Tag: Huis

Na  bijna twee jaar is de druk van ons warm water terug. Gewoon zalig! Ge hebt geen idee! (of misschien juist wel)

Twee jaar geleden verdween de druk op het warm water in ons (hoofd)huis langzaam maar zeker. Toen ik daarvoor in december 2005 een afspraak maakte met de installateur van onze CV installatie, stuurde deze een groentje die geen oplossing kon bieden. Hij zou zijn baas waarschuwen om iemand te sturen die er iets meer van kent.

Nu, ge kunt het al raden: niemand meer gezien. Wel een factuur gekregen voor niet gedane werken, nl. ‘herstel druk warm water’. Dus een telefoontje naar het bedrijf: mannen, ik wil gerust betalen àls dat nu zou gebeurd zijn. Maar er zou iemand anders komen en ik wacht nog altijd.

‘Aha, mevrouwtje, zit dat zo? Awel, geef eens uw nummer en dan bellen we terug voor een afspraak te maken’, wat ik dus deed. Uiteraard niemand meer gehoord, wat dacht u. Wél een herinneringsbrief gekregen voor de factuur.

Tiens, dacht ik. Dat telefoontje zal wel niet genoteerd zijn, dus nog eentje gepleegd. U raadt het al, identiek hetzelfde gesprek gehad. En u kan het alweer raden: niemand meer gehoord of gezien.

Geen herinneringsbrief meer gekregen, maar vanaf dan pleegde ik zo per maand toch wel een telefoontje.

Tot ik zo’n acht maanden later eindelijk gecontacteerd werd door het bedrijf. ‘Oef’ dacht ik, ‘eindelijk gaat dat opgelost geraken’, maar neen hoor. Het was de boekhouding, ‘of ik die achterstallige factuur zou willen betalen?’. Nog eens de situatie uitgelegd en opnieuw hetzelfde antwoord: ze zouden mij terugbellen voor een afspraak en of ik mijn telefoonnummer wou achterlaten?

Ondertussen konden ze waarschijnlijk al een telefoonboek maken met mijn telefoonnummer alleen in, maar enfin: ik geloof in de goedheid van de mensen en dat mensen wel eens verstrooid zouden kunnen zijn en dat nummer (constant) misleggen, dus geef ik het nog maar eens.

Verrassing, verrassing: niets meer gehoord. Tot twee maanden nadien: een herinneringsbrief. Nog een keer. Nu, ze hadden zich vergist hoor: er stond ‘eerste herinnering’ op, maar toch.

Toegegeven, ik was een beetje kwaad. Ik ben in een ver verleden nog wel eens advocaat geweest en zo een telefoontje waarin ik zeg dat ik niet akkoord ben met een factuur voor werken die niet uitgevoerd zijn, dat valt, dacht ik, onder ‘protesteren van een factuur’. Zo een paar telefoontjes (een tiental, but who’s counting), zou toch zo hetzelfde effect moeten hebben. En dus deed ik niets. Want, ook in dat ver verleden, ik had ooit zo iets gelezen dat als een individu (geen handelspersoon dus) niet reageert op een factuur of op een aanmaning, dat als stilzwijgend protest gold (niet dat mijn protest tot dan zo stilzwijgend was geweest, maar enfin, zo was ik toch dubbel gedekt).

Twee weken later kreeg ik dan mijn ’tweede herinnering’ (derde dus, maar dat daar ergens iets mis was met hun geheugen, dat was al vastgesteld) en deze keer heb ik mij niet op de achtergrond gehouden: een aangetekend schrijven was mijn antwoord. Met alle feiten op een rijtje en een ultimatum: één maand en ze sturen (eindelijk) iemand om de werken te doen of ze mochten de factuur op hun buik schrijven.

En raar maar waar, sindsdien heb ik nooit meer iets van hen gehoord. Maar ondertussen zat ik al een jaar zonder druk op mijn warm water.

Het is raar hoe een mens zich kan gewennen aan iets, zelfs aan iets dat ongelooflijk vervelend is. Want uiteindelijk hadden we wel warm water, het kwam gewoon heel erg traag. De verwarming werkte en een mens past zich aan.

Ook toegegeven, ik ben soms niet de meest initiatiefnemende persoon en dus liet ik de boel de boel.

Tot een tijdje geleden: ik was de lekkende kranen in ons huis grondig beu en een toffe mens/vriend heeft mij uit de brand geholpen om ze te vervangen.

Eens in actie geschoten heb ik de telefoon opgenomen om dan maar de installateur van onze CV van het achterhuis te bellen voor een afspraak voor onderhoud (hij was al eens langsgeweest voor een klein probleempje én hij had dat in no time verholpen én hij had daarvoor niets aangerekend: ongelooflijk sympatiek mens dus) én hem direct gevraagd of hij deze in het hoofdhuis ook kon doen. ‘Geen probleem’ zei hij, dus vertelde ik hem direct ook maar van ons warmwaterdrukprobleem en daar zou hij ook naar kijken.

Vrijdag was dé grote dag: de CV-man zou langskomen en hij deed dat ook. Hij is hier een klein anderhalfuur geweest en heeft in die tijd de installatie vanachter een onderhoudsbeurt gegeven en weer in gang gestoken (de pomp zat blijkbaar geblokkeerd), de installatie vanvoren een goede onderhoudsbeurt gegeven, de warmwaterdruk hersteld (blijkbaar een probleem van reactie tussen ijzeren boilerketel en koperen buizen en bijgevolg roest) én de verwarming op de jongens hun kamer hersteld (Louis was eens op de vensterbank gekropen en had daarbij de knop van de verwarming afgebroken). Onze nieuwe bad/douchekop kon hij niet in orde brengen wegens buizen die op de verkeerde plaats zitten, dus douchen zal niet lukken (eigen schuld eigenlijk: had ik maar op voorhand moeten kijken welke kant warm of koud moest zijn) maar een bad nemen wel: eerst warm water laten lopen en dan koud, dus geen probleem.

Yippie Yee! We hebben weer druk op ons warm water 😀

In de verbouwplannen. Er zit schot in.

Ik had al eens geschreven dat ik vertrouwen had in onze ontwerpers en dat ik er zeker van was dat er iets goeds uit de bus zou vallen, en ik heb nog gelijk gekregen ook.

Toegegeven, toen ik de verschillende plannen zag kreeg ik shock na shock. De plannen waren zo anders dan dat ik ooit had kunnen denken dat ik echt heb moeten bekomen.

En dat is dus helemaal niet negatief bedoeld, maar als je daar zelf geen zicht in hebt en al ‘k weet niet hoe lang op een bepaalde manier van een ruimte gebruik maakt, en als dat dan eigenlijk plots volledig op zijn kop gezet wordt, is dat wel een schok.

Maar zo aangenaam verrast dat ik was. Drie verschillende indelingen van de ruimte en op die drie indelingen, telkens nog twee varianten.

Zes plannen dus. Ge zoudt dus denken dat we daar onze gading dan wel in vinden, maar neen hoor: wij hebben gewoon eigenlijk één plan genomen maar met de trap anders gestoken … zodat dus een aantal elementen van de ene plan ook moeten gewijzigd worden.

Neen. Ik zie het zo ongelooflijk goed zitten, ge kunt het u niet inbeelden.

Volgende fase: details uittekenen en materialen kiezen. Die details, daar maak ik mij ook geen zorgen over. Die mensen weten echt wel waarover ze praten en wat een goed idee is of niet.

Materialen kiezen. Hmm. Daar ben ik minder gerust in. Niet dat Michel en ik niet overeen komen op dat vlak. Griezelig genoeg hebben we op dat vlak identieke smaak (en dat kan je van ons niet veel zeggen). Maar het kan zo twee richtingen uitgaan … of misschien toch een combinatie van de twee?

Er zal nog mogen nagedacht worden en goed gekeken worden naar wat we nu echt het allerleukst vinden en als we dat toch niet vinden, sowieso een beslissing nemen en er mee leven want vanaf moet het vooruit gaan 🙂

In april, toen we eventjes niet thuis woonden, hebben we in onze living een houten vloer laten leggen.

De vloer die er lag was namelijk een vezelplaat met vast tapijt erop. Vies vast tapijt. Zo beige. En vuil. Vuil toen we hier introkken en vuiler geworden met alle verbouwingen die we sindsdien hebben gedaan.

Onze filosofie is altijd geweest dat alle verbouwingen die we moeten doen, dat we die direct goed gaan doen. 100% onze goesting. Liever een paar jaar meer wachten en sparen dan voor tweede keus te gaan. En in de living wouden we een houten vloer.

En dit jaar was het moment aangebroken om de vloer te leggen. Jippie!

Toen in het begin van het jaar bleek dat we onze balkkoppen in de living moesten herstellen, en we daarvoor ons huis even moesten verlaten, hebben we in zeven haasten iemand gezocht die, terwijl we afwezig waren, de vloer kon leggen.

Gelukkig hebben we die gevonden: een stel goede vakmensen die nog een paar (kleine) gaatjes in hun schema vrijmaakten om dat te doen. De vloer is gelegd geweest en zeer goed ook. We zijn er zeer content van en hebben ondertussen al gemerkt dat hij tegen een serieus stootje kan. Groot geluk met vier kleine kinderen in huis.

De afwerking, dat pastte toen niet meer in hun schema en alhoewel wij hen verzekerden dat we dat wel verstonden - wij kwamen al bovenop hun normale werklast - voelden zij zich daar niet al te goed bij.

Maar sinds vandaag is dat ook achter de rug: de afwerking, de plinten plaatsen eigenlijk, is eindelijk achter de rug. De volledige vloer is nu afgewerkt en in orde. Zelfs de ingewerkte stopcontacten zijn aangesloten en werken.

Tijd voor volgend project: de keuken. Dezelfde mensen zijn vorige week langsgekomen om eens deftig te bespreken wat wij verwachten van een keuken, wat wij er absoluut inwillen en absoluut niet inwillen, hoe wij een keuken gebruiken en alles anders wat interessant is om een keuken te kunnen ontwerpen naar de persoon (of in dit geval toch: het koppel) toe. Binnen een tweetal weken krijgen we al de eerste ontwerpen te zien, de grote lijnen, waarvan wij dan één zullen moeten kiezen om dan in detail uit te werken.

Spannend.

Thuis! In ons eigen huis!

De kuis lag de laatste tijd nogal stil. Af en toe kwam ik hier wel eens en deed ik het nodige en het ging wel vooruit, maar niet echt want ik zat hier alleen en echt gemotiveerd zijt ge dan niet en dan moest ik nog over en weer rijden van Sint-Denijs en terug en het werd telkens zo laat zodat ik nog minder zin kreeg om terug te komen want het ging weer laat worden en *zaag zaag zaag*

Deze namiddag waren we uitgenodigd voor het communiefeestje van Y., een vriendinnetje van Zelie. De locatie was vlakbij ons huis, dus gingen we er te voet naartoe.

Zeer leuke namiddag, de kinderen hebben zich rotgeamuseerd en waren doodmoe van het trampoline springen, dus toen we thuiskwamen waren ze allevier pompaf: ze hebben zelfs niet meer gegeten, alleen gedronken.

Om het niet nog later te maken besloten Michel en ik dat we de kinderen thuis zouden laten slapen. Gevraagd aan de kinderen of ze dat goed vonden en als antwoord kregen we gejuich.

Eens ze in bed zaten hebben we nog een beetje doorgeboomd en zijn we tot het besluit gekomen: de kinderen kunnen slapen, wij kunnen slapen, meeste kamers zijn in orde (alleen nog 1/3 van onze slaapkamer en dan de badkamer), waarom niet definitief verhuizen?

Op die manier ben ik alle avonden thuis en kan ik eindelijk gewoon beginnen zonder eerst nog een traject te moeten afleggen. Zonder dat ik mij opnieuw moet opladen om te vertrekken en te gaan kuisen.

Vanavond dus onze kussens gaan halen bij mijn schoonouders en hen ook gezegd wat we besloten hebben.

Een beetje onverwacht, but now is as good a time as any, zou ik zo denken. Morgen de kinderen inlichten. Hopelijk blijven ze even enthousiast, en dan nog eens terug naar Sint-Denijs om de grote verhuis terug te beginnen. Yiha!

Tja, we wonen nog steeds niet in ons huis. Ondanks de plannen is het nog niet gelukt: veeeels meer werk dan initiëel gedacht en het gaat niet echt vooruit wegens veel te veel brol om te sorteren. Daarnaast wil ik nog een beetje een leven hebben en dat helpt ook niet echt.

De vorige opkuisdag was vorig zondag, toen ik alle boeken verhuisd heb. Vandaag heb ik nog een beetje gekuisd.

Ik wou onze slaapkamer beginnen opruimen en -kuisen en de dingen die er niet horen verhuizen, maar toen bleek dat dat niet kon zolang de kast in de living nog niet op zijn definitieve plaats zou staan. Maar voor dat die kast kon verhuisd worden moesten eerst de rekken in de living afgebroken worden en voor dat dat kon gebeuren moest alles daaraf genomen worden en als alles daaraf moet genomen worden dan moet het ook gekuisd worden, anders heeft het niet veel nut om te gaan kuisen nietwaar.

Wat staat daar allemaal op die rekken? Boeken, DVD’s, CDroms, CD’s, papieren, schriften, beeldekens, … Kortom allemaal kleinen brol.

Na bijna drie uur kuisen had ik nog maar vier schappen van de zes gedaan: zoo tijdrovend en zoveel brol dat daarop staat.

Ik heb moeten ophouden wegens einde schooldag en dus kinderen afhalen. Daarna moest ik met de kinderen naar de kapper en daarna zijn we een ijsje gaan eten.

En wat heeft ‘de papa’ gedaan terwijl wij in het zonnetje zaten? Juist, die laatste twee schappen leeggemaakt, weggehaald en de kast verzet. Helemaal alleen. De zot! Met zijnen rug. Ik kan het geloven dat hij pijn heeft.

Neen, alle gekheid op een stokje: een staaltje van hulp dat ik wreed kan appreciëren terwijl ik het tegelijkertijd ongelooflijk stom vind (wij zijn er niet vet mee hé als den ijzerwinkel in zijnen rug het begeeft). Dus bij deze: “Zoetje, dank je wel, maar wacht in het vervolg tot ik terugben?”