Tag: Huis

Pakot

Blijkbaar moet ik al acht jaar geweest zijn of ouder (of toch alleszins een leeftijd waarop je al lang goed kon praten) vooraleer ik ‘kapot’ juist uitsprak. Voordien was het altijd ‘pakot’ en om één of andere reden bleef ik dat onbewust zeggen. Niet dat ik ‘kapot’ niet kon uitspreken. Ik deed het gewoon niet.

En dat heb ik dan vanavond ontdekt: een pakotte machine. Niet zo maar één: mijn wasmachine. Waarschijnlijk de meest belangrijke machine in heel het huis. Neen, laat die ‘waarschijnlijk’ maar weg. Gevloekt heb ik. Ik stond te beven van nijd en machteloosheid toen ik het ontdekte.

Gisteren nochtans nog twee machines zonder probleem gewassen. Deze morgen voor ik vertrok nog een waske ingestoken en toen ik deze vanavond in de droogkast wou steken bleek hij nog kletsnat. ‘Geen probleem’ dacht ik, even laten bijzwieren, maar alhoewel de knop mooi draaide kwam er geen zwierbeweging in de trommel. Uiteindelijk de volledige was met de hand uitgewrongen, want gewassen was hij wel.

Er zit nu nog een was in maar ik vrees dat hij momenteel zelfs niet meer aan het wassen is. Toemme toch. Dit kon ik nu toch echt wel missen.

Routines

Routines zijn er om in ere gehouden te worden, of soms juist niet, maar dit geheel terzijde.

Ondertussen zijn we al 30 uur terug thuis en is alles bijna opnieuw in het oude patroon teruggevallen. Het oude vakantiepatroon wel, nog niet het oude schooljaarpatroon, dus dat moet nog ingevoerd worden.

Gisteren was ik zo ongelooflijk moe, dat ik al om half elf in mijn bed zat en geslapen heb als een roos tot 7u deze morgen. Niet dat ik dan opgestaan ben: ik heb mij nog eens gedraaid en plots was het dan 9u. Zalig lang geslapen dus en ik voel mij geen greintje moe meer, joepie!

Het is nu dus zaterdagvoormiddag, bijna middag, en de valiezen zijn allemaal geleegd en de dingen staan bijna allemaal terug waar ze moeten staan. De tweede machine is aan het drogen en de derde was zit in de machine as we speak. Een vierde machine ligt klaar om ingestoken te worden. Het wasschema is dus ook in orde. Als alles droog is wordt alles mooi in de manden gestoken en deze namiddag nog naar de strijkster gebracht. Mijn ‘strijkberg’ is eindelijk weg, dus gaan we dat niet opnieuw laten slabakken.

Het belooft heel mooi weer te worden, dus vannamiddag, als alles dus gedroogd is, denk ik dat we nog eens naar buiten gaan, gaan zwemmen, kwestie van niet te rap af te kicken hé van de zon-zwembad-nietsdoen-routine. Daarna taart gaan eten bij de schoonouders en een beetje bijkletsen en dat wordt dus de laatste late avond voor de kinderen deze vakantie: morgen schakelen we over op de schoolroutine-uren, zeker wat betreft bedtijd.

Het einde van de vakantie nadert met zeer rasse schreden. Het is wat.

Oh ja: voor mijn lezers die nieuwsgierig zijn naar onze wedervaren op vakantie en graag de foto’s zouden zien, één adres: hij heeft dagelijks wel wat geschreven over onze grote nietsdoen vakantie en vooral,veel mooie foto’s getrokken.

Avondvulling

Sinds dinsdagavond geen avond meer vrij gehad. Of neen, ik overdrijf: vrijdagavond was ik thuis en had ik niets te doen, maar gezien mijn algemene toestand van vermoeidheid de laatste tijd volstond die ene avond niet om op mijn plooien te komen.

Woensdagavond was het nog eens vergadering van de wijk. Deze vergaderingen hebben geen vast stramien: ze worden belegd hoe het uitkomt en meestal naar aanleiding van één of andere gebeurtenis. De aanleiding deze keer was o.a. de toekomstige ‘Aperitief in het Park’, onze jaarlijkse wijkgebeurtenis (voor de geïnteresseerden: 15 juni van 11u tot 13u). Op de vorige vergadering waren er ook een paar bezorgdheden bij de buurbewoners gerezen en om antwoorden te kunnen krijgen was onze wijkagent deze keer ook uitgenodigd én was hij afgekomen: speciaal zijn verlof onderbroken om aanwezig te kunnen zijn én, alhoewel hij gerust terug naar huis mocht nadat hij de vragen beantwoord had, hij is nog tot het einde gebleven.

Ik weet niet hoe het met uw wijkagent zit, maar de onze is wel degelijk begaan met ‘zijn’ wijk en wat er gebeurt en het is altijd interessant om horen wat ze nu wel en niet kunnen doen en voor welke zaken je bij hem moet zijn of bij het politiebureau. Het is wel een fijne mens en dat weet ik niet alleen van zijn bezoekje aan de vergadering, maar we hebben hem al een paar keer over de vloer hier ook gehad, dus ik weet het uit eerste hand.

De politie, uw vriend, is in het geval van onze wijkagent wel degelijk dat.

Donderdag nog een vergadering: met andere mensen van Het Project over de Gentse Feesten 2008: eens zien hoe we het dit jaar gaan/kunnen aanpakken. Zo samen rond tafel met een bende geëngageerde en toffe mensen, ik moet er geen tekeningske bij maken. Het was zelfs een beetje té gezellig wegens pas om half twee ’s nachts thuisgekomen. Zo van die situaties waar ge zit te kletsen en te babbelen en dat het wreed gezellig is en dat ge dan naar uw uurwerk kijkt om tot de ontdekking te komen dat het plots een gat in de nacht is.

Vrijdagavond dan maar een beetje gerecupereerd om toch een beetje energie te hebben voor zaterdag. Het hectische over-en-weer rijden van de zaterdag in de voormiddag. Geen scouts meer maar wel naar de kapper met de kinderen en dan ’s avonds wreed leuk bezoek: Freya en Peter. Wreed leuk om twee redenen: het zijn wreed wijze mensen dus een gezellige avond gegarandeerd, maar ook: ze gaan onze keuken voor ons maken en gisteren was het dus bespreken van de laatste details en plannen om dan effectief aan de slag te gaan.

’t Was een zeer leuke avond en net zoals ik vorige keer mijn vooropgezet idee over hoe de keuken er zou uitzien moest opzij zetten, heb ik gisterenavond mijn mening moeten herzien over welke kleuren de keuken zal krijgen. Ik dacht aan donkergrijze kasten en een felgroene accentmuur. De kasten blijven donkergrijs, maar de kleuren op de muren zullen allesbehalve fel zijn en ik vind dat zelfs meer dan ok. Wat ik eigenlijk het leukst vond aan de avond en de bespreking, was dat, als er iets anders voorgesteld werd dan wat ik in mijn hoofd had, ik daar altijd een deftige en duidelijke uitleg bij kreeg zodat ik begreep waarom iets wel of niet zou werken. Onderbouwde uitleg. Altijd goed. En ook, mensen die weten met wat ze bezig zijn.

Enfin, we kennen nu de details en Michel heeft er een gadget bij: een kraan met een lichtje in. Zo content als een katje was hij met die optie en hij sprong erop. Een geluk want wat hij eerst in zijn gedacht had was een gedrocht van over de 80 cm en moest de afwasbak nu tegen de muur gestaan hebben, tot daar toe, maar gezien onze afwasbak in een soort eiland zal zitten zag ik dat niet zo direct zitten. Opgelost dus.

En nu is het in spanning afwachten tot de datum bekend is dat ze hier kunnen beginnen (na levering materialen en maken van de kasten in hun atelier en al). Wijze tijden in het vooruitzicht.

Properheid

Onze frigo was dringend aan uitkuisen toe en toen ik zag dat ik vannamiddag toch wel een klein uurke ‘vrij’ had, dacht ik: dat doe ik algauw eens.

Mis poes dus. Zoals altijd heb ik dat serieus onderschat en zo erg, dat dat ene uurke eigenlijk net volstond om alles uit te halen en de boel te ontmantelen. Want als ik iets doe, dan doe ik het wel grondig, dan moet alles wat los kan ook los komen om tot in het kleinste hoekje te kunnen schuren en frotten.

Bijna drie uur later blinkt hij weer als nieuw en staat alles netjes terug waar het moet staan. We kunnen weer even voort.

Goed nieuws

Een tijd geleden had ik iemand die voor mij de strijk deed. Iemand privé waar ik dan ’s avonds laat nog mijn mand(en) kon naartoe brengen en ze een dag of (maximaal) twee later kon ophalen.

Mijn strijkster kreeg dan gezondheidsproblemen en het was gedaan met de strijk te brengen en sindsdien is mijn huis niet echt om aan te zien. In eerste instantie zag het er niet naar uit dat het nog zou in orde komen. Toch niet genoeg om ooit nog mijn strijk te kunnen brengen, wel goed genoeg om weer gezond en gelukkig door het leven te gaan.

Maar vandaag kreeg ik het beste nieuws: mijn strijkster is toch voor de volle 100% hersteld en is herbegonnen met strijken. Dus kan ik ook opnieuw mijn strijk brengen.

Haha. Nu nog wachten tot Michel terug is en dan begin ik een paar keer over en weer te rijden.

Oh joy

Vandaag is de beste schoonmoeder van de wereld langsgeweest met een tuinarchitect. Ze geeft ons een plan voor onze tuin kado, en mensen die al eens een plan gevraagd hebben aan een tuinarchitect, die weten welk een schoon kado dat wel niet is.

Dus deze namiddag was het zover: een meneer in rubberlaarzen die zich oriënteerde op ons lapje onbebouwde grond (ook wel eufimistisch ’tuin’ genoemd) en er direct ‘iets’ in zag. Eens binnen heeft hij nog een paar dingen gevraagd (wat wij willen in de tuin, wat er absoluut wel in moet komen en wat we absoluut niet zien zitten) en binnenkort zal hij dan contact opnemen om het eerste plan te tonen en bespreken.

We beginnen dus weer met verbouwingen en het lijkt er dus meer en meer op dat dit de allerlaatste keer zal zijn, dat hierna alles, zowel binnen als buiten, gedaan zal zijn.

Tien jaar na aankoop zal het huis eindelijk dan (zo goed als volledig) in orde staan. Ik kan bijna niet wachten.

Missie half geslaagd

Nog maar een goed half jaar geleden hebben we hier een aantal kranen vervangen in huis. Lekkende kranen die, logischerwijs, meer slecht dan goed deden.

Voor de kraan in de badkamer gingen we voor het model ‘el cheapo’. De badkamer zal in één van de komende jaren toch grondig onder handen moeten genomen worden en ik had geen zin om dus veel geld uit te geven voor een voorlopig ding. Verkeerde beslissing dus.

Ik denk dat die kraan het twee maanden heeft uitgehouden en plots draaide ze door. Na veel prutsen en doen kreeg ik ze op een stand waarop ze af en toe drupte, maar echt volledig dicht geraakte ze nooit. Op een bepaald moment dus zelfs beslist dat die kraan niet meer mocht aangeraakt worden, wegens dat ze, telkens ze opnieuw moest dichtgedraaid worden, het lekken alleen erger werd.

Tot de bewuste kraan eergisteren per abuis toch nog eens werd opengedraaid en toen was het hek volledig van de dam: ik kreeg ze met geen stokken meer dicht. Totaal doorgedraaid en het water stroomde er zo hard uit dat de lavabo bijna overliep.

De enige oplossing was om de hoofdwaterkraan dicht te draaien met als resultaat dat ik zelfs geen was- of afwasmachine meer kon insteken, uiteraard de afwas ook niet handmatig kon doen of zelfs de kinderen in bad steken.

Vandaag dan thuis gebleven om het probleem aan te pakken: op naar de Brico om een nieuwe kraan. Deze keer heb ik me een beetje laten adviseren over een degelijk ding dat toch nog geen stukken van mensen kost (die dingen zijn duur man): goed prijs/kwaliteit verhouding dus.

Daarna linea recta naar huis, even mails gekeken en aan de klus begonnen. Gelukkig had ik vorige keer goed opgelet toen mijn persoonlijke expert mij hielp en wist ik dus dat de hele lavabo eruit moest vooraleer ik iets kon doen.

Het was een beetje prutsen en niet al te gemakkelijk, maar na een uurtje werk is het uiteindelijk gelukt: er staat een nieuwe kraan aan de lavabo. Ze sluit goed, ze geeft warm en koud water, ze drupt niet. Ik heb zo’n mengkraan gekocht deze keer met een handvat dat op en neer gaat zodat het risico op overdraaien ook drastisch verminderd is.

Waarom dus missie maar half geslaagd? Het is mij niet gelukt om de flexibel waterdicht vast te krijgen: nu komt het water er langs daar uit. Vanavond zal het dus weer hoofdwaterkraan dichtdraaien worden, maar ondertussen zijn de kinderen gewassen en zal de afwasmachine haar ding gedaan hebben.

Morgen is een werkdag maar vrijdag zal ik mij dus nog eens onder mijnen lavabo mogen nestelen om een oplossing te vinden. Dat of beginnen rondbellen voor professionele hulp, alhoewel ik daar tot nu toe geen succes in gehad heb want voor een lekkende kraan is het blijkbaar niet de moeite om af te komen. Andere hulp/raad is uiteraard ook welkom 🙂

Decor

Wij zijn serieus aan het nadenken over de inrichting van ons huis. Misschien wist u het al, of misschien ook niet, maar binnen een maand of twee herbeginnen de verbouwingswerken hier weer. De derde keer en hopelijk is het deze keer de laatste keer maar dat is vooral hoop.

Wat er allemaal zal gebeuren? Nieuwe keuken, kasten boven en de benedenverdieping van het achterhuis. Wat er allemaal nog zou moeten gebeuren? Het inrichten van onze slaapkamer, het plaatsen van een nieuwe badkamer, de douche op de kinderverdieping en het (eindelijk volledig) afwerken van de kinderkamers. Afhankelijk van wat dat eerste deel allemaal gaat kosten, doen we misschien voort, terwijl we bezig zijn hé.

Maar één ding is dus zeker: in ons huis zelf worden twee kamers volledig afgewerkt, zijnde de keuken en de living, en in het achterhuis wordt de benedenverdieping volledig afgewerkt. Als we zover zijn zal het al een pak aangenamer leven worden.

Ondertussen doen we ideeën op van hoe alles er zou kunnen uitzien. We hebben afzonderlijk zeer lang zitten nadenken van hoe de keuken er zou kunnen/moeten uitzien, in de zin van kleurcombinaties en materiaal, en eens we er eindelijk over praatten bleek dat we krak hetzelfde in gedachten hadden. Wreed wijs want zo moet ge geen toegevingen doen.

Vandaag puur toevallig in de lederen-salon-winkel beland en een schoon salon gezien. Daarnaast aan het kijken voor (andere) interieurdecoratie. Ik ben nogal te vinden voor een fel papierken, iets speciaals, maar op een zeer beperkte oppervlakte. Een keuze hebben we nog niet gemaakt maar dat zal de komende maanden toch moeten gebeuren.

Keuzes maken, beslissingen nemen. Spannend.

Doelstelling

Af en toe schiet ik wel eens in gang, maar volhouden doe ik het nooit. Als je iets niet graag doet dan lukt het niet zo om vol te houden.

Strijken. Oervervelend is dat en ik haat het. Of neen, ik haat het niet, zo erg vind ik het nu ook weer niet, maar plezant is anders. Nu en dan strijk ik eens een machine of twee, meestal net genoeg om , maar als je zo’n vier tot zes machines per week wast, is dat gelijk een druppel water op een hete plaat: je merkt er amper iets van.

Vorige week zaterdag was er het turnfeest van Zelie en ze had absoluut één bepaald T-shirt nodig. Met de berg strijk die hier ligt was het zoeken naar een naald in een hooiberg en dat was een beetje de druppel. Ik ben dus de strijk beginnen sorteren per kind.

De drie kinderen werden in een halve cirkel uitgespreid en als ik hun naam riep, moesten ze hun kleren vangen en op één hoopje leggen (Zelie kreeg de hare én die van haar zus). Zaterdag hadden we niet genoeg tijd en het T-shirt had ik niet gevonden (heb er ’s avonds dan maar een nieuwe gekocht), maar zondag hebben we deftig voortgedaan en tegen de middag lagen hier vier hopen kleren in het midden van de living (een vijfde, met mijn en Michel zijn kleren, lagen in een hoek).

Sindsdien heb ik mijzelf tot doel gesteld de kleren te strijken en ik ben begonnen met Louis zijn kleren. Vandaag zat ik door zijn hoop. Gelukkig hebben wij hopen kleren van vrienden gekregen en zo, zodat ik er eigenlijk, ondanks de berg strijk, altijd voldoende had, maar nu merk ik pas weer hoeveel kleren we wel hebben: zijn kasten geraken nog met moeite dicht.

Nu aan Jan zijn kleren begonnen, daarna Anna en dan Zelie (en als ik nog moed heb, de onze). Ik denk dat ik er deze keer misschien zal geraken: ik laat de kleren gewoon op de hoopjes in de living liggen en zo wordt ik er telkens mee geconfronteerd. Hard maar noodzakelijk.

Allez ju paard! Voortdoen!