We hadden als iets geschreven voor het Project van de opvangmoeilijkheden in Gent, en meer specifiek onze persoonlijke ervaringen daaromtrent. Hoe de situatie gewijzigd is ten opzichte van 9 jaar geleden toen we voor het eerst op zoek gingen.
Wij hebben vier kinderen en alle vier zijn ze bij een andere onthaalmoeder geweest. We kozen voor een onthaalmoeder omdat wij voorstander zijn van ons kind, zeker tijdens die eerste periode van hun leven, in een geborgen, meer intieme omgeving te laten opgroeien. Crèches zag ik persoonlijk niet zo zitten voor een baby.
Zelie is tot haar 2,5 jaar bij de onthaalmoeder gebleven. Louis is, toen hij 20 maanden was, overgestapt naar een peutertuin en eens ik gewend was aan het idee vond ik dat uiteindelijk een fantastische opvolging. Ik had goede contacten met de kinderverzorgsters, je zag hoe Louis daar openbloeide door de verschillende uitdagingen dat zo’n peuter krijgt (uitdagingen die bij een onthaalmoeder meestal niet mogelijk zijn wegens maar twee handen en toch een aantal kindjes – en vooral babies – die veel aandacht vragen) en hoe hij vooruit schoot in zijn ontwikkeling.
De derde onthaalmoeder, die van Jan dus, deed alleen opvang voor kindjes tot 18 maand: zij vond dat zij de uitdaging, die peuters nodig hadden, niet kon aanbieden en met de ervaring die ik ondertussen had kon ik haar alleen maar gelijk geven. Op 18 maand is Jan dan naar dezelfde peutertuin gegaan als Louis waar hij in dezelfde groep zat bij dus dezelfde kinderverzorgsters. Ook Jan bloeide open en ontwikkelde zich zeer goed daar door al die nieuwe prikkels.
Toen ik op zoek ging voor opvang voor Anna vond ik op het relatief laatste nippertje nog een onthaalmoeder. Bij het inschrijven bij de dienst zei ik dat het hopelijk maar zou zijn tot Anna 18maand werd. ‘Hopelijk’ want ik wou Anna dan naar de peutertuin van Louis en Jan laten gaan. Maar ondertussen hebben ze hier in Gent het Tinkelbel systeem geïnstalleerd. De peutertuin valt onder de stad Gent en dus onder dat systeem, en dus was het afwachten of Anna wel een plaatsje zou toegewezen krijgen in die peutertuin.
De twijfels waren er omdat Tinkelbel met een soort puntensysteem werkt waarbij ze proberen de kinderen zo dicht mogelijk bij hun thuis te plaatsen. Die welbepaalde peutertuin is echter helemaal niet in onze buurt, wel langs de gans andere kant van de stad aan het station. Dus geen punten op dit gebied. De ligging komt voor mij zeer goed uit want ik moet elke dag naar het station en de peutertuin ligt in het verlengde van mijn ochtendroute huis-school-station. Een ander set punten wordt toegekend als er al een broer/zus in die welbepaalde opvang zit. Zowel Louis als Jan hebben er gezeten maar zitten ondertussen op school, dus enerzijds wel punten voor continuïteit, maar geen voor effectieve aanwezigheid.
We hadden dus niet al te veel hoop en vijf maanden geleden, in mei, kregen we effectief een brief dat het niets was. Voor ik die brief ontving had ik evenwel contact gehad met de mensen van Tinkelbel en die hadden mij gewaarschuwd dat ik eerstdaags een brief zou krijgen met een negatief antwoord. Niet omdat Anna niet in aanmerking kwam, wel omdat ze in mei nog geen zicht hadden op het aantal kindjes dat in september naar school zou vertrekken en dus op het aantal plaatsen dat vrij kwam in oktober (Anna werd 18 maand op 27 september, dus voor die datum kon ze niet beginnen). Ze hadden mij ook gezegd dat Anna, als er genoeg kindjes naar school gingen in september, een zeer grote kans op een plaats maakte wegens dat haar broertjes er ook geweest waren.
Eind augustus nogmaals gebeld met Tinkelbel: of ze nu al een beter zicht hadden? Neen, nog altijd niets, maar van zodra ze iets meer wisten gingen ze contact opnemen. Wij hoorden niets meer en ik had er mij bij neergelegd dat Anna bij haar onthaalmoeder zou blijven tot ze volgend jaar naar de kleuterklas zou kunnen.
Gisteren zat er een brief van Stad Gent in de bus met de definitieve beslissing van Tinkelbel: Anna mag op 15 oktober beginnen in de door ons gekozen peutertuin. Juich! Joepie! Jochei!
Maar 15 oktober, dat is nog 12 dagen. Of beter ‘maar’ 12 dagen meer. 12 dagen om alles in orde te krijgen, ons onthaalmoeder te verwittigen, de dienst op de hoogte te brengen van de veranderingen zodat zij onze plaats opnieuw kunnen vullen, …
Deze ochtend ben ik dus maar beginnen rondlopen: eerst wou ik met de onthaalmoeder spreken toen ik Anna afzette maar zij was vandaag niet op appél (iets aan haar rug en haar man nam over voor vandaag), dus dat gesprek maar even uitgesteld. Dan naar de dienst om een gesprek te hebben met de verantwoordelijke en haar van de situatie op de hoogte te brengen.
Afschuwelijk vind ik dat eigenlijk, de mensen zo voor voldongen feiten stellen. Ik heb het dan niet alleen over het feit dat ik bijna van vandaag op morgen mij ‘opzeg’ moet geven en die mensen daar gewoon in dump. Ik heb het ook over het feit dat ze mijzelf zo weinig tijd geven om de periode met de onthaalmoeder af te sluiten.
Want na het bezoek aan de Dienst ben ik naar de peutertuin gegaan om af te spreken en te vragen of ik niet mocht wachten tot het einde van de maand: dan is het herfstvakantie en dan sluit de onthaalmoeder en dus zou dat een ideale overgang geweest zijn. Maar dat kan dus niet: als ik mijn plaatsje nu niet opneem dan gaat het naar een ander kindje.
Ondertussen opnieuw contact gehad met de dienst en zij heeft (gelukkig) al een nieuwe kandidaat gevonden om Anna’s plaats in te nemen op deze korte termijn. Nu, gezien het opvangprobleem in Gent was ik op dat vlak niet ongerust, maar leuk is toch anders.
Vrijdag nog proberen langs te gaan op de peutertuin met Anna om haar een beetje kennis te laten maken. Als ik tijd heb, want vrijdag vertrekken wij ook op weekend. Als ik geen gaatje vind, zal het voor de week daarop zijn en dat is zo een beetje heel kort bij de startdatum.
Anna zal niet echt opgetogen zijn met de komende veranderingen: zij is op een leeftijd waarop ze heel erg van routine houden en alles wat ervan afwijkt niet echt welkom is. Het zal evenwel maar een paar weken duren en tegen dan zal ze het goed gewoon zijn en ik ben er zeker van dat ze open zal bloeien tussen al die grotere kindjes. Het is bovendien al een eerste voorbereiding op de kleuterklas: daar zijn de groepen ook groter dan bij een onthaalmoeder.
De volgende stapjes naar een nieuwe vorm van onafhankelijkheid zijn gezet. Kleine kindjes worden groot en alhoewel ik ervan geniet haar zo zien te groeien is het ergens toch met een beetje spijt in mijn hart: mijn babietje is definitief aan het verdwijnen.
