Tag: Huis

Fijne dag

Het plan was om gisteren naar de zoo te gaan met de kinderen, afhankelijk van hoe Anna de nacht voordien had geslapen en ge raad het al: Anna had een prachtige nacht gehad en ik dus ook.

Geslapen gelijk dat ik in geen tijden had gedaan en zo fris als een hoentje opgestaan … om acht uur, zo’n luxe.

Jan was de avond voordien ook op tijd in zijn bed geraakt en had een volle 13 uur geslapen en hij was ook zeer goed gezind.

We hebben ons op het gemak klaargemaakt en zijn uiteindelijk rond vijf na tien vertrokken om net de trein van half elf te missen (hij vertrok net toen we op het perron aangekomen waren). Dat vond niemand erg, we waren niet gehaast, en uiteindelijk waren we rond de middag in Antwerpen.

In de zoo hebben we een plannetje genomen om zo zeker te zijn dat we alle dieren zouden kunnen zien en de kinderen hebben de weg uitgestippeld.

Het was een zeer leuke dag: net warm genoeg, zeer goedgezinde en enthousiaste kinderen, veel gelachen, gespeeld en gezien.

Het verliep allemaal zo vlot en leuk dat ik ’s avonds zelfs nog energie genoeg over had om terug naar ons huis te gaan en nog een beetje te gaan kuisen, samen met i.

Resultaat: de kamer van Zelie en Anna is nu ook in orde. Nu nog de kamer van Louis en Jan, onze kamer en de badkamer en we kunnen terug in ons huisje gaan wonen.

Straks terug naar huis en nog een beetje (proberen) kuisen terwijl de kinderen in de straat kunnen spelen en Anna haar middagdutje doet.

Yep, langzaam maar zeker en later dan gepland, maar we gaan nog thuis geraken.

Best laid plans

Planning voor vandaag:

  • opstaan, ontbijten, aankleden
  • Anna haar dutje laten doen
  • kinderen in auto en richting bibliotheek
  • thuis eten (eigen huis: eten klaarmaken daar en opeten dus)
  • Anna thuis in bed steken
  • drie andere kinderen in straat laten spelen met andere kinderen uit de straat
  • terwijl hogere twee puntjes gebeuren, huis verder kuisen: eerst Louis en Jan hun kamer, als Anna wakker werd, haar en Zelie hun kamer
  • uitgeput van spelen en kuisen terug naar mamie
  • kinderen bij mamie boterhammetjes eten
  • kinderen in bed
  • avondeten
  • terug naar huis en verder kuisen

Praktijk: puntjes één tot zes: geen probleem. Allez, ttz., de puntjes hebben we gedaan maar er was een probleempje met onzen derden. Blijkbaar was hij moe vandaag want hij heeft eerst ’s ochtends, voor we vertrokken, een enorme huilcrisis gehad en dan opnieuw één in de bibliotheek (of all places).

Eens gegeten is Jan een beetje meer op zijn plooi gekomen en is hij vrolijk gaan spelen.

Anna lag te slapen, de drie anderen buiten, tijd voor puntje zeven. Wegens een feestje gisteren, was het gelijkvloers niet meer je dàt en dus ben ik daar eerst begonnen: alles opgeruimd, afgewassen en weggezet en overal weer een dweiltje geslaan.

Toen ik mij oppakte om boven te beginnen was het ondertussen al meer dan een uur later. Op de jongenskamer heb ik een aantal boeken kunnen verhuizen, maar toen ik opnieuw boven kwam bleek Anna wakker te zijn.

Anna is ondertussen al beter, maar nog niet helemaal tip top in orde, dus eens wakker bleef ze als klittenband aan mij hangen. Eigenlijk ook niet verwonderlijk want broers en zus waren buiten aan het spelen en dus was ze eigenlijk alleen. En alleen spelen, dat is nu niet echt leuk, nietwaar.

Echt kuisen heb ik dus niet meer gedaan: nog een beetje afgestoft en gestofzuigd, maar niet overdreven want Anna was een beetje bang van de stofzuiger. Een (heel klein) beetje vroeger dan gepland zijn we dan maar terug naar mamie gereden.

Puntjes acht tot en met elf waren (uiteraard) ook geen probleem.

Puntje twaalf zag ik vanavond helemaal niet meer zitten en dat vooral om twee redenen.

Bij het kuisen heb ik de eerste dag een aantal relatief lelijke wonden opgelopen. Ondanks het feit dat het geen kleintjes zijn had ik er geen last van, maar om één of andere reden zijn die vandaag toch beginnen opspelen. Met zoveel in het water te zitten hebben ze nog niet de kans gekregen om echt te helen en vandaag is het de eerste dag dat ze pijn doen.

Niet dat ze ontstoken zijn, absoluut niet, maar het piekt en trekt nu, dus het is misschien beter om ze een beetje tijd te geven om te helen.

Bovendien ben ik doodop: vorige nacht was uitzonderlijk zwaar. Enerzijds met Anna die zeer onrustig sliep en wel drie keer wakker geworden is en anderzijds met Jan die midden in de nacht wakker werd om naar toilet te gaan (nachtzindelijkheid, weet u wel, waarbij ik op zo’n momenten toch wou dat hij gewoon in zijn pamper zou plassen, maar nen mens moet daar ook door, nietwaar).

Vannacht belooft niet veel beters: Anna is tot nu toe al een paar keer wakker geworden, dus dat geeft perspectief voor de rest van de nacht.

Morgen staat een dagje zoo op het programma. Hopelijk heb ik de energie om dat plan ook uit te voeren en zo ja, misschien lopen we dan deze mensen tegen het lijf. Eerder heel misschien, want die zoo kan tellen kwa oppervlakte.

Wat zullen we werken …

Vier dagen hard werk hebben hun vruchten afgeworpen: vandaag hebben we het gezamenlijke verjaardagsfeestje voor Louis en Anna thuis kunnen geven.

Donderdagavond beginnen kuisen en samen met zuslief een goede drie uur gewerkt. Vrijdagavond ben ik alleen opgetrokken en heb opnieuw een goede drie uur gekuist. Zaterdag en zondag is mijn schoonmoeder meegegaan en hebben telkens negen uur gewerkt. Verbetering: zij heeft telkens negen uur gewerkt. Wegens de noodgedwongen pauze op zaterdag heb ik toen maar zes uur gewerkt.

Vandaag heb ik zonder gêne in ons huisje mensen kunnen ontvangen: de bureau, tussenruimte, keuken en toilet waren volledig in orde en geruimd, enkel de inkom was nog niet in orde, alhoewel daar ook al één en ander gebeurd is, maar nog niet voldoende (maar dat komt ook wel).

De reacties van het volk waren ernaar. Zij kennen allemaal onze benedenverdieping van hoe ze er de laatste jaren heeft uitgezien en waren vol bewondering en appreciatie voor het harde werk. Er was één uitzondering, maar die bevestigen uiteraard alleen maar de regel. Jammer genoeg kwam ze wel uit een onverwachte hoek, maar ik heb er mijn dag niet door laten verpesten.

Vandaag is rustdag en vanaf morgen vliegen we er weer in: eerst de kinderkamers en dan onze kamer en de badkamer. Olé.

Chaos

Er is vooral chaos in mijn hoofd. Ik weet niet goed wat eerst te doen en hoe.

Het huis geraakt langzaam maar zeker opgeruimd, maar werk dat er is. Werk.

Gisteren van ongeveer half drie in de namiddag tot half één ’s nachts gekuisd, gesorteerd en geruimd, met hulp van mijn schoonmoeder (één uit duizend, dat mag dubbel en dik gezegd worden). En eigenlijk, niet ik maar zij heeft zolang gewerkt, zonder ophouden.

Ik heb (weliswaar noodgedwongen) een ‘pauze’ ingelast van een drietal uur: rond half zes kregen we telefoon dat Anna al een hele tijd aan het wenen was en niet wou eten en dus ben ik eerst met haar naar de dokter moeten gaan.

Eens alle kinderen (eindelijk) sliepen ben ik terug naar ons huis gegaan om verder mee te helpen.

Resultaat tot nu: de bureau/speelkamer is volledig opgeruimd en opgekuist. In de keuken is de helft van de oppervlaktes gedaan, maar alle ‘brol’ die in de bureau stond staat nu nog te wachten in de keuken om gesorteerd en weggezet te worden.

Ofwel deze namiddag, ofwel vanavond (afhankelijk van de kinderen een beetje) terug dus om af te werken: morgen hebben we een feestje thuis en dus zal het doordoen zijn tot het klaar is.

Oh ja, en tussendoor moet ik nog het eten voorbereiden voor morgen en taarten bestellen/zoeken/maken.

Chaos dus. Zieke kinderen komen nooit gelegen 🙁

Vraagteken

Deze avond eindelijk thuis gaan kuisen met de hulp van mijn zusje (nu ja ‘zusje’. Het kind is ondertussen ook al 34 jaar, maar uiteindelijk is ze jonger dan mij en blijft ze dus mijn kleine zus 🙂 )

Het moet gezegd worden, we hebben hard doorgewerkt, maar het is er zeer vuil. We zijn beneden begonnen, in de keuken, en er is al wat vordering in gekomen, maar niet zoveel als ik gedacht had en ik werd er een beetje moedeloos van toen ik zag hoe veel er nog te doen blijft.

Boven is het eigenlijk nog minder: de plakker is vandaag komen plaasteren en hij heeft mooi werk geleverd met de schouw, daar niet van, maar ne vuilaard dat dat is: alles bevuild, niets opgeruimd en zelfs zijn sigarettenpeuken heeft hij laten liggen. Er werd mij verteld dat je met plakkers moet content zijn als ze hun werk goed doen kwestie dat goede moeilijk te vinden zijn, maar ik hoop toch van harte dat hij morgen, als hij onze slaapkamer doet, een beetje beter gaat opletten.

Gelukkig we zitten hier goed en moeten we niet binnen zeven haasten buiten. Ik kan dus de tijd nemen om alles direct grondig en goed te doen, maar toch.

Morgenavond terug en de avond erna en erna en nu hopen dat ik de benedenverdieping en de living klaar krijg voor maandag zodat we ons feestje thuis kunnen vieren, ook al kunnen we daarna misschien nog niet thuis blijven slapen.

Uitstel-afstel

Vol goede moed ben ik vanavond naar ons huis getrokken om de eerste stappen te zetten in het opruim- en kuiswerk, maar het mocht niet zijn.

De mannen die de schouwen moesten plaasteren en de plafonds herstellen zijn pas vandaag begonnen waardoor de mensen van de vloer ermee moesten ophouden tot de plaasteraars weg waren.

Toen ik vanavond thuis toekwam waren ze volle moed herbegonnen met de vloer te leggen (chapeau trouwens) ondanks het feit dat het plaasteren verre van gedaan is. Morgen wordt het plaasteren afgewerkt en wordt dan de vloer ‘s avonds afgewerkt.

Kuisen zat er vandaag dus niet in: overal nog afval en alles nog vuil. Zelfs de plaatsen waar ik enigzins zou kunnen gekuisd hebben zouden tegen morgenavond weer vuil zijn, dus ben ik onverrichter zake teruggekeerd.

Morgenavond komt mijn zus helpen. Tegen dan zou het afval weg zijn en zou het dus mogelijk zijn het gelijkvloers te kuisen. De verdere planning: tegen zaterdagnamiddag/avond zou dan de vloer boven volledig in orde zijn. ’s Avonds ga ik dan proberen de living te kuisen en de meubels terugplaatsen.

Paasmaandag is er een feestje gepland in ons huis voor twee verjaardagen en dat zou wel moeten lukken: als de living en de keuken opgeruimd en opgekuisd zijn, kunnen we volk ontvangen. Alles wat meer is is meegenomen natuurlijk, maar dat is toch het minimum.

Uitstel-afstel

Van uitstel komt afstel, wordt er wel eens gezegd, en als ik zo voortdoe zal dat nog kloppen ook.

Dus vanavond maak ik van mijn hart een steen en begin er aan: de grote kuis in mijn huis.

Er zijn eigenlijk maar twee avonden meer dat ik het kan doen want vrijdag moeten we verhuizen. Niet ‘moeten’ in de zin van dat we weg moeten bij mijn schoonouders, maar ‘moeten’ in de zin van dat vrijdag ook voor mij de Paasvakantie begint en dat er te veel te doen is de komende vakantie en daarvoor moet ik in ons huis zijn om het nodige te kunnen voorbereiden.

Dus blijft deze avond en morgenavond over, want kuisen met vier kinderen rond u, dat gaat niet echt.

Paasvakantie

Gisterennamiddag is de Paasvakantie begonnen. Jippiejahé, zou ik zo zeggen want dat heeft een aantal leuke gevolgen.

In eerste instantie niet zo direct: mijn vakantie begint maar volgende donderdagavond, strikt genomen. Van maandag t/m donderdag gaan de drie oudsten eerst nog naar de stadsopvang en gezien Michel en ik nog steeds dezelfde trein moeten hebben ’s ochtends zal het nog altijd hetzelfde haasten worden voor de ‘ochtendspits’ hier.

Maar het eerste effect merk ik nu al. Zelie is gisterenavond op weekend vertrokken, hetgeen betekent dat ze vandaag niet naar de turnles en de tekenles kan … hetgeen betekent dat wij voor 9u niet de deur uit moesten zijn en dus nu, om 9u05, nog steeds op ons gemak in onze pyjama zitten. Geen gehaast, geen over-en-weer gerij. Zalig. Louis moet pas om 11u30 op de turnles zijn, dus hebben we tijd met hopen.

De volgende twee weekends valt het dan voor zowel Louis als Zelie weg want ook de clubs hebben Paasvakantie. Yiha!

En alleen daarvoor al mag het vakantie zijn, want alhoewel ik de kinderen wil stimuleren om zich bezig te houden en te ontwikkelen, leuk is het daarom niet voor mij als ouder als je constant van het één naar het ander moet hollen … en nu is het nog maar voor twee van de vier kinderen.

Donderdag is het dan ook voor mij mijn voorlopig laatste dag: gans onze ploeg gaat ook met Paasvakantie t/m 15 april. Enfin, de rest van de ploeg begint er maar een dag later aan hoor, maar gezien ik 4/5 werk krijg ik al een dagje extra en ge moogt er zeker van zijn dat ik er van ga genieten.

De eerste dag zal misschien niet zo leuk worden want als het enigzins meezit bij ons thuis (ons eigen huis bedoel ik dan), wordt alles afgewerkt tegen volgende woensdag. Dinsdag-, woensdag- en donderdagavond zal er deftig gekuisd mogen worden (alvast dank aan alle Chinese vrijwillegers die er die avondenook zullen staan met emmer en spons 😉 ) en dan gebeurt vrijdag de grote verhuis terug.

Alleszins al een fantastische dank u aan mamie en grandpère voor de goede ontvangst en opvang hier, maar ik denk toch dat zij ergens ook opgelucht zullen zijn hun huis terug voor hen alleen te hebben 🙂

Opluchting

Deze avond rap eens gepasseerd thuis: nog een aantal zaken vergeten en de kat moest ook nog eten krijgen. Ondertussen kon ik ook eens kijken naar wat de werkmensen vandaag gedaan hadden en hoe ons huis erbij lag.

Een golf van opluchting ging door mij. De mannen hebben de boel nog een beetje meer samen gezet en alles grondig afgedekt met zeer dikke plastic. In de living is er niet alleen plastic over alle dingen, rond de ruimte waar ze moeten de herstellingen doen is zelfs een volledig plastic gordijn opgehangen: dubbele bescherming dus.

One (day) down, x to go.

Blèrgh

Gisteren zijn we dus verhuisd naar Michel zijn ouders, voor de komende drie, vier (vijf, zes, …?) weken, wegens de leuke werken die ze zullen doen.

Gisteren de hele dag dingen verhuisd en gesorteerd in het huis, want op de eerste verdieping moest de hele kant waar de werken moeten gebeuren vrijgemaakt worden. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat over en weer gelopen en dingen versleurd. Er zijn weer drie vuilniszakken gevuld, een paar dozen papier bijgekomen (en ze waren net het papier komen ophalen, tss) en ik heb drie grote zakken kleren om weg te geven aan de ‘arme menskens’ (allemaal in goede staat maar gezien wij ze zelf niet meer aandoen …). Net als het ventje een beetje kapot nu.

Ondertussen ook ontdekt dat we (weeral) schade hebben van de werken bij de buren, wat minder leuk was, maar beter nu ontdekken dan wanneer het te laat is.

En eigenlijk ben ik over het geheel relatief ontmoedigd, want dit is eigenlijk nog maar peanuts: gewoon een paar dingen verslepen naar de andere kant van de kamer en het is in orde. Maar wat er nog later moet gebeuren is minder, zoals bv. een nieuwe vloer leggen op de eerste verdieping hetgeen betekend dat die verdieping eerst VOLLEDIG vrijgemaakt zal moeten worden. Wij hebben daar geen plaats voor om dingen van een verdiep ergens anders te plaatsen. Pfff. Zucht.

Wat ik ook niet zie zitten is binnen een paar weken terugkomen en de ‘ravage’ zien, want toegegeven: hoe proper de ‘werkmensen’ ook zijn, vuiligheid is er altijd achteraf.

De volgende weken zal ik proberen er mij zoveel mogelijk van te distanciëren, mij niet opjagen in dingen die toch moeten gebeuren, en achteraf wel zien hoe en wat het resultaat zal zijn.

*zucht* (nog eens)