Tag: Humeur

Schoolmoe

In tegenstelling tot vorig jaar, waar Jan af en toe ochtendkuren had toen ik hem op school afzette, was Jan dit jaar de vrolijkheid en enthousiastheid zelve om naar school te gaan.

Enthousiast om zijn boekentas klaar te maken, vrolijk bij het vertrek, bijna huppelend de schoolpoort door om zich dan te installeren (boekentas op zijn plaats, jas aan de kapstok, fietsje kiezen, …) en mij dan met een brede glimlach uitwuiven.

Een zeer leuke manier om je werkdag te beginnen, wetend dat je kinderen een leuke dag zullen hebben omdat ze graag zijn waar ze zijn die dag.

Tot vorige donderdag. Plots begon Jan een drama te maken toen ik hem op school afzette. Ik had het totaal niet zien aankomen, maar donderdagochtend begon hij heel hard te wenen toen ik hem afzette en zei dat hij niet meer naar school wou. Ik kreeg hem met moeite van mij af zodat ik kon vertrekken en de juf vertelde mij achteraf dat hij zeker nog een drie kwartier ontroostbaar was. Vrijdag was al niet veel beter. Toen bleef ik een beetje langer bij hem om hem te proberen kalmeren, maar niets lukte, integendeel: hij kreeg alleen maar meer verdriet en hij wou niet naar school ‘omdat hij het niet leuk vond’. Opnieuw heb ik met een bloedend hart een wenende Jan achtergelaten.

’s Avonds eens met zijn juf gepraat, of zij iets gemerkt had dat veranderd kon zijn? werd hij gepest? verveelt hij zich misschien? zijn er dingen veranderd met andere kindjes? … Maar de juf wist ook van niets en begreep er eigenlijk ook niets van, vooral omdat, eens zijn bui voorbij is, hij er niets meer van laat merken, dat hij eigenlijk niet naar school wil: hij werkt goed mee, is vrolijk, speelt met zijn vriendjes, is lief en behulpzaam, … Zijn normale zelf dus.

Ik dacht dat het misschien lag aan vermoeidheid en dit weekend heb ik er vooral proberen voor zorgen dat hij op tijd in bed zat. Behalve vrijdag is dat ook gelukt en hij heeft toch telkens 12 u geslapen. Goed uitgerust dus.

Maar ondertussen bleef Jan tijdens het weekend wel herhalen dat hij niet meer naar school wou. Dat hij zijn boekentas niet meer zou klaarmaken. Toen ik hem vroeg waarom niet, wat er gebeurd zou kunnen zijn, antwoordde hij alleen dat hij het niet wist, maar dat hij niet meer naar school wou.

Deze ochtend dus opnieuw drama. Het leek er nochtans eerst op dat het ging lukken, da er geen drama’s zouden zijn: hij deed zijn jas uit en hing hem zelf aan de kapstok, hij koos een fietsje, hij begon rond te rijden, … maar toen ik door wou gaan klampte hij zich vast aan mijn jas en mijn vinger (serieus pijnlijk) zodat de juf hem uiteindelijk van mij heeft moeten aftrekken.

Hopelijk is het een fase, zoals hij er vorig jaar ook een paar heeft doorgemaakt. Uiteindelijk is hij nog zeer klein. Maar ik ben toch bang dat er meer aan de hand is, de ommekeer is zo plots. Als er dus een oorzaak is, hoop ik dat deze rap aan het licht komt, want zo gaan werken is allesbehalve plezant.

Ritmestoornis

Eigenlijk moet ik het al weten en gewoon zijn, maar het blijft mij toch verbazen hoe het afwijken van het ritme soms toch zo’n impact kan hebben op een kind.

Gisteren is het een goed half uur later geworden voor Jan en Anna. Het avondritueel was een beetje uitgelopen en in plaats van om zeven uur was het half acht gepasseerd vooraleer zij erin zaten.

Resultaat: Anna heeft nog ongeveer een klein half uur geprotesteerd in de zin van een beetje wenen, een beetje neuten, weer even stilte, herbeginnen. Anders valt zij als een blok in slaap, dus dat maakt direct een uur minder slaap. Deze ochtend was ze dan ook in een niet al te best humeur en als we er dan rekening mee houden dat ze tegenwoordig al wat kuren heeft, kan dat tellen om het zeer lastig te maken ’s ochtends.

Bij Jan was er aanvankelijk zo goed als niets aan te merken. Hij was al uit zijn bed toen ik hen ging oproepen, heeft zich aangekleed (misschien een tikkeltje trager dan anders), begon wel te neuten omdat hij zijn tweede schoen niet vond … die vlak naast hem lag, maar voor de rest viel het mee.

Maar dan moesten we vertrekken en waren er ‘problemen’ in verband met zijn boekentas, was er ‘iets’ met zijn muts, moest en zou hij mijn hand vasthouden op weg naar de auto (waar hij anders volledig alleen loopt) en eens op school begon hij te wenen dat hij niet naar school wou. Overduidelijk te moe dus.

Vanavond dus zorgen dat ze er zeker op tijd inzitten. Gelukkig zijn er vandaag geen activiteiten. Dus zullen we op tijd aan tafel kunnen zitten, gaan we nog overschot van tijd hebben om in bad te gaan en zullen ze nog op tijd in bed zitten.

Leve donderdag!

Kleine tragedies

Sinds de Paasvakantie gedaan is heeft Jan het ’s ochtends erg lastig.

Alles gaat goed als hij wakker wordt: hij huppelt recht in zijn bed, staat te springen om eruit te komen, kleedt zich zonder problemen aan en eet zijn ontbijt. Haast zich naar de auto als het tijd is om te vertrekken en is de hele weg naar school vrolijk en opgewekt.

Maar eens ik hem moet achterlaten op school begint de miserie. Het begint bij het binnenkomen waar hij zich nu vasthoudt aan mij en hem achter mij weg steekt. Dan neemt hij mijn hand om samen een fiets te kiezen, maar als hij zijn fiets heeft kruipt hij er niet op, zoals voor de vakantie, om ermee te rijden, maar laat hij hem liggen en blijft hij mij vasthouden.

Als ik hem een knuffel en kus wil geven om weg te gaan begint het drama. Hij klampt zich vast aan mij en begint hartverscheurend te huilen. Hij is met geen stokken van mij af te slaan. Uiteindelijk moet ik hem aan de juffrouw geven en resoluut weggaan. Het krijsen dat ik hoor terwijl ik wegloop breekt mijn hart.

Het ergste eraan is, is dat ik weet dat hij heel graag naar school gaat. Alhoewel, ergste. Gelukkig dat ik dat weet anders zou ik mij nog slechter voelen. Maar de reden ervoor heb ik mij al een tijdje zitten afvragen.

Voor de vakantie kon er immers amper een salut van af toen ik vertrok. Hij stond te popelen om te vertrekken en wou met moeite ’s avonds terug naar huis. Nu wil hij ’s avonds ook met moeite terug naar huis, ’s ochtends daarentegen …

Vandaag heeft zijn juffrouw de waarschijnlijke reden aangegeven. Tijdens de vakantie is hij vier dagen in de opvang geweest. Geen opvang van het school, maar de opvang van de peutertuin (en bijhorende kleuterschool) waar hij vroeger naartoe ging.

Zelie en Louis waren er ook, maar hij moest bij de kleintjes en broer en zus zitten al bij de grote. De eerste dag heeft hij blijkbaar de ganse dag geweend. Pas toen hij in de namiddag eindelijk bij zijn broer en zus mocht is hij opgehouden met wenen. Hij is daar in totaal vier dagen geweest en de laatste drie dagen is hij bij ‘de groten’ gebleven. ’s Ochtends was daar trouwens ook nooit een probleem toen ik hem afzette en de komende drie dagen heeft hij nooit geweend.

Na die vier dagen was ik tien dagen thuis, maar die opvangdagen zouden, zoals zijn juffrouw zegt, best wel eens aan de basis kunnen liggen van zijn ochtendsessies nu.

Hopelijk heeft hij dus vlug weer door dat we terug op het oude schema zitten. Dat ik gewoon ben gaan werken en dat ik terug kom. Elke ochtend herhaal ik dat wel en probeer ik hem gerust te stellen, maar echt lukken doet het (duidelijk) nog niet.

De aanhouder wint, wordt wel eens gezegd. Hopelijk dat ik in dit geval de aanhouder zal zijn.

Van horen zeggen

Dat Anna niet in haren haak is, wist ik al. De laatste nachten slaapt ze zeer onrustig en komt ze vaak, zij het heel kort, wakker. Eergisteren was ze al lastig en wou (zeer moeilijk tot) niet slapen.

Gisteren was het blijkbaar niet veel beter. ’s Voormiddags zou ze nog geslapen hebben maar in de namiddag kregen ze haar er met geen stokken in. En maar lastig zijn en maar wenen.

Enfin, ik zou het niet echt weten want ik was aan het werk: papa en mamie hebben me dit verteld. Niet dat ik ze niet zou geloven. Zoals ik al zei: eergisteren was ze al lastig en wou ze (zeer moeilijk tot) niet slapen.

Toen ik gisteren dan thuiskwam zat ze bij papa op de schoot en verspreidde er zich een reuzegrote glimlach rond haar lippen toen ze me zag. Maar eens ik haar opgepakt had kon ik haar met geen stokken meer van mij af krijgen: telkens ik maar een poging deed om haar neer te zetten begon ze hartverscheurend te wenen.

Ze hoest wel, maar niet overdreven, en heeft geen koorts. Ze is (soms) wel vrolijk en actief. Echt ziek is ze dus niet. Wat wel, dat is de vraag. Ik opperde dat ze misschien gewoon haar mama had gemist …

Maar misschien dat het vandaag (iets) beter gaat want vannacht heeft ze voor het eerst in dágen rustig doorgeslapen zonder wakker te worden (en mij dus wakker te maken). Ik hoop dus dat dit een teken is op beterschap.

Ik zal het vanavond wel horen zeker … of vanmiddag al per e-mail 🙂

Blauw

Kijk zie, daar kan ik mij nu eens blauw aan ergeren: mensen die niet kunnen parkeren, die hun auto op twee plaatsen zetten of zo schots en scheef gaan staan dat ge er langs geen kanten bij kunt.

Gezien ik de trein neem naar mijn werk probeer ik ’s ochtends op het klein parkeerterreintje achteraan het station te staan: ’t is voor de ganse dag en daar is het de enige plaats waar het nog gratis is (niet dat ik veel illusies heb dat dat nog lang zal blijven, daar niet van), dus wel even de moeite waard.

Als ik op tijd ben kan ik gerust wachten tot er iemand wegrijdt, maar gisteren had ik geen tijd om te wachten en wat bleek: minstens 10 auto’s stonden op twee plaatsen geparkeerd. Op zo’n klein terreintje als dat achter het station is dat dus enorm veel hé.

De egoïsten. De klojo’s.

Op

’t Is Jan. Ik vermoed dat hij op is. Kapot. Doodmoe.

Jan is eigenlijk nooit echt een lange middagdutter geweest. Uiteraard duurde het ene dutje al eens langer dan het andere, maar gemiddeld sliep hij telkens zo’n anderhalf uur. Vergelijk dat met Louis indertijd die gemakkelijk 2,5 à 3 uur kon slapen …

Sinds hij naar de kleuterschool gaat zijn die dutjes tijdens de schooldagen weggevallen. Er staat wel een bedje in de klas (voor het geval…) maar noch Zelie, noch Louis en (nu) noch Jan hebben daar ooit gebruik van willen maken. Met de kindjes spelen is veel interessanter, en wie kan hen nu geen gelijk geven.

Op woensdagnamiddag en in het weekend slaapt hij nog wel, maar blijkbaar volstaat het niet echt.

Want we zijn nu een maand verder en Jan zit er een beetje door. In tegenstelling tot Louis en Zelie, die, als ik hen na school ophaalde, prompt in de auto in slaap vielen, slaapt Jan NIET in de auto. Hij is zoals dat batterijkonijntje dat maar blijft doorgaan en doorgaan en doorgaan …

De eerste tekenen van het ‘op’zijn vertoonden zich vorig weekend. Hij was een beetje koortsig en zijn middagdutjes duurden gemakkelijk 3,5 uur. Hij heeft ook een beetje een verkoudheid waardoor hij een beetje neuterig was.

De volgende tekenen die opdoken waren een pak minder aangenaam. Sinds zondagnacht kwam hij zo om de (maximaal) twee uur wakker: wenen, even naar boven gaan troosten, terug inslapen … tot een tijdje later. ‘Maximaal’ zeg ik want gisterennacht heeft hij mij zo 6 keer uit bed gehaald tussen middernacht en 5u30 ’s ochtends.

Want het is eigenlijk een beetje bizar en ik vraag mij af of het alleen zo is bij onze kinderen, maar als de onze (alle drie hoor) oververmoeid zijn dan slapen ze ’s nachts heel slecht, met veel momenten waarbij ze beginnen wenen maar niet echt wakker worden maar als je er niet bij zou gaan toch eigenlijk wel volledig wakker worden …

Misschien dat vannacht anders wordt? Hij was goedgezind vandaag en het is ondertussen 22u en hij is nog altijd niet wakker geworden.

Hoop doet leven maar het zal alleszins niet te vroeg zijn als het vakantie is op het einde van de maand 😉

Stoef

Ja, ’t is gewoon maar om te zeggen dat wij zo’n ongelooflijk brave dochter hebben in Anna.

Niet dat we te klagen hebben over de andere drie, integendeel. We hebben enorm brave en lieve kinderen. Maar voor zo’n klein boeleken te zijn is Anna echt wel een ongelooflijk gemakkelijk en braaf kind.

Telkens ik naar haar kijk verbaas ik mij er weer over. Ze weent amper, behalve als ze echt wel honger heeft, ze kan heel braaf en lang zichzelf bezig houden, ze is zo goed als altijd vrolijk en goedlachs, …

We are truely blessed, met alle vier 🙂

Beteuterd

Toen ik Zelie gisterenavond goedenacht wenste in haar bed keek ze zeer beteuterd naar mij.

– Wat is er?

– Ik vind dat niet leuk

– Wat vind je niet leuk

– *al mompelend* … ook schrijft … jongste kindje

– Watblieft?

– Dat Louis nu ook schrijft

– Waarom niet? Wat is daar mis mee?

– Want nu ben ik niet meer het jongst kindje dat op internet schrijft *kijkt nog sipper*

Tja, wat moet je daar op zeggen.

Gevolgen dragen

Gisterenavond waren Zelie en Louis om 22u30 nog steeds aan het spelen. Het eindigde in drama toen Zelie haar pyamabroek blijkbaar niet meer vond *don’t ask* en ze zich dus genoodzaakt zag onze hulp in te roepen.

Het resultaat was geen hulp maar twee boze ouders die dan maar zeiden dat dan maar zonder broek moest slapen en haar deken op haar leggen. Tranen en een bijna histerische huilbui had dit tot gevolg maar wij waren meedogenloos *grijns* … Niet echt want watje dat ik ben ben dus maar naar boven gegaan en heb haar toch een minuut gegeven om haar broek te zoeken.

Deze morgen waren ze relatief vroeg op, om 7u50, en de gevolgen van hun plezier van gisterenavond hebben we vandaag mogen merken. Niet aangenaam.

Zelie heeft de ganse dag haar broertjes zitten verbeteren en erop zitten vitten en Louis heeft twee hysterische huilbuien gehad voor een iets van een niets: krijsen, huilen, stampen, roepen, …

Vanavond moesten ze dus maar vroeg naar bed. Een goede voorbereiding op volgende week trouwens als school weer begint. Ik was niet thuis dus ze moesten naar papa luisteren en blijkbaar hebben ze dat niet gedaan. Om 21u heeft hij ze uit elkaar moeten halen met als resultaat blijkbaar een nieuwe hysterische bui van Louis. Niet zozeer omdat Zelie uit de kamer wegmoest maar omdat hij weer een kusje van papa wou … alsof niet luisteren een beloning waard was.

Morgen is de laatste dag dat ze nog eens kunnen “uitslapen”. Woensdag begint Zelie aan een kamp en ze moet daar om 9u zijn. De wekker zal dus mogen gezet worden om iedereen op tijd klaar en uit de deur te krijgen.

Een goed repetitie. Zo ga ik kunnen zien hoe lang het allemaal duurt en dan toepassen binnen twee weken als ik zelf ook weer aan het werk moet.