Dat is nu de derde keer dat ik gecontacteerd wordt door een journaliste (het was, toeval of niet, telkens een vrouw). Telkens werd ik gecontacteerd op basis van een berichtje dat ik hier gepost heb. Die journalistes hadden een onderwerp en (waarschijnlijk) door te googelen kwamen ze op mijn blog terecht.
Dat eerste gesprek, dat was OK. De journaliste had haar opzoekingswerk gedaan, stelde deftige vragen, wist waarmee ze bezig was. Het was een aangenaam gesprek en ik voelde mij op mijn gemak. Het resultaat, daar kon ik mij ook volledig achterzetten: mijn vertrouwen was helemaal niet beschaamd of zo. Je hoort namelijk soms van die verhalen, van dingen uit de context gerukt en zo, maar alles was volledig in orde.
De tweede keer kon ik ook niet echt klagen over het resultaat, maar dit keer werden de vragen gesteld door iemand die in het geheel niet wist waarover ze vragen aan het stellen was. De vragen waren soms wreed belachelijk, de interpretatie van mijn antwoorden nog dwazer en gelukkig mocht ik het achteraf herlezen want ik vreesde het ergste: nul komma nul onderzoek was er gedaan geweest. Eén postje had ze van mijn hele blog gelezen (of zo leek het toch) en op basis daarvan stelde ze haar vragen. De tekst achteraf was wel correct, inhoudelijk gezien, maar de verbeteringen die ik haar opstuurde heeft ze niet of niet goed gelezen: ze zijn alleszins niet terug te vinden in het eindresultaat.
Deze keer wordt ik gecontacteerd over een onderwerp waar ik in het geheel niets, maar dan ook niets mee te maken heb. Waar ik niets over weet, waar ik absoluut geen mening over heb, zelfs niet ongefundeerd en waarmee, moest ik toezeggen om daarover te spreken, meer kwaad dan goed zou kunnen doen. Opnieuw op basis van één verloren postje ‘ergens’ op mijn blog. Eén opmerking over mijn kinderen en er wordt, op basis van die ene post, een conclusie getrokken die zo bij het haar gegrepen is dat ik er bijna achterover van sla.
Dat ‘men’ verkeerde dingen denkt over mijn kinderen, dat is op zich al erg genoeg, maar dat ze zo’n grove conclusie durven trekken op basis van één post, zonder zich de moeite te getroosten meer te lezen, dat vind ik er grof over. Wat is er gebeurd met onderzoek, uw bronnen goed raadplegen, weten waarover ge schrijft? Ik dacht dat dat toch de basis was van de journalistiek?
Neen. Voor de gemakkelijkheidsoplossing kiezen: googelen en dat ene ding dat ge vindt op het internet zal wel het volledige beeld zijn.
Berichtje dus aan de volgende journalist: ja, ik ben gerust bereid om u te woord te staan, maar doe alstublieft eerst uw werk voordat ge mij contacteert over dingen waar ge zelf niets van kent en, als ge mij contacteert, doe dat dan over dingen waar ikzelf tenminste iets mee te maken heb.