Tag: Gentblogt

The morning after

Ja kijk. De leeftijd begint zich serieus te laten voelen tegenwoordig. i. mag dan misschien geen drie maal zeven meer zijn, ik ben er zelfs geen vijf maal zeven meer en dan weegt alles nog meer door.

Zoals tegenwoordig wel meer het geval is is het hier een beetje (veel te?) druk. Rennen van hot naar her, vergadering hier, afspraak daar, feestje en wekelijkse activiteiten.

Gisteren heb ik de wekelijkse rondgang als een zombie doorworsteld. Een veel te korte nacht zorgde ervoor dat mijn humeur beneden alle peil was en de kinderen hebben het gemerkt, maar eigenlijk was dat vooral ’s morgens een probleem: tegen de namiddag kwam ik er weer een beetje door.

Grote schuldige was een feestje vrijdagavond. Niet zomaar een feestje: een zeer goed feestje, en ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over dacht. Er was zeer goede muziek, er waren fantastische mensen, er werd heel goed gedanst (dank daarvoor aan mijzelf en vriendin E. en babysit M. (die die avond niet van dienst was – ah ja: ik ga ons vier kinderen toch niet alleen thuislaten) om dat onderdeel in gang te trekken) en heel veel gekletst. Er waren frieten na middernacht die verslonden werden door een bende volk die blijkbaar thuis geen eten krijgt en ik vond het het beste Gentblogt feestje tot nu toe.

Gisteren is het mij uiteraard niet gelukt om vroeg in bed te kruipen zodat ik mij vandaag al niet veel frisser voel, maar de plicht roept dus heb ik niet al te veel tijd om mij te wentelen in zelfbeklag: morgen verjaart Jan en dus moesten er cakejes gebakken worden voor de kindjes van de klas, er moest vanmiddag eten op tafel komen en nu moeten er nog kleren gestreken worden, moeten we nog gaan zwemmen, daarna is het al tijd voor het avondeten en dan, gelukkig, eindelijk gaan slapen.

Pfff. En volgende week ziet het er alleszins niet beter uit.

Grote fuif

Gentblogt bestaat op vrijdag 15 februari exact 3 jaar en wat raadt ge: ze geven toch geen fuif zekerst. Nooit gedacht hé.

Enfin: ge kunt er ook bij zijn. ’t Enige wat ge moet doen is uwen fiets/auto/voeten pakken, u begeven naar het Veermanplein 1 in 9000 Gent en dan kijkt ge omhoog en op het eerste verdiep van het zwembed, dat is den Au Bain, daar is het te doen.

Wat kan u verwachten: alleen maar wijze mensen, zeker als ge er zelf bij zijt. Drank zoveel ge kunt en wilt betalen. Nen fantastischen dj, DJ Aldi (‘all die’ uitgesproken) met dus wreed goede muziek en als ge lang genoeg blijft zit het er in dat we u op een frietje trakteren (maar ik beloof niets hé).

Enfin, dat tellerken hierboven, dat is zodat ge het niet zoudt vergeten, maar noteer nu toch maar al in uwen agenda dat ge dienen avond bezet zijt … voor naar dat feestje te gaan uiteraard.

Vriendjes

Dat ikoontje hier rechtsboven is eigenlijk niet meer geldig: dat was voor 2007 en nu is het dus 2008 en als ik vriend wil zijn van Gentblogt, tja, dan zal ik opnieuw mijn bijdrage moeten doen.

M.a.w. Gentblogt zoekt nieuwe vrienden voor 2008, of oude vrienden die vriend willen blijven, dat mag ook natuurlijk. Of neen: die oude vrienden MOETEN vriend blijven zelfs.

Morgen hernieuw ik mijn vriendschap, en u?

Nieuwjaarsreceptie x 2

Het is eigenlijk raar, maar uiteindelijk heb ik nooit ‘van nieuwjaarsreceptie’ gedaan tot twee jaar geleden.

Daarvoor vierden we oudejaar en nieuwjaarsdag bij mijn schoonouders en een dag of het volgende weekend erna gingen we wel bij mijn ouders langs om gelukkig nieuwjaar te wensen, maar daar stopte het wel bij.

Geen ooms of tantes of grootouders bij wie wij op bezoek moesten, vrienden om bij langs te gaan om op het nieuwe jaar te klinken. Niet dat ik dat zeg om zielig te klinken. Het was gewoon geen gewoonte, wij hadden zo geen traditie om een hele maand nieuwjaar her en der te gaan vieren.

Sinds twee jaar is daar verandering in gekomen, of moet dat ‘drie jaar’ zijn? Wat ik bedoel is dat wij in januari 2006 voor het eerst naar de nieuwjaarsreceptie van de stad Gent zijn gegaan. Tot een paar dagen voordat we gingen wist ik zelfs niet dat er zoiets was, laat staan dat ik er naartoe zou gaan. Maar het was leuk, de kinderen vonden het ook leuk en vorig jaar stonden we daar dan weer en dit jaar opnieuw. Een traditie is dus gestart.

En dat is niet de enige nieuwe traditie. Vorig jaar werden we uitgenodigd door mijn jongste neef en nichtjes, de drie kinderen van de jongste broer van mijn moeder. Of we wouden komen een glas drinken op het nieuwe jaar. Zeer graag en het werd een ongelooflijk leuke avond, wat het eigenlijk altijd wel is als we met mijn familie zijn.

Vorig jaar (vorige maand dus), op het verassingsfeestje van mijn zus, vroegen ze of we dit jaar opnieuw een glas wouden komen drinken en onmiddellijk werd een datum vastgelegd: vorige zaterdag.

We keken er wreed naar uit, gezocht naar een babysit en gelukkig nog iemand gevonden die wou/kon komen (het is examentijd hé voor de studenten) en toen viel Michel ziek. Babysit afgezegd en gehoopt dat hij tegen zaterdagavond toch enig teken van beterschap zou vertonen, maar toen er ’s namiddags nog steeds geen verbetering was belde ik mijn nicht om af te zeggen.

Maar ’s avonds kreeg ik de kriebels en toen de kleinsten in bed waren heb ik me toch nog klaargemaakt om er naartoe te gaan. Ja, ik weet het, slechte vrouw, zo niet voor mijnen vent zorgen, maar uiteindelijk kon ik hier toch niets doen voor hem. Ik ben dus maar gegaan.

Het was zeer gezellig: veel champagne, lekkere hapjes en het belangrijkste natuurlijk, fantastisch gezelschap. Om 2u heb ik mijzelf eindelijk kunnen forceren om naar huis te gaan: de nieuwjaarsreceptie van de stad was er ’s ochtends en ik had de kinderen beloofd om vooraf te gaan schaatsen.

Twee wreed leuke nieuwe tradities en mogen ze nog lang blijven voortduren.

Gewonnen

Onze massale campagnevoering heeft zijn vruchten afgeworpen: Gentblogt heeft gewonnen op de Site van het Jaar verkiezing in de categorie ‘beste groepsblog’.

Niet dat ik daar enige twijfel over had, dat wij de beste groepsblog hebben, maar u moest daar misschien nog van overtuigd worden. Wel dus, bij deze weet u het.

Ik heb de uitreiking gemist wegens (in tegenstelling tot deze mevrouw) met mijn vriendin de ticketjes benut te hebben voor een optreden van Clouseau (misschien schrijf ik daar later nog wel een woordje over), maar ik heb nadien wel nog een beetje meegevierd (o.a. samen met deze lieve mensen, maar deze niet alleen hoor).

Het doet deugd.

Inspiratieloos

Ik heb zo’n paar ideeën voor artikelkens voor het Project, maar ik zit een beetje met een ‘writers block’.

‘Hoe kan dat nu?’, hoor ik jullie al denken, ‘Gij kunt toch helemaal niet schrijven. Hoe kunt ge dan geblokkeerd zijn?’ (hmm, dat laatste had ik niet echt verwacht, maar soit, bygones).

Tja, ik zit met alle data op mijn papier (eigenlijk ‘scherm’, maar dat klinkt nogal dwaas) maar ik kan ze niet in zinnen omzetten, in een vorm gieten.

Hier zo wat mijn gedachten zitten neertokkelen, dat is iets heel anders. Hier moet dat niet ‘vloeien’, dat moet niet georganiseerd zijn, dat moet niet leesbaar zijn. Dat mag gewoon van uit mijn kop op het scherm komen en als niemand er een yota van begrijpt, of als het van de hak op de tak is, dan mag niemand daarop commentaar geven: ’t is nog altijd mijnen blog en zoals bij zoveel anderen, hier doe ik wat ik wil.

Maar voor het Project kan dat niet hé. Daar kan ik niet zomaar dingen neerschrijven en dan zeggen ’the hell with it’. Dat lezen mensen die niet noodzakelijk mijn schrijfsels willen lezen maar wel iets over Gent willen lezen (of toch over iets dat in Gent gebeurt of zal gebeuren).

Het is niet dat ik ondertussen niets uitspook hé voor het Project. Ik pruts ondertussen een beetje aan de agenda, kwestie dat die ook een beetje gevuld blijft, maar leuk is anders. Allez, dat van dienen writers block hé, want die agenda doen vind ik dus wel leuk hoor (ik ben nu eenmaal ‘nen prutser’).

This too shall pass, daar ben ik zeker van, alleen hoop ik dat het nogal rap overgaat.

Feesteken

Der was gisteren een heel leuk feesteken waar ik naartoe zou gaan. Niet dat er veel opties waren hoor want hoedanook zou ik erbij zijn. Moest ik erbij zijn. We hadden een babysit gevraagd en ik had beloofd een lasagne te maken, en ik vind het niet leuk om beloftes niet na te komen.

Soms is er overmacht en zo en dat kan dat wel eens als excuus dienen, maar gisteren was er dat niet. Wat er wel was, was ongelooflijk veel zeer. Pijn dus. Op mijn heupen. Ontstoken zenuwen heet dat. Niet leuk. ‘k Heb er wel pillen voor, ontstekingsremmers, maar ik ben zo’n slechte in dingen regelmatig nemen, dus veel helpt dat niet. Eigen schuld dikke bult en al.

Pijn dus. En ook wel wreed moe wegens slecht slapen van de zeer. Het plan was dus: eten, klapke slaan en vroeg naar huis. Dansen zat er sowieso niet in en ik doe dat wreed graag en van drinken ben ik al een paar jaar afgestapt. Niet dat ik ooit een zuipschuit was, maar met zwanger worden en kindjes krijgen is dat herleid tot zo goed als nihil. Dus vroeg naar huis en proberen slapen.

De avond begon zoals gepland: lekker gegeten, leuke babbels en wreed lekkere taart erna. Vanaf ongeveer half tien ging de zaal open voor het grote publiek. Ik was als een van de eerste klaar met eten en zo en dus ging ik maar als eerste achter ons mini kassa zitten om drankbonnekes te verkopen … en ik ben daar gewoon blijven zitten.

Want die plaats had alleen maar voordelen: ik zag gewoon iedereen, ik zat daar geen seconde alleen: de mensen kwamen mij opzoeken en dus moest ik niets van moeite doen én doordat ik zat deed mijn heup veel minder pijn.

En zo moest ik plots vaststellen dat het half twee was. Iiiiieeee!!! De tijd was voorbij gevlogen. Het was een vreselijk leuke avond geweest en hij was nog niet gedaan want ik voelde mij helemaal niet meer moe of ambetant.

Rond die tijd kwamen de mensen van de zaal ons immers meedelen dat ze toch graag hadden dat het om 2u zou gedaan zijn en dus verkochten we ons laatste bonnetjes om 1u59. Uiteindelijk werden we om kwart voor drie nog eens vriendelijk (maar veel kordater) verzocht om weg te gaan, dat ze nu echt wel wouden sluiten.

Ik ben wijselijk niet meer ingegaan op het voorstel om het feest verder te zetten in andere gelegenheden zodat ik om 3u thuis was en onze babysit wakker maakte zodat ze ook (eindelijk) naar huis kon.

Dus als u ons feestje heeft gemist heeft u brute pech gehad want het was echt wel goed.

Aanraders

Voor het Project hebben de kinderen ik een beetje van prospectie gedaan en dat is ons goed bevallen.

Drie parken leren kennen die we nog niet kenden. Drie zeer leuke parken. Niet dat dat eigenlijk zo moeilijk is: uiteindelijk gingen we eigenlijk alleen maar naar het Baudelopark.

Jammer dat mijn vakantie voorbij is want anders zou ik op onderzoek gaan naar nog meer verborgen pareltjes.

Kotverhalen oproep

Sinds kort ben ik geen free lance medewerker meer van het Project, maar een officieel full time lid (whatever that may mean).

Bijgevolg zullen jullie misschien af en toe daar iets meer over horen en hier is het eerst al. We werken aan een nieuwe reeks daar en hebben daarvoor jullie bijdrage nodig. Wij zoeken immers kotverhalen.

Onze ploeg draagt al zijn steentje bij, maar laat dat u niet tegenhouden en stuur zelf ook uw ding op. Eén adres: redactie@gentblogt.be