Lien is niet de enige met oorprobleempjes in de familie. Hier hebben de oortjes ook last.
Als kind had ik jaarlijks oorontstekingen. Elk jaar tussen mijn 6 en 12 jaar garantie één oorontsteking en één keelontsteking. Gemiddeld dus een maand per jaar thuis want twee weken voor elke ontsteking. Gelukkig kreeg ik ze niet opeenvolgend, maar verspreid over de winter, maar toch. Pijn. Dat herinner ik mij er vooral van. Enorm veel pijn. De keelontsteking een hel, de oorontsteking nog veel en veel meer. Huilend ineengedoken in een hoekje op de speelplaats omdat ik niet wist waar kruipen van de pijn.
Onze kinderen hebben daar (nog) geen last van. Zelie is ooit van een vakantiekamp thuisgekomen met een dubbele oorontsteking, maar ware het niet dat de we bij de dokter moesten zijn voor iets anders voor haar, we hadden het nooit echt gemerkt. Ze had er niet echt veel last van. Last, dat was eigenlijk het woord, pijn neen.
Voor zover ik weet is dat de enige keer dat één van ons kinderen een oorontsteking gehad hebben. Dus dat Zelie buisjes heeft is daar niet aan gelegen. Dat ze gewoon bijna niet meer hoorde, dat was wel de aanleiding.
Tijdens onze uitstap in de Paasvakantie merkten we dat Louis gelijk niet zo goed meer hoorde. Dat én het feit dat Zelie de laatste tijd af en toe klaagt van een serieuse gevoeligheid aan haar oren én dat Jan zijn oren er vorig jaar niet al te best uitzagen, maakten dat ik dus nog eens een afspraak maakte bij de NKO. Aangezien ik de indruk heb dat mijn gehoor ook niet opperbest is, heb ik dan maar direct een afspraak voor mijzelf bij gemaakt.
Vandaag was D-day. Zelie is uiteindelijk niet meegegaan, iets met toekomstige examens op de muziekschool, en dus ga ik met haar binnen twee weken gaan. Jan, Louis en ik, in gezelschap van Anna, zaten wel in de wachtzaal, of beter: wachtgang. Na één uur en 15 minuten wachten (leert u ook eens de betekenis van een ‘wacht’gang) konden we eindelijk bij de dokter.
Verdikt: Jan zijn oortjes hebben zichzelf ‘hersteld’. In pricipe had ik vorig jaar, twee maanden na de vorige controle, opnieuw moeten langsgaan omdat het er niet goed uitzag. Het leek dezelfde kant als Zelie op te gaan, maar ik was het een beetje uit het oog verloren om een nieuwe afspraak te maken. Gelukkig, bleek nu, want alles is in orde gekomen puur natuur.
Louis blijkt vocht te hebben in zijn oortjes met alleen een licht gehoorverlies in het rechteroor als gevolg. Voorlopig gaan we proberen dat op te lossen met een siroop. Verder in de gaten houden dus en als het niet verbetert, opnieuw een afspraak maken om nog eens te kijken.
Op mijn oren was uiterlijk niets aan te merken. Dus een gehoortest gedaan om te zien of het niet iets inwendig kon zijn. Blijkbaar ook een zeer miniem verlies aan beide oren, maar zo weinig dat het verwaarloosbaar is. Ik moet er dus mee leren leven dat ik niet hoor als er een groep is, maar aangezien ik dat al jaren doe, is dat geen probleem.
Vervolg binnen twee weken dus.
