Die droogmachine, die blijft dus stuk. Behalve frustratie is daar niet veel meer aan toe te voegen.
Morgen eens gaan shoppen voor een droogrek. Hebben we dat dan ook eens in huis
(of om het met den anderen zijn woorden te zeggen, toen ik hem vroeg om mij een aantal vers gewassen kledingstukken toe te werpen om aan de verwarming te hangen ‘Maar dat is kletsnat’. Duh!)
Dat zeg ik nu, maar wat moet C. dan wel niet zeggen.
Vandaag was het de fase ‘we hangen vliesbehang op de plafond’. Euh … er zijn al betere ideeën geweest.
Ok, het ziet er beter uit, maar het vliesbehang dat we gekozen hebben is van het dikkere soort ‘want dat maskeert meer foutjes, mevrouw’ en de gang heeft nogal veel foutjes, dus konden we dat maar beter pakken nietwaar.
Al goed en wel op muren. De zwaartekracht steekt u daar een handje toe. Op een plafond daarentegen werkt de zwaartekracht u serieus tegen.
Ik was voornamelijk assistente vandaag (ge kunt moeilijk met twee op een ladder staan en we hebben maar één ladder) en dus was het lastigste werk voor C. maar ik stond op een stoel en moest toch ook de hele tijd naar boven kijken. Lastig in de nek dus.
Maar kijk. Ondanks de zwaartekracht hebben we toch ongeveer 2/3den kunnen doen.
De schilderfase komt steeds dichterbij.
Gisteren totaal geen fut om ook maar iets te doen, maar voor eens mijzelf gehouden aan wat ik ging doen: op tijd in bed kruipen. Nog steeds niet volledig uitgeslapen, maar toch al een ietsiepietsie meer.
En zo stond ik, een half uur nadat ik de kinderen op school had afgezet, op de ladder. Met schuurpapier in de hand. En plamuursel. En daarna met een verfborstel en een rol: het was tijd om het plafond voor te bereiden voor de werken morgen.
Ik was net niet rond voor ik de kinderen weer moest afhalen, maar ik heb dan alles afgewerkt nadat 90% van de kinderactiviteiten afgelopen waren.
Ben wel een beetje trots op mijzelf 🙂
Meer van hetzelfde dus als maandag: meten, afsnijden, inlijmen, opplakken, … tussendoor de was en plas, eten maken en met extra bonus vandaag: 4 kinderen en verschillende activiteiten.
Neen, ze zijn niet lastig geweest en gelukkig zijn Louis en Zelie al oud genoeg om eens iets alleen te doen. Het was veel prutswerk vandaag (balken in de weg, een deur, een hoek) maar uiteindelijk waren we relatief vroeg klaar.
Maar de gang is dus volledig vliesbehangd voor zover mogelijk: het stukje waar de deuropening naar de bureau/speelkamer inzit is nog niet gedaan, wegens dat dat deurgat nog moet aangepast worden.
Morgen verf halen om er al een eerste couche op de lange muur te zetten en daarnaast ook op een deeltje van die ongedane muur toch al isoprimer zetten.
Plezant om het zo te zien vorderen.
Een productieve dag vandaag en deugd dat dat doet, mentaal dan toch, want fysiek … Maar wat meer is: het is allemaal zichtbaar en te bewonderen.
Terwijl de kinderen op school waren is vriend C. nog eens langs gekomen en zijn we het volgende stadium van ‘project gang’ begonnen: vliesbehang gehangen.
De hele lange muur is gedaan en dan het stukje boven de (toekomstige keuken)deur. Opmeten, aftekenen, knippen, lijmen, plakken, wrijven, … ‘k Heb het serieus mogen voelen in mijn rug.
Tussendoor een paar machines gewassen en eten gemaakt (als mensen u komen helpen is dat toch het minste wat ge kunt doen).
In de namiddag de kinderen afgehaald, nog eens eten gemaakt, Louis van de muziekschool gehaald, na het avondeten cakejes beginnen bakken voor de kinders in Jan zijn klas morgen en nog een paar machines gewassen.
Sinds 21u15 in mijnen zetel en ik zal er niet meer uitkomen tot ik naar mijn bed kruip.
Vandaag verder gedaan met de kuis en zo. Van deze keer met hulp van Zelie en Louis ook. Anna liep weer in de weg en Jan deed weer ook zijn best.
Nog een doos geleegd, een ander gevuld met gesorteerd materiaal deze keer.
En dan komt den anderen thuis. Vraagt of we wel iets gedaan hebben, want het ziet er nog slechter uit dan ervoor.
Tja. Ge moet alles eerst eruit halen hé voor ge het er weer kunt insteken, opgeruimd dan wel.
Eigenlijk zijn die startblokken al vorige week verlaten. Toen zijn C. en ikzelf naar het alomgeprezen Colora getrokken om inkopen te doen voor de gang. Aangezien het toen niet de enige inkopen waren was het plots te laat geworden om nog iets te doen en dus maakten we een nieuwe afspraak.
Vandaag dus. Deze morgen kwam C. dus opnieuw de handen uit de mouwen steken en begonnen we er eindelijk aan. Muur kuisen, vlak zetten, afschuren, opvullen en wat nog allemaal. Het minder plezante werk dat de voorbereidingen zijn.
Na een lichte lunch tijd voor het leuke deel, het deel dat ook rapper gaat en waar je direct resultaten van ziet. Tijd voor de isoprimer erop te zetten.
En zo is het eerste deel van de opknapbeurt van de gang gedaan.
Volgende delen: vliesbehang opplakken en schilderen.
Wordt vervolgd.
Zelie, Louis en ik zaten gezellig in de living dingen te doen en te babbelen en zo. Michel zat in de slaapkamer of de badkamer, enfin, ook ergens boven dus.
Toen was er stank. En rook. En meer stank en meer rook.
Wij schroefden onze neus op en de dekentjes werden afgegooid. Michel kwam op hetzelfde moment de living in en we besloten eensgezind: er brand ergens iets (aan?).
Dus keken we rond en plots viel Zelie haar frank: ‘t Is dat dingske, allez, ge weet wel, dat dingske’ tegelijkertijd nogal wild springend om haar argument bij te zetten.
‘Dat dingske’, dat begrepen we niet goed, maar Michel en ik liepen ondertussen al naar beneden om de bron van de stank en de rook op te sporen (we hadden al vastgesteld dat de bron niet boven lag). Mijn hart bonsde inmiddels nogal van anticipatie en ik had al scenarios in mijn hoofd van uitslaand vuur en emmers water die zouden leeggegoten moeten worden.
Al bij al viel het nog mee. Het bleek effectief ‘dat dingske’ te zijn: een mini warmwaterflesje om in de handschoenen te steken, dat, om hergebruikt te kunnen worden, in kokend water moet gelegd worden. Mijn fout dus, want ik had het in het water gelegd én de pot op het vuur gezet om te laten koken, maar was die dan volledig uit het oog verloren.
Resultaat: de deur in de keuken wagenwijd open, alle ramen in de living wagenwijd open en een pan om op het stort te smijten.
Het kon (veel) erger.
Deze voormiddag nog de DVD’s verhuisd van de living naar het achterhuis. Stoffig werkje, maar, zoals den andere zei, soms is het nog handig om vier kinderen te hebben, dus zo lang duurde het niet. De kinderen vonden het deeltje trap-op-trap-af zelfs zo leuk dat ze ‘hun’ plaats niet wilden afstaan tot ze echt bekaf waren.
Na het middageten voor het eerst in een week een relatief uitgebreid bad genoten: goed warm (zeg maar heet) water, badschuim, haar wassen, en vooral geen kinderen in de buurt (en degenen die kwamen dan maar naar hun papa sturen).
Eens uit het bad een kleedje aangetrokken en buiten op straat een stukje taart gegeten en koffie gedronken in gezelschap van Michel (uiteraard), de buren, hun bezoek en de kinderen. Een goed uur later vervoegd worden door nog buren met hun kindje. Veel gebabbeld, gegeten en opnieuw, genoten. De kinderen vonden het ook meer dan een welkome verademing, zo een namiddag helemaal niets doen en gewoon spelen (’t was al een paar dagen geleden en voor kinderen is dat een eeuwigheid).
Morgen wordt de vuile werkbroek weer aangetrokken, worden Zelie’s kleren eindelijk gesorteerd en begin ik aan de kasten in de bureau … met een kleine pauze om op babybezoek te gaan.
Maar ik heb toch even mogen genieten van een frisse en goedruikende ik.
In mijn ouderlijk huis stond de radio zo goed als dag en nacht aan. Het eerste wat mijn ouders deden als ze opstonden was de radio aanzetten. Altijd op radio 2. Nooit heel luid, meer als achtergrond. Maar als er iets wijs op was werd het volume omhoog gedraaid en stonden we luidkeels mee te zingen en te swingen.
Jaren heeft er hier ook een radio gestaan. Mét casettespeler én CD speler, en jaren heeft die ook dag in dag uit aangestaan. Ook hier werd het volume omhoog gedraaid als er een leuk nummer was en ik zie mij nog staan swingen met Zelie en Louis. Tot op een bepaald moment het snoer verdwenen was. Hoe? Waar? Geen flauw idee. Met dat er hier kabels lagen met hopen en hopen vonden we niet zo direct de juiste terug. En zo belandde de radio in het achterhuis om stof te vergaren.
Met de opkuis hier is Michel alle kabels gaan beginnen sorteren en mooi samenbinden. Toen ik de radio zag staan, vroeg ik of hij de kabel ervan niet was tegen gekomen en ja hoor, ondertussen was die gevonden.
Zo belandde de radio gisteren weer in de keuken. Hij was voorzien van een dikke laag stof-vermengd-met-vet. Dus nam ik de oude tandenborstel, voorzag die van Dreft en ging aan de slag om den boel te ontvetten en proper te maken. De vraag bleef natuurlijk of die radio dat wel ging overleven.
Deze morgen de proef op de som genomen: stekker ingestoken en er gebeurde niets. Nog eens goed gekeken en toen zag ik cijfers op de CD display. Aha! Hij stond op ‘CD’. Dan maar op ’tuner’ geduwd en ja hoor, er komt muziek uit.
Voila: we hebben weer muziek in huis. Niet radio 2 zoals bij mijn ouders, wel Studio Brussel. Als we CD’s sorteren, zullen we er een paar in de keuken zetten zodat we eens keuzemuziek kunnen opleggen.