. We zijn er al honderden malen langsgereden sinds het heraangelegd is maar we waren er nog nooit gestopt om het nu eens van dichtbij te bekijken.
Vorige week kregen we dan een e-mail:
“Dear, dearest,
Het werd in van irish coffee doordrongen atmosfeer beslist op de laatste nacht van de Gentse Feesten, maar het lijkt ons ook in nuchtere toestand een uitstekend idee: een picnic in het het fantastische nieuwe park op de Groene Vallei.
Als de weergoden ons gunstig gezind zijn, dan wordt 5 augustus aanstaande (ja, dat is volgende zondag al) de dag voor de eerste editie, en wel vanaf 11.30h. Afspraak op het grote plein, achter het nieuwe gebouw en dus in het begin van het park (kant coupure). Op het plein staat een grote voetbalgoal, waar u trouwens extra punten kunt verdienen door ernaast te schieten, maar dat is een ander verhaal.
[…]”
en dat konden we niet afslaan. Niet alleen zouden we twee kinderen ‘lichter’ zijn, maar het was de uitgelezen kans om er eindelijk eens naartoe te gaan. Het plan was dat iedereen iets zou meebrengen en zo zou iedereen dan wel van iedereen een beetje eten en zou er zeker genoeg zijn.
Een zeer goed plan. Op het plein achter het nieuwe appartementsgebouw staat immers een fantastisch grote pic-nic tafel. Toen wij om half één aankwamen zat er al een serieuse bende en de tafel stond echt vol eten: charcuterie, brood in alle maten en geuren, salades, rauwe groenten, tortillas, fruitsla, brownies, chocoladetaart, … Iedereen had dus iets mee en er was meer dan genoeg voor iedereen om gezellig rond te gaan en bij elkaar te gaan proeven. Een echt bachanaal dus.
’t Was ongelooflijk wijs. De zon was er en alle vrienden waren er. Het eten was zeer lekker en de atmosfeer was ideaal.
We hebben gegeten tot onze buiken rond waren en zijn dan blijven praten en luieren tot zes uur ’s avonds. We hebben vooral genoten van de schaduw – de zon was ietsje te fel – en van elkaars aanwezigheid.
Een dag voor de annalen.
Jan wou vanavond absoluut zelf zijn boterhammetje smeren. Met choco dus (ah ja, anders zou het nogal een stomme titel zijn, nietwaar).
Ik laat hem doen want uiteindelijk is hij toch al 3 jaar en 4 maand. Groot dus. Als hij klaar is kijkt hij op en vraagt aan mij of het goed is. Dus kijk ik naar hem en naar het massacre dat hij uitgevoerd heeft: een boterham met zo’n dikke laag choco dat ge er, ik overdrijf echt niet, zeker drie normale boterhammen mee kunt smeren.
Zijn mesje heeft hij in de chocopot gestoken, wat heel flink is want zo is de tafel niet besmeurd met choco. Ik neem het toch maar weer even uit de pot en zeg hem dat het wel goed is, maar toch wel een beetje veel. Om te demonstreren schraap ik dus de overtollige choco af.
Hij legde dan zelf een tweede sneetje bovenop en at toen braaf zijn boterham op. Daarna wou hij er nog één en opnieuw wou hij hem zelf smeren. Nu laat ik hem ook maar doen en als hij gedaan heeft schraap ik opnieuw de overtollige choco af (van deze keer was hij een beetje spaarzamer geweest: er was maar extra voor misschien net twee boterhammen) en legt hij er het tweede sneetje op.
Ondertussen waren de drie andere kinderen boven bij papa en gezien Jan mooi aan het eten is besluit ik om Anna in bed te steken. Het was al twee avonden laat geweest en het kind was al wakker van 13u30 ’s middags, dus hoogtijd.
Terwijl ik Anna aan het wassen en omkleden ben komt Jan boven met een dikke laag choco op beide handjes én zijn gezicht. Toen ik vroeg hoe dat nu was gekomen begon hij helemaal te glunderen. Ik heb hem dan maar meteen zijn handjes gewassen en hem naar zijn papa gestuurd voor volgend bewijsmateriaal:
Desondanks wist ik eigenlijk nog altijd niet hoe dat nu net kwam, want uiteindelijk had ik zijn boterham gezien voor ik naar boven ging en zoooveel choco zat daar nu toch niet op.
Nadat Anna in bed lag zijn we terug naar beneden gegaan (‘ik heb nog niet gedaan met eten’ en ‘ik heb dorst’). Eens beneden zag ik wat de chocoaanslag veroorzaakt had: bovenop het door mij gemaakte boterhammetje had Jan nog een tweede (Jan-)laag opgesmeerd.
Niet te verwonderen dus dat zowel zijn handen als zijn gezicht onder de choco zaten 🙂
Goesting is toch een raar iets.
Als ik goesting heb in iets, dan kan ik daar soms van eten tot mijn maag op springen staat. Neem bijvoorbeeld Chinees eten. Daar ben ik dol op. De porties die je daarbij krijgt zijn zeer ruim (toch bij onze Chinees), maar als ik begin eet ik niet alleen mijn portie op, maar meestal ook de overschot van iedereen anders.
Brood daarentegen, daar ben ik allesbehalve dol op. ’s Ochtends eet ik wel een boterhammeke. Het is daar, ik heb honger en als ik voor de kinderen moet eten maken kan ik evengoed een boterham voor mij meemaken. Op het station koop ik dan een koffie en zo heb ik mijn ontbijt op de trein.
’s Avonds eten wij ook boterhammen, met beleg dan. En soms zie ik dat dan wel zitten en eet ik mijn maaltijd met de kinderen mee. Maar heel af en toe heb ik daar absoluut geen zin in.
Zoals vanavond. Ik heb uiteindelijk één boterham gegeten (één sneetje brood dus) met choco, en dat was het. Niet dat ik daarmee gegeten heb. Maar ik heb vandaag zo geen goesting in boterhammen dat ik er geen tweede in krijg.
En ik heb ook niet specifiek goesting in iets anders.
Dus zit ik hier al een ganse avond met enerzijds een hongergevoel wegens niet genoeg gegeten, maar anderzijds ook het gevoel bovenaan mijn slokdarm (in mijn keel dus) alsof er geen hap meer doorkan.
Absoluut geen goesting om te eten … en dat doe ik dan ook niet.
Maar genen paniek: ik heb geen eetstoornis (hmm. Geen goede verdediging. Dat zeggen ze allemaal 🙂 ): ik eet zeer graag en relatief normaal. Alleen, héél soms, heb ik geen goesting in eten. That’s all.
Jawel: nog eens een postje over Anna.
Haar fijne motoriek gaat er ook met sprongen op vooruit. Sinds enige tijd wil ze bijna niet meer eten als ze het niet zelf kan doen.
Ik weet dat ze al eens zo een fase gehad heeft, maar toen kón ze het echt nog niet. Het scheppen wou niet lukken, de lepel naar haar mond brengen al helemaal niet en als hij haar mond al bereikte dan lag het eten er meestal al af of werd het volledig rond haar mond gesmeerd.
Die coördinatie die vroeger mankeerde is er nu wel. Meestal wil ik haar een hapje geven en draait ze resoluut haar hoofd weg. Als ik het lepeltje dan in haar bord legt neemt ze het mooi en goed vast in haar handje en brengt het mooi naar haar mond mét al het eten er nog op.
Het scheppen zelf wil nog niet lukken: het lepeltje glijdt eerder over het eten dan dat ze het erin kan steken, maar dat komt dus nog.
Deze namiddag heeft ze dan ook nog druiven van de tros getrokken: helemaal alleen en heel voorzichtig … of toch: ze heeft er twee af kunnen trekken, de rest heb ik haar gegeven.
Next!
Begin van het avondeten.
De kinderen zitten al aan tafel en ik ben nog over en weer aan het lopen om vanalles te doen (brood snijden, afwasmachine leegmaken, fles voor Anna opwarmen, …).
Plots een kreet van afschuw van Louis en een strenge vermaning ‘Neen Jan, ge moogt dat niet doen!’
Ik kijk om en vraag wat er aan de hand is. Louis: ‘Jan zit met zijn vinger in de choco en dat mag niet hé?’
‘Neen Louis, dat mag niet’ en ik kijk vermanend naar Jan die mij met een engelenlach op zijn gezicht aankijkt.
Ik zeg Jan nog eens in duidelijke taal dat hij niet met zijn vingers in de choco mag zitten en maak hem duidelijk dat het geen grapje is. Beteuterd knikt hij uiteindelijk maar.
We zijn een half uur later. Zelie en Michel hebben gedaan met eten, Jan en Anna zijn hun laatste stukjes aan het opeten en ik smeer mijn laatste boterham.
Plots kijk ik naar Louis en hij zit, geloof het of niet, met GANS ZIJN HAND! in de chocopot, met in zijn hand een stuk banaan.
Ik zie de aanleiding, daar niet van: hij had net een boterham met banaan en choco opgegeten en wou nu het restje banaan opeten en er ‘een beetje’ choco opdoen. In plaats van met een mes choco op zijn banaan te doen had hij er dus niet beter op gevonden dan gans zijn banaan in de choco te stoppen … er niet bij stil gestaan dat als je banaan in je hand zit, de choco op je hand belandt.
Michel en ik hebben ons dus maar een beetje kwaad gemaakt (toch wel moeilijk als je liever zou beginnen lachen). Ik heb hem dan ook nog eens gevraagd wat hij aan het begin van het eten tegen Jan had gezegd, iets wat hij zich nog zeer goed herinnerde.
Hij heeft de banaan mogen laten voor wat hij was en is direct zijn handen mogen gaan wassen.
Daarna heeft hij een vorkje genomen en heeft de banaan in stukken gesneden en proper met zijn vork opgegeten.
Pff. Kinderen 🙂
Sinds Anna ziek geworden is heeft ze eigenlijk zo goed als geen vaste voeding meer gegeten.
Toen ze ziek was was het niet meer dan logisch: als je last hebt van je maag/buik (overgeven en diarree), heb je niet echt honger. Maar sinds ze zich beter voelt is het nog niet veel veranderd.
Sinds een paar dagen drinkt ze opnieuw haar grote flessen melk, dus verhongeren doet ze niet, maar patatjes: vergeet het. Fruit: een beetje.
Het probleem zit hem namelijk in het feit dat Anna nogal eigenwijs is: sinds een tijdje wil ze zelf eten. Alleen. Ze weigert haar mond open te doen als ik er eten in wil steken, dus dat geeft problemen.
Want haar fles zelf drinken is geen probleem en vandaar dat ze dus haar melk drinkt. Een banaan in haar handje nemen en opknabbelen kan ze ook, al komt er dan banaan op gans haar gezicht en op haar kleren en, als ze op iemands schoot zit, op die persoon 🙂 Dus fruit eten, als ze het zelf kan vastnemen, doet ze ook.
Patatjes is dus het grote probleem: ze kan haar lepel nog niet goed genoeg coördineren om hem, mét eten erop, in haar mondje te krijgen. Meestal, tegen dat het lepeltje in haar mond zit, heeft ze hem al omgedraaid waardoor al het eten er al weer af is gevallen.
Toen Zelie, Louis en Jan die periode begonnen gaf ik hen een lepeltje waarmee ze konden prutsen en voor elke hap die naast hun mond belandde, kon ik er een in hun mond steken.
Anna daarentegen weigert zo’n behandeling: als ze mijn lepel ziet afkomen nijpt ze hard haar mondje dicht en draait resoluut haar hoofdje weg. Als ik er dan toch een lepeltje in krijg spuwt ze dat weer uit.
Tja, this too shall pass, I guess 🙂
Anna dronk haar eerste fles koemelk zonder enig probleem op. Haar tweede fles was al niet meer zo leeg en haar derde fles heeft ze gewoon geweigerd.
Overschakeling niet geslaagd dus.
Toen ze maar de helft van haar tweede fles opdronk dacht ik gewoon dat ze geen honger had. Het zou de eerste keer niet zijn dat ze de helft van haar fles drinkt, dus zocht ik er niets achter.
Gisteren weigerde ze kategoriek haar fles na een eerste slok gedronken te hebben. Ze was doodmoe en relatief lastig en ze had haar boterham opgegeten, dus veel zocht ik er niet achter.
Maar toen ik haar in haar bed legde begon ze hartverscheurend te krijsen en stopte niet. Weer uit bed gehaald en willen troosten maar dat leek niet echt te lukken.
Ze werd wel eventjes kalm maar herbegon steeds weer te wenen en dat is zeker niet van haar gewoonte.
Doodmoe, dacht ik, dus opnieuw naar bed. Geen avance want ze bleef maar huilen.
Terug beneden nog eens haar fles geprobeerd en in eerste instantie wou ze drinken, maar eens een slokje genomen stopte ze weer onmiddellijk en toen viel eindelijk mijn euro: ze had nog honger maar lustte de melk niet.
Poedermelk had ik niet meer in huis gehaald na de ‘geslaagde’ fles, dus kon ik haar dat niet geven. Oplossing: ik heb haar twee petit gervais kaasjes gegeven.
Toen die op waren heb ik haar terug in bed gestoken waar ze als een blok in slaap is gevallen.
Vandaag ben ik dus een nieuwe doos poeder gaan halen voor ons meisje én een doos met chocoladegranen voor babies om bij de koemelk te doen. Misschien dat de melk, met een smaakje bij, wel in de smaak zal vallen. Eens ze dat wel wil drinken zal ik het smaakje afbouwen, want ik ben eigenlijk helemaal niet te vinden voor melk waar ze allemaal smaakjes aan toevoegen.
Tot nu toe heeft Anna het ons nog nooit gemakkelijk gemaakt om van voeding over te schakelen. Op deze manier blijft ze tenminste consistent 🙂
… maakt schuld. De chili was heerlijk en dus hier volgt het recept, inclusief mijn opmerkingen over hoe ik het effectief gedaan heb. Hou met die opmerkingen wel rekening dat ik de porties eerst verdubbeld heb voor 8 personen dus ipv voor 4):
Voor 4 Personen
Ingrediënten:
Bereidingswijze:
Voorbereidingen:
Koken:
Bak uien en knoflook in een beetje olijfolie zacht.Voeg chilipoeder, peper, komijn (meer of minder naargelang je het al dan niet erg pikant wil. Ik had bv. drie kleine pepertjes maar pepertjes die wel goed pikant waren. Met komijn ben ik niet al te gierig want ik vind dat heel lekker) en een beetje peper en zout toe. Doe vervolgens het gehakte vlees (bij ons gewoon gemengd gehakt varken-rund hoor) erbij en laat het al roerend bruinbakken. Doe de tomatenpasta (ik had maar de 250 gr ipv 400 gr) samen met de tomatenblikken (1500 gr ipv 1600 gr), het kaneelstokje (2 ipv 1) en een wijnglas water bij het vlees (1 ipv 2). Peper en zout indien nodig. Breng het aan de kook, dek af met een stuk vetvrij papier en leg het deksel op de pan. Ofwel op een laag pitje 1 1/2 uur zachtjes laten sudderen,ofwel 1 1/2 uur in de oven zetten (indien je de oven gebruikt moet je deze voorverwarmen op 150 gr). Doe er 30 minuten voorhet verstrijken van de kooktijd de bonen bij.
Dat 1 1/2 uur: bij mij stond dat langer op, maar dat maakt het nu niet. Uiteindelijk is het een stoofpot, geen exacte wetenschap, nietwaar. Jamie zegt er nog bij: “Dit gerecht smaakt altijd beter als het een dag van tevoren klaarmaakt”, en dat zal wel zijn: de smaken zijn beter opgenomen en verdeeld. Opgelet: als je het opnieuw opwarmt wordt het ook pikanter, dus hou daar misschien rekening mee als je kiest hoeveel pepers en chilipoeder je erbij zal doen.
Tip: vooraleer op te dienen probeer er de kaneelstokken uit te vissen en roer dan nog eens goed door, want als je net een portie met kaneelstok hebt smaakt die te veel door in dat stukje.
Serveren met (zachte) tortilla’s, rijst, gemengde sla en guacomole, alhoewel wij ons beperkt hebben tot tortillas.