Tag: Genieten

Eerste koffie

Het is half zes in de namiddag en ik heb eindelijk mijn eerste koffie gedronken.

Tijdens een gewone werkdag heb ik er tegen dit moment toch wel al minimum drie binnen, tenminste, als je het vocht dat op het werk uit de machines komt koffie kunt noemen. Maar ik ben te hard: de koffie valt eigenlijk wel mee. In ons gebouw hebben we namelijk een beetje gezeurd: toen de man van de machineonderhoudsdienst langskwam vroegen we hem of dat in te stellen was, die koffiesterkte. Toen hij ja zei, hebben wij prompt met twee man koffie zitten proeven tot hij drinkelijk was. Maar dit terzijde.

Dat ik koffieverslaafd ben zou ik niet zo direct durven zeggen, maar een goei zjat kaffe gaat er wel vlot in. Dus het schema op een werkdag: eerste kop van de dag wordt in het cafetariaatje op het perron gedronken (of als ik nipt op tijd ben voor de trein: op de trein zelf). Daar eet ik dan mijn ontbijt bij. Meestal zelfgesmeerde bokes met confituur of choco of speculaaspasta of préparé. Tegen dat ik in Brugge ben heb ik dus mijn ontbijt binnen.

Tas twee wordt gedronken bij aankomst op het werk: eerst naar mijn bureau om de computer op te starten en alle balast af te leggen en terwijl de computer in gang schiet wordt kopje koffie twee gehaald.

Tussen tas twee en het middagmaal kwam daar soms nog tas vier en vijf tussen, maar sinds vorige week zijn die radicaal afgeschaft: twee tassen in de voormiddag is genoeg.

Na het middagmaal komt tas drie. Niet direct erna, wel ongeveer anderhalf uur nadat ik terug aan het werk ben. En tijdens de werkweek is dat dan onmiddellijk de laatste tas … behalve als ik later nog eens passeer bij mijn schoonouders.

Deze morgen was dus een vrije dag en den anderen was zo lief mij (eindelijk) nog eens te laten uitslapen. De ontbijt-/voormiddagkoffie is er dus bij ingeschoten. Want tegen dat ik opstond was het bijna middag en hebben we ons klaargemaakt om te gaan eten. ’t Is feestdag voor iets hé, dus ook voor mij (dat en ik had geen boodschappen gedaan, maar dit terzijde). Na het restaurantbezoek zijn we nog een ijsje gaan eten en alhoewel ze daar zeer lekkere koffie hebben en ik meestal koffie kies in plaats van een ijsje, heb ik deze keer toch een ijsje genomen (speculaas en koffie – hé toch nog een beetje koffie).

Daarna zijn we gaan kijken naar de 1 mei festiviteiten op de Vrijdagmarkt en zijn we gebleven tot de kinderen geshminkt waren, een mooie ballon hadden en we volledig  doorregend waren. Thuis nog wat geprutst op de computer, fruit gegeten (de kinderen) en dan er pas aan gedacht om een koffietje te drinken. En of het gesmaakt heeft.

Bijna een dag voorbij zonder koffie. Waar zouden we dat geschreven hebben 🙂

Zondagochtend

7u15: Ik hoor Louis en Jan opstaan en ze komen vragen of ze TV mogen kijken, wat mag, zo op zondagochtend.
8u10: Ik hoor Zelie opstaan en even later hoor ik aan het gekwetter dat Anna erbij is.
8u45: Trippel trappel van kleine voetjes: Anna komt bij mij in bed liggen
9u00: Trippel trappel van iets grotere voetjes: Jan komt erbij liggen
9u05: Tijd om op te staan en te vragen wie koeken gaat halen. Het wordt Zelie.
9u20: Zelie gaat koeken halen. Louis zit in één zetel, ik in de andere met naast mij Anna en naast haar Jan en samen kijken wij in afwachting van Zelie’s terugkomst TV
9u25: Anna begint spontaan ‘ik ben megamindy’ te zingen

Meer moet dat niet zijn

Onverwachts

19u50. De deurbel gaat. Wij verwachten niemand dus wie kan dat zijn op een zondagavond? Enige manier om dat te weten is opendoen dus.

Voor de deur staat mijn papa. Hij gaat naar de film en is een beetje vroeg (twee uur en een half maar met opzet) want wou hij eerst nog een bezoekje brengen.

Dus kijken we nu samen naar De Pappenheimers en ga ik straks met hem mee om iets te gaan eten en een film te gaan bekijken. Joepie! Een avondje uit met mijn papa! Ik ga daar serieus van genieten.

Nieuwjaarsreceptie x 2

Het is eigenlijk raar, maar uiteindelijk heb ik nooit ‘van nieuwjaarsreceptie’ gedaan tot twee jaar geleden.

Daarvoor vierden we oudejaar en nieuwjaarsdag bij mijn schoonouders en een dag of het volgende weekend erna gingen we wel bij mijn ouders langs om gelukkig nieuwjaar te wensen, maar daar stopte het wel bij.

Geen ooms of tantes of grootouders bij wie wij op bezoek moesten, vrienden om bij langs te gaan om op het nieuwe jaar te klinken. Niet dat ik dat zeg om zielig te klinken. Het was gewoon geen gewoonte, wij hadden zo geen traditie om een hele maand nieuwjaar her en der te gaan vieren.

Sinds twee jaar is daar verandering in gekomen, of moet dat ‘drie jaar’ zijn? Wat ik bedoel is dat wij in januari 2006 voor het eerst naar de nieuwjaarsreceptie van de stad Gent zijn gegaan. Tot een paar dagen voordat we gingen wist ik zelfs niet dat er zoiets was, laat staan dat ik er naartoe zou gaan. Maar het was leuk, de kinderen vonden het ook leuk en vorig jaar stonden we daar dan weer en dit jaar opnieuw. Een traditie is dus gestart.

En dat is niet de enige nieuwe traditie. Vorig jaar werden we uitgenodigd door mijn jongste neef en nichtjes, de drie kinderen van de jongste broer van mijn moeder. Of we wouden komen een glas drinken op het nieuwe jaar. Zeer graag en het werd een ongelooflijk leuke avond, wat het eigenlijk altijd wel is als we met mijn familie zijn.

Vorig jaar (vorige maand dus), op het verassingsfeestje van mijn zus, vroegen ze of we dit jaar opnieuw een glas wouden komen drinken en onmiddellijk werd een datum vastgelegd: vorige zaterdag.

We keken er wreed naar uit, gezocht naar een babysit en gelukkig nog iemand gevonden die wou/kon komen (het is examentijd hé voor de studenten) en toen viel Michel ziek. Babysit afgezegd en gehoopt dat hij tegen zaterdagavond toch enig teken van beterschap zou vertonen, maar toen er ’s namiddags nog steeds geen verbetering was belde ik mijn nicht om af te zeggen.

Maar ’s avonds kreeg ik de kriebels en toen de kleinsten in bed waren heb ik me toch nog klaargemaakt om er naartoe te gaan. Ja, ik weet het, slechte vrouw, zo niet voor mijnen vent zorgen, maar uiteindelijk kon ik hier toch niets doen voor hem. Ik ben dus maar gegaan.

Het was zeer gezellig: veel champagne, lekkere hapjes en het belangrijkste natuurlijk, fantastisch gezelschap. Om 2u heb ik mijzelf eindelijk kunnen forceren om naar huis te gaan: de nieuwjaarsreceptie van de stad was er ’s ochtends en ik had de kinderen beloofd om vooraf te gaan schaatsen.

Twee wreed leuke nieuwe tradities en mogen ze nog lang blijven voortduren.

Geen doel

Toen Michel niet zo goed bleek te zijn besloot ik met de kinderen uit te gaan eten en de namiddag weg te blijven om hem zoveel mogelijk rust te gunnen. Er waren geen plannen, behalve voor het middageten, dus zouden we wel zien waar we uitkwamen.

Vlak voor de middag zijn we vertrokken om spaghetti te gaan eten in de Kastart. Als student was ik er veel geweest en had heel goede herinneringen aan hun spaghetti Kastart, dus ik wou de kinderen eens meenemen om hem te laten eten.

Jeugdherinneringen moeten bewaard worden, niet herbeleefd. Dat wist ik eigenlijk al, maar soms denk je toch dat het geen kwaad kan. Naar de Kastart gaan was een vergissing: de spaghetti was overkookt, de saus was flets en te pikant voor de kinderen (alhoewel maar lichtjes voor mij) en de sfeer was er beneden nul: mensen (de klanten dan) die ons langs alle kanten voorstaken om een tafel in te palmen, toen ik achter de bar vroeg of er plaats was antwoorden ze wel maar niet op de vraag, de bediening was stuurs, … Enfin, ‘k ben er geweest en ik zal er niet meer terugkomen.

De rest van de namiddag verliep gelukkig beter.

Na het eten hebben we gewandeld. We hadden plots wel een doel: de bibliotheek, en dus slenterden we op het gemak door de stad, een tempo plezant voor ons alle vier (Anna reken ik niet mee want zij zat in de buggy).

Op onze weg naar de bibliotheek passeerden we de kapper waar ik net voor Kerst was geweest en gezien de kinderen eigenlijk al lang hun haar dienden te laten knippen stopten we even om te vragen of ze tijd hadden om hun haar vandaag te knippen. We hadden geluk: een uurtje later mochten we komen, een uurtje de tijd dus om naar de bibliotheek te gaan.

De bibliotheek ging vlot en een uurtje later waren we terug bij de kapper. Geen andere klanten en zo werden in volgorde Louis, Zelie, Jan en Anna geknipt en konden we 80 minuten later onze wandeling verder zetten.

Op het gemak langs het Braunplein gewandeld om info te verzamelen voor zondag, bij de ijsbaan een warme choco gedronken en dan doorgewandeld naar de Vrijdagmarkt om nog even te vissen in het eendjeskraam en een toertje mee te draaien op de molen (de kinderen natuurlijk, ik niet).

Zo waren we tegen half zes thuis, net op tijd voor mij om rap naar de apotheker te rijden (met de fiets) en beleg te halen.

Van die dagen zonder vooropgesteld doel, fijn dat dat kan zijn.

Update

Een uur bij de kapper gezeten, ik was er zelf van verbaasd want het leek alleszins niet zo lang.

Binnengekomen en ik werd begroet door een zeer vriendelijke mannelijke kapper. Het gesprek dat volgde liep in de volgende trend:

zet u. Vertelt eens: wat vindt ge niet goed aan uw kapsel? Wat hebt ge in gedachten?

Hmm, ‘k vind mijn kapsel niet per se slecht, maar ’t is nu al drie jaar zo en het mag eens veranderen.

En wilt ge de lengte behouden?

Niet per se. ’t Kan mij eigenlijk al niet schelen. ‘k Heb het al tot 2cm kort gehad, ‘k heb het al tot aan mijn midden gehad, … toeternietoe. Doe uw ding. Kijk, als ge die voor en na dingen ziet, dan ziet ge mensen met soms een relatief zelfde kapsel en soms iets radicaals anders. De kapper die ziet met wat voor kapsel een mens staat, dus smijt u, leeft u uit.

En krult uw haar meer als het kort is?

Euh… Ik zou het niet weten. Ik denk het niet.

Hij begon dan een beetje in mijn haar te prutsen, ik vroeg of ik mijn bril moest afzetten, hij zei dat dat misschien beter zou zijn en van dat moment af kon hij doen wat hij wou, ik zag toch niets meer.

Hij begon in mijn droog haar te knippen gedurende zo’n 20 minuten. Wel knippen is een groot woord: hij begon er met een scheermes in te hakken. Daarna mocht ik naar de wastafel waar hij vakkundig mijn haar wastte. Dit is een zeer belangrijk detail voor mij bij de kapper: of ze uw haar goed wassen. Niet goed in de zin dat uw haar proper is. Dat zal altijd wel zo zijn. Goed in de zin of het krachtig genoeg gedaan is zonder pijn te doen, of er eigenlijk een hoofmassage bij zit, want een goede kapper, kan ook goed haar wassen, op een manier dat ik mijn ogen kan sluiten en zelfs indommelen.

Na het wassen mocht ik opnieuw aan de kaptafel gaan zitten waar hij zijn werk voltooide: eerst een beetje drogen en dan opnieuw beginnen knippen. Ja hoor: deze keer zette hij de karwei verder met zijn schaar. Er werd gehakt maar ook geknipt. Het leek wel of hij minitieus elk lokje stuk voor stuk vastnam en al dan niet een knipje gaf, tot het resultaat perfect was.

geknipt

Enfin, het leek meer op een soort sculptuur waaraan hij bezig was dan een gewone knipbeurt, een sculptuur die een uur duurde maar eigenlijk heb ik dat niet eens gemerkt. Na dat uur mocht ik eindelijk mijn bril opzetten om het resultaat te zien en het ziet er zeer wijs uit (vind ik toch – met dank aan Bruno voor de foto). ‘k Ben wreed content ook al vindt Michel dat er niet veel verschil is.

Halverwege de kapbeurt is mevrouw Polly binnengewandeld voor haar transformatie en ik denk (of hoop toch een beetje) dat mijn geslaagde resultaat ertoe heeft bijgedragen dat zij zich ook zonder zorgen aan de bekwame handen van de kapper heeft overgelaten. Zo te zien is het resultaat daar ook een volledig ander kapsel geworden 🙂

Oef!

Onze laatste ‘drukke’ dag van het jaar. Behalve scouts deze namiddag lopen alle andere zaterdagactiviteiten vandaag gewoon door, met die bijkomstigheid dat er deze namiddag een extra activiteit is van de turnclub: het jaarlijkse Kerstfeest.

Zeer belangrijk voor de kinderen want niet alleen mogen ze hun kunnen tonen aan de verzamelde ouders, grootouders, familie, vrienden en vriendinnen, ze gaan die ook tonen aan niemand minder dan de Kerstman.

Het zal dus laat worden deze avond: die feesten lopen altijd uit, temeer dat ze eigenlijk altijd relatief laat beginnen: 16u45. Het uitdelen van de kadootjes door de Kerstman is voorzien voor 19u en meestal begint dat ook al niet op tijd.

Afgesproken dit jaar met een andere mama dat we de picknick zouden meehebben. De vorige jaren zo dom geweest om daar niet aan te denken en had F. het gisteren niet gesuggereerd, dan had ik er dit jaar ook niet aan gedacht. Maar als ik het (weer) vergeet, betekent het dat we tegen 20u thuis zijn en dat de kinderen dan nog moeten beginnen eten. Ze lopen nu al zo moe als een hond, ik mag dat dus zeker niet vergeten.

Eens deze dag voorbij is begint de vakantie dus ten volle: een volle twee weekends met niets van verplichtingen. Niet rondrijden om van hot naar her te gaan, niet moeten ergens op tijd zijn, niet moeten opstaan om ergens op tijd te geraken. Gewoon zalig genieten van de vakantie, uitrusten en af en toe wel eens een activiteit ondernemen, zolang die maar niet valt in de vroege uurtjes van de dag.

Oef! Bijna rust (al is dat ook wel relatief met vier kinderen in huis).

Zalige (na)middag

Het einde van het jaar is in zicht en dat laat zich merken op verschillende gebieden en dan vooral dan op gebied van kinderactiviteiten. Volgende week is het het laatste weekend met nog activiteiten voordat ze twee weken stilgelegd worden, maar één activiteit heeft mijn zaterdag al een pak aangenamer gemaakt: de scouts heeft sinds dit weekend geen zaterdagvergadering meer maar wel een vrijdagavondvergadering. Het gevolg: een vrije zaterdagnamiddag.

Dat uit zich dus al ’s middags: in plaats van thuiskomen van de voormiddagactiviteiten, Michel die moest zorgen dat het eten op tafel stond als we thuiskwamen, raprap te eten en dan te vertrekken naar de namiddagactiviteit, kon ik vandaag op het gemak koken. Zelf. Zonder mij op te jagen (allez: toch een beetje want uiteindelijk waren we maar tegen 13u thuis en dan krijgen de kinderen toch wel al een beetje (veel) honger). Fantastisch gewoon.

Eens Anna in bed zat ben ik dan met Zelie (eindelijk) een kerstboom gaan kopen en thuis hebben de drie oudsten dan geholpen om hem te versieren. Het was leuk en wreed gezellig en ik had mij zo geamuseerd en was zo ontspannen dat ik van de weerga mijn fantastisch verjaardagscadeau (twee zeer goede pannenkoekenpannen – dank u mamie) eindelijk heb uitgetest: ik heb pannenkoeken gebakken én van de weerga ‘mensen’ uitgenodigd om mee te komen eten. Er is uiteindelijk maar één (weliswaar wijs) ‘mens’ afgekomen, maar zij had wel wijn mee en dat maakte de afwezigheid van de andere ‘mensen’ meer dan goed.

De gezellige namiddag is nu aan het uitmonden in een meer dan aangename avond. Ik ga er nog een beetje (veel) van genieten.

Genieten

 Ik kan zo genieten van de avonden. Als de kinderen in bed liggen is het plots zo rustig en stil. Wreed aangenaam. En ergens in mijn (onbewuste) achterhoofd dacht ik waarschijnlijk dat het altijd zo zou zijn.

En vanavond kreeg ik dan een mailtje van een mede-mama-met-vier-kinderen (ook al zijn haar kinderen dan al wat ouder) dat mij terugbracht in het echte leven:

“Anderzijds ken ik het maar al te goed dat vakantie met vier kinderen leuk is, maar voor jezelf toch maar half vakantie is […], je blijft toch een groot deel van je tijd besteden in functie van de kinderen (en dat blijft zo als ze groter worden, ook al verandert de parktische invulling wel natuurlijk. Wat vooral verandert is dat je de avonden niet meer voor jezelf hebt, ze blijven soms langer op dan wij)”

Ieks! Lap! Tot daar mijn illusies 🙂 Dan maar dubbel genieten van de avonden die ik nog heb.

Fieste

’t Zijn Bordure Fieste, een buurtfeest bij en van onze vriend en gisteren was er dan BBQ. Gezien Steven één van de organisatoren is (zo’n Mens Met Te Veel Tijd om Handen  😉 ) hadden bij ons ingeschreven

Twee volwassenen en drie kinderen, zo had ik gereserveerd. Geen vier kinderen want ’s avonds eet Jan toch nooit echt veel en dus wist ik op voohand dat er genoeg zou zijn voor de vier. Uiteindelijk bleef er nog genoeg over om zeker nog een kindje mee te voeden, want die BBQ, dat was dik in orde.

Het vlees was lekker en overvloedig en de slaatjes erbij zeer fris en toen we nog in goed gezelschap bleken te zijn was de avond volledig geslaagd.

De kinderen konden na het eten op het springkasteel of op het glijbaantje en alhoewel er af en toe wat strubbelingen waren met de grotere kinderen die ook (een beetje wilder) op het springkasteel sprongen hebben ze zich toch goed geamuseerd.

Deze namiddag gaan we terug. Er is een initiatie jumpen en Zelie en Louis zouden dat zeer graag leren, dus wat doe je dan, nietwaar?